~My paws are leading me, nothing else~[Ravalira]

Het was een mooie dag. De zon scheen warm op de aarde, de perfecte dag om naar buiten te gaan. Die conclusie had Skinny Love getrokken terwijl ze door het kattenluik keek. Ze hield niet van regen, eigenlijk had ze er een hekel aan. Ze kreeg het er niet koud van, maar gewoon al dat water die langs je lijf liep. Dan bleef ze ook liever binnen, vooral als de tweebenen een vuurtje maakten in hun huis. Toen ze net bij de tweebenen kwam, was ze daar doodsbang voor geweest, maar ze had al snel door dat het zich in huis niet uitbreidde. Ze zette haar voorpoten door het kattenluik heen en ze liet zich naar buiten glijden. De kiezels knarsten onder haar poten zo snel ze er op terecht kwam. Ze schudde zich even uit en spitste haar oren. Daarna deed ze haar bek open om de geuren op te vangen, maar ze rook niks speciaals. Mooi, dat scheelde weer. Geen nieuwsgierige buurtkatten, die haar rust verstoorden. Aangezien die de vervelende neiging hadden om te vragen waar ze heen ging. Ook al gaf ze daar nooit antwoord op. Ze bleven altijd stug volhouden. Zeer irritant, tot frustratie aan toe. Ze deed een stap opzij, zodat ze in het gras stond. Dan maakte ze tenminste geen lawaai. Ze zou alleen maar over kiezels knerpen, maar in haar oren was dat een hels kabaal. Ze had geleerd om geen geluid te maken en dat instinct was nooit vervaagd. Ze liep geruisloos over het gras en sprong boven op het hek. Haar blik gleed even over de omgeving, voordat ze aan de andere kant naar beneden sprong. Ze wist al waar ze heen ging, dat bedacht ze altijd alvast voordat ze buiten stond. Ze vond het zelf niet fijn om besluiteloos buiten te staan, dan was ze alleen maar afgeleid. Ze wist dat ze pas ’s avonds thuis zou komen, want het was geen klein stukje waar ze heen wou. Gelukkig waren de tweebenen het wel gewend. Ze wisten dat ze soms een dag weg was, of soms zelfs langer. Ze keken er niet raar meer van op.
Het landschap veranderde steeds een beetje terwijl ze steeds dichter in de buurt kwam van de Rogue plaatsen. Ze was een kat die altijd veel verder ging dan de meeste kittypets zouden doen. Als ze iets niet deed, was het zich laten bang maken. Soms was ze het ook gewoon nodig om even weg te gaan, dat herinnerde haar aan oude tijden. Ze bleef even staan toen er een boerderij in zicht kwam, maar ze rook geen hond. Dus zette ze haar lichaam in beweging en sjouwde ze verder. Toen ze in de buurt kwam van een rij bomen bleef ze staan, een klein grijnsje verscheen om haar lippen. Ze liep naar een laag boompje toe en sloeg haar nagels in de stam. Ze klom op de eerste tak, waar ze net een meter boven de grond uitkwam. Ze schrok op toen een andere geur haar zintuigen prikkelden, een onbekende geur. Ze zuchtte even, dat betekende dat het gedaan was met haar rust. Ze keek naar beneden, wachtend totdat de onbekende haar ook zou opmerken als dat niet al gebeurt was.

[&Ravalira]

[Skinny Love haar doodtopic]

~My paws are leading me, nothing else~[Ravalira] X6khmh

~My paws are leading me, nothing else~[Ravalira] WZk2TPG

_{De zon piepte door een kiertje naar binnen, door het mislukte `raampje`wat Ravalira had gemaakt. Haar hol bestond maar uit twee gangen: Een slaapplek en het voorstuk, waar ze s`ochtends bij de ingang stond te genieten van het zonnetje. Je kon niet zeggen dat haar verblijfplaats een paradijs was, maar je kon zien dat het met liefde gemaakt was door een jonge vosmoeder. Dat was de vorige eigenares, die zelf was vertrokken. Ravalira stond op en rekte zich eens flink uit. Er waaide een koel briesje door de ingang naarbinnen, en dat was best fijn. Haar pootjes werden nat bij de aanraking van het natte gras, vol met dauw. Het beloofde een prachtige dag te worden, dus besloot ze een mooie wandeling te maken. Oftewel, gewoon mooie plekjes opzoeken en kennismaken met andere katten. Dan wel zonder gevecht, hoopte Ravalira.

Ritselend maakte een muisje zich uit de voeten. Maar het trok de aandacht niet. Ze had meer zin in een vogel, bijvoorbeeld een van die iritante kraaien die je midden in je slaap wakker maakten. Roodborstjes en Pimpelmeesjes waren veel te klein om te eten en bovendien hadden ze wel wat koddigs. Na een tijdje vond Ravalira de geur van een kraai. Het was geen hele dikke, dat kwam zeker door de barre koude winter die net geweest was. Voorzichtig sloop ze naderbij. Haar poten moesten zo min mogelijk geluid maken, of het was gedaan met haar karige ontbijt. Met èèn sprong zat ze er bovenop. Het arme beest had nauwelijks tijd om te kraaien, en hij had een vlugge dood. Ravalia kon het gewoon niet aanzien als een dier langzaam stierf, het bracht nare herinneringen in haar op. Met de slappe vogel in haar bek sprong ze in een simpel uitziende boom. Daar wachte haar een aangename verassing. Op de eerste tak zat een oude, bìjna kale kat. Op een paar plukjes op haar hoofd na dan. Verrast liet ze de kraai vallen. `Wel...hallo!` zij ze nieuwsgierig.}

~My paws are leading me, nothing else~[Ravalira] B3tms4

x:

Blijkbaar had de andere poes haar nog niet opgemerkt. Daar kwam ze al snel achter, aangezien ze de poes haar kant op zag sluipen. Ze was duidelijk op jacht. Skinny Love keek langzaam opzij om te kijken, waar de poes naar op weg was. Ze wou haar jacht niet verstoren, dus ze maakte geen geluid. Ze keek kalm toe hoe de poes met gemak een kraai ving. Een klein glimlachje verscheen om haar lippen. Ja, misschien moest zij dat ook weer een keer gaan doen. Alleen ze wist dat anderen haar dan zouden uit gaan schelden, omdat ze iets ving voor haar plezier. Niet dat ze daar naar luisterde. Het voelde goed om soms verse prooi te vangen en het was veel lekkerder dan het eten van de tweebenen. Ze trok een frons in haar voorhoofd toen de poes haar kant op kwam. Ze zat blijkbaar zo in de jacht, dat ze haar nog steeds niet opgemerkt had. Pas toen ze naast haar op de tak sprong. Skinny Love keek de poes aan. Haar blik volgde de kraai die de poes liet vallen. “Je verliest wat,” zei ze droogjes. Toen de poes hallo tegen haar zei, ze had de nieuwsgierige ondertoon niet gemist. Ze kon het haar niet kwalijk nemen dat ze nieuwsgierig was. Ze stond op, sprong uit de boom en pakte de kraai in haar bek. Daarna sloeg ze haar nagels opnieuw in de boom en klom naast de poes op de tak. De kraai legde ze zo dat hij niet weer uit de boom zou vallen, voor de neus van de poes. “Maar jij ook hallo,” vervolgde ze. Ze sloeg haar staart op de tak waar ze op zat.
“Ik zag dat je een succesvolle jacht had,” ging ze verder. De blik in haar gele ogen geen enkele keer van de poes afwendend. “Mijn naam is Skinny Love,” mauwde ze. “En met wie heb ik het genoegen?” er klonk niks vijandigs in haar stem, maar het klonk ook niet vriendelijk. Haar stem was neutraal en kalm.

[Skinny Love haar doodtopic]