Hi, Nice to meet you! [+Hollypaw]

Alles begon weer van vooraf aan. Nieuwblad, nieuwe kansen. Weer kon ze gaan wachten en hopen dat ze een nieuwe mentor kreeg, maar ze zou niet stilzitten tot die tijd. Ze was geen kitten meer en de buitenwereld had zo ongelofelijk veel te bieden. Daarbij was er ook weer die nieuwsgierigheid die ervoor zorgde dat ze graag het kamp uit wilde. De laatste keer dat ze dat had gedaan – ongeveer een maan geleden – had Thunderstrike haar gevonden. Hij was niet boos geweest, had haar zelfs geholpen. Dus als ze gewoon in Thunderclan territorium bleef was alles goed. Dat had zij ervan gemaakt. Gewoonweg regeltjes verdraaien door dingen die waren gebeurt.

Na lang twijfelen was ze toch weer het kamp uit geslopen, ervan overtuigt dat niemand haar had gezien. Gewoon in het territorium blijven, dan was alles goed. Ze zou de gezichten wel eens willen zien van haar broers als ze zomaar met een heleboel prooi kwam aanlopen in het kamp, zelf gevangen – vers – en wat ze zo bij de prooistapel kon leggen. Misschien zou ze dan wat eerder een mentor krijgen, of zou ze hebben bewezen dat ze zelfs al een Warrior kon worden! Gewoon omdat ze autodidact leek te zijn. Dat zou fijn zijn… Maar de kans was klein, want ze moest eerst wat zien te vangen natuurlijk.
Er was niet voor nodig om ervoor te zorgen dat de poes werd afgeleid, door geuren die ze nog nooit eerder had geroken. Of gewoon geuren die ze al een hele lange tijd niet meer had geroken. Helemaal haar echte doel vergetend liet ze zich leidden door haar neus en dus de geuren om haar heen. Ze volgde dan weer de ene en dan toch weer een andere omdat die sterker was of ze vond hem grappiger ruiken. Er was geen touw meer aan vast te knopen, ze liep maar gewoon en vergat helemaal de grenzen van het Thunderclan territorium.
Met een harde ruk werd ze uit haar gedachtes getrokken wanneer ze plots iets zwaars op haar rug voelde. Eerst een snelle rilling over haar rug waarna ze ademloos een geschrokken kreet sloeg en nogal vaagjes de lucht invloog. Haar ogen nog groter dan voorheen, wijd open, een dikke staart en een geheel opgezette vacht keek ze om zich heen. De druk was verdwenen, maar dat betekende niet dat het gevaar geweken was.
Ze spotte algauw de ander. Leek net een dubbelganger van haar, alleen had hij een kortere vacht. Ze ademde diep in door haar neus. Zijn geur… Onbekend. Overduidelijk geen Thunderclan kat. Haar oren zakten in haar nek, haar blik werd fel en haar scherpe tanden werden zichtbaar. ‘Hoe durf jij je op -’ Wacht… Niks hier had echt een sterke Thunderclan geur, alleen zijzelf. In het territorium was altijd alles onder gedrenkt in die o zo bekende geur en nu was hij er bijna niet meer te bekennen.
Snel schudde ze haar kopje, waarna ze de ander weer fel aankeek. ‘Wie ben jij?’ siste ze, ‘En waarom bespring je mij? O en nu ik toch vragen aan het stellen ben: wat is dit voor een plek?’ Dat had ze toch nog best subtiel gedaan, al zei ze het zelf. Hij zou haar er vast niet van verdenken dat ze een beetje verdwaald was, of ja dat dacht zij. En Hollypaw kennende was het weer eens overduidelijk dat ze weldegelijk verdwaald was, iedereen wist dat behalve zijzelf.

Daar stond ze dan. Onbekend terrein, geringe kennis over werkelijk alles en een alles behalve dreigend uiterlijk. Ze was een klein en pluizig katje, als ze haar tanden liet zien moesten de meesten altijd lachen. Het was niet dat ze zichzelf teveel meende, maar ze wist niet anders. Zoals eerder gezegd was haar kennis maar beperkt, heel erg beperkt. Voor een Apprentice van maar acht manen had ze best weinig kennis. Niet dat iemand hier echt de schuld van kon krijgen. Oké, ze had niet zoveel mentor momentjes of lessen gehad; maar daar deed je niks aan. Zo was het leven. Ook kon men niet verwachtten dat ze het zelf allemaal ging leren, want het waren dingen die ze misschien niet eens kende. Zo wist ze dus ook niet zo goed waar de grenzen van het territorium waren, anders had ze het wel gemerkt en had ze hier nu niet gestaan.

Waarom bleef die ander zo rustig? Ze had haar nagels uitgeklapt en liet haar “super” scherpe tanden zien! Hij zou bang moeten zijn, met zijn staart tussen zijn poten wegmoeten rennen. Niet… Lachen… Ergens voelde ze zich rot, gekleineerd. Ze deed zo hard haar best om flink over te komen en dan merkte de ander niet eens op dat ze hem ieder moment kon bespringen. Zoals hij eerder bij haar had gedaan: maar dan met uitgeklapte nagels en erop gebrand om hem wél pijn te doen. Als waarschuwing, zodat hij weg zou gaan. Echter was dit geen Thunderclan territorium en dus voelde ze zich ook niet geroepen om hem weg te jagen.
Ze ging wat rechterop staan bij het horen van zijn antwoord, haar felle blik veranderde in een vragende. ‘Rogue?...’ echode ze hem zachtjes na. Opnieuw: geringe kennis over alles. ‘Dat zijn toch… Wilde katten zonder clan?’ Heel goed, ze wist het nog wel ergens. Theorie was nooit haar sterkste punt geweest, ze vond het maar saai en onbelangrijk. Toch zou ze het ooit moeten leren en dat wist ze zelf ook wel, want op momenten zoals deze -
Wacht. Hold on a second. Zei hij nou broer?! ‘Ik ben een poes hoor,’ snoof ze beledigd. Ondanks het feit dat ze een ras echte tomboy was, wilde ze wel bestempeld worden als een poes. Kwam door haar korte periode met Honeyfeather. In het begin was ze ervan overtuigt geweest dat katers sterker waren dan poezen, ondanks het feit dat Bluestar – de leider van Thunderclan – een poes was. Echter had ook Honeyfeather het tegendeel aan die theorie bewezen en begon ze langzaam in te zien dat alles gewoon gelijk was. Dus vanaf het moment dat ze dat inzag wilde ze het liefst weer bestempeld worden als een poes, want dat was ze nou eenmaal. Zo geboren en… Nou, niet echt getogen; maar oké.
‘Ik ben op avontuur, duh.’ Ze nam een normale houding aan en liet die dreigende varen. Haar borst naar voren, probeerde zich groter te maken dan ze was en kin omhoog. Pure trots. ‘Deze wereld is groter dan je denkt en hoe meer plekken je ervan kent, hoe beter! Dus ik ga proberen alle plekken te ontdekken.’ Een flinke zwiep met haar staart, waarna een van haar mondhoeken zich omhoog krulde waardoor ze een scheve grijns op haar snoet kreeg. ‘Dat soort informatie – info over gebieden dus – is erg belangrijk voor een echte Warrior. Echter ben ik nog maar een Apprentice. De naam is Hollypaw,’ ze legde de nadruk op het gedeelte paw, ‘Apprentice van Thunderclan.’ Bij het spreken van die woorden werd haar houding nog erger, doordrenkt van trots. Ja, ze was blij om deel uit te maken van Thunderclan. Daar was geen twijfel over mogelijk.
Een frons kwam op haar gelaat bij het horen van zijn opmerking. ‘Zoals ik al eerder zei, ik ben een poes. Jij bent een kater. Dus lijken we helemaal niet zoveel op elkaar.’ Leuke logica, maar ergens had die… Loki wel gelijk. Ze leken wel degelijk op elkaar, maar ergens wilde ze dat niet. Zij was een clankat en hij was… Iets. Dus niet een clankat en daarom vatte ze het ergens op als een belediging. ‘Trouwens… Wat brengt een Rogue als jou eigenlijk hier?’ Hij had het haar gevraagd, dus dan kon ze het toch ook best wel terug vragen? Nou, ze had er zelfs recht op – althans dat vond zij.

Verplichtingen… Het lag geheel bij een persoon zelf om dingen zoals dat te omschrijven. Hollypaw zag de regels en haar opdrachten niet als verplichtingen. Het was een manier van leven, een goede manier. Er was orde en orde zorgde voor rust. De vier Clans leefden in harmonie samen en er vond zelden een echt ernstig gevecht plaats, hooguit als iemand op het verkeerde territorium kwam. En zelfs dan kwam er niet eens een gevechtjes, meestal waren woorden al genoeg. Wilde katten zag ze dat niet gauw doen, een rustig praatje maken. Die vlogen elkaar gewoon aan, in haar gedachtes dan. Zelfs zij – een wildebras – wist wanneer ze haar klauwen ingetrokken moest houden. Het werd haar geleerd en goed ook.

Ze ging niet in op zijn woorden, keek hem alleen maar strak aan. Eigenlijk keek ze hem helemaal niet aan, ze keek door hem heen. Alsof hij er niet was. Opnieuw was ze weer eens ergens anders met haar gedachtes, ze lette wel op, maar niet zoveel. Zo ging het altijd. Daarbij kon het haar niet schelen. Vrijheid was stiekem een vrij complex begrip. Zij vond dat ze veel vrijheid had, ze was immers vrij om te doen en te laten wat ze maar wilde. Althans dat vond zij. Loki zou er vast anders overdenken, die zou gek worden als hij in een clan zat. Hun definities van de term vrijheid waren zo verschillend. Eveneens als hun manier van denken. En toch leken ze aan de buitenkant zoveel op elkaar. Het was gewoon vreemd.
Bij zijn antwoord op zijn vraag kreeg ze een nogal droge blik op haar gelaat. ‘Loki, werkelijk…’ Rustig liep ze op hem af, ‘Heb je dan echt niets gehoord van wat ik net zei?’ Ergens leek het alsof ze net stil wilde gaan staan, maar ze liep uiteindelijk langs hem – zwiepte een keer met haar staart, of ze had hem per ongelijk geraakt en zijn mond zou nu vol met haar vacht of haar staart ging vlak voor zijn neus langs. ‘Ik heb allang antwoord gegeven op die vraag, dommie.’ Ja en daarom weigerde ze nog een keer antwoord te geven. ‘Daarbij: kan ik nu de conclusie trekken dat je een luie donder bent en maar wat zinloos aan het rondlopen bent? Iedere wilde kat, clankat of niet, moet overleven en daarbij hoort dus ook dat je gevoed moet worden. Voedsel vang je door te jagen. Jagen is dus een logisch antwoord, maar je kunt ook gewoon alles overlaten aan je pappie. Hiermee wil ik duidelijk maken dat je geen goed antwoord hebt gegeven op mijn vraag.’ The end.
Ze draaide zich om, na een tijdje met haar rug naar hem toe te hebben gestaan. ‘Ik ben niet verdwaald,’ miauwde ze met een scherpe ondertoon en een beledigde blik. ‘Ik weet prima mijn weg hier te vinden.’ Ze hoefde immers gewoon haar eigen geur terug te volgen en dan was ze weer terug in het kamp, dus nee. Ze was echt niet verdwaald.
Ietwat van haar stuk gebracht keek ze hem aan. ‘Wijken jouw vragen altijd zo van elkaar af?’ Met grote ogen keek ze hem aan, waarna ze tweemaal achter elkaar knipperde en toen weer wegkeek. ‘Het leven in een clan is fijn.’ Meer ging ze er niet over zeggen, ze was niet van plan om kostbare informatie weg te geven. ‘En hoe is het leven als Rogue?’ Ze liet haar achterste zakken totdat deze de grond raakte en sloeg toen haar pluizige staart om haar voorpoten. Met een bescheiden glimlachje en een gemeend geïnteresseerde glim in haar ogen keek ze hem afwachtend aan, benieuwd naar zijn antwoord.