Well, did you saw that bird?

Frostpaw
May the icicles light your path

De witte kater liet zijn hoofd omhoog gaan, een vlinder dwarrelde door de lucht heen. Met zijn poot geheven wandelde hij verder door het redelijk hoge gras. De ijsblauwe blik van de kater schoten heen en weer. Frostpaw was een vriendelijke kater, maar dat waren de meeste katten in WindClan, loyaal en vriendelijk. Een geluid rees op uit het gras achter hem, het was een kat, dat rook de kater wel. Een WindClan kat. De kat kwam niet zijn kant op, gelukkig maar, want eigenlijk had hij niet zo'n zin in praten. De witte kater strompelde verder, misschien kon hij nog wel iets anders doen. De geur van muis drong zijn neusgaten in, helaas kon hij nu niet jagen. Een zucht verlaatte zijn bek en hij strompelde verder, misschien kon hij inderdaad nog wel iets anders doen. Een verveelde blik was te zien in de blauwe ogen van de witte kater, eigenlijk had hij toch wel zin om een gesprek met iemand te voeren, dan was hij niet zo alleen...

Linepaw

(Kort}

Rustig liep Linepaw rond, ze was een beetje verveeld en scharrelde dus maar wat rond. De zon scheen helder aan de lichtblauwe lucht en niet een wolkje deed moeite om voor de blauwe vlakte te komen. Niet een was er te zien en het beloofde dus een warme dag te worden. Met trage stappen liep het poesje verder, suf ronkijkend en maar half aan het opletten. Pas na een tijdje hoorde ze iets en direct spitste ze haar oortjes. Weer hoorde ze iets en voorzichtig sloop ze dichterbij. Het bleek een muis te zijn en stapje voor stapje kwam ze dichterbij. 'Kom dan muisje, kom dan' fluisterde ze zachtjes, het was misschien gewaagd om dat te doen, maar horen zou dat diertje haar toch niet. Snel maar behendig sprong ze omhoog en lande keurig op het muisje met haar nagels in zijn nek. Na nog een paar mooie tandsporen in zijn nek te hebben geplaatst, liep ze rustig terug naar het kamp. Of tenminste dat dacht ze. Niet veel verder zag ze een witte kater, ongeveer even oud als zij. Rustig liet ze het muisje vallen en verstopte het onder de aarde. Een gesprek zou haar misschien afleiden van wat Applepaw met haar deed en zou haar misschien weer wat zelfvertrouwen geven. Vrolijk liep ze dus op de apprentice af en zei, 'Hey, Ik ben Linepaw en jij? Ik geloof dat ik nog nooit echt met je gesproken heb of wel?' Een vrolijke glimlach was op haar gezicht verschenen en ze keek hem rustig aan.

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Frostpaw
May the icicles light your path

Een geluid rees op uit het hoge gras, Frostpaw was niet snel genoeg om weg te kunnen komen door zijn poot. Hopend dat het een kat van zijn Clan was keek de witte kater naar het hoge gras waar het geluid vandaan kwam. Er verscheen een poes die hij nog nooit eerder had gezien. 'Hey, Ik ben Linepaw en jij? Ik geloof dat ik nog nooit echt met je gesproken heb of wel?' klonk de stem van de poes vrolijk. Frostpaw ging zitten en keek haar vriendelijk aan. 'Ik ben Frostpaw. En je hebt gelijk, wij hebben nog nooit echt met elkaar gepraat.' zei hij vriendelijk. Gelukkig was deze poes verschenen, anders zou hij zichzelf de hele dag een beetje moeten gaan vervelen. De witte kater maakte een gebaar met zijn staart dat Linepaw gerust kon gaan zitten. Linepaw... Die naam kwam niet veel voor, het was ook wel een aparte naam, maar zeker niet een stomme naam. 'Linepaw...' zei hij zacht en bewonderend. Die naam klonk wel mooi. Frostpaw schudde zijn kop om helder te worden, droomde hij nou echt weg bij een naam? Iets in hem schreeuwde dat hij niet weg droomde over de naam, maar over iets anders. Werd hij nou gek? Kreeg hij stemmen in zijn hoofd? Die moesten er zeker snel uit, stemmen hoefde hij zeker niet, en vooral niet in zijn hoofd.

Lilythorn ~ Frostpaw. ~ Case ~ Brambleberry ~ Rosescent

Well, did you saw that bird? Serah_and_snow_stamp_by_xselfdestructive-d2yo9h6

Well, did you saw that bird? Farrons_stamp_by_pikaripeaches-d3irdk9

Well, did you saw that bird? E58b359ffeac80c699197a1b34be7a98-d4kb26p

Well, did you saw that bird? Noel_serah_by_spirasen-d4jcv40

'Ik ben Frostpaw. En je hebt gelijk, wij hebben nog nooit echt met elkaar gepraat.' zei de kater voor haar vriendelijk, hij maakte een gebaar dat ze kon gaan zitten en om niet onbeleefd te zijn, deed ze dat dan ook. Niet dat ze er veel bezwaar tegen had, maar als hij geen gebaar had gemaakt, was ze waarschijnlijk blijven staan. 'Linepaw...' zei hij zacht en bewonderend en even grinnikte het poesje. Ze vond de manier waarop hij wegdroomde met als laatste woorden haar naam wel grappig. Rustig keek ze hem aan en besloot hem toen maar uit zijn gedachten te halen, 'Hallo? Hier ben ik!' zei ze glimlachend en zwaaide met haar pootje voor zijn ogen. Toen hij weer een beetje bij het heden was stopte ze daarmee en zei , 'Frostpaw dus? Mooie naam, hij past wel bij je witte vacht. Wie heb jij als mentor? Tenminste, wegens je naam ga ik er vanuit dat je die hebt.' Hij zou toch wel een mentor hebben? Ja, dat kon haast niet anders, of ze moesten vorige keer niet genoeg mentors hebben gehad, maar dat kon ze zich niet herinneren. Alhoewel, een leider neemt niet zomaar een apprentice. Ach het zou ook wel, het was immers normaal gezien wel zo dat iedereen een mentor kreeg. Hoogstends moesten 2 apprentices 1 mentor delen, maar verder... Ze werd uit haar gedachten gehaald door een irritante vlieg die net naast haar oor zoemde. Uit reflex sloeg ze naar het beest en raakte Frostpaw daarbij ook per ongeluk. 'Oeps' zei ze, 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Er vloog gewoon een vlieg naast mijn oor en...' verder zweeg ze, ze wou niet irritant lijken met haar gebabbel. 'Die wou ik wegslaan' mompelde ze nog onverstaanbaar verder. Waarna ze haar blik langzaam naar de grond naast hem wendde.

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Frostpaw
May the icicles light your path

'Hallo? Hier ben ik!' Linepaw haalde hem uit zijn dagdroom. Frostpaw moest er van lachen. 'Sorry.' grinnikte hij. Hij keek de poes vriendelijk aan, ze begon al weer te praten dus luisterde hij. 'Frostpaw dus? Mooie naam, hij past wel bij je witte vacht. Wie heb jij als mentor? Tenminste, wegens je naam ga ik er vanuit dat je die hebt.' De witte kater schudde zijn kop, een mentor had hij nog niet. Hij kreeg er vast nog wel een, maar nu kon hij sowieso toch niet trainen. 'Ik zou graag een mentor willen hebben, maar nu komt het eigenlijk wel uit dat ik geen mentor heb.' vertelde de kater met een blik op zijn poot. Hij bedoelde het goed, maar misschien klonk het wat minder vrolijk. Frostpaw zag dat Linepaw haar poot hief om een vlieg weg te jagen, maar in plaats daarvan raakte ze zijn gezicht. 'Oeps' zei ze. Frostpaw barstte in lachen uit, hij vondt het niet bepaald erg. 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Er vloog gewoon een vlieg naast mijn oor en...' de poes hield op en zweeg. Frostpaw hield op met lachen en spitste verbaasd zijn oren, had Linepaw iets gehoord wat hij niet gehoord had? Er kwam iets onverstaanbaars vanaf de poes, Frostpaw zag dat ze zich een beetje schaamde. 'Je hoeft je niet te schamen, het ging per ongeluk.' probeerde hij haar een beetje te troostte, hij wist niet of het hielp. Hij had een warme en vriendelijke stem, meestal hielp dat wel. De witte kater wist niet precies of het wel werkte, maar het enige waar hij nu even aan dacht was dat hij Linepaw niet verdrietig wilde zien. De poes leek zo vrolijk te zijn geweest en hij wilde dat humeur niet verpesten.

- Extreem laat, i'm sorry D= -

'Je hoeft je niet te schamen, het ging per ongeluk.' probeerde hij haar een beetje te troostte, hij had een warme en vriendelijke stem en een licht glimlachje verscheen weer op Linepaws gezicht. 'Dankje' zei ze zachtjes, sommige katten zouden zich er helemaal over opwinden, maar gelukkig was deze kater niet zo. 'Maar vind je het niet erg dat je geen mentor hebt?' vroeg ze toen en keek de kater even met een schuin hoofdje aan. 'Ik bedoel je bent wel al apprentice, maar je hebt nog niemand toegewezen gekregen die je iets bijleert!' Even wachte ze zijn antwoord af, ze vond het wel erg voor hem dat hij geen mentor had, zelf zou ze zich dan voelen alsof ze nutteloos was en dat ze haar dan maar geen mentor hadden gegeven. Zeker nudat Applepaw haar was beginnen treiteren en zelfs verwonden etc. Een zachte zucht verliet haar lichaam, maar al snel keek ze weer vrolijk op. 'Wie zijn jouw ouders eigenlijk?' vroeg ze glimlachend, zelf had ze er geen of tenminste, ze wist niet wie het was, dus wist ze hoe het voelde om geen ouders te hebben. Rustig wachte ze op zijn antwoord. Zellen we iets gaan doen?' vroeg ze daarna weer helemaal vrolijk, 'Wat we gaan doen, mag jij beslissen.' Een vrolijke twinkeling was in haar ogen zichtbaar en haar humeur van net was weer helemaal terug. Ze zou Apple maar weer eens uit haar hoofd duwen.

- Beetje kort >< -

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Frostpaw
May the icicles light your path

Zijn aandacht was op de jonge poes voor zich gericht. Het rare was, dat alles wat zij zei hem interesseerde. 'Dankje' haar stem klonk zacht. 'Maar vind je het niet erg dat je geen mentor hebt?' Frostpaw dacht even na, wat zou hij daarop nou moeten zeggen? 'Ik bedoel je bent wel al apprentice, maar je hebt nog niemand toegewezen gekregen die je iets bijleert!' de witte kater keek op. 'Ja, ik denk dat ik het niet zo erg vind,' hij keek Linepaw aan. 'Tenminste, nu nog niet.' de stem van Frostpaw klonk bezorgd, stel nou dat Linepaw bijvoorbeeld al Warrior was en hij nog maar een suffe Apprentice! 'Wie zijn jouw ouders eigenlijk?' klonk de stem van de poes alweer. Blijkbaar was ze best nieuwsgierig naar hem. 'Eh, daar stel je me nou een vraag...' Frostpaw haalde zijn schouders op en keek weer doodnormaal in de bruine ogen van de kastanje kleurige poes. 'Zullen we iets gaan doen?' 'Wat we gaan doen, mag jij beslissen.' klonk de vrolijke stem van Linepaw, het vrolijkte hem echt op. Helaas kon hij niet veel, zijn poot voelde nog steeds niet helemaal goed sinds zijn ongeluk. 'Er is eigenlijk niet veel wat ik kan doen, ik heb een ongeluk gehad,' de kater keek een beetje beschaamd naar zijn poten. 'Ik was een boom in gevlucht voor een vos, ik kwam te ver op de tak, hij hield mijn gewicht niet. Een stomme beginners fout...' de witte kater verlaagde de toon van zijn stem in een lichte mompel. Het was zijn stomme fout geweest.

'Ja, ik denk dat ik het niet zo erg vind,' zei hij en keek haar aan. Het verbaasde haar wel, het leek haar toch dat je dingen wou leren! Maar aan de andere kant, je hoefde niet telkens uit de veren voor die lessen, je mocht het kamp uit en je kon altijd bij je vrienden zijn als die geen les hadden. 'Tenminste, nu nog niet.' ging hij verder, de stem van Frostpaw klonk bezorgd, wat ze wel kon begrijpen. Ze hoopte voor hem dan ook dat hij snel een mentor zou krijgen. 'Wie zijn jouw ouders eigenlijk?' vroeg ze toen nieuwsgierig, 'Eh, daar stel je me nou een vraag...' Frostpaw haalde zijn schouders op en keek weer doodnormaal in haar ogen, ze glimlachte effe. Hij deed zo... simpel, alsof het leven makkelijk was en dat je je over niks zorgen moest maken. Nadat ze haar vraag had gesteld antwoorde hij, 'Er is eigenlijk niet veel wat ik kan doen, ik heb een ongeluk gehad,' de kater keek een beetje beschaamd naar zijn poten. 'Ik was een boom in gevlucht voor een vos, ik kwam te ver op de tak, hij hield mijn gewicht niet. Een stomme beginners fout...' de witte kater verlaagde de toon van zijn stem in een lichte mompel waardoor ze erg goed moest luisteren om te horen wat hij nog zei. 'Ach, geeft niet' zei ze en glimlachte even bemoedigend, 'Iedereen maakt wel eens fouten, niet? En uit fouten leer je!' Even keek ze bedenkelijk naar zijn poot, 'Deed dat veel pijn?' vroeg ze en kon zich daarna wel slaan, wat was dat nou weer voor vraag, natuurlijk had het pijn gedaan.Nou ja, goed, ze kon nu niet meer terug. 'Heb je er lang voor bij de Medicine Den moeten liggen?' vroeg ze toen en keek hem even met een schuin kopje aan. Haar bruine oogjes glinsterden licht door het licht.

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx:

Frostpaw
May the icicles light your path

'Iedereen maakt wel eens fouten, niet? En uit fouten leer je!' vertelde Linepaw. Frostpaw moest lachen, ze had wel gelijk. 'Mijn fouten zijn gewoon mijn mentoren!' grapte de witte kater. Hij zag de blik van de poes naar zijn poot gaan. 'Deed dat veel pijn?' Frostpaw dacht even na. 'Nou, als ik eerlijk moet zijn wel.' grinnikte hij. 'Heb je er lang voor bij de Medicine Den moeten liggen?'. Opnieuw dacht de kater na. Zijn oren bewogen voortdurend terwijl hij nadacht. Het was al lang geleden sinds hij het Dapplepaw vertelde, hij had het ongeluk zelfs bijna gezien. 'Nee, maar het is ook al lang geleden,' vertelde Frostpaw. 'Ik denk dat ik binnenkort nog even terug moet gaan, omdat ik nog wel veel last heb.' miauwde hij bezorgd. Een lichte bries zette op die door zijn witte haren woei.

Nu hij redelijk veel nadacht over zijn ongeluk begon hij zich af te vragen waar die vos nu was. Door al de ellende die dag was hij het vergeten te melden! Het was al een wonder dat de vos door al het lawaai niet terug gekeerd was. Hij had nog wel vaak een vos geroken in het Wind territorium, maar of dat spoor oud of nieuw was, daar had hij niet zo op gelet. Nog een fout waar hij van had geleerd, nu Linepaw dat had gezegd lette hij daar veel op. Ze had wel echt gelijk!

Tot zijn grote schrik was hij aan het staren in Linepaw's bruine ogen, wat zou ze wel niet denken? 'Ehh...' verliet er zacht zijn mond. 'Sorry?'. Frostpaw keek even beschaamd, wat zou ze nu wel niet denken? Ze wist al dat hij haar naam leuk vond, maar dit gaf haar misschien verkeerde ideeën.

De kater dacht even na, zijn oren bewogen voortdurend terwijl hij nadacht. 'Nee, maar het is ook al lang geleden,' vertelde Frostpaw uiteindelijk. 'Ik denk dat ik binnenkort nog even terug moet gaan, omdat ik nog wel veel last heb.' miauwde hij bezorgd. Even knikte de apprentice en keek naar de grond, na een tijdje keek ze weer op en zag hem met zijn blauwe ogen in de hare staren. Moest ze hier verder over na gaan denken? Hij vond immers haar naam ook al mooi, nee, ze zou het even niet gaan doen. 'Ehh...' verliet er zacht zijn mond. 'Sorry?'. Frostpaw keek even beschaamd, even glimlachte ze naar hem, 'Geeft niet' zei ze enkel en liet haar blik even over zijn poot gaan en toen naar de lucht, 'Het wordt al donker, zullen we terug gaan naar het kamp? Kan je desnoods direct naar de Medicine Den' Een vrolijk lachje verscheen op haar gezicht terwijl ze hem rustig aankeek.

- Even ter afronding, beetje flut x'D Maar dan maak ik nu een nieuwe C: -

Don't ~~cry~~ because it's over, but smile because it happened.

Xx: