I am not your prey, either your toy //Toestemming vragen

_{Opgerold lag de jonge kitten tegen zijn moeder, Shrewleap aan. Hij buikje ging rustig op en neer, terwijl zijn staart op de grond tikte van opwinding. Hij droomde hoe hij op een hert aan het jagen was. Maar net toen hij de sprong zou maken werden zijn grijs blauwe ogen geopend. Hij gromde geïrriteerd. Terwijl hij zijn kopje heen en weer schudde. Aan zijn lichaamsbouw was nu al te zien dat hij later een pirma jager zou worden, en al zeker koning op het gebied van vechten. Thrushkit grijnsde en trippelde de Nursery uit hij ademde een keer diep in en uit. Een fel newleaf zonlicht glinsterde over zijn korte pluizige tabby grijze vacht. Hij trippelde over de open plek. Maar struikelde over een bloem heen. Hij rolde over de open plek richting het kamp uit gang. Daar kwam zijn rollen tot stil stand. Hier en daar zag je nog smeltende hoopjes sneeuw, waar bloemetjes zoals sneeuwklokjes uit staken. Thrushkit tilde zijn kop op en schudde die heen en weer terwijl hij met tot spleetjes geknepen ogen om zich heen keek. Hij merkte dat geen enkele warrior hem had op gemerkt en een zucht van opluchting rolde over zijn lippen heen. Hij keek over zijn schouder en merkte dat dat de uitweg was naar die glimmende stroom waar hij over had gedroomd met die hert. Zou hij die hert vinden? Thrushkit grijnsd een rende er van door. Zijn kleine pootjes raakte de grond terwijl hij door de bladeren heen rende. Even bleef hij stil staan om tot adem te komen, en sloot hij zijn ogen even. Daarna opende hij zich en keek hij om zich heen. Grote struiken staken boven hem uit waarna grote bomen nog veder boven hem uitstaken. Zijn bekje viel haast op de grond toen hij om zich heen keek. Niks van de kamp was nog te zien, laat staan dat hij die lucht van verschillende katten nog kon reuken. Enkel rook hij de lucht van Shadowclan nog wel. Hij begon weer te lopen en al snel hoorde hij het geluid van gespetter uit zijn droom, en vervolgens versnelde de apprentice zijn pas. Een grijns kwam rond zijn lippen. "Bijna!" Riep hij uit met een grijns. Meteen stopte hij, het geluid van gegrom vulde zijn oren en zijn ogen gingen wijd open van verassing en angst. Hij draaide zijn kop om en plaatste zijn oren in zijn nek toen hij een zwarte snoet tegen zijn lijfje aan voelde en vervolgens ruig geblaf hoorde. HOND!

||Words:: 417||Mood:: Scared||Company:: Toestemming nodig||}

"It's don't give a Mousedung time"~

::Kradam::

I am not your prey, either your toy //Toestemming vragen 6IRKqVA

I am not your prey, either your toy //Toestemming vragen MKN7vHE

I am not your prey, either your toy //Toestemming vragen IfBu3av

I am not your prey, either your toy //Toestemming vragen PS18GM0

Ze liet haar vragende blik over de open plek glijden en kwam uit bij de kamp uitgang. Het was nog redelijk vroeg, en als ze eerlijk moest zijn was ze vandaag nog niet gaan jagen. Meestal begon ze daarmee nog vroeg in de dag, aangezien ze dan tegen de middag terug zou zijn en dan even een korte pauze kon nemen. Dus, besloot ze maar te gaan jagen. Een onhoorbare zucht verliet haar mond toen ze het Shadowclan territorium betrad en met gecontroleerde passen verder liep. Newleaf was aangebroken, dat was duidelijk te zien aan alle bloemen en planten die weer begonnen te ontwaken. Ivy was dan ook geen grote fan van sneeuw dus was ze niet in staat om er over te reclameren. Newleaf bracht ook meer prooi met zich mee, dat was één van de redenen waarom ze dat seizoen zo graag mocht. Leaf-bare was koud, kil en het slechtste van al; Er was amper voedsel te vinden. Waarom sommigen katten dat sneeuw gebeuren zo graag hadden begreep ze niet. Maar goed, ze was niet van plan om er de hele ochtend over te liggen piekeren. De weerkaatsing van het bladerdak gefilterd zonlicht was goed te zien in haar amberkleurige ogen. Ook haar melkwitte vacht zag er nu levendiger uit dan in Leaf-bare. De poes schudde haar kop en focuste zich weer op het jagen. De meeste prooien zouden op dit moment uit hun hol komen. Hun winterslaap zou ondertussen al moeten zijn afgerond. Een grijns sierde zich op haar gelaat toen ze de eerste hints van een muis al te zien kreeg. Ook de geur van dat prooidier reikte haar neusgaten, dus alles weer erop dat die muis niet ver meer weg kon zijn. Haar passen werden ruimer, en haar lichaam leek te zweven over de grond. Met één sierlijke sprong belandde ze op het dier dat zich achter enkele struiken schuilhield, en in een fractie van een seconden beet ze het diertje dood. Zo, dat was dat. Een redelijk trots glimlach werd zichtbaar op haar gezicht toen ze het diertje verstopte. Vervolgens bracht ze haar ledematen weer in beweging, maar niet veel later kon ze alweer glijdend tot stilstand komen. "Bijna!" Hoorde hij een zwak stemmetje zeggen. Het was eerder een toon die een kitten zou gebruiken. Een beginnende apprentice? Nieuwsgierig tilde ze haar kopje omhoog en keek ze naar de richting vanwaar het geluid vandaan kwam. Een grijze tabby kitten leek te willen jagen op iets, maar de kleine kater was niet datgene dat haar meeste aandacht trok. Iets dat achter de kitten stond, iets groter dan een kat. "Aan de kant! NU!" Schreeuwde de jonge warrior en krabbelde met haar poten over de grond waarna ze vliegensvlug nadacht. Haar lichaamsbouw toonde al aan dat ze niet een van de sterkste katten was. Slechter nog, ze kon amper een vos aan! Laat staan dat ze het nu plots in huis zou hebben om een hond weten te verslaan! Maar dit was niet het moment om na te denken. Zodra het angstaanjagende dier begon te blaffen schoot de poes door de struik en sprong voor de kitten, als waarschuwing haar nagels en bleekwitte tanden ontbloot.

_{De hond kwispelde en drukte met zijn grote zwarte snoet tegen zijn lichaampje aan waar door Thrushkit op de grond viel. De hond had grote punt oren en die stonden naar voren gericht. Even als die grote zwarte staart, die stond hoog en zwaaide met grote krachtige slagen heen en weer. Een een luid geblaf verliet zijn bek. Thrushkit siste angstig, en toen lied de hond een kei harde grommende blaf horen waar door Thrushkit een eind naar achteren vloog, en een kreetje verliet zijn keel. Zijn kleine grijze staart stond recht overeind en zijn ogen stonden angstig in de ogen van de hond gericht. Maar toen zag hij een witte verschijnsel tussen de bosjes rennen. Hij herkende de poes. Alleen het duurde even voor de naam zijn kopje binnen drong. Ivyleaf. "Aan de kant! NU!" Hoorde de jonge kit Ivyleaf schreeuwen. Thrushkit twijfelde geen moment en sprong op zij, terwijl hij angstig naar de poes keek die de hond aanviel. De hond was écht groot. Nog groter dan drie katten op elkaar gestapeld. De hond had een zwarte rug dat tot aan zijn staart ging. Een crème bruine buik en hals, en bruine vegen. De ogen waren bruin, en de hond stond hoog op zijn poten. Als Thrushkit aan hond dacht, dacht hij aan stevig gebouwde honden met flap oren en van die gigantische kwijl bekken. Maar deze hond was anders. Ivyleaf stond voor hem en had haar nagels ontbloot. Thrushkit keek naar Ivyleaf maar durfde geen woorden uit te brengen. Toen sprong de hond naar voren. "Ivyleaf, pas op!" Riep Thrushkit uit. Terwijl hij zelf ook naar achteren sprong. Wat moesten ze doen. Ze gingen allebei honden voer worden. En dat wou hij niet. Hij wou geen honden voer worden. Hij wou nog niet dood! Hij had nog zo'n grote toekomst voor zich. Hij zou misschien ooit wel leader worden, en dan de clan leaden, en dan zou hij uiteindelijk heel machtig worden en gerespecteerd worden door iedereen. Dan zou iedereen hun kop buigen voor hem. En dan zou Shadowclan nog machtiger worden, en misschien wel een super groot en uitgebreid territorium krijgen! Ja dat was wat hij wou, maar dat ging niet lukken als die hond hun ging doden. Hij moest zich bewijzen. De jonge kitten sprong naar voren en sprong boven op de snoet van de hond. Maar toen de hond zijn bek opende en met zijn kop schudden liet Thrushkit misschien een paar schrammetjes achter en schoot hij zelf de struiken in. Hij voelde hoe een paar doorns langs zijn lichaampje heen sneed en tussen de bladeren door keek hij naar Ivyleaf. "A-alles oké," riep hij uit met trillende stem. Thrushkit was nauwelijks groter dan de kop alleen al van de hond.

||Words:: 457||Mood:: Courageous 'nd a bit scared||Company:: Ivyleaf||}

"It's don't give a Mousedung time"~

::Kradam::

Ze kon de hond maar met slechts één woord beschrijven; Angstaanjagend. Haar oren lagen diep in haar nek en haar witte vacht die verbleekt werd door het felle zonlicht stond overeind. Deze kitten was ouder dan de kitten die ze over laatst nog had gesproken. Alsnog was hij in de verste verte nog niet oud genoeg om hélemaal alleen het kamp uit te mogen. Maar ze kon het wel plaatsen waarom de kitten het had gedaan. Toen zijzelf nog zo jong was als hem deed ze dat zo vaak, echter had Ivyleaf nog nooit, maar dan echt nog nooit een hond tegengekomen. Die kitten achter haar mocht maar van geluk spreken dat zij hier toevallig in de buurt aan het jagen was. Maar zou zij straks ook nog geluk hebben en al levend terug naar het kamp kunnen? "Ivyleaf, pas op!" Ze wou haar omdraaien, maar kwam tot het besef dat dat geen geweldig idee zou zijn. Een angstige blik zweefde door haar donkere ogen toen de hond naar voren sprong, en bijna de kans kreeg om haar in d'r nek te bijten. Geschrokken dook ze omlaag, waardoor het woeste beest voor haar in lucht moest happen. "Pas zelf maar op!" Siste ze en sloeg met haar staart tegen de grond. De kitten moest zijn mond maar houden, straks kon 'ie gaan vluchten met een dode warrior op zijn geweten te hebben staan. Dan kon hij tegen zijn moeder het gaan uitleggen wat er gebeurd was, nee beter nog. Dan zou hij sowieso gestraft worden door Brokenstar en één moon langer moeten wachten met het apprentice worden omdat hij het kamp was uit geglipt, en dat er door hem één lid van de Shadowclan zich bij de Starclan heeft gevoegd. Ivy wuifde die gedachte weg en concentreerde haar weer op het dier dat ze op de een of de andere manier zou moeten verjagen. Maar tot haar verbazing gebeurde er iets helemaal anders dan ze had verwacht. De jongere kater die ze probeerde te beschermen kwam vanachter haar bescherming vandaan, en viel de hond aan. "STOP!" Haar stem klonk fel en onderdanig, maar het was al te laat. De kitten was al op de hond zijn snoet gesprongen, al duurde het niet lang of 'ie viel weer op de grond. Met een belachelijke beweging leidde ze de hond af, in de hoop dat de kitten weg zou rennen. En wonder boven wonder had hij dus toch een paar hersenen, en stoof hij de struiken in. "A-alles oké," Riep hij uit. Ze draaide haar kop woest richting de kitten, maar een geruststellende blik vulde haar ogen. Eigenlijk moest ze niet eens weten of het wel goed met hem ging. Voor haar was de hond weg krijgen momenteel het belangrijkste. Maar met pure kracht zou het gegarandeerd niet lukken. Honden waren sterker dan katten, maar slimmer? Een schrale onleesbare grijns krulde zich op haar gezicht toen ze naar de poten van het dier keek. Het zou een gevaarlijke beweging zijn, maar het was het waard. Zonder er nog bij stil te staan dat ze haar leven misschien op het spel zette liet ze haarzelf zakken en gleed zo onder het lichaam van de hond. Blijkbaar deed dit het grote ding verwarren, aangezien hij onzeker rondom hem heen begon te staren. Haar klauwen boorde zich in zijn poten, en met een ruk trok ze die er weer uit. Hopend dat dit enig effect zou hebben.

_{De kleine kitten vloog door de lucht en belande recht in de bosjes. Doorns maakte krassen in zijn kleine lichaampje en de kitten van nog geen moon oud staarde van uit de bosjes naar de witte lang harige warrior. "A-alles oké!" Riep hij uit om de warrior te laten weten dat hij nog goed in leven was. Hij kroop wat meer naar voren en drukte met zijn poot takjes op zij om wat meer ruimte te creëren. Hij keek naar Ivyleaf, die niet blij was met zijn daden. Maar ze moest in zien dat hij wel lef had, en zeker ook moed. Met zijn kitten nagels krabde hij de aarde. Hij wou wel, maar hij durfde niet, hij wou mee vechten met die hond, hij wou laten zien hoe sterk hij was. Maar zo realistisch was hij nog wel. Hij kon echt geen hond aan. En al helemaal als een warrior dat niet kon. Dan stelde Thrushkit al helemaal niks voor. Hij zag hoe de poes onder de hond heen ging en zo een aanval deed. Thrushkit volgde elke beweging van de poes om alvast dingen te leren. "Ivyleaf, ik lijd de hond af, en dan spring jij er boven op, dan moet t lukken," die dingen had hij uit verhalen van Elders gehoord. Maar hij had er wel dingen van geleerd. En Thrushkit kon prima een hond afleiden, hoe moeilijk moest dat nou zijn. Thrushkit keek nog even naar Ivyleaf, daarna schoot de jonge kitten van nog geen maand oud de bosjes uit. Hij draafde vlak langs de hond heen en schoot zo een paar andere bosjes in. En zo te horen had de hond besloten hem te volgen. De hond was zeker wel sneller dan hem. Maar Thrushkit was zo klein als een muis voor de hond. Al snel zag hij een paar boom wortels waar hij zich onder kon verstoppen. Hij draafde er meteen op af en kroop er onder. Hij spiekte naar de hond die hem nu even kwijt was. Maar al snel leek de hond hem gevonden te hebben en duwde de hond zijn snoet onder de wortels door, en probeerde hem zo te pakken. "I am not your prey, either your toy!" Snauwde hij terwijl hij met zijn kitten nageltjes over de neus van de hond heen klauwde. "Ivyleaf, nu kan jij!" Riep hij. De hond leek niks te merken en ging gewoon door met graven en hem te pakken proberen te krijgen. Maar de wortels waren, met dank tot Starclan, veel te sterk. Hij keek even naar Ivyleaf. De hond knauwde naar hem, en had bijna zijn poot te pakken. De hond had zijn poot wel geraakt, en dat deed pijn. Een piep kwam zijn bek uit, maar al snel was hij stil. Hij wou niet laten merken dat hij zwak was. For sure.

||Words:: 471||Mood:: Courageous 'nd a bit scared||Company:: Ivyleaf||}

"It's don't give a Mousedung time"~

::Kradam::

Haar ogen die normaal altijd zo mooi gevormd en smal waren zagen er nu echter groot en bol uit. De angstige blik die er zonet nog in te zien was werd nu overkoepeld door een doodsangst. Waarom moest ze zo stom zijn geweest om het op te nemen tegen die hond? Ze vond die kitten die ze beschermde toch zo dom hé? Blijkbaar was zijzelf niet echt veel slimmer. De hond wou haar een klap geven waar ze gegarandeerd van zou sterven. Maar nog voor het beest kon toeslaan sprong de jonge kat alweer uit de bosjes, door zijn actie was de plek waar hij school verklapt. "Ivyleaf, ik lijd de hond af, en dan spring jij er boven op, dan moet t lukken," Een nog chagrijnigere plooi kwam tevoorschijn op haar gezicht. Wie dacht deze kitten wel niet wie hij was? Zomaar een oudere kat, een warrior eventjes gaan uitleggen wat die moest doen? Hij was in Starclan's naam nog maar een kitten van nog geen twee moons oud! Ze probeerde hem juist weer in veiligheid te brengen, en aangezien ze haar leven op het spel zette wou ze niet dat haar moeite verloren ging door een roekeloze kit. Maar naast alles leek het echter wel een goed idee, misschien zelfs haalbaar en effectief. Zonder nog verder in haarzelf te liggen mokken luisterde ze gehoorzaam naar de kitten en sprong naar de hond toe zodra die afgeleid was door de kater die ondertussen al goed beschermd lag onder enkele wortels. Die konden er misschien stevig en sterk uitzien, als Ivyleaf eerlijk moest zijn zag ze een stelletje boomwortels nog geen hond tegenhouden. Door meerdere verhalen wist ze dat er honden waren die gespecialiseerd waren in zulke dingen, putten graven. Dus dat betekende dat het er misschien wel uitzag als een degelijke schuilplaats, maar dat er toch nog een addertje onder het gras lag. "Ivyleaf, nu kan jij!" Nu dacht ze er nog niet eens aan om tegen te stribbelen. Ze was bereid om die kat zijn leven te redden aangezien hij zonet ook de hare had gered toen de hond op het punt stond haar te doden. Ze zette kracht in haar achterpoten en kwam met een harde klap terecht op de hond, haar nagels schoten direct door het vel. Dit leek het beest te verrassen, en na een paar seconden die wel eeuwen leken te duren liet ze hem weer los om vervolgens weer op alle vier pootjes te staan. Er was geen reden meer om te schuilen, de hond liep al kajietend weg. "Kom er maar weer uit! Wel snel zijn, we moeten meteen terug naar het kamp gaan en melden dat er een hond in het Shadowclan territorium is. Want volgens mij duurt het niet meer lang of die hond komt terug." Geen enkel teken van sarcasme, speelsheid of wat dan ook was te horen in haar stem, enkel een serieuze toon. Ze meende het dan ook. Die krab kon de hond misschien wel goed hebben laten doen schrikken, maar de pijn zou gauw wegebben, en dan zou dat beest zonder twijfel terug komen.

_{Hij duwde zich zelf wat dichter naar de stam terwijl zijn grijs/blauwe oogjes angstig naar de hond keken terwijl die hond naar hem probeerde te happen. Turshkit siste meer angstig dan dreigend. Maar die dingen zouden van zelf wel veranderen zodra die zelf wat groter en gespierder zou zijn. Thrushkit keek afwachtend naar Ivyleaf die nog niks had gedaan. Maar hij hoefde niet lang te pakken, want Ivyleaf luisterde wel naar hem toen hij zei dat zij nu moest toeslaan. Thrushkit voelde zich best wel goed bij het idee dat een warrior zijn orders op volgde. Hij zag net nog hoe Ivyleaf krachtig af zette met haar achterpoten om vervolgens de aanval compleet te maken. Het duurde vlak daarna ook niet meer lang of de hond trok zich terug om vervolgens Ivyleaf aan te vallen. Maar dat liep anders af. De hond draaide zich om met straaltjes bloed die van het dier af stroomde en zijn staart tussen de poten. "Kom er maar weer uit! Wel snel zijn, we moeten meteen terug naar het kamp gaan en melden dat er een hond in het Shadowclan territorium is. Want volgens mij duurt het niet meer lang of die hond komt terug." Sprak Ivyleaf dringend. Thrushkit twijfelde niet en kwam onder de wortels van de boom vandaan. "Dat was echt fantastisch wat je deed! Ik kan niet wachten tot ik apprentice ben, en dan hoop ik jou appretice te mogen zijn!" Sprak hij met een grote grijns rond zijn lippen. De witte poes was sterk vond hij. En de witte poes was sterk. Hij begreep zelf ook wel dat je zo'n grote hond niet helemaal in je eentje aan kon, tenminste niet face - to - face. Via een omweg zou het wel kunnen, een verrassingsaanval, bij voor beeld. Maar inderdaad, ze moesten terug naar het kamp. "Maar je hebt gelijk, we moeten terug naar het kamp... En ik krijg straf, hé?" Zei hij terwijl hij Ivyleaf schuldbewust aan keek. Aan zijn houding was te zien dat hij er van uit ging dat hij Ivyleaf moest volgen.

||Words:: 345||Mood:: Guilty||Company:: Ivyleaf||Note:: Zullen we maar een vervolg topic in het kamp openen? Als Soof met Shrewleap dan wil, kan zij Thrush wel even op z'n donder geven||}

"It's don't give a Mousedung time"~

::Kradam::

"Dat was echt fantastisch wat je deed! Ik kan niet wachten tot ik apprentice ben, en dan hoop ik jou appretice te mogen zijn!" Een kleine grijns kwam tevoorschijn op haar melkwitte gelaat. Maar als ze eerlijk moest zijn kwam het nog niet eens in haar op dat ze kans had op mentor te worden. Hoogst waarschijnlijk zou Brokenstar een iets ervarenere warrior daarvoor kiezen. Shrewleap, de moeder van deze kitten stond redelijk hoog in de Clan. En daarmee bedoelde ze dat zo goed als iedereen die zwart witte poes respecteerde. Dus hun leader zou wel een voor hem wel iemand kiezen die iets ouder en wijzer was dan Ivyleaf zelf. Ze schudde haar hoofd om weer tot de realiteit te komen en keek de kitten aan terwijl er haar geduld beetje bij beetje weg sijpelde. "Maar je hebt gelijk, we moeten terug naar het kamp... En ik krijg straf, hé?" De grijns verdween en maakte plaats voor een serieuze blik. "Je dacht toch niet dat Brokenstar dit zomaar door de vinger zou zien, nee toch? En daarbij zal ik niet naar Broken gaan, maar eens een hartig woordje zeggen tegen je moeder, Shrewleap. Het word niet getolereerd dat kitten het kamp uit glippen, Shrew moet in het vervolg beter opletten." Siste ze half woedend tegen de grijze tabby kitten, maar liet zien dat ze nog niet klaar met hem was. "Maar laat dit een waarschuwing zijn. je hebt nu geluk gehad dat ik ergens in de buurt aan het jagen was. Voor hetzelfde geld kon die hond je aan flarden hebben gescheurd." Zonder nog iets tegen de jongere kater te zeggen liep ze richting het kamp, geen zin meer om haar tijd hier nog aan te besteden.

_{Respect was opgeborreld voor de witte warrior, Ivyleaf, hij hoopte zelfs dat zij zijn mentor zou worden wanneer het zo ver was, dat nog dik vijf moons kon duren. De jonge kitten keek de warrior aan, en sprak toen dat hij waarschijnlijk straf wou krijgen, en daar op kreeg hij wel degelijk een reactie. "Je dacht toch niet dat Brokenstar dit zomaar door de vinger zou zien, nee toch? En daarbij zal ik niet naar Broken gaan, maar eens een hartig woordje zeggen tegen je moeder, Shrewleap. Het word niet getolereerd dat kitten het kamp uit glippen, Shrew moet in het vervolg beter opletten." Een frons kwam op Thrushkits kop terecht en hij zwiepte even met zijn staart waarna hij naar het vervolg luisterde van Ivyleaf. "Maar laat dit een waarschuwing zijn. je hebt nu geluk gehad dat ik ergens in de buurt aan het jagen was. Voor hetzelfde geld kon die hond je aan flarden hebben gescheurd." Thrushkit knikte enkel kort waarna hij de witte poes - die daarna niks meer had gezegd - volgde richting het kamp. Zijn poten raakte de grond, en hij keek nog een paar laatste keren om zich heen om het territorium dat buiten het camp lag te bekijken, hij had nu al zin om zijn grote avontuur met de andere kittens te delen. Ze gingen echt jaloers worden, dat wist hij nu al. En misschien zou zijn populariteit daar mee ver om hoog stijgen. Hij bleef grijnzend de poes volgen, zijn moeder zou hem op zijn donder geven, andere kittens zullen het zien, maar als hij zijn verhaal er uit zou gooien zullen de andere kittens juist respect voor hem krijgen. Maar nu eerst moest hij zich voor bereiden op een pak slag die hij nu zo kon op lopen, heerlijk.

||Words:: 299||Mood:: Expectantly||Company:: Ivyleaf||
::Topic Uit::}

"It's don't give a Mousedung time"~

::Kradam::