You can put it away, but you can't forget [Mr.Thomas]

De sierlijke tengere kater die zoals altijd vrolijk rond liep door de buurt sprong het laatste hekje af. Eindelijk weg van die stomme tweebeenjongen die altijd aan zijn staart trokken. Hij schudde zijn staart die nog steeds pijnlijk aanvoelde van het trekken geïrriteerd heen en weer. Vrijheid, ja vrijheid. Een van de belangrijkste dingen uit het leven. Hij wiebelde zijn oren heen en weer om wat geluiden op te vangen. En vogel, en hond me een tweebeen een monster verderop. Ja hezelfde als elke morgen. Hij keek op naar de verse zonnestralen en werd daardoor even verblind. Hij keek even naar zijn poten die rustig heen en weer gingen bij het lopen, totdat zijn ogen het weer deden. Hij werd uit zijn gedachte gebracht door een ding dat tegen hem aan kwam. Verschrikt keek hij op. Néé he? Daar waren die tweebeenjongens weer die altijd dingen naar hem gooide. Hij begon te rennen, en ontweek nog net een blikje dat naast zijn poten kletterde. Hij verdween achter een hek, maar keek nu recht in het gezicht van een poes. “Hallo, Zei ze kalm tegen hem. Mr.Thomas legde zijn oren neer van schaamte. “Wie ben jij?” Miauwde ze. ''Eh.. I-Ik ben. Nou dat kan ik beter aan jou vragen'' Dat laatste kwam er wat harder uit dan bedoelt. Hij vertelde vreemden zijn naam niet. Ookal was deze kat niet helemaal vreemd voor hem. Ergens kende ze haar wel ergens van. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en probeerde te bedenken wie ze was.

-Flutje-

Zijn kale spitse oren wiebelden bedachtzaam heen en weer. Nog steeds groef hij elk hoekje van zijn brein door om deze mysterieuze poes te herkennen. Hij leek op haar, dat stond uiteraard vast. Er stond nu een koele blik op het gezicht van de poes. Zijn oren gingen naar voren, wat betekende dat hij geen bedreiging wilde zijn. Volgens mij heb ik even veel recht om jou naam te vragen als jij de mijne,” Mr.Thomas gaf geen antwoord. Hij wist dat ze gelijk had. Maar nu was hij nog nieuwsgieriger naar haar naam. “Daarbij ben ik ouder als jou en een beetje respect zal wel op zijn plaatst zijn,” Hij knikte bijna onzichtbaar. Hij schaamde zich zó! Waarom had hij niet meteen aardig gedaan. “Ik houdt er niet van als iemand mij zo aanspreekt,” Mr.Thomas ging zitten, en keek naar de grond. “Zeker niet als dat zo’n jonkie is als jou,” Mr.Thomas keek met pijnlijke ogen naar haar, en zei: ''Ben je klaar?'' Het klonk niet spottend, eerder smekend. “Je zou eerst moeten leren tegen wie je zo’n toon aan slaat,” Mr.Thomas sprong op. ''Ik weet niet eens waar mijn moeder is. Ze kon me niets leren, ik was al veel te vroeg verkocht. Zijn snorharen stonden kwaad open. Niemand mocht het hem kwalijk nemen dat hij niet veel had geleerd. Alles wat hij wist, had de kater zelf uitgevonden. “Maar je mag mijn naam weten hoor, die is niet geheim. Er zijn genoeg katten hier in de buurt die mijn naam kennen en jou kunnen vertellen waar ik woon en waar mijn geur zich bevind. Zo gaat dat hier, je kunt niks geheim houden.” Van deze vraag werd hij wel een beetje nieuwsgierig. Logisch als je al de hele tijd met een poes in discussie was, en haar naam nog geeneens wist. “Ik draag de naam Skinny Love,” Nu zat de kater als versteend aan de grond genageld. ''Skinny Love?'' Miauwde hij ongelovig. Mama? Dacht hij. De kater schudde zijn kop. Dat kon niet eens, hoe kon hij zo belachelijk denken. ''Ik ben Mr.Thomas.'' Hij zuchtte. ''Noem me maar Thomas als je wilt'' Mompelde hij erachteraan. De kater zette een stapje dichterbij de poes om haar gezicht wat beter te observeren.“Ik woon een eindje verderop,” Miauwde ze als laatste. ''Ik woon daar ook ergens in de buurt'' Mompelde hij afwezig. Hij kon niet bedenken wie deze poes nou was.