Everything at once

<sub>Met snelle passen baande hij zich een weg door het Shadowclan territorium en arriveerde uiteindelijk bij de Burnt Scyamore. Het bevond zich niet echt ver weg van de Thunderclan en dus was dit de perfecte plek om te patrouilleren. Hij spitste zijn oren en vernauwde zijn ogen om alles beter te kunnen horen en zien. In het kamp had hij te horen gekregen van enkele Warriors dat er hier een verse Thunderclan markering was, veel te dicht bij het Shadowclan territorium. En daarom was hij hier, om uit te stippelen of er echt een Thunderclanner was die gek genoeg was om op zijn territorium te komen. Zo ja, dan zou hij niet wachten maar die direct verjagen. Katten begonnen te denken dat de Shadowclan zich koest hield. Hij durfde nog niet eens na te tellen hoeveel Rogue's hij de laatste dagen al had moeten verjagen. Alsof ze maar bleven komen, als een invasie van eenlingen. Bij die gedachte begon hij lichtjes te grijnzen en vouwde hij zijn oren weer tot een neutrale stand. Er was hier niemand, geen Thunderclan kat en ook geen Rogue. Tevreden wou hij zich omdraaien maar kreeg net het idee dat hij dan ook eerst nog even kon gaan jagen. Extra prooi voor de Clan kon toch nooit kwaad hé? De lichtbruine tabby kater trippelde even door en nam de diverse geuren in hem op. Sommigen geuren kon hij direct plaatsen, maar wat er hem het hardste opviel was dat er nog een Shadowclan geur was. Een sterke. Hij was dus blijkbaar toch niet de enigste hier..

+ Frostypaw</sub>

_{Hij hoorde in de verte een oorverdovend gegil en vernauwde zijn cyaan blauwe ogen tot twee venijnige halve manen. Algauw had hij het gevoel gekregen dat er iemand op hem afrende en zoals verwacht draaide hij zich verbaasd om en zag toe hoe er een witte Apprentice huilend in elkaar neer zakte op de grond. Hij bleef eerst een paar seconden verstard toekijken waarna hij het besluit nam om uit te gaan dokteren wat er mis was met de poes. 'Gaat het een beetje?' Er was geen twijfel mogelijk, ze kwam van de Shadowclan. Wolftail had d'r al wel vaker zien zitten bij de rest van de Apprentice's, echter wist hij haar naam nog niet. Met voorzichtige passen stapte de bruine tabby op de poes af en tikte zacht met zijn neus tegen haar flank. Soms was fysiek contact nodig om de andere te laten weten dat alles oké was. Ongerust nam hij weer een paar stappen naar achter zodat hij haar niet ze afjagen, of haar een ongemakkelijk gevoel zou geven.}

_{Nog steeds bezorgd keek hij haar aan. Zonet stond ze nog half te hyperventileren, maar gelukkig was dat over gegaan. 'Ben je al langs Goldenpelt geweest?' Vroeg hij ietwat nieuwsgierig en toonde een lichte grijns toen de poes opschrok van de sneeuwvlokken. Dit moest hoogst waarschijnlijk haar eerste keer zijn dat ze de sneeuw zou zien. 'Die vlokken die je ziet noemt men sneeuw. En als het hard sneeuwt dan verschijnt er een wit laagje op de grond.' Bracht hij haar bij en keek d'r vriendelijk aan. Ze moest nog jong zijn, aangezien ze een Apprentice was en ze nog nooit sneeuw had gezien. Hijzelf dacht toen dat de wereld verging. Wat dus niet zo bleek te zijn uiteindelijk.. 'Misschien is het handiger dat je terug keert naar het kamp.' Miauwde hij met een bezorgde toon in zijn stem en dabde even in de aarde onder zijn poten. Ze zag er niet echt goed, eerder sipjes. Eigenlijk was de drang om te vragen of er iets mis was groot, maar hij deed het toch niet want als het privézaken waren dat had hij er niets mee te maken.}