~That feeling never leaves me...~[Stormstar]

De dag begon vroeg, de langzaam kwam het daglicht tevoorschijn. Vogels begonnen met het fluiten, en zingen. Het gras bewoog zacht op het ritme van de wind. In het midden van het kamp lag de prooihoop, hij was lager dan normaal. Het voedsel werd schaars door bladval. Dat was een van de zorgen van een grote kater. De kater lag in zijn nest, in de Leaders den. Zijn rug rees, en daalde bij zijn ademhaling. Hij zuchtte, rustig werd Stormstar wakker. Hij trok met zijn oor, maar opende toen zijn ambere ogen. Hij vroeg zich stilletjes af wat hij vandaag zou doen. Hij zwiepte met zijn staart en stond op. Een grote jacht zou de clan goed doen, dacht hij. Toen hij naar de uitgang van de den liep, zag hij dat Mousefur een aantal patrouilles klaar maakte. De kittens waren al wat ouder, ze konden beter voor zichzelf zorgen. Daardoor kon Mousefur weer meerdere Deputy zaken op zich nemen. Hij knikte goedkeurend en liefdevol naar haar. Hij groette de andere katten die bij haar stonden met een staart zwiepje. De prooi hoop liet hij voor wat het was, er waren katten die meer honger hadden. Toen hij rond keek dwaalde zijn blik naar de nursery. Hij was er al een tijdje niet meer geweest, misschien kon hij een glimp opvangen van zijn kitten. Toen hij daar kwam, zag hij ze spelen en ravotten. Een vragende en vriendelijkeblik wierp hij op een van de moeder poezen. De poes keek hem glimlachend aan, om aan te geven dat het goed met haar ging. Opeens zag hij wat achteraf Creamykit zitten. Hij had medelijden met de arme kitten. Zijn vader was dood gegaan in strijd bij Bloodclan, en zijn moeder was kort geleden vermoord door een andere straatkat. De arme stakker, helemaal alleen. Stormstar wist precies wat dat gevoel was, en besloot met het ventje te praten. Toen hij bij Creamykit kwam, ging hij rustig zitten met zijn staart over zijn poten geslagen. ''Hallo Creamykit. Gaat alles goed met je?'' Opeens kreeg Stormstar een ingenieus idee. Hij kon de kleine kater wel wat avontuur als afleiding geven. Hij kon de kitten mee het kamp uit nemen. Natuurlijk niet ver ervandaan, maar het zou de kitten vast opvrolijken. Hij glimlachte warm naar Creamykit. ''Zeg Creamykit, wat zou je ervan vinden om met mij het kamp uit te gaan, en avontuur op te zoeken?'' Hij lachte naar de kitten. Als Clanleader kon hij dit soort keuzes nemen. Normaal mochten Kittens ten strengste niet het kamp uit, daar had je toestemming voor nodig.

Stormstar keek vriendelijk naar de jonge kitten. Creamykit was duidenlijk onder de indruk dat de Clanleader hem een bezoekje kwam brengen. Hij begreep het wel van katten dat ze naar hem op keken, maar hij was ook maar gewoon een kat. Hij probeerde zijn clan zo goed mogenlijk te leiden, met al het vuur in zijn leven. Gelukkig kon hij met zijn vrienden als normale krijgers met elkaar lachen. Een warm gevoel kwam van binnen toen hij zag dat de kit zoveel respect toonde. Stormstar glimlachtte, het deed hem goed. Officieel knikte Stormstar de kitten terug. De kitten keek zenuwachtig naar zijn pootjes, maar ten slotte durfde Creamykit Stormstar aan te kijken. De ambere ogen van Stormstar stonden warm en rechtvaardig. Stormstar vroeg hoe het met hem ging. “Ja, het gaat wel.” Antwoordde Creamykit zacht. “Alleen ik voel me wel wat alleen,” gaf hij toe. Stormstar liet zijn wenkbrauwen zakken, uit teken van meeleven. ''Dan gaan we daar wat aan veranderen Creamykit.'' Mauwde zijn stem diep. “En hoe gaat het met jou Stormstar?” vroeg hij. Stormstar grinnikte diep. ''Met mij gaat het goed Creamykit, dankje.'' Hij keek Creamykit zo aan dat hij wist dat hij het gesprek goed voerde. Sommige kittens hadden daar soms nog moeite mee, vaak verscholen ze zich achter hun moeder, enkel bij Creamykit was dat dus juist het probleem. Stormstar bewonderde de kleine kit wel, dat hij nog zoveel zelf vertrouwen had, ondanks wat hem was overkomen. Uiteindelijk sprak Stormstar over het kamp uitgaan. De kleine kater klaarde er gelijk van op, en zijn blauwe ogen keken ongelovig naar de Clanleader. “Meen je dat?” Er kwam een fonkeling in zijn lichtblauwe ogen. Stormstar lachte, en genoot van de reactie van de kitten. ''Natuurlijk. Ik zou daar nooit over liegen, een kitten een leuke dag bezorgen omdat hij het verdient.'' Creamykit was razend enthousiast. “Ik wil heel graag Stormstar!” Hij zag Creamykit even om zich heen kijken. Hij snapte wat hij zocht, en het was een hele normale actie. Hij zag een aantal kittens die net nog speelde ongelovig naar hem en Stormstar kijken. Stormstar knikte ze vriendelijk toe. Opeens schoten uit hun verstijving, en rende de nursery weer in waarna ze bleven kijken. Stormstar lachtte hartelijk, het bleef leuk. Hij zou die donders later wel spreken, om met ze te lachen. Nu had Creamykit even speciale aandacht nodig. “Waar gaan we heen dan?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij trippelde een beetje van links naar rechts en weer terug. Stormstar volgde de kitten met zijn pupillen. ''Dat zien we wel, we kijken waar onze poten ons heel leiden.'' “Gaan we nu?” vroeg hij hoopvol. Creamykit keek het kamp rond. “Of ben je nu druk?” De grote ogen van de kitten keken in de kijkers van Stormstar. Stormstar lachte opnieuw. Hij dacht even na, en keek de lucht in. Gelukkig had Storm niet zo heel veel te doen, en jagen kon samen met Creamykit. Dus kwam Stormstar tot de conclusie dat ze inderdaad gelijk konden gaan. ''Ja, we kunnen nu gaan. Kom je mee, stoere warrior?'' Stormstar keek openhartig naar Creamykit. Hij stond op, en draaide zich voorzichtig om. Hij liep met rustig passen richting de uitgang van het kamp. Stormstar gaf Creamykit een staart teken dat hij mee het kamp uit mocht komen, waarschijnlijk de eerste van zijn nog maar korte leven. Zijn ogen keken half naar waar hij liep, en half naar Creamykit.


Spoken