Time is dead and gone.. Now, you will be a little legend. { Nightstream || Stormstar || Dreamheart || Mousefur }

Otterpaw

Nog half slaapdronken, opende de kleine kater zijn mint groene oogjes. Aan de stemmen buiten het leerlingen hol te horen, was de Clan al langer wakker. Otterpaw rolde op zijn rug, maar opeens bedacht hij zich iets. Vandaag was er iets byzonders.. Zijn ceremonie! Metteen waren zijn ogen wijd open, en stonden al zijn haren overeind. Er was geen tijd meer voor een snelle wasbeurt. Ach, zonder ging de ceremonie net zo goed, right? Met een ruk draaide hij zich op zijn buik, om vervolgens als een speer het hol uit te rennen. Eigenwijs als hij was, gaf hij zichzelf toch nog een paar snelle likken onder het rennen. Geen slim idee bleek een paar seconden later, toen hij struikelde en plat op zijn snuit ging voor de poten van Stormstar, Nightstream en Mousefur. Snel krabbelde hij weer overeind, en ging rechtop zitten met zijn borst naar voren. Hopelijk kwam hij zo iets zelfverzekerder over dan hij daadwerkelijk was op dat moment. Otterpaw was erg klein voor zijn leeftijd, dus het zag er zeker niet echt 'stoer' uit of zo. Allemaal gedachttes dwaalden door zijn hoofd. De ontmoeting met zijn nieuwe vrienden Secondpaw, Sidepaw en Applepaw, de dood van Dreamheart, en de ontmoeting van de WindClanner Musicpaw, waarbij Musicpaw hem en Applepaw had proberen te leren jagen. Hij en Applepaw waren de enige die daar vanaf wisten, en dat was maar goed ook. De ontmoeting had hem misschien wel zijn rang kunnen kosten. Hij hoopte dat Applepaw het niet door zou vertellen, maar ze praatte toch amper, dus dat was niet iets om je zorgen over te maken. Bij het zien van de vertrouwingsvolle blikken van Stormstar en Mousefur, verdwenen alle gedachttes in één keer. Otterpaw knikte naar zijn leider en deputy, om vervolgens naar Nightstream te kijken. Deze gaf een goedkeurende knik. 'Sensei..' Fluisterde Otterpaw haar, terwijl hij haar zo'n zelfde knikje gaf. Hij ademde diep in, en perste een flauw glimlachje op zijn gezicht. 'Umm, tja..' Stotterde hij, ietsjes achteruit krabbelend. 'Ik ga maar eens, Denk ik..' Hij draaide zich om, en liep trillend van de zenuwen richting de kamp uitgang. Achter hem klonken wat stemmen van de Clankatten. Eenmaal aangekomen bij de uitgang, wierp hij nog een laatste blik op het kamp. Vervolgens zwiepte hij met zijn staart, en trippelde het kamp uit, de vieze smaak van de reiskruiden hing nog steeds in zijn bek..
Hij was nu al een tijdje onderweg. Ga ik eigenlijk wel de goede kant op? Was iets wat hij zich zowat elke seconden afvroeg. Hij had opgevangen dat de weg naar de maansteen een erg gevaarlijke route was, voornamelijk door het WindClan gebied. Zo'n kleine kater als hij was echt geen partij voor een patrouille WindClan krijgers. Hij had niet eens leren vechten. Een plas met water versperde zijn weg. Otterpaw dacht eens na, waarna hij op zijn tanden beet, en in de plas begon te rollen. Dit zou zijn geur misschien wat minder opvallend maken voor de WindClanners. Rillend van de kou en de zenuwen vervolgde hij zijn reis. Gelukkig was het nieuwblad, en geen bladkaal. Dan zou hij zeker weten nu al zijn gestorven van de kou. Hij slenterde verder, beseffend da hij wel wat voort moest maken, anders zou de Clan ongerust worden.. Tot zijn schrik rook hij een geur.. De geur van een das! Hij schrok zich dood, en versnelde zijn pas. Hij kwam remmend tot stilstand, toen hij oog in oog stond met het zwart witte monster. Zijn ademhaling versnelde steeds meer, en hij stapte naar achteren. Dit kon nog wel eens het einde betekenen. Sterven op weg voor zijn ceremonie.. De gedachte's alleen al maakte hem ziek. Dan zou hij de hele Clan telleurstellen. Hij ademde diep in. 'Time is dead and gone..' Fluisterde hij, terwijl hij zijn tanden ontblootte, zijn houding versterkte, en zijn staart heftig heen en weer zwiepte. 'Show must go on..' Hij sprong op het beest af, maar het deinste niet achteruit. Otter verloor zijn moed weer, en zette het op een lopen. Zijn natte vacht kleefte aan zijn huid, en dat maakte het rennen zwaarder. Hij keek om zijn schouder, en zag het beest naderen. Hij rende zo hard als hij kon. Een hardstromende rivier verscheen in zijn blikveld. Dit bracht hem op een idee. Hij rende naar de oever, en bleef daar stilstaan. Hij draaide zich om, en wachtte op de das. Toen het beest hem naderde, spande hij zijn spieren, zocht hij zijn evenwicht, en sprong over het dier heen. Tot zijn grootste geluk stortte het beest de rivier in. Nu had hij geen tijd meer te verliezen..
Hij kwam dichterbij, en kon moedermuil al zien. Hij rende zo hard hij kon. het licht van de volle maan wierp haar licht over hem, en de omgeving heen. Zo was het mogelijk nog iets te kunnen zien in het donker. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Een echte, niet zo'n neppe, flauwe. Eenmaal aangekomen bij de ingang van moedermuil, rustte hij even uit. Hij was er. Hij was aangekomen op zijn bestemming. Hij sloot zijn ogen, ademde diep in en uit, en liep naar binnen.

Skip in time

Het gangenstelsel doorkomen leek wel een eeuwigheid te duren, maar gelukkig zag hij aan het eind van de laatste tunnel het licht van de maansteen schijnen. Hij haastte zich er naar toe, en koesterde dit moment. Hij sloot opnieuw zijn ogen, en raakte met zijn neusje de steen aan. Een witte flits verscheen voor zijn ogen. Toen het vervaagte, was hij op een vreemde plek.. StarClan! Hij keek omzich heen. Overal zag hij overleden katten. Langzaam liep hij achteruit. Tot zijn schrik botste hij tegen iemand op. Met een ruk draaide hij zich om, en keek in twee heldere, blauwe ogen. Deze poes had een mooie lapjesvacht. Deze kwam hem bekend voor 'Dreamheart..?' Fluisterde hij.