I expected you, my dear [ O P E N ]

De stank was onmiskenbaar. Het hing overal aan en kenmerkte elke muizenlengte van het territorium. De geuren krulden zich als lange grijparmen rond alles wat het tegenkwamen en maakten het de hunne. Het stonk naar regels, naar beperkingen, naar normen. Het stonk naar haat tegenover buitenstaanders, naar conservatieve gedachten, naar het kleineren van katten die iets minder konden. Het stonk naar Clans. Aegon had er, tot zijn schande, zelf nog deel van uit gemaakt. Het hadden de eerste vijftien moons van zijn leven uitgemaakt. Allen waren ze zwaar en moeilijk geweest. Hij was vernederd, uitgescholden en zijn hart was er gebroken. Toch had de sluwe kater er kennis vergaard, hij had er technieken geleerd die later nog zijn leven hadden gered en had er zware trainingen ondergaan die zijn afgetrainde lichaam hadden gecreëerd. Maar sommige lasten zijn te zwaar om lang verder te torsen en soms drukten dingen zodanig op je schouders dat het nuttiger was om ze uit je leven te verwijderen en met een wit blad verder te gaan. Dat was precies wat Aegon had gedaan, hij had zijn verleden uitgewist met de metaalachtige smaak van bloed. Bij de gedachte aan zijn vergelding vouwden zijn lippen zich om tot een dunne glimlach. Aegon leek zich nonchalant te verplaatsen, alsof hij maar wat in het wilde weg rond marcheerde, maar dat was een leugen. De kater meette zijn stappen aandachtig af en zocht naar zwakke plekken in het landschap. Hij wist perfect waar hij zichtbaar was en waar niet. En als een voorbijganger hem zou opmerken, dan zou deze met harte aannemen dat hij aan het lanterfanten was. Katten graag geloofden wat hun hart hen vertelde en vergaten wat hun ogen in werkelijkheid detecteerden, van die onwetendheid maakte Aegon gretig gebruik. Er stak een scherpe wind op, gevoed door de koude die leaf-bare elk jaar bracht. De kater schudde zijn pels, alsof hij de kille lucht van zich af wou werpen. Voor hem stak een reusachtige boom op uit de grond als een klauw die de hemel wou openscheuren. De plant werd doorklieft met een enorm litteken, als geschenk van de starclan. Op de plek waar de bliksem was ingeslagen liep en grote scheur, de wonde vertakte en had onregelmatige pieken die naar overal uitliepen. De stank van Shadowclan werd hier nog erger, alsof de katten het hier hadden ondergepiest. Aegon sprong lenig in de kale eik en werkte zich behendig naar boven. Hij balanceerde op een dikke tak en trippelde naar het uiteinde toe waar hij zich neerlegde. De voorzichtige glimlach had zich ontplooid tot een grijns en de ogen van de kater twinkelden uitdagend. Zijn poten bungelden naar beneden en hij legde zijn kop op het schilferige hout, wachtend op een nieuwe gast.

{ O P E N voor een W A R R I O R }

Een hele tijd veranderde er niets in het landschap. Er waren geen bewegingen die de rust verstoorden en Aegon verveelde zich te pletter. Een gaap ontsnapte uit zijn bek. En daarna nog een, en nog een. Zijn blik werd al omfloerst en zijn poten begonnen zwaar te wegen tot hij iemand in het oog kreeg. Eerst was het een donker stipje, ver weg en vaag maar langzaamaan groeide het. Het ding kreeg een vorm en kleur, steeds ontluikte er een nieuw detail tot Aegon het dier volledig kon beschrijven. Het was een sterk gebouwde kater met een ravenzwarte pels die glom in het waterige zonlicht. De krijger had vuurrode ogen en er waren enkele littekens over zijn lichaam verspreid. Het was zo te zien een gespierde warrior en waarschijnlijk een geducht tegenstander, maar het was een clankat. De kater leek hem niet te zien. De dwaas spitste zijn oren wel en liet zijn blik even rond gaan maar gaf toen op; al stonden zijn ogen wel achterdochtig. Aegon knipperde even en slaakte een geïrriteerde zucht. Waren dan alle clanners zo dom als het achtereind van een das? "Ben je blind of zo?", snauwde de rogue stekelig. Hij staarde de krijger met een kil venijn aan en liet zijn blik onderzoekend over het lichaam van zijn gesprekspartner glijden. "Als je me van deze armzalige pispaal wil afjagen, ga je gang maar je moet me wel komen halen", vervolgde Aegon donker:"Of ben je even zwak als dom?". Het ging de éénling goed af om te schelden en te snauwen, de ontlading was fijn. Meestal speelde de kater de sluwe en altijd beleefde gluiperd omdat het grappig was om katten met hun twee poten in de val te zien trappen maar soms was het te veel werk. De ex-riverclanner spuugde minachtend voor de voeten van zijn gast en staarde hem brutaal aan. "Wat doen jullie eigenlijk met deze boom? Het ruikt alsof jullie hem als wc gebruiken", sneerde hij weer. Er speelde een glimlach op zijn lippen terwijl de kater wachtte op een antwoord.