It's just the start, my dear [& FALLENPAW.]

Hij had het zijn vriend wel horen zeggen, hoe mooi hij haar ogen vond, hoe prachtig hij haar zwarte vacht vond. Bij elk iets dat hij had gezegd, was de grijns op zijn gezicht groter geworden. De kater was gewoon geheel verliefd, maar of deze liefde wederzijds was? Geen idee van, hij kende de poes zelfs nauwelijks, maar ze hoorde Fallenpaw te heten. Fallenpaw, een zwarte poes met ijsblauwe ogen, hij hoopte haar ooit eens tegen te komen. Niet omdat hij haar interessant vond, maar eerder om zijn vriend te plagen. Gewoon als grap, zonder ook maar iets gemeens in de zin.

Rustig liep hij door, zijn blik op de weg voor hem gelegd. Hij hoorde het geluid van monsters dichterbij komen, Het Thunderpath kon dus niet meer zo ver weg zijn. Rustig keek hij om zich heen en zag de eik die door de bliksem was geraakt. Het was een soort van beroemde boom geworden, echter hechte Silver niet zoveel belang aan de boom, het was een boom zoals een ander. Even zuchtte hij, hier was niet echt iets te beleven. Verveeld ging de apprentice tegen de boom aan liggen en sloot zijn ogen tot een geur hem zijn ogen weer liet openen. Hij zei niks, maar keek gewoon rechtdoor, waar de geur vandaan kom kon hij niet echt zeggen, maar waarschijnlijk zou hij het maar snel genoeg zien...

[& FALLENPAW.]

Vier nachtzwarte poten liepen richtig het kamp uit. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze miste Autumn. Haar zusje had ze laatst gezien, dat was wel gezellig maar Autumn. Die kater, die kater waar ze een vreemd gevoel van kreeg. Maar waar was hij mee bezig. Ze had hem af en toe gezien maar hij kwam nooit naar haar toe. Wat had ze gedaan, was hij kwaad op haar, haatte hij haar. Ze schudde haar kop, daar had hij geen rede voor. Ze rekte zijn uit en liet haar ijsblauwe ogen over het gebied glijden. Ze keek achter zich. Weer stond die kater er, een kater die naar haar keek. Ergens kreeg ze er de kriebels van, wat moest hij van haar. Waarom die dromerige blik. Ze draaide zich om en rende snel weg. Opzoek naar Autumn en de kater kwijt proberen te raken.

Richting de oude eik. De plek waar de meest apprentices werden getraind door hun mentor. Haar Mentor was, nou ja niet echt een goede mentor. Ze had niets van hem geleerd, hij was nog nooit met haar gaan trainen. Ze baalde er best wel van. Ze wou gewoon een goede mentor, zodat ze haar best kon doen als goede en sterke warrior. Dat was haar taak, een trouwe, sterke warrior zijn. Om te vechten voor de clan, de leden beschermen. Haar poten trippelde over het gras heen. Ze keek om zich heen naar de bomen. Ze keek achter zich. De kater was weg. Ze grijnsde en zwaaide met haar staart heen en weer. Ze verveelde zich behoorlijk. Zonder Autumn, had ze gewoon niets te doen. Misschien moest ze mar weer eens meer katten ontmoeten. Ze schudde haar vacht uit, het was behoorlijk gegroeid, het was langer dan dat van haar zus, die had meer de vacht van hun vader. Zij had de lengte van de vacht van haar moeder. De ogen hadden ze allebij van hun moeder en de nachtzwarte kleur van hun vader.

Toen de eik eenmaal in beeld kwam zag ze ook meteen een grijze kater. Ze dook even op de grond. Hij was licht grijs, met leek wel gouden ogen. Ze keek even naar hem maar stond toen op. Ze was geen angsthaas. Ze liep in zijn richting en bekeek hem beter hoe dichterbij ze kwam. "Hier zonder mentor, dat zie je weinig" sprak ze zuiver. Ze liep even een rondje om hem heen en bekeek hem. "Ik ben Fallenpaw... Jij?" vroeg ze. Ze mocht op zijn mist toch weten tegen wie ze sprak.

Toen de kat dichterbij kwam, keek hij even opzij. Een poes was het zo te zien, dat kwam hem misschien wat minder uit. Hij was nou niet de beste met poezen of ze moesten een stuk ouder zijn, zodat hij ze gewoon als een warrior behandelde. Een poes van ongeveer zijn leeftijd of jonger? Dat was een ander paar mouwen. "Hier zonder mentor, dat zie je weinig" sprak de poes zuiver. Ze liep even een rondje om hem heen en hij had hierdoor de tijd om haar te bekijken, zwarte vacht en ijsblauwe ogen. Het zou toch niet? "Ik ben Fallenpaw... Jij?" vroeg ze. Oke, ja dus. 'Hey, ik ben Silverpaw' zei hij en glimlachte licht, 'En tja, Ik ben hier zonder mentor omdat ik er geen heb, ik had er een, maar die is verdwenen' Hij keek haar even aan, het viel hem op hoe rustig hij nog was in haar buurt. Normaal gezien was hij al lang aan het zoeken naar de juiste woorden, maar dat was natuurlijk enkel mooi meegenomen. Even ging hij recht zitten en legde zijn staart over zijn voorpoten, daarna keek hij achter zich waar hij de monsters over het pad hoorde razen. Daarna keek hij haar weer aan, even niet wetend wat hij moest zeggen, maar nadat er nog een monster voorbij racete besloot hij toch iets te zeggen, wat dan ook, 'Die monsters gaan wel erg snel vandaag' zei hij heel even twijfelend over zijn woordkeuze.

Haar ijsblauwe ogen stonden strak op de kater voor haar gericht. Hij keek nog niet om. Ze grijnsde even en bekeek hem even, zolang hij zich niet naar haar toe zou draaiden kon ze een beetje naar zijn zwakkere punten zoeken. Iedere kat had ze, en als je die vond waren ze handig als je in gevecht kwam met die kat. Het was duidelijk een shadowkat. Dat omdat hij er naar rook en ze had heb wel eens zien lopen. Ze bekeek zijn bouw eens. Hij zag er goed uit alleen was ze waarschijnlijk leniger en sneller. Net als haar zus was hij waarschijnlijk beter in zijn klauwen in je steken. Zijn vacht was muisgrijs en zijn ogen leken van goud gemaakt te zijn. Ze hief haar kop. Ze had geen zwakke punt gevonden maar die zou ze nog wel vinden. Ze stapte rustig zijn kant op. Haar poten goed optillend en haar staart af en toe heen en weer zwaaiend.

Eenmaal voor hem keek ze hem aan. Ze zei niets en liep een rondje om hem heen, nogsteeds zoekend naar een zwakke plek. Nogsteeds zag ze die niet echt. Misschien hield hij zich groot, kwam dat zometeen wel. Ze ging voor hem zitten en sloeg haar volle staart over haar poten. De wind danste in haar vacht en fluisterde woorden in haar oren. Ze draaide haar oren naar hem en wachtte op zijn antwoord. 'Hey, ik ben Silverpaw' zei hij. Ze grijnsde even waardoor haar witte tanden tevoorschijn kwamen, ze waren als messen. Precies zoals een echt Shadow zou moeten hebben. Hij keek ook anders na haar naam. 'En tja, Ik ben hier zonder mentor omdat ik er geen heb, ik had er een, maar die is verdwenen' zei hij. Ze knikte zelf. "Tigerwing, zou de mijne zijn, heb hem alleen nooit gezien" zei ze. Ze keek even naar zijn poten en toen weer naar zijn ogen. Hij was opzich, een mooie kater. Autumnpaw. Zijn gifgroene ogen en zwarte vacht doken telkens in haar gedachtes op. Ze keek meteen naar de grond, hij hoefde het niet te zien. Ze miste hem. Ze schudde haar kop, ze moest er niet meer aan denken, ze moest gewoon vaker met haar zusje gaan, dat deed ze voordat ze hem kende ook.

Hij zei iets over de monsters die er voorbij racete. Ze keek er even naar, die dingen hadden eigenlijk nooit haar aandacht getrokken. Ze bleven maar langskomen dus het was niet erg bijzonder meer. Ze verbaasde zich dat hij erover begon. " niet sneller dan normaal dacht ik" zei ze een beetje ongeinterreseerd. Dit was het. Meestal zei Autumn nu al dat hij ging. Haar vacht glom een beetje in het licht dat door de takken van de eik heen scheen. Haar ogen leken veller. Maar dat was hetzelfde bij hem.

"Tigerwing, zou de mijne zijn, heb hem alleen nooit gezien" zei ze. Ze keek even naar zijn poten en toen weer naar zijn ogen. Hij knikte even, 'Dat is rot' zei hij zacht en keek haar even aan, goed ze was een mooie poes, daar kon hij niet onderuit, of ze ook aardig was, dat moest hij nog ondervinden, maar tot nu toe wel... "niet sneller dan normaal dacht ik" zei ze een beetje ongeinterreseerd, 'Hmm, zal het wel aan mij hebben gelegen' zei hij snel, hij wou niet dat ze zich ging vervelen. Maar wat kon hij doen? Hij... Hij en poezen van ongeveer dezelfde leeftijd kwam niet goed, op de een of andere manier ging dat niet. Hij wist gewoon niet hoe hij met die dieren overweg moest! Een haast onhoorbare zucht was maar net hoorbaar in de stilte en hij keek weer op. 'Wat kom jij hier eigenlijk doen?' vroeg hij en glimlachte even vriendelijk, hij was misschien meestal niet zo gemeen als andere Shadowclanners, maar hij kon het wel zijn. Hem moest je niet boos maken, want anders had je er al snel spijt van!

- Beetje inspiloos x'D -

'Dat is rot' Zei ze. De grijns op haar gezicht werd beter. Het maakte niet echt uit, ik ben niet zo goed met katten" zei ze. Ze klopte met het puntje van haar staart steeds opnieuw op de grond. Ze wou dat Autumn hier was. Ze wou in zijn gifgroene ogen wegdomelen en zijn zwarte vacht voelen tegen de hare. Ze schudde haar kop. Ze moest het vergeten. Inner, die had ze al een tijdje niet gesproken. Daar moest ze echt vaker wat mee doen, weer de oude tijden, als echte paws, maar nog een beetje naar de kits kant. Ze sloot haar ogen even toen de wind stevig door haar vacht blies. Ze had er een tijdje over gedacht dat haar ouders dood zouden zijn en dat ze op haar neer keken van vanaf de starclan. Maar ze geloofde hevig dat ze hun gewoon verlaten hadden. Ze haalde even diep adem en keek weer naar de kater voor haar. Silverpaw, de naam paste wel bij zijn vacht. Een zilvere kater met gouden ogen. Nu nog kijken of hij een gouden hart had, of een metalen.

Zijn stem wekte haar uit haar gedachtes. 'Wat kom jij hier eigenlijk doen?' sprak die. Ze keek even naar de grond. "Ik zocht naar een..." ze stopte even en dacht na. Wat waren ze eigenlijk. Vrienden, beste vrienden, bijna partners, ze hield van hem maar hij van haar. Ze slikte even. "vriend" zei ze uiteindelijk maar. Ze wist het niet precies. "en jij dan?" vroeg ze. Eigenlijk was ze weg geinterreseerd in de kater. Hij was niet gek, hij was gezond en was tot nu toe lief tegen haar.

-Me too-

Na zijn vraag keek hij haar even rustig aan, "Ik zocht naar een..." begon ze en stopte even, het was duidelijk dat ze het zelf niet goed wist. Even hield hij zijn hoofdje schuin, 'Een?' herhaalde hij rustig, de poes voor hem slikte, 'Vriend' zei ze toen en hij knikte, dat kon natuurlijk, 'En jij dan?' klonk de stem van de poes weer. Even dacht hij na, wat hij hier deed? Dat was een goede vraag, 'Ik...' begon hij, 'Ik weet het eigenlijk niet, was gewoon een beetje aan het ronddwalen' zei hij eerlijk en keek haar rustig aan. Even sloeg hij met zijn staart in de aarde wat kleine korreltjes zand deed opwaaien, direct hield hij daar weer mee op en legde het gewoon rustig op de grond. 'Is er trouwens iets met die vriend? Je klonk zo bedenkelijk.' sprak hij rustig, hij wou niet dat de poes het niet vertelde moest ze het niet willen, maar hij was wel geïnteresseerd in waarom ze nou zo had gehaperd. Een glimlach sierde zijn gezicht weer en zijn ogen keken even naar de grond, naar zijn poten om precies te zijn. Hij begon een beetje te snappen waarom zijn vriend Fallen leuk vond, niet dat hij haar echt leuk vond. Maar ze was aardig, dat moest hij toegeven. Even keek hij weer op, wachtend op het antwoord van de poes, zijn oortjes stonden vrolijk overeind om elk geluidje dat hij uit haar mond hoorde komen op te vangen.

Haar ogen stonden gericht op haar poten. Waarom was ze dan niet eerder gewoon naar hem toegegaan of had ze eerder ontdekt dat ze van hem hield. Ze werd gek van de vragen wat als. Als ze daar aan dacht kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan. Nou ja, het was niet anders, nu moest ze er het best maar van maken en hopen dat ze hem uberhaupt nog wel eens zou zien. Ze keek achter zich, kijkend of die kater er weer was. Ze rook hem maar zag hem niet. Ergens schrok dat haar wel af. Stel dat hij dichtbij was, nee, dan had ze hem wel gezien. Ze keek naar Silver en slikte even. Wat als hij zometeen ineens achter haar stond. Ze kende de kater niet eens, ze wist niet wat hij wou.

Ze zuchtte en draaide haar oren behoedzaam naar achter. Al hij zou komen zou ze hem horen. 'Ik weet het eigenlijk niet, was gewoon een beetje aan het ronddwalen' hoorde ze de kater voor haar zeggen. Ze grijnsde even. Ze wist niets terug te zeggen dus bleef ze maar even stil. Ze zwaaide even met haar staar. Waardoor haar behoorlijk lange vacht opvloog. Ze keek in zijn gouden ogen en sloot haar ijsblauwe even. 'Is er trouwens iets met die vriend? Je klonk zo bedenkelijk.' vroeg de kater. Hij klonk zo rustig terwijl haar kop erdoor op hol sloeg. "Ja, ik weet niet precies hoe het tussen mij en hem zit" zei ze. Waarom zei ze dit tegen een nog best onbekende kat. Maar het voelde toch best goed het tegen iemand te zeggen. Ze had het nog tegen niemand gezegd, ze had het voor zichzelf gehouden maar dat lukte nu dus echt niet meer. Ze twijfelde zelf namelijk, was het nou wat, of niet. Ze keek om zich heen. Ergens hoopte ze dat hij op zou duiken en naar haar toe zou komen. Ze keek weer naar Silver en probeerde de meeste van de negatieve emoties te verbergen.

"Ja, ik weet niet precies hoe het tussen mij en hem zit" zei ze, het was dus in ieder geval zeker een kater, maar zou het negatief zijn, dus iets tussen vijand en vriend zijn of toch positief? Als het positief was dan zou zijn vriend in ieder geval geen schijn van kans maken, hij zou het kunnen proberen en hij zou hem blijven plagen door zoveel mogelijk met haar op te schieten, maar echt indruk op haar maken? Waarschijnlijk niet. 'Maar negatief of positief?' vroeg hij haar stil, 'Is het een vriend-vijand relatie of eerder een vriend-partner...' De kater zweeg, wat nou als hij haar met deze woorden leek te dwingen het te vertellen? Wat nou als ze het verkeerd zou opvatten? Wat nou als ze het niet wou zeggen, maar dacht dat hij haar dwong waardoor ze het tegen haar zin zou vertellen? Dat was natuurlijk niet wat hij wou, hij wou haar gewoon helpen en leren kennen. Misschien kon hij haar helpen met die vreemde relatie, misschien dat hij een antwoord wist op haar vraag als hij wat meer te weten kwam. Maar voor hetzelfde geld kon hij haar helemaal niet helpen en had ze het gewoon verteld zonder dat ze iets aan hem had.

Even keek de kater in haar blauwe ogen die zo niet bij deze wereld leken, ze leken een beetje te dromen. Over wat? Daar kon de apprentice enkel naar raden. Wat zou deze poes nu denken? Wat zou er door haar hoofd gaan? Wat zou ze van hem denken? Hij wist totaal niet wat een poes wou van een kater, laat staan hoe ze zouden denken over hem. Ook hoe hij zich bij hen moest gedragen was een raadsel voor hem en niemand die het hem zou leren. Ach nee, hoe konden ze ook? Een mentor had je om je warriortaken te leren, niet om te leren hoe je moest omgaan met een poes. Even zuchtte de kater, 'Misschien kan ik je helpen' voegde hij er toen achteraan en zijn goud-amberen ogen twinkelden even.

- Ghege, Inspi is terug gekomen :3 -

'Maar negatief of positief?' vroeg de kater voor haar haar stil, 'Is het een vriend-vijand relatie of eerder een vriend-partner...' vroeg hij. Ze slikte ven. Was dat niet duidelijk dan. Ze zwaaide even zachtjes met haar staart. "Vriend-partner" zei ze zachtjes. Waarom zou ze dit tegen hem. Waarom zou ze tegen een best vreemde kat dat ze van Autumn hield. Ze wist het zelf niet eens honderd procent zeker. Autumn zelf wist het niet eens. Dus waarom zou ze het tegen hem. Sommige zeiden dat het makkelijker was om het tegen een vreemde te zeggen en dat het opluchte. Ze haalde even diep adem. Degene die dat zeiden hadden best wel gelijk eigenlijk. Het luchtte op nu ze het gezegd had.

Fallen schudde haar vacht uit en keek even naar de eik. Waarom mentoren hier met hun leerlingen kwamen trainen wist ze niet. Was dat niet veel handiger bij de kraaienplaats enzo. Daar zat toch het prooi, daar zouden ze dan toch alles moeten vangen. En alle regels kon je leren in het kamp. Oke ze wist ook niet precies wat een mentor deed. En ergens had ze het gevoel dat ze er nooit achter zou komen. Nou ja, jammer dan. Dan zou ze zichzelf alles maar moeten leren, dat kwam wel goed. Even rekte ze zich uit en ging opnieuw even goed zitten. Ze krulde haar staart zachtjes over haar poten heen en keek naar de kater. "nee, daar zal je mij helaas niet mee kunnen helpen" zei hij en slikte. "waar je me wel mee kan helpen is een ander kater, hij volgt me steeds, dat vind ik mega irritant en dood eng" zei ik zacht. Ik wist niet waar de kater nu was maar ik kreeg de kriebels ervan. Wat wou die kater toch. Even draaide ze haar oren naar achter maar richtte ze al snel weer geïnteresseerd naar Silver. Raar, hij hield haar aandacht best lang en was nog niet weg. Eigenlijk was het best raar.

"Vriend-partner" klonk het antwoord zacht, hij wist het wel, deze poes kon men niet krijgen. Dus zijn vriend ook niet. Ach, wie boeide het ook, zijn vriend misschien, maar voor de rest... 'Dat lijkt me erg moeilijk, ik kan misschien eens aan die kater vragen hoe hij er over denkt?' stelde hij haar voor, hij wou haar helpen, dat was zeker, maar of zij het zou aannemen? Waarschijnlijk niet, ze zag er erg in de war uit door deze situatie en hij was haast niets meer dan een vreemde voor haar. Ze zaten in dezelfde clan en hadden elkaar nu 1 keer echt gesproken. Nou ja, dan is het misschien vrij logisch dat je elkaar nog niet geheel vertrouwd. Even keek hij haar aan, terwijl zij haar staart zachtjes over haar poten heen krulde en hem aankeek. "nee, daar zal je mij helaas niet mee kunnen helpen" zei ze en slikte. "waar je me wel mee kan helpen is een ander kater, hij volgt me steeds, dat vind ik mega irritant en dood eng"

Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht, maar hij haalde deze al snel weer weg. Hij wist over wie zij het had, hij wist waarom hij dat deed en hij wist dat hij contact met haar zocht om hem te plagen. Maar er over vertellen? Later misschien, nu zou hij doen alsof hij niet wist waarom hij dat deed, 'Ik weet denk ik over wie je het hebt... Witte vacht? Het is een vriend van me...' begon hij en zweeg toen een tijdje, hoe zou hij het haar vertellen? en Wat? Hij haalde adem en ging verder, 'Ik weet niet waarom hij je volgt, maar ik heb het wel gezien, ik kan anders eens vragen of hij ermee op wilt houden? En desnoods ook waarom? Maar ik kan natuurlijk niet garanderen dat het me lukt.' dat laatste fluisterde hij er een beetje stilletjes achteraan. Zijn vriend kon koppig zijn en of het hem dus zou lukken was nog geheel een vraag, maar hij kon het proberen en hoe meer hij hem van haar gescheiden kreeg, hoe leuker het enkel maar werd.

'Dat lijkt me erg moeilijk, ik kan misschien eens aan die kater vragen hoe hij er over denkt?' vroeg hij. Fallen schudde even haar kop. Waarom vertelde ze dit aan de eerste de beste kater. Ze moest zich niet zo aanstellen. Een nogal compleet vreemde biede zijn hulp aan bij iets wat tussen haar en Autumn was, iets wat bij andere katten automatisch ging. Ze keek naar de grond. Ergens deed het idee dat hij haar waarschijnlijk helemaal niet van haar hield pijn. Of hij was een kater die gewoon niet graag lang op een plek bleef, daar kon je toch ook niets mee beginnen. Oke je moest ook wat afstand houden maar je moest ook gewoon met zijn tweeën kunnen zitten. Nou ja, misschien zou dat veranderen, ze moest maar eens gaan kijken, even zien of hij meer dan beste vrienden wou zijn. Anders moest ze hem maar uit haar kop zien te krijgen. Misschien zal ze ooit een ander tegenkomen.

Toen ze over de kater sprak die achter haar aan zat overal verscheen er een lichte grijns op de kop van Silver. Die grijns maakte haar toch nieuwsgierig. Kende hij de kater. Maar zo snel als die grijns verscheen verdween hij ook weer. Ze raakte geïnteresseerd. Wat was er tussen die twee katers, wat was er met de kater voor haar. Tot nu toe had ze nog geen fouten aan hem gezien. Hij was bij haar gebleven, langer dan Autumn deed teminste. Hij hield haar in gesprek en hij had haar aandacht nu zeker wel te pakken. Maar ze wist dat er een fout zat in elke kater, dus waar zat de zijne. 'Ik weet denk ik over wie je het hebt... Witte vacht? Het is een vriend van me...' zei de kater. Bam, daar was de eerste. Vrienden met die raar mislukte kater. Nou ja, vrienden konden vanalles betekenen. Misschein waren ze heel anders. "Ja, sneeuw witte vacht en groene ogen" zei ze. , 'Ik weet niet waarom hij je volgt, maar ik heb het wel gezien, ik kan anders eens vragen of hij ermee op wilt houden? En desnoods ook waarom? Maar ik kan natuurlijk niet garanderen dat het me lukt.' ging de kater verder. Ze keek hem meteen vrolijker aan. "heel graag" zei ze en keek hem aan in zijn gouden ogen. Wie wist werden hun twee wel eens goede vrienden