Waiting For Someone To Talk To...

Het geroep, nu in een ander soort taal en met een licht accent, maar nog steeds onverstaanbaar in de oren van Felix. Wel wist hij wat het betekende; hij herkende de toon. Rustig hief hij zich overeind en stapte hij uit zijn mand. De vloer voelde koud en hard aan bij zijn pootkussentjes, tot tegenoverstelling van zijn zachte mand. In een kalm drafpasje liep hij naar de plaats, die werd afgesloten door verscheidene muren. Op deze locatie waren er maar twee dingen belangrijk, die ook nog veel op elkaar leken en eigenlijk hetzelfde waren: twee bakjes. Als je er een weghaalde was het een eenzaam beeld, maar ze hadden elkaar. Eentje was altijd gevuld met water en de ander af en toe met eten. De ene keer meer eten en de andere keer minder. Maar voor Felix maakte het niets uit; zolang hij maar wat te eten had. Het was middag, dat betekende dat hij een soort van brokken kreeg. Droge harde brokken, met een vaag smaakje eraan. Hij was er al aangewend geraakt en kende eigenlijk niet anders. Meestal bleef het water onaangeraakt, alleen maar met droge dagen dronk Felix ervan. Het water dat buiten het huis te vinden was had meer smaak, en dat kreeg dus ook zijn voorkeur. Rustig verorberde Felix alle brokken in het bakje, waarna hij zich een weg uit het huis baande door een kattenluikje. Buiten ging hij zitten, in het gras. Het paadje wat er lag was hard en koud, levenloos. Maar het gras voelde zacht en levendig aan. Hij hief zijn hoofd op en staarde naar de zon. Het zwarte gedeelte van zijn vacht werd heerlijk verwarmd, maar het witte zorgde voor een verkoelend effect. Langzaam stond hij op en liep hij naar de omheining. Zonder enige moeite sprong hij erop. De buitenplaats die hij nu tot zijn beschikking had was kleiner dan zijn vorige… En bovendien ook grauwig. Zijn oude was altijd vrolijk overladen met verscheidene bloemen, die het opfleurde. Maar deze? Deze had steen en gras… En in de herfst of lente meestal modder. En aangezien de herfst begon te naderen werd het weer afzien voor de mollige Poesiepoes. Met glazige ogen staarde hij naar de wereld voor zich. Hij kende de plek niet, had er ook nog niet over gehoord. Maar wel wist hij dat er vele andere waren. De wind bracht zo nu en dan een lading van geuren met zich mee, geuren van andere katten. Soms sterk, soms oud. Maar ze waren er. Wat betekende dat daar ook leven moest zijn en veel ook. Hij verlangde naar gezelschap, een gesprekspartner. Tot nu toe was hij altijd alleen geweest op deze plek, maar misschien zou daar ooit verandering in kunnen komen…

Raven was net op jacht gegaan. Hij sloop door het zware gras heen, opzoek naar een geschikte prooi. Hij ontdekte een vink, die voor zijn neus een wormpje uit de grond trok. Raven sloop er behoedzaam opaf, en maakte een krachtige sprong naar het vogeltje. Even later zat hij de vink lekker op te eten. De vink was lekker vers en jong. Precies goed vond hij. Soms ving Raven vogels die oud en taai waren, maar deze was wel lekker. Nadat hij klaar was met het eten, waste hij zijn hele lichaam. Raven ging weer gewoon zitten, en keek naar het karkas van het vogeltje. Hij had alles opgegeten, behalve verschillende botjes, het snaveltje en de pootjes. Het beeld van de vink zag er best sneu uit, maar Raven toonde geen ene interesse meer. Hij ging maar eens langs zijn territorium. Raven zette geursporen opieuw uit. Snel trippelde hij verder. De kater kwam even tot stilstand. Hij rook iets. Een poesiepoes! Dacht hij bespottelijk. Raven ging achter een bosje zitten, en keek naar de mollige kater die daar zat.... In zijn territorium! Woedend kwam Raven tevoorschijn. "Wat doe jij in mijn territorium?" Zei hij kwaad. Het was wel gek, want zijn haren bleven gewoon op zijn schouders liggen. Raven keek zuchtend de kater aan en gaf een lik over zijn poot. Voor het eerst had hij het gevoel dat deze poesiepoes geen gevaar toonde voor zijn terrirorium.

Felix had lang getwijfeld of hij verder zou gaan. Van de omheining af en die aanlokkelijke wildernis in. Maar hij was geen vechtersbaas, integendeel zelfs. Hij was meer een prater. Peinzend hapte de kater één keer naar adem. Hij zou toch geen bedreiging vormen voor de andere katten daarbuiten. Hij zou het rustig aanpakken, iedere keer een stukje lopen en dan weer zitten. Kalm sprong hij van de omheining af en ging hij zitten, starend naar het bos voor hem. Het leek alsof het hem riep of zo. Er drong een geur zijn neusgaten binnen… Van een andere kat. Met een ruk draaide hij zijn hoofd richting de plek, waarvan hij gokte, dat de kater er moest zijn. ’Wat doe jij in mijn territorium?’ Het was een kwade vraag die Felix al zag aankomen. Rustig stond hij op en bekeek hij de onbekende kater. Hij was niet mager, maar ook niet mollig, zoals hijzelf. De geur van wildernis was overduidelijk te ruiken. De kater zag blijkbaar geen bedreiging in Felix, aangezien zijn haren gewoon plat bleven liggen. Felix knikte eventjes kort, waarna bij begon te spreken: ’Sorry, ik ben hier pas nieuw in beurt. Ik wist niet dat dit jouw territorium was,’ verontschuldigde hij zichzelf. Hij had de neiging zich wat dichterbij de kater te installeren, maar dat zou gewoonweg dom zijn. Misschien zou hij uithalen en dat Felix weer een wond en dan begonnen zijn baasjes daar weer over te zeuren en bovenal ook in paniek te raken. ’Ik ben trouwens Felix, aangenaam kennis te maken,’ stelde hij zichzelf voor, waarna hij zijn kop respectvol boog. Hij had respect voor iedere kat die geen zoet leventje had als hij. Hij kon het zichzelf niet eens voorstellen om zijn leven op te geven. Hij was gewoon niet gemaakt voor de wildernis.

Raven keek de kater nog steeds aan. 'Sorry, ik ben hier pas nieuwe in de buurt. Ik wist niet dat dit jouw territorium was,' Zei de kater verontschuldigend. Raven zag dat de kater twijfelde om dichterbij te komen. 'Ik ben trouwens Felix, aangenaam kennis te maken,' Zei hij vriendelijk. Felix boog zijn kop met respect. En keek Raven weer aan. Raven kreeg ineens een heel ander beeld van Felix. Hij leek hem best wel vriendelijk zelfs. 'Ik ben trouwens Raven,' Zei hij. 'Sorry, ik wist niet dat jij nieuw was hier.' Zei Raven erachteraan. Raven gaf even een lik over zijn poot, om aan te tonen dat hij geen vijand voor hem zou zijn. Raven keek even naar de lucht, het was net middag geworden, en de zon scheen lekker over zijn vacht heen. Daar genoot hij van. 'Zeg, ben jij goed in jagen?' Vroeg Raven tenslotte aan Felix. 'Misschien kunnen we samen jagen in het bos,' Zei hij vriendelijk. En hij wachtte nieuwschierig op antwoord.

(OMG, echt een korte post, sorry.)

’Ik ben trouwens Raven,’ stelde de kater, die dus blijkbaar Raven heette, zichzelf voor. ’Sorry, ik wist niet dat jij nieuw was hier,’ voegde hij er nog aan toe. Kalm knikte Felix, alsof hij Raven zijn verontschuldiging accepteerde. De cyperse kater gaf een lik over zijn poot, het was duidelijk dat hij Felix niets meer zou doen. Felix volgde zijn blik toen deze op de hemel werd gericht. De zon scheen sterk en Felix ontving de warme zonnestralen hartelijk door zijn ogen te sluiten. ’Zeg, ben jij goed in jagen?’ klonk de vragende stem van Raven onverwachts. Kalm opende Felix zijn ogen weer en richtte hij zich op de kater. ’Misschien kunnen we samen jagen in het bos,’ stelde Raven vriendelijk voor. Felix verstijfde een beetje. Hij was geen vechtersbaas… En je moest het niet over jagen hebben. Hij was van geboorte af aan al verwend en had nooit iets geleerd overjagen. Wel hadden zijn baasjes speeltjes, waarmee hij zijn reflexen kon trainen. Maar dat was het eigenlijk wel. Nogal beschamend schudde hij zijn hoofd. Hij was een roofdier en om dan niet te kunnen jagen was een nogal grote afgang. ’Ik heb nog nooit gejaagd in mijn hele leven,’ gaf hij toe, wel met een wat droge toon. Kalm liep hij naar Raven toe en installeerde hij zich naast hem. Eerst keek hij eventjes naar het bos, daar was hij ook nog nooit geweest. Ten slotte keek hij weer naar Raven. ’Maar misschien is het waard om het een keertje te proberen?’ Rustig bleef hij naar Raven kijken, zoekend naar iets dat op een reactie duidde.

- Lolz, Np. -

'Misschien kunnen we jagen in het bos?' Stelde Raven voor. De grijze kater zag dat Felix een beetje ongemakkelijk begon te kijken. 'Ik heb nog nooit gejaagd in mijn hele leven,' Zei Felix met een droge mond. Felix stond op, en ging naast Raven zitten. 'Maar misschien is het waard om het een keertje te proberen?' Vroeg hij tenslotte. Felix keek Raven aan. Nog nooit gejaagd?! Dacht Raven. Hij keek de kater met grote ogen aan. 'Nou, het valt te proberen ja!' Raven wenkte Felix om mee te komen. Ze liepen steeds verder het bos in. Het was vandaag een mooie dag. Terwijl ze door het bos liepen scheen er een felle zon op de twee katers. 'Dit is wel een goede plek!' Zei Raven tenslotte. Hij ging zitten en keek om zich heen. Wat was het mooi hier! Op een aantal plekken scheen de zon dor de bladeren heen, die een soort aparte straling gaven. Raven snoof de frisse lucht in, en keek naar Felix. 'Zal ik je leren hoe je moet jagen?' Vroeg Raven, en hij keek de kater nieuwschierig aan.

(Omg, ik weet niet wat ik heb, maar wat een flut post xD)

Raven leek een beetje geschokt door de openbaring van Felix dat hij nog nooit had gejaagd. Met grote ogen keek hij hem aan. ’Nou, het valt te proberen ja!’ Felix knikte kortaf. Raven liep een richting uit en wenkte Felix mee te komen. Kalm stond Felix op en volgde hij Raven. Ze gingen steeds verder het bos in. Felix zijn hart hamerde in zijn borstkas. Hij had hier geen goed gevoel bij. Wat als ze aangevallen zouden worden? Hij twijfelde er niet over dat Raven zich niet kon beschermen, maar hij?... De zon die zijn vacht streelde zorgde wel voor wat kalmering. Raven hield halt. ’Dit is wel een goede plek!’ zei hij, waarna hij ging zitten en het gebied langsging met zijn ogen. Onzeker ging Felix naast hem zitten. Nogal nerveus keek hij om zich heen, hij had het gevoel dat ze ieder moment aangevallen konden worden. Het zou vast wel komen omdat hij nog nooit in de wildernis was geweest. Hij keek vragend naar Raven, die de buitenlucht diep in snoof. Felix volgde zijn voorbeeld. Het was een overlading van geuren, frisse geuren. Het waren allemaal geuren die hij niet kende, maar ze roken heerlijk. ’Zal ik je leren hoe je moet jagen?’ hoorde hij Raven vragen. Langzaam draaide Felix zijn hoofd en zag hij het vragende gezicht van de kater. Zachtjes lachte hij. ’Doe het eerst maar eens voor, ik wil zien wat het precies inhoud.’ Hij knikte waarna hij om zich heen keek. Nog steeds werd hij overladen door de geuren, maar hij wist ze al langzamerhand uit elkaar te houden en ze te onderscheiden.

- Zo, nu heb ik ook een flutpost >;l. Nou niet meer zeuren x3 -

Raven snoof met volle adem de buitenlucht in. Hij keek naar Felix, die het zelfde deed. Raven zag dat de gevlekte kater genoot, van alle geuren die hij nog nooit had geroken. 'Zal ik je leren hoe je moet jagen?' Vroeg Raven. Felix draaide zich om. Zachtjes lachte hij, 'Doe eerst maar eens voor, ik zie wel wat het precies inhoud.' Raven zag hem nog een keer tevreden de buitenlucht inademen. 'Goed, ik zou je wat basistechnieken laten zien.' Zei Raven. De grijze kater zakte in een sierlijke sluip houding, en sloop behoedzaam rond. Raven zag een steen liggen. Perfect als voorbeeld. 'Let op Felix, het hoogtepunt...' Fluisterde hij. Raven kwam steeds dichterbij, en ging steeds wat langzamer. Op een gegeven moment stond hij stil, bewoog even voor de coördinatie, en sprong krachtig boven op de steen. Daarna stond hij weer rechtop, en keek Felix aan. 'Zo heb ik het geleerd,' Zei Raven trots. Raven dacht even na. Zijn familie had hem verlaten, oftoewel, verstoten. Daarna was hij opgegroeid in de hooizolder, waar hij een oude poes tegen kwam. Van die poes, genaamd Miyu, had hij leren jagen en overleven. Raven was haar zo dankbaar... Maar op een dag stierf Miyu, en Raven moest alleen verder met trainen... Bij die gedachte werden zijn ogen een beetje vochtig. Maar hij ging verder. 'Probeer jij het nu eens!' Stelde hij voor aan Felix. En Raven wachtte af...

(Iets beter dan mij vorige post Razz

)

’Goed, ik zal je wat basistechnieken laten zien,’ zei Raven, waarna hij sierlijk in een sluiphouding zakte, om vervolgens naar iets toe te sluipen. Zwijgend keek Felix toe. Hij had zo ook als een kitten rond geslopen, proberend een klein speeltje te pakken wat zijn baasjes voor hem hadden gekocht. ’Let op Felix, het hoogtepunt…’ kondigde de grijs gestreepte kater aan. Geboeid keek Felix toe hoe dat Raven zich krachtig afzette. Zou hij nu daadwerkelijk een prooi zo voor mijn neus hebben gevangen? Raven kwam geruisloos neer, op iets. Het maakte geen geluid; geen pijnkreten of wanhopig geschreeuw. Felix keek fronsend naar hoe Raven weer rechtop ging staan. Tot zijn verbazing zag hij een steen liggen onder de krachtige poten van de wilde kater. Langzaam sloeg Felix zijn ogen weer op. ’Zo heb ik het geleerd,’ verklaarde Raven trots. Felix knikte begrijpend. Het was een perfecte training. Een steen zou niet weg kunnen rennen of zoiets dergelijks, dus kon je er alle tijd voor nemen. Felix richtte zich weer op Raven, hij begon af te dwalen. Maar Raven had dat zo te zien ook gedaan; zijn ogen waren vochtig. ’Probeer jij het nu eens!’ Het kwam vrolijk over, maar toch zag Raven er nogal droevig uit. Felix hapte een keer naar adem; hij zou een keer proberen te sluipen, daarna zou hij misschien proberen uit te vogelen wat er mis was met Raven. Zonder enige moeite liet hij zich in een sluiphouding zakken. Hij mocht dan niet wild zijn; hij had zijn instinct, gevoel, ritme en lichte ervaring van toen hij nog een kitten was. Kalm sloop hij op de steen af. Zijn flanken bewogen op en neer, op een bepaald ritme. Hij was zijn baasjes dankbaar voor die vreemde geluiden die ze altijd lieten horen uit een of ander ding. Ze hadden altijd een of ander ritme, wat hij nu kon toepassen om goed te sluipen. Hij twijfelde eventjes toen hij dicht bij de steen was, of hij nou wel zou springen of nog iets verder zou sluipen. Uiteindelijk sprong hij en belandde met een doffe klap, van zijn poten, op de steen. Zwijgend keek hij er eventjes naar, misschien zou die steen ooit een muis kunnen zijn… Hij draaide zijn hoofd en keek toen afwachtend naar Raven, kijkend naar hoe hij zou reageren. Rustig ging hij zitten en likte hij een van zijn voorpoten. ’Sorry dat ik het vraag, maar is er soms iets?’ vroeg hij kalm, onder het likken door, waarna hij opkeek naar Raven.