Friends or not? [Wolftail]

Onderwerp: Friends or not? [Wolftail] za 1 dec 2012 - 13:39

Moonpoint

Met een zucht stond hij op. De zon die door de bladeren viel had hem gewekt. Gapend liep hij de hut uit. Buitengekomen keek hij om zich heen. Al vele katten waren wakker. Hij zuchtte nogmaals. Jonge kittens rolde over de grond en ijverige warriors regelde alles. Moonpoint wou het liefts terug in zijn dne kruipen en gaan slapen. Maar de kater wist dat het onmogelijk was. Hij keek over zijn rug de den in. Er lag niemand meer. Zoals gewoonlijk was hij de laatste. Het was normaal, en Moonpoint was er aan gewend. Hij draaide zich om en keek naar zijn nest. Het was erg slordig, gauw schoof hij alles op zijn plaats. Zijn poten leverden snel werk, en na een paar seconden was het alweer klaar. Met een zucht draaide hij zich weer om, en stapte volledig de den uit. Alle klusjes waren bezet. Niet dat als er een vrij was hij het klusje zou doen. Hij haatte werken, en hij haatte rommel. Het viel niet goed samen. Want opruimen was nou eenmaal werken. Met een zucht ging hij zitten. Om hem heen klonk overal geroezemoes. Het was nog maar kort geleden dat hun deputy was gestorven. Veel katten treurde er nog om, maar gingen toch door. Ook moonpoint had van inkmasks dood gehoord. De kater had zijn schouders opgehaald, en was weggelopen. Het was altijd jammer als er een kat dood ging, maar dat gebeurde nou eenmaal. Zo was het lot. Moonpoint was gehard door de levensjaren, en wist dat zoiets nou eenmaal kon gebeuren. Nog nooit had de jonge kater gehuild, behalve op die ene dag, toen zijn beste vriend was gestorven. Het was de enige geweest die echt om hem had gegeven. Hij schrok toen iets tegen hem aanknalde. Onmiddelijk kwam hij weer terug in de echte wereld. Verward keek hij om zich heen. Vlak voor hem stond een piepklein kitten. “Het spijt me.” Hoorde hij het angstig kijkende katje zeggen. Hij knikte ten teken dat het niks gaf. Hij keek het kleine katje na terwijl het naar zijn vrienden liep. Toen het kitten vrolijk begon te spelen krulde zijn mondhoeken iets omhoog. Een kleine glimlach sierde zijn gezicht. Toen stond hij weer op. Hij zou vandaag maar eens gaan jagen.

Nog een maar een stap was hij van het konijn verwijderd. Hij zwiepte heel kort met zijn staart, en sprong. Zijn poten lande net naast het konijn. In stilte vloekte hij. Het ging niet zoals hij het had gepland. Het dier rende weg, en Moonpoint zette een achtervolging in. Zijn krachtige poten kwamen los van de grond, en zette zich in beweging. Steeds sneller ging hij. Toen hij voelde dat het ene goed moment was sprong hij. Deze keer lande hij keurig op het konijn. Zijn klauwen boorde zich in het pluizige beest, en maakte het snel af. Zo, dat was ook weer geregeld. Met het konijn in zijn bek liep hij verder. Toen hij een stuk aarde vond groef hij gauw een gat. Toen het klaar was liet hij het zware konijn vallen. Het beest viel op de grond en tevreden legde hij er aarde op. Nu zouden andere dieren het niet meer kunnen vinden. Blij met het resultaat van zijn jacht ging hij verder. Even later kwam hij aan bij de fourtrees. Hij keek om zich heen. De eeuwenoude bomen stonden nog steeds op hun plek. Er was niks bijzonders te zien. Moonpoint schrok echter op toen hij een geur rook. Het was de geur van Shadowclan. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en gromde. Hij volgde de geur. Tot hij een kat zag. Hij sloop nog dichterbij. Toen sprong hij met ontblootte nagels voor de kat. Sierlijk kwam hij terecht. Hij ontblootte zijn tanden terwijl hij naar de kat staarde. Wat zou zijn reactie zijn?
[+Wolftail]

Met een geïrriteerde grijns op zijn gelaat draafde hij heen en weer in het Shadowclan kamp. Gisteren had hij hier samen met nog een paar andere katten afgesproken om de ochtend patrouille samen te gaan doen. Maar geen één van beide was op komen dagen. Wel, als ze toch niet zouden komen kon Wolftail evengoed er alleen op uit gaan. Hij versnelde ietwat en verliet het kamp onmiddellijk. Ooit zou hij ze wel terugnemen.. Nou, eerlijk gezegd was hij niet het soort type kat dat zoiets deed. Hij wachtte gewoon af en hoopte vaak dat alles zo wel weer op hun plaats zou terecht komen. Vroeger was dat niet zo, vroeger was hij echt gewoonweg een onhandelbaar mormel. Yarrowstep, zijn vrouwelijke mentor had zelfs schrik van Wolfpaw gekregen en weigerde hem nog te trainen. Dat was ook de reden waarom hij de Rogue's keer op keer bezocht. Hij had toen een afspraak met twee eenlingen. Als zij hem zouden trainen dan zou Wolfpaw ook iets voor hen doen. Maar wat dat dat was wist hij niet meer, en nu interesseerde hem het ook niet meer. Hij was veranderd doordat er ooit iemand hem had beledigd. Hij werd toen Bloodclanner genoemd. Zelfs nu had Wolftail het er nog lastig mee. Toen, die ene avond, dat die Elder dat tegen hem had gezegd was hij woedend het kamp uitgelopen. Vanaf die dag stond hij op het punt zijn leven te veranderen, en dat had hij ook gedaan. Kijk maar wat hij nu was. Een sterke, jonge en gezonde Warrior die nog een heel leven voor de boeg had liggen. Maar helaas had hij zich nooit kunnen excuseren tegenover de Elder, aangezien die net voor de Ceremonie waarin Wolfpaw, Wolftail werd genoemd stierf. Hij schudde zijn hoofd om weer terug te komen en sloeg even met zijn staart en snoof de diverse geuren op. Een zwakke Windclan markering vulde zijn neus en algauw trippelde hij eropaf. De zon die zijn lichtstralen zwakjes op zijn vacht afvuurde, gunde Wolftail echter maar een beetje warmte. Veel was het niet. Maar dat kwam omdat het Leafbare was. En in dat seizoen was het nu eenmaal koud. Vragend gleed hij tot stilstand en keek toe hoe een witte kater op hem afsprong, maar nog net voor hem landde. Geschrokken deinsde de bruin/grijze tabby kater naar achteren en vouwde zijn oren waarschuwend tegen zijn kop. 'Wat moet je, Windclanner!' Siste hij en haakte zijn klauwen in de harde aarde.

there's such a difference between us and a million miles. it's no secret, the both of us are running out of time

Moonpoint

Moonpoint zag hoe de kater zijn oren plat tegen de kop vouwde, en hoorde hoe de kater en boos 'Wat moet je, Windclanner!' siste. Nonchalant zwiepte Moon met zijn staart. "Gewoon een wandeling" Antwoordde hij kalm. Zijn hele lichaam gaf een ontspannen indruk, mara vanbinnen ontplofte hij bijna. Toch slaagde hij erin te doen alsof er niks was. "Wat doe jij hier?" Vroeg hij aan de kater. Terwijl hij op antwoord wachtte bestudeerde hij de kater. De bruin/grijze tabby voor hem zag er stevig uit, en was zeker al een warrior. Hij gromde gefrusteerd toen hij terugdacht aan het gevecht met Nightpaw. Hij had er een paar lelijke krassen aan overgehouden. Hij richtte zijn blik weer op de kater tegenover hem. Zorgend dat de kater het niet merkte gromde hij licht. Hij kneep zijn ogen een beetje tot spleetjes. De kater begon zich te vervelen en liep wat heen en weer. Hij hield van kittens, maar haatte warriors. Zo had hij altijd al in elkaar gezeten. De kater tegenover hem was duidelijk een warrior. Mara toch voelde Moonpoint niet de kille woedde die hij normaal voelde. Deze kater was toch anders. Moon haalde zijn schouders op, wat maakte het ook uit. Hij keek weer naar de kater. Hij vouwde zijn oren iets naar achter, maar niet zover als normaal. Maar zijn klauwen boorde zich wel in de aarde.

[/u]

De witte kater zag hem er niet uit als iemand die zomaar met vijandelijke Warriors omging. Hij zag er eerder zo serieus uit, zo.. Hoe kon je het noemen? Saai. "Wat doe jij hier?" Wolftail spitste zijn oren naar voren, richting de kater en ging met zijn tong over zijn lippen alsof hij net iets lekkers gegeten had. 'Mag een Warrior niet eens rustig naar de Fourtrees gaan?' Sprak hij duidelijk ietwat geïrriteerd door de houding van de Windclanner. Zijn staart tikte ietwat nerveus tegen de grond, en zijn ogen keken hem onzeker aan. Niet omdat hij schrik had van hem, nee dat helemaal niet. Hij wist gewoonweg niet goed wat hij van hem moest denken. Want achter die kille houding van 'm, zag hij er toch wel best aardig uit. In zijn ooghoeken zag hij dat 'ie zijn klauwen in de grond boorde, dus deed hij hetzelfde en haakte de Shadowclan kater zijn nagels in de harde aarde. 'Wie mag jij dan niet wezen?' Het was een simpele vraag om te voorkomen dat er een stilte over hen getweeën zou vallen. Eens hij deze plek zou verlaten wou hij toch het liefst weten met wie hij gepraat had, toch een doodgewone zaak, right?

STATICS

Mood: Angry and Unsure || Company: Moonpoint

there's such a difference between us and a million miles. it's no secret, the both of us are running out of time

Moonpoint

Hij bleef naar de kater staren. Uit ervaring wist hij dat shadowclanners niet te vertrouwen zijn. 'Mag een Warrior niet eens rustig naar de Fourtrees gaan?' Sprak de warrior, die duidelijk geïrriteerd was. Moonpoint zwiepte nonchalant met zijn staart en gaf een knikje als antwoord. Hij staarde in de ogen van de kater. De warrior tegen over hem had een intressante blik. Ietwat onzeker, maar duidelijk niet omdat hij bang was. Moonpoint begon iets van genegenheid voor de kater tegenover hem te voelen. Hij schrok op uit zijn gedachte toen de kater iets zij. 'Wie mag jij dan niet wezen?' De witte kater dacht even na over de vraag. Wat kon hij vertellen en wat niet. Uiteindelijk antwoordde hij "Een warrior uit de windclan" Moonpoint vertrouwde de andere kat nog niet genoeg om zijn naam te geven. Een beetje wantrouwend keek hij naar de bruin/grijze tabby. Zijn ogen, een groen en een blauw, staarde naar de kat. Zijn staart zwiepte licht heen en weer. "Maar wie ben jij eigenlijk?" Hij zag de kater niet als een vijand maar ook niet als een vriend. Hij trok zijn nagels in, maar bleef de kat wel in de gaten houden. Zijn snorharen trilde een beetje, en hij legde zijn oren een beetje plat over zijn kop. Maar niet zo dat hij dreigend overkwam, maar hij liet wel merken dat als de kater zou aanvallen hij zijn mannetje zou staan. Wachtend op antwoord raakte hij ene beetje verzonken in gedachten. De kater voelde aan als een vriend, en hierdoor dacht Moon terug aan zijn vriend die was vermoord door een vos. Het was niet leuk geweest. Nog steeds als Moon er aan terugdacht voelde hij iets van verdriet. Maar hij schudde even met zijn kop en keek weer naar de kater tegenover hem.