Don't care if you judge me

Charcoalflare

But now I'm thinking what the hell
Tags: Open for everyone
Words: 455

De avondzon verdween langzaam achter highstones. De lucht nog even rood, roze, oranje en geel kleurend voor deze verzwolgen zou worden in de duisternis. Het eind van de dag, de tijd dat StarClan zich weer liet zien aan de hemel. Familie en vrienden waren daar al, maar Charcoalflare voelde geen behoefte hen op te zoeken. Wanneer de tijd kwam zou zij hen weerzien, dat was iets wat vast stond. Genieten van het leven, dat was meer wat ze met haar tijd deed. Met een lichte tred wandelde ze het kamp uit voor een laatste tocht voor de avond viel. De bestemming stond al vast. Het was een plek die ze graag bezocht wanneer de lucht in al zijn kleuren was gekleed. Haar passen versnelde toen ze dichter bij het sterrenmeer kwam. Met een laatste sprong kwam ze soepel terecht op de harde oevers van het meer. Haar blauwe ogen gleden even over de weerspiegeling in het water, waarna ze naar de lucht zelf tuurde. Met een lichte glimlach ging ze op haar plaats zitten. Het liefst had ze iemand meegenomen, of meerdere katten, maar toen ze in het kamp had rondgekeken was er niemand geweest van haar vriendengroep. Je had van die dagen waarop iedereen druk was, vooral de katten die belangrijke rangen droegen. Erg down kon ze er niet om worden, maar het was lichtelijk ongezellig. Toch was ze zeker niet snel verveeld, ook niet in haar eentje. Sommige katten konden om zoiets al eenzaam worden, zich slecht voelen. Dit was echter niet besteed aan Charcoalflare. Als iets niet leuk was, dan maakte je er wel wat van.

Een laatste warme bries streek door haar donkere tortoiseshell vacht. Leaf bare kwam snel, maar de laatste warmte van greenleaf was nog niet verdwenen. Soms hing er nog iets fijns in de lucht, iets dat je haast deed vergeten dat de moeilijkste manen van het jaar er weer aan zaten te komen. Gedreven door die fijne bries, stond de poes op en sprong met een sierlijke duik het water in. Iemand die haar niet kende zou misschien denken dat ze gek was. De bladeren lagen immers al van de bomen en ze was heus geen RiverClan kat. Ze had echter nooit een probleem met water gehad en zwemmen in dit meer was altijd een leuke bezigheid. Schamen voor wat anderen misschien van haar dachten deed ze ook niet. In haar hoofd was het oké om te doen wat je wilde, wat een ander daar dan ook van zou vinden. Bij een zacht geritsel in de bladeren aan de oever keek ze dan ook niet op. Als de persoon in kwestie met haar zou willen spreken of iets te zeggen had, zou ze dat vanzelf wel merken.