Well, hello. [&SHIVERKILL]

________________________________________

Bijna had ze het gedaan. Bijna had ze haar Clan voor hem verlaten, had ze geen goed leven meer gehad en was alles onzeker geweest voor haar voor een hele tijd. Gelukkig zag ze daarna meteen hoe hij in elkaar zat. Nee, Lionheart leek op het eerste zicht een kater die zich aan zijn woord leek te houden, maar Roseblade had hem niet meer gezien. Ze had hem zelfs niet meer opgezocht, haar hart was te gebroken geweest. En nu probeerde ze alles te vergeten. Goh, wat zou het toch moeilijk zijn als ze nu een nieuwe kater zou ontmoeten, iemand die haar het leven zou vergemakkelijken en iemand die haar hart sneller zou doen kloppen. Nooit zou ze zich nog zo openstellen voor een Rogue. Toegegeven: Lionheart had haar hart sneller doen kloppen, al vanaf het eerste conflict die ze met elkaar hadden. Maar gevoelens vergingen, zo ook de hare. Ze was blij dat haar gevoel voor hem eindelijk een eind had gekregen, dat ze het eindelijk weg had kunnen stoppen. Ze vond het fijn dat ze nu eindelijk haar leven kon leiden zonder zich schuldig tegenover haar Clangenoten te voelen. Ze had bijna de Code voor hem verbroken, maar had zich op tijd kunnen stoppen. Lionheart was er niet meer, was er misschien zelfs nooit echt voor haar geweest, misschien was alles gewoon een illusie. Ja, dat zou het wel zijn. Want zo erg kon een leugen toch niet zijn? Ze had haar Clan bijna voor hem verraden! Maar dat deed ze niet meer. Als ze verliefd werd op een kater was het iemand van haar eigen Clan, iemand van wie ze kits kon krijgen en waarmee ze een gelukkig leven zou leiden tot de liefde op een gegeven moment gedaan zou zijn, een relatie buiten de Clan was onmogelijk.

Roseblade stond op en rekte zich uit. Haar hoofd irriteerde haar enorm, maar ze besloot om toch wat te doen voor de Clan. Dat was ze Shrewleap wel verschuldigd, de commandant van de ShadowClan. Ook al had deze nooit van haar kleine affaire geweten, Roseblade voelde zich toch lichtelijk schuldig tegenover haar, maar gedane zaken namen geen keer. Roseblade schudde haar vochtige vacht uit en keek naar de dauwdruppels die samen smolten met de grond. Ook zij zouden uiteindelijk vergaan, net zoals de liefde tussen haar en Lionheart. Roseblade snoof. Liefde? Echt niet! Boos rende ze tussen de doorningang door naar buiten, negeerde de vogelgeluiden rond haar heen en even bestond alleen zij en haar adrenaline nog. Haar poten zetten steeds meer kracht van de grond met hoe meer gedachten ze kreeg. Nee, het was officieel gedaan. Ze moest er niet meer over nadenken. Ze keek opzij naar de boomstammen, maar wist uiteindelijk wel een plekje waar ze even kon nadenken, misschien even alleen kon zijn. Ze schudde haar kopje toen ze de bosgeuren opmerkte. Hier was immers niet echt vers prooi. De tijd werd kouder en kouder, de prooi werd schaars en de Clan kreeg weinig voedsel binnen. Zij moest wel een investering doen, ze kon die kleine kits toch niet zomaar laten sterven? ShadowClan had al genoeg geleden onder alles. Ze schrok op toen ze bij de boom kwam waar ze naartoe wilde gaan. De boom was omgevallen van de bliksem die er ooit in had geslagen, maar toch vond ze het een mooie plek om even uit te rusten. Lenig sprong de slanke poes op de omgevallen takken. Ze draaide haar kopje gauw toen ze iets hoorde. ‘Hallo?’ vroeg ze. Ze draaide haar slanke lichaam om en tuurde tussen de struiken door. ‘Is daar iemand?’

________________________________________

Een luie eekhoorn, een beetje moe van de winterslaap, stapte zijn hol uit. Hij keek rond naar de mooie sneeuwvlaktes, maar de eekhoorn besteedde er totaal geen aandacht aan. Het haatte, zoals ieder dier dat een winterslaap hield, de sneeuw en de barre kou die Leaf-bare altijd met zich mee bracht. De eekhoorn klom naar beneden, en begon met moeite door de sneeuw heen te graven. Uiteindelijk voelde het iets ruws schuren langs zijn poot, en hij hoorde het gekraak van zijn hoop bladeren die nog uit Leaf-fall waren. Hij grabbelde even, en graaide er drie á vier noten uit. Maar hij is er nooit aan toegekomen ze mee naar boven te nemen. Net toen hij twee noten in zijn bolle wangen had gepropt, vloog een klauw in zijn richting. Het enige wat hij kon is hopeloos toekijken hoe de klauw op zijn oog afvloog, en uiteindelijk zijn pupil doorboorde. De klauw trok zich terug, en de eekhoorn viel gelijk dood neer. Twee vlijmscherpe rijen tanden grepen het dier vast, en Shiverkill glimlachte met het dode hier tussen zijn kaken. Zijn naam had zeker een toepasselijke afkomst, de huiveringen liepen over je ruggengraat bij zijn zelf uitgevonden moord techniek. De hersenen van dieren doorboren, hoe had hij het ook uitgevonden. Hij likte een poot, en spitste zijn oren of er niks in de buurt was. Toen dit niet het geval was, greep hij zijn eekhoorn weer bij de rug. Hij zou zijn prooi wel in de Burnt Sycamore neerleggen, daar lag tenminste ook zijn magere muis die aan anorexia leed (het boeide hem niet echt, ook al zat er weinig vlees aan: het was tenminste iets van prooi). Hij greep zijn muis en wandelde op zijn gemakje naar de Burnt Sycamore.
Shiverkill liep nog steeds door, en ondertussen had hij al de geur van een Clangenoot opgevangen. Hij herkende die geur, die geur zou hij overal herkennen. Roseblade. Shiverkill had een oogje op haar. Ook al was het een harde kater, dit was een van de enige dingen die hij niet tegen kon gaan. Eerst had hij geprobeerd tegen het gevoel te vechten, maar toen hij merkte dat het toch geen zin had gaf hij zich eraan over. Hij nam een kort sprintje naar de Burnt Sycamore, en ging in een hol. Hij duwde een tak weg die bijna in zijn gezicht sloeg, en bukte voor de volgende. Als die boom gevoelens had, dan liet hij dat inderdaad goed merken. Hij kroop het hol in en liet zijn beest vallen. Plots hoorde hij een bekende stem achter zich. De lieve, vertrouwde stem, waar hij die vlinders bij voelde. ‘Hallo?’ vroeg de lieve stem van Roseblade. ‘Is daar iemand? Shiverkill stak zijn kop uit het hol en zei: 'Daar is zeker iemand' Hij wandelde naar haar toe en liep langs haar. Hij raakte met zijn staart haar onderkaak aan, en draaide zich weer om. 'Roseblade' zei hij met een pokerface. Bij hem waren zijn gevoelens moeilijk te raden.

Flut

________________________________________

De geur die de wind met zich meebracht had een bepaalde uitwerking op Roseblade. Het was niet de geur die ze had verwacht, ze had eerder een zoete geur verwacht. Ze wist niet waarom, maar ze had niet gedacht dat Shiverkill hier zou zijn. Ze kon er niks aan doen dat ze haar kopje soms draaide als ze hem voorbij zag lopen. Hoe zijn spieren zich aanspanden bij elke stap die hij zette. Zijn blauwe ogen, die voor haar wel paars leken – of ze ook paars waren wist ze niet zeker – keken dan rustig het kamp rond. Maar ze merkte dat zij niet de enige was die haar aandacht soms op hem vestigde, ze merkte wel vaker dat er nog poezen waren die hem met hun ogen volgden. Roseblade was misschien wel de enigste van hun die haar blik van hem af wist te wenden en wegliep. Want hoezeer ze de kater ook interessant mocht vinden, zin in nieuw gedoe had ze niet. Het gevoel voor Lionheart zat ergens nog diep in haar hart, ze moest hem eerst vergeten. Ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ze hem al vergeten was, dat ze gerust naar andere katers kon kijken en dat het haar niet uitmaakte of ze hem ooit nog zou zien of niet. Dat hij maar terug moest gaan naar waar hij vandaan kwam en dat hij geen pogingen meer hoefde te doen om in de Clan te komen. Want dat was wat hij geprobeerd had. Hij had geprobeerd om in de Clan te komen. Roseblade schudde het van zich af en draaide zich naar Shiverkill. Ze sloot haar ogen toen zijn staart langs haar onderkaak streek, moest moeite doen om niet te gaan snorren. ‘Shiverkill,’ zei ze kalm. Ze kon van zijn gezicht niet aflezen wat hij dacht of voelde.

De plek onder haar onderkaak brandde, maar Roseblade liet het niet merken. Ze rook bloed, het teken dat Shiverkill voordien nog een prooi gedood had. Zijzelf had echter weinig gevangen. Haar gedachten hadden haar te veel in de weg gezeten om echt een fatsoenlijke prooi te vangen en dat haatte ze. Waarom bleef zijn geur zo in haar neus steken? Meestal rook ze een geur en vergat ze die dan gewoon weer, merkte het af en toe wel eens op omdat de Clangenoot dan naast haar stond of zo, maar het bleef nooit echt in haar neus hangen. Ze volgde met haar ogen de beweging van de zwarte kater. ‘Een geslaagde jacht gehad, Shiverkill?’ vroeg ze, waarna ze op de grond ging zitten en haar pootje likte. Ze stak haar scherpe klauwen uit en likte die één voor één. Ze liet haar pootje weer op de grond zakken en spitste haar oren, maar ze kon niks anders horen dan de ademhaling van zichzelf en die van Shiverkill. ‘Tegenwoordig is het met het koude seizoen nogal moeilijk om verse prooi te vangen,’ zei ze zuchtend. ‘De Clan voeden wordt een moeilijke tijd, vrees ik.’ Ze grijnsde. ‘Hoewel in ShadowClan voldoende volleerde jagers zijn die wel wat prooi kunnen vangen, zoals wij.’ Met een knipoogje liet Roseblade weten dat ze het voornamelijk over haar en Shiverkill had, ook al was dat misschien wat egoïstisch tegenover de anderen. Ach, die waren er toch niet. Bovendien spraken alle ShadowClanners het meest over zichzelf, zij was nu echt geen uitzondering van de lijst met katten die dit soort dingen ook zeiden. De ros met witte poes liet haar blik over de zwarte kater glijden… en kon de gedachte dat hij er goed uitzag niet onderdrukken, hoewel gedachten gelukkig privacy waren en woorden pas echt publiekelijk gedeeld werden.

________________________________________