Everything's gone (Silverkit)

_{Crowkit zat in de nursery voor zich uit te staren. Ze had het koud, want ze lag niet tegen haar moeder aan. Haar moeder was er niet. Waar was ze? Waarom was ze er niet? Crowkits maag knorde, maar Crowkit had geen trek. Het beeld van haar dode zusje, haar vermoorde zusje, spookte door haar hoofd. Het wilde niet weg gaan. Waar was mama? Zij zou alles weer goed maken. Zij zou Gentlekit wakker maken en dan zouden ze gaan spelen en dan was alles weer goed. Maar mama was er niet. Gentlekit. Waarom Gentlekit? Er waren nog meer kittens, kittens die Crowkit niet zo goed kende. Waarom niet een van hen? Natuurlijk zouden anderen dan weer heel verdrietig zijn, maar dat besefte Crowkit niet. Zij vielen buiten haar kleine kittenwereldje. Ze bestonden nauwelijks. 'Mama!' piepte Crowkit. Suntail kwam niet. Meestal kwam ze wel als Crowkit piepte. Crowkit wilde naar buiten gaan om haar te zoeken, maar ze kon zich er niet toe aanzetten om op te staan. Als Suntail in het kamp was had iemand haar al wel gezien. En Crowkit had al aan iedereen gevraagd of ze mama hadden gezien. Het antwoord was steeds hetzelfde geweest: nee.

Crowkit had de hele tijd gehuild om haar zusje en nu haar moeder kwijt was raakte ze nog meer van streek. Het huilen was nu even opgehouden, maar ze voelde dat als ze maar één verkeerde gedachte kreeg of één woord zei, het meteen weer zou beginnen. Gentlekit. Gentlekits lichaam, Gentlekits bloed. Haar ziel was in StarClan, zei iedereen. Maar waarom was StarClan zo gemeen? Waarom mocht haar zusje niet blijven? Wilden ze die ene kitten zo graag in Silverpelt heben? 'Geef haar terug!' riep Crowkit in gedachten. Ze begon weer te huilen en zakte in elkaar tot een snikkend hoopje. Waar waren haar andere broer en zus eigenlijk? Die zaten vast ergens anders te huilen. Of waren zij ook weg, net als hun zusje en mama?

(alleen Silverkit)}

And it hurts and I'm lonely
And I should never have tried
And I missed you tonight
So it's time to leave
You see it meant everything to me

_{Gapend werd Silverkit wakker, haar kleine broertje lag lekker knus tegen haar aan. Het mos waar ze op lag probeerde haar terug in haar slaap te trekken, maar de eigenwijze kleine kitten luisterde er niet naar. Vrolijk liet ze haar staartje hoog opsteken en trippelde zachtjes door de Nursery. Een kitten zijn was niet al te vervelend. Je kon bijna overal mee weg komen en je kon je door de kleinste gaatrjes wurmen. Een speels glimlach verspreidde zich over haar gezicht toen ze weer dacht aan haar avontuur met Cursepaw. De Apprentice was niet al te spontaan en had bijna niet kunnen ontsnappen aan het kamp. Toch was ze hem wel dankbaar voor de tour rond het territorium. Ze had eindelijk de buitenwereld kunnen aanschouwen. En dat wilde iedere kitten wel voor hun Apprentice-tijd.

Een zacht gesnik trok echter haar aandacht. Nieuwsgierig spitste ze haar kleine oortjes. Nogmaals het gesnik. Maar wie zou er nou huilen op zo’n zonnige dag? De kitten slikte en volgde het geluid. Toen ze eenmaal bij een nest aankwam, dacht ze niemand te zien. Maar toen zag ze het zwarte hoopje. Het was even stil. Maar toen begon het weer. Silverkit vernauwde haar blik en herkende de kitten. Het was Crowkit. “Waarom huil je?” Voeg de kitten terwijl ze wat dichterbij trippelde en naast haar ging liggen. Het nest voelde koud aan en Crowkit ook. Het was nooit fijn om een kat te zien huilen, kittens helemaal niet. Maar toch viel haar iets op. Waar was haar moeder? Meestal waren de Queens wel makkelijk te vinden bij hun kittens, maar deze was weg. Silverkit besloot dit echter niet te vragen, want misschien was dit wel de reden van het gehuil geweest..

-Mwèèh. Kort en laat xD}

_{Funny is like this. Not funny is like this.}

_{Crowkit keek heel even op toen een kitten aan kwam lopen, maar wendde zich daarna weer af. “Waarom huil je?” vroeg de Silverkit. Het duurde even voor Crowkit iets kon zeggen. 'Gentlekit,' zei ze toen. Haar stem was niet meer dan een gefluister en Silverkit kon haar waarschijnlijk maar net verstaan.
Silverkit was naast haar komen liggen. Het verwarmde haar een beetje, maar het was niets vergeleken met de heerlijke warmte van haar moeder. Waar was ze? Waar was mama? Hoe kon ze zo lang wegblijven? Gentlekit was ook weg, maar ze wist waar ze was. Ze wist niet waar mama was, en dat terwijl die niet... naar StarClan was. Ze durfde het woord dood niet eens te denken. 'Weet jij waar mama is?' vroeg ze zacht aan Silverkit. Ze moest het weten. Silverkit was zo een beetje de enige aan wie ze het nog niet gevraagd had. Ze móest het wel weten. Iemand moest het toch weten?}

And it hurts and I'm lonely
And I should never have tried
And I missed you tonight
So it's time to leave
You see it meant everything to me

_{'Gentlekit,' Silver moest haar oortjes spitsen om het woord te kunnen verstaan. Een zusje van Crowkit? Ze probeerde haar vrolijke uitstraling weg te boenen en likte her kopje van de kit. Nog steeds was er geen teken vernomen van de Queen. Het was té verdacht. 'Weet jij waar mama is?' Haar stem was weer zo zacht, maar dit keer echt tegen Silver gericht. Silver draaide haar kopje weg van de kit en keek naar haar pootjes. Wat moest ze nu zeggen? Als ze zei dat ze het niet wist, zou de kit alleen maar treuriger worden, maar als ze loog, gaf ze haar valse hoop. Silver slikte en keek de kit weer aan. "Ik weet het niet, maar probeer er even niet aan te denken? Ga iets leuks doen? Misschien komen ze weer terug?" Met een kleine glimlach keek ze de kit aan, hopend dat het haar iets had geholpen.}

_{Funny is like this. Not funny is like this.}

Silverkit aarzelde even en keek naar haar pootjes. Ze weet het dus niet, dacht Crowkit. "Ik weet het niet, maar probeer er even niet aan te denken? Ga iets leuks doen? Misschien komen ze weer terug?" zei Silverkit. Een vraagteken achter die laatste zin. Waarschijnlijk geloofde ze het zelf niet eens. Ze wist diep van binnen wel dat Silverkit over dat tweede gelijk had. Dat ze iets leuks moest gaan doen. Het zou haar afleiden. Maar hoe kon ze nou gaan spelen terwijl steeds meer katten die ze kende naar die stomme StarClan vertrokken. Gentlekit, waarschijnlijk ook mama. En nu ook nog Inkmask. Die lieve deputy, wat een deputy ook moge zijn, die zo aardig was en een keer een verhaal had verteld en met haar en de andere kittens had gespeeld. En Silverkit? Die vond ze ook aardig. Zou die dan ook weggaan? Ze wilde niet dat de kitten wegging. En Ravenstar en zijn deputy Greenleaf? Zouden die er over een paar dagen ook niet meer zijn? En de lieve heer, van wie het lieveheersbeestje was? Goed, ze kende hem niet, maar ze vond het toch aardig. Zou StarClan hem ook opeisen? En die enorme zwarte vogel van een paar dagen geleden, die kraai naar wie zij vernoemd was, leefde die eigenlijk nog? Vast niet.
Maar, dacht ze, als zij allemaal naar Silverpelt zijn gegaan, mag ik dan ook? Dan zie ik mama weer en Gentlekit en Inkmask. Ze vond dat eigenlijk best een fijne gedachte. Als ze allemaal daar waren en niet hierheen zouden komen, dan ging zij toch gewoon daarheen? Ze leefde meteen weer een beetje op. 'Hoe kom je bij Silverpelt?' vroeg ze zacht aan Silverkit. Als de andere kitten haar nou kon wijzen waar het was, dan kon ze daarheen gaan. Misschien wilde Silverkit ook wel mee. Gezellig, toch?

And it hurts and I'm lonely
And I should never have tried
And I missed you tonight
So it's time to leave
You see it meant everything to me

Onderwerp: Re: Everything's gone (Silverkit)