Hunting is the best distraction that you can have[Open]

Gefocust en nergens anders op lettend stapte ze voorzichtig en stil op de muis af. Haar blauwe ogen waren strak op het diertje gericht, en gingen er geen enkel moment vanaf. Ze hield haar staart iets hoger zodat het niet over de grond zou slepen en dus geluid zou maken. Plots werd ze met een smak uit haar concentratie gegooid door een knal tegen haar schouders aan. Ze schrok er zo van dat ze een stap opzij zetten en haar haren kort een beetje overeind zette. Ze zag hoe de grijze muis opkeek en snel weg schoot. Ze slaakte een zucht en keek naar de kat waar ze tegenaan was gebotst. Al snel merkte ze dat het een clangenoot was en zette ze haar vachtharen weer rustig omlaag. Ze wou niet vijandelijk doen tegenover haar clangenoten. Nou, dat was ook nieuw voor haar. Tegen elkaar opbotsen terwijl je aan het jagen was. Ze waren vast en zeker beiden op dezelfde muis uit, ach ja. Dat kon gebeuren, niet? "Sorry, ik was zo gefocust op de muis dat ik niet door had dat jij ook op dezelfde muis aan het jagen was." Ze grinnikte zachtjes en zette een vriendelijke glimlach op. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor, ik was evengoed fout. Ik concentreerde me zo op mijn prooi, dat ik je niet zag.’ Ze ging zitten en sloeg haar staart voor haar poten. Ze moest er vanbinnen om lachen wat er gebeurd was. Het was gewoon zo.. onlogisch. ‘Wel raar niet?’ Grinnikte ze zachtjes. ‘Er zijn zoveel prooidieren in dit woud, en dan.. jagen wij op dezelfde.’ Ze liet duidelijk zien dat ze het niet verkeerd bedoelde, en hoopte lichtelijk dat de poes het ook niet verkeerd op zou vatten. ‘Ach ja, het kan gebeuren.’ Ze keek kort naar de plek waar de muis net nog zat, die nu natuurlijk heel ver weg was. Muizen konden hard rennen, en dat deden ze ook wanneer ze het kleinste geluidje hoorden. Dan waren ze weg, en zou het moeilijk zijn om ze nog te vangen. ‘Gelukkig is er genoeg prooi nu in nieuwblad, dus dit maakt niks uit, toch?’ Ze keek de poes weer aan. Vond deze poes dit erg? Ze hoopte van niet. ‘Ik ben Brooksplash, trouwens.’ Stelde ze zichzelf voor, soms wist ze gewoon niet tegenover wie ze stond. Maar dat was ook wel logisch met zo’n grote clan. Thunderclan had veel leden, en het was gewoon onmogelijk om elk lid te herkennen bij naam.

Haar blauwe ogen gleden kort en snel over de poes heen. Ze had een wit met bruin gestreepte vacht en amber kleurige ogen. Zo zou ze haar gemakkelijk kunnen herinneren, nu alleen nog haar naam en ze zou de poes overal kunnen herkennen. Ze liet haar ogen al snel over het gebied om hen heen glijden. Ze was zo gefocust geweest dat ze niet echt daar een bepaald gebied was gelopen, het verbaasde haar dus niet dat ze nu bij de Zonnerotsen was. Ze kwam zo af en toe op de vreemdste plekken uit om te jagen. Ook al kon je hier best wel fijn jagen voor haar gevoel. Soms was het hier iets te druk, en er was soms gevaar dat er een riverclan patrouille zou komen die het gebied wou hebben. Want dit gebied was dan ook nog steeds het gebied dat Riverclan het liefst wou hebben. Zij zou het nooit toelaten, dit gebied was voor Thunderclan en voor geen enkele andere clan. Het puntje van haar staart sloeg rustig en kalm heen en weer, terwijl ze wachtte op het antwoord van de poes. "Het is inderdaad raar, ik wist niet dat zulk soort dingen konden gebeuren, maar blijkbaar is het net toch echt gelukt." Ja, het was hen inderdaad net gelukt. Ze had ook niet gedacht dat het mogelijk was, maar dat was het dus blijkbaar wel. Ze hoopte dat dit niet gebeurde in bladkaal, want dan was er namelijk niet zoveel prooi. Bladkaal was bruut, de sneeuw zorgde ervoor dat pootstappen zichtbaar waren voor de vossen en dassen. Zo konden anderen hen makkelijk vinden in hun kamp. Ook was er altijd de enorme kou, en natuurlijk de prooidieren die vaak in hun holletjes zaten of zelfs een winterslaap deden. Ze slaakte in zichzelf een diepe zucht, Bladkaal was gruwelijk. Ze keek terug naar de poes, die weer begon met spreken. "Nee, het maakt me niet uit. Er komen waarschijnlijk nog wel genoeg kansen om een nadere muis te vangen." Gelukkig maar, want ze wou geen ruzie hebben vandaag. Vooral niet met een clangenoot, dat had gewoon geen enkel nut. "Ik ben Amberclaw." Ze printte de naam, haar uiterlijk, en haar geur goed in zich op zodat ze Amberclaw de volgende keer zou herkennen. Ze knikte kort en keek kort naar de hemel. Gelukkig was deze blauw, en was er geen enkel grijs wolkje in zicht. Dat betekende dat het binnenkort waarschijniljk niet ging regenen. Niet dat ze een hekel had aan regen, dat was het niet, maar ze hield meer van dit warmere lente weer.

Ze grinnikte zachtjes toen ze de vogels hoorde fluiten, hun gefluit schonk haar een goed humeur. Ze at vogels, maar vermeed het meestal om ze te doden. Het was teveel moeite om in een boom te klimmen en dan nog eens te riskeren dat je eruit viel. Daarom was het meeste dat ze ving muizen en konijnen. Het was dus echter een uitzondering wanneer ze een vogel meenam naar het kamp. Dan moest het dier ook op de grond zijn, en niet in de bomen. Ze had het niet zo op jagen in de bomen, klimmen kon ze heel goed, maar jagen in de top van een boom was gewoon niks voor haar. Ze was er ooit al eens uitgevallen tijdens de jacht, en aangezien ze zich zo concentreert op haar prooi is het geen goed idee voor haar om daar te jagen. Ondertussen luisterde ze echter wel heel goed naar wat Amberclaw te zeggen had, veel zei ze echter niet want er was al een tijdje niks gezegd. Zij had echter ook geen zin om iets te zeggen nu, de stilte wou ze even niet verbreken. Even wou ze van het gefluit van de vogels genieten, van de geluiden van de natuur om haar heen. Ze was blij dat ze geboren was in een clan, en niet als een rogue of kittypet. Dat leven had ze nooit gewild, nee, ze was een geboren clankat en zou dat altijd blijven. Thunderclan was haar thuis en hier zou ze dan ook blijven. "Zullen we samen verder gaan jagen?" Ze keek lichtelijk op toen de poes het vroeg, ze knikte zachtjes. ‘Ja, mij best.’ Glimlachte ze uit. Dan kon ze tenminste nog iets doen voor de clan, in plaats van hier niks zitten te doen. Ze stond op en sloeg kort met haar staart, waarna ze van de steen afsprong en haar zintuigen weer op scherp zette. Haar blauwe ogen gleden naar de geur die ze zonet had geroken. Een kleine eekhoorn zat daar te knabbelen aan zijn nootje. Ze grinnikte zachtjes en trok kort met haar oren. Die was voor haar. Ze zakte in haar jaag-houding en sloop zo stil mogelijk op de eekhoorn af. Geconcentreerd zette ze enkele stappen vooruit. Bij iedere stap die ze zette, zette ze haar poot stil en voorzichtig neer op de grond. Ze vond het makkelijk om te jagen, enkel omdat ze zoveel had geoefend erin. Ze snoof de lucht kort nogmaals in en merkte al snel op dat deze eekhoorn nog maar net volwassen was. Lekker, dan was het dier mals. Ze zakte nog wat meer in en zette zich schrap om te springen. Na een korte tijd stil te hebben gestaan, schoot ze omhoog. Het ging opeens heel snel, voor haar en voor de eekhoorn. Ze had haar klauwen uitgeslagen en de eekhoorn vastgegrepen. Waarna ze haar tanden in het malse vlees zette en het dier dood beet. Ze hoorde geen gepiep, geen enkele schreeuw. Ze was zo snel geweest, zo snel dat de eekhoorn geen tijd had om tegen te stribbelen, geen tijd had om te schreeuwen, geen tijd had om anderen te waarschuwen. Ze grinnikte zachtjes en gooide er wat grond over heen. Ze boog kort haar hoofd, zoals ze altijd deed. Ze bedankte starclan zachtjes voor deze prooi en keek toen achter zich wat Amberclaw al allemaal gevangen had.