Meet an old friend again. [&FIREHEART]

Geschrokken hapte Shadowrose adem. De pijn in haar zij werd alsmaar erger, maar ze vertikte het om nog één nacht langer in de Den van Jayfeather. Hij mocht haar dan wel zo goed verzorgen, ze wilde hier niet meer blijven. Waarom was ze dan ook op die BloodClankat gesprongen? Waarom had ze die klap tegen haar hoofd gekregen? Ze was knock-out geweest. En niemand had ervan geweten, tot iemand haar op een dag gevonden had. Ze lag nu al twee dagen in Jayfeathers Den. Ze zag hem niet zo heel vaak, kreeg vaak alleen maar iets tegen de pijn en er werd haar opgedragen om te blijven waar ze was. Ze wisten dat ze koppig kon zijn. Ze keek rond zich heen en zuchtte zachtjes. Nou, ze moest in elk geval al niet naar oudsten toe, dat was al wat. De hoofdpijn werd alleen maar erger bij het opstaan, maar het interesseerde Shadowrose niets. Nee, de pijn in haar hart was veel erger. Ze had Fireheart niet meer gezien. Volgens geruchten had hij het wel gehaald, maar er was een poes bij hem die zijn hart gestolen had. Althans, zij was niet de reden dat Shadowrose hem zo weinig zag. Het probleem lag aan zichzelf. Sinds dat ze Graystripe uit het oog verloren was, was ze zichzelf niet meer. Ze voelde zich miserabel en omdat ze dat niet op Fireheart af wilde reageren, had ze hem ontweken. Flarden van gesprekken en herinneringen met Graystripe gingen door haar hoofd, verscheurden haar diep vanbinnen. Nee, ze was blij voor haar beste vriend dat hij eindelijk de liefde had gevonden, maar zelf voelde zij zich kapot. Fireheart verdiende iemand die zijn hart verwarmde, zij niet. Graystripe had haar vast met een reden verlaten. Nou ja, het zij zo. Ze kon er nu toch niets meer aan doen.

Terwijl ze de blikken van de andere katten zo goed mogelijk probeerde te negeren, hinkte ze naar de uitgang van het kamp. Ze zou straks wel aan Jayfeather uitleggen waarom ze er even op uit moest. Of ze zou hem gewoon niet meer spreken. Ze zou gewoon terug kunnen gaan naar haar Den. Jayfeather zou haar toch niet controleren, dus waarom nog bij hem blijven? Bovendien, dan had hij ook een last minder. Ze zou hem kunnen zeggen dat ze zich beter voelde. De pijn verbijten en bewegen maar. Ze wilde zeker geen misbruik van hem maken, maar hij kon het haar ook niet verbieden om vrij rond te lopen. De kat zelf deed immers wat haar het beste leek. Haar leek het nu het beste om een eenzaam plekje op te zoeken. Dat hinken viel trouwens nog niet mee. De pijn verspreidde zich bij elke pootstap door heel haar lijf, maar Shadowrose zette stug voort. ‘Graystripe,’ mompelde ze zachtjes, terwijl haar stappen steeds trager van de pijn werden. ‘Why did you leave me?’ Voor het eerst in die tijd, welden er echt tranen op. Shadowrose slikte ze met moeite weg, maar toch… Ze bleven altijd maar terugkomen. Altijd bleven de ellendige tranen maar opwellen. En altijd moest zij ze wegslikken, omdat ze niet wilde huilen. Ze wilde haar echte emotie niet laten zien, tegenover niemand. Ze zuchtte even, schudde haar kopje en struikelde vervolgens. Hard kwam ze neer op de grond, maar ze negeerde de pijn en bleef liggen, zich niet interesserend voor de slang die zijn ogen op haar gericht had. Ze had dan ook niet door dat hij haar langzaam naderde, had er totaal geen interesse meer voor, wilde op dit moment liever dood. De pijn was haar te veel geworden. De innerlijke pijn. En ze miste Fireheart. Ja, vooral hem.