I Gave You All

Opgekruld tegen een bekende kat aan lag Honeyspots te slapen. Nachten als dit waar het bitterkoud was waren vreselijk, maar werden heel erg verminderd als je een partner had waar je tegen aan kon kruipen voor warmte. Ze opende haar ogen langzaam en keek naar buiten. Een sneeuwstorm woedde buiten en aan het vage licht kon je merken dat het nog erg vroeg was. Ze zuchtte en wierp een zijdelinkse blik op haar nog slapende partner Cindersmoke. Ze had het opeens erg koud en kroop dichter tegen hem aan. Ze draaide even om in haar nest en nestelde haar snuit onder zijn kin en sloot haar ogen weer. Langzaam dommelde ze weer in tot ze een paar uur later gewekt werd door een abrupt einde aan een prachtige droom. Honeyspots spitste haar oren en keek om zich heen. De sneeuwstorm was gestopt en een heleboel nesten waren leeg. Het was vast al ergens in het midden van de ochtend, en beide sliepen ze nog? Ze grinnikte, ze was niet gewend om zo laat nog te slapen. Heel rustig duwde ze een neus tegen de wang van Cindersmoke en miauwde ze zachtjes. Ze kroop dichter tegen hem aan en gaf zijn neus een likje. "Cindersmoke, wakker worden, lieverd" Ze krulde haar staart om de zijne en ademde heel diep in. Af en toe brak ze haar hoofd er nog steeds over. Het feit dat ze zo onbestraft gelukkig was geworden na alles waar ze doorheen was gegaan.. het was alsof StarClan het voor haar uitgedacht had. Af en toe was ze nog bang dat ze eens wakker zou worden, koud en alleen en in een realiteit zou wakker worden waar dit alles weg was en ze nog steeds die gebroken kit was van eerst. Ze gaf Cindersmoke een zacht rukje aan zijn linker oor en ze giechelde zachtjes. Haar knappe, sterke Cindersmoke. Helemaal van haar ..

+ Cindersmoky <33

Honeyspots keek toe hoe haar partner langzaam ontwaakte uit zijn slaap en kon niet stoppen met grijnzen. Ze voelde zich zo gelukkig dat het bijna een misdaad was en dat kwam ook alleen maar omdat ze zich plots zo erg bewust was van zijn aanwezigheid. "Ik heb goed geslapen ja, ik werd zelfs nog wakker van een sneeuwstorm ergens heel vroeg" Miauwde ze zachtjes terwijl ze zelf ook op haar buik rolde en langzaam begon te ontwaken. Ze geeuwde zacht en strekte haar voorpootjes uit, haar klauwen even onthullend voor ze vluchtig ze weer introk. Ze wachtte even en kwam toen langzaam overeind. '"Het is hier beter als in de leerlingen den, hé?" Merkte ze op. Ze wist nog hoe het daar af en toe rumoerig was en dat was hier absoluut niet het geval. Ze was blij want niet alleen had ze behoefte aan rust en stilte maar werd ze ook te groot voor de den. Haar lange haren streken even langs die van Cindersmoke toen ze zichzelf overeind hees. "Ik ga wat te eten pakken, ik zie je zo wel" Ze drukte haar neus even tegen de zijne en baande zich een weg langs de slapende katten en de al lege nesten. Ze sprong naar buiten en voelde meteen een muur van kou tegen haar aan knallen. Ze rilde en zuchtte. Er was helemaal niets aan de leafbare. Elke dag wenste ze wel niet dat ze wilde dat het newleaf was. Het zou zeker een goede periode zijn voor kittens aangezien de nursery met de dag leek te groeien, en om nu kittens te krijgen in tijden als dit was niet ideaal. Honeyspots liep richting de opvallend lege prooistapel en pakte er een mieterig visje vanaf. Ze droeg hem terug naar een beschut plekje schuin voor de ingang van de warriors den en legde zichzelf en de vis daar neer, klaar om hem te gaan delen ook al verrekte ze van de honger. Het was geen goed jaar voor vis,alle prooi zat onder het ijs en de dieren in het kleine bos waren nagenoeg allemaal verdwenen. RiverClan had het zwaar, en iedereen wist het.

Honeyspots keek om zich heen terwijl ze met haar ontbijt voor haar neus in de sneeuw lag. Ze vroeg zich af wat ze vandaag kon gaan doen. Sowieso plande ze om Cinder mee te nemen op haar taak voor vandaag. Ze onderdrukte een 2de geeuw en nam heel voorzichtig een klein hapje van de vis. Terwijl ze hem in één keer doorslikte ging haar blik even naar de hemel en bestudeerde ze de asgrauwe deken. Langzaam ging haar blik weer naar het kamp in het algemeen. Binnen deze kamp muren had ze al veel meegemaakt, het was bijna angstaanjagend hoe vers alles nog leek. Ze moest verder gaan met haar leven en dat kon niet als ze zichzelf er elke dag aan herinnerde. Het gevecht met Icy en haar mental breakdown in de medicine den er na, de woedende tirade naar haar clan genoten en de onbegrijpelijke vragen naar haar dode moeder. Ergens waren er ook leuke dingen, al leken die enorm ver weg. Ze zuchtte en sloot haar ogen even, zichzelf toelatend om weg te zakken in een herinnering die zo veel betekende.

Honeykit stopte toen er geritsel klonk en een hele zachte stem haar oren bereikte. Van binnen maakte ze een soort vreugdedansje, maar fysiek draaide ze zich om en glimlachte flauwtjes. De verbazing was duidelijk te lezen in haar babyblauwe ogen. Ze haalde haar schoudertjes op en miauwde zacht ”Ik weet het niet, .. je geeft me gewoon een- gevoel alsof ik niet welkom ben” Zei ze wijs voor haar leeftijd. Ze had die woorden opgepikt toen wat krijgers een woordenwisseling hadden, ze vond het bij deze situatie passen. Haar witte voorpootje ging even omhoog terwijl ze hem over haar oor haalde en zacht snorde. ”Maar ik wil alleen maar helpen, zodra je leerling bent wil ik echt een keer met je gaan jagen of zo …” Miauwde ze, hopend dat ze Applekit een beetje ontdooide. Ze vond het zorgwekkend hoe schichtig en angstig de kleine kit deed, er was geen reden toe toch? Het was niet alsof Honeykit haar aan wilde vallen. Voor het eerst in tijden wist ze niet wat ze moest zeggen, wat misschien gunstiger was aangezien Applekit dan eventueel iets kon zeggen. Weinig kans. Ze schraapte met haar klauwtjes over de grond en zei toen zacht ”Ik was ook een beetje te opdringerig .. sorry, Applekit” Ze ging zitten en keek om zich heen. Geen boze blikken, geen gezeur. Hier kon Applekit toch geen kwade bedoelingen achter vinden? Ze kon niet wachten tot ze leerling was, samen met Applekit! Samen zouden ze van alles trotseren, door vuur en door rivieren .. Fantaserend over later snorde ze en keek haar Clangenootje weer aan. Ze glimlachte breed, en vooral vriendelijk, voorzichtig haar houding kiezend. ”Dus, wat zeg je er van? Is alles weer oké nu? Vrienden?” De wat ongelovige blik van Applekit zei voldoende eerst, maar daarna toverde voor de eerste keer een voorzichtige en waterige glimlach op haar gelaat. Zachtjes knikte ze, zonder een woord te zeggen.

Honeyspots trok zichzelf uit de herinnering en voelde opnieuw een steek van pijn door haar hartje schieten. Ze staarde naar haar poten en keek met een soort doffe blik naar haar poten. De honger knaagde nog aan haar maag maar leek onbelangrijk en niet meer zo aanwezig. Toen Cindersmoke op haar af kwam duwde ze de vis ook instinctief naar hem toe. Ze zou later wel wat eten. Met een zuchtje keek ze op naar Cinder maar ze deed geen moeite haar plotselinge spijt te verbergen, het was niet juist en Cinder zou er zo doorheen prikken. "Zullen we dan maar gaan jagen zo als je die vis op hebt, nee geen woord. Ik heb geen honger meer" Verzekerde ze hem en haar baby blauwe ogen keken hem eerlijk aan. Ze tilde haar poot op en begon hem een beetje onbeholpen te wassen alsof ze iets om handen wilde hebben. Ooit zou ze het normaal moeten doen, als ze volwassen was. Echt volwassen. Ze was nu een jonge krijger, eentje die nog niet klaar was voor zo iets. Ze had haar excuses al, een soort van, aangeboden op de laatste ceremonie maar de manier waarop Appleblossom reageerde was niet gepast en het had waarschijnlijk ook alleen maar een soort wak geopend in het ijs. Je kon er zo in terug vallen en verdrinken als je niet oppaste. Ze vouwde haar pluizige staart tegen zich aan en wachtte geduldig tot Cinder zijn vis op had.

Honeyspots knikte en kwam omhoog. Ze glimlachte naar hem en gaf hem een liefdevol kopje toen ze naar hem toe kwam. Ze wist dat hij ook honger had want het zou zeldzaam zijn als je in deze tijden niet honger had. Hoe dan ook, ze besloot om zijn wensen ook te respecteren en ze liep met hem mee. Haar staart wapperde achter haar aan terwijl ze naar de uitgang wandelde en de koude wind in stapte. Ze zuchtte en keek met haar blauwe ogen om zich heen. "Jagen dan maar? Misschien kunnen we checken of de rivier niet meer bevroren is?" Suggereerde ze terwijl ze in een rustige pas naast Cindersmoke liep. Haar poten zakte een stukje weg in de sneeuw en trokken een spoor met zich mee. Allemaal sporen om haar heen lieten zien waar haar clan genoten heen gegaan waren. Haar geur was niet zo bijster in de sneeuw maar dat was ook niet nodig als je kon zien waar alles heen was gelopen. Ze keek toe hoe een merel stelletje op een tak balanceerde en goed in de gaten hield of het koppel katten beneden hun niet aanstalten ging maken om hun te grijpen waar het niet dat ze in een boom zaten en ook nog vrij hoog. Honeyspots dacht meteen aan Petalcloud die in bomen kon klimmen. Het had hun een tijdje geleden gered, een soort van, ook al hadden ze zelfs nog ruzie gehad er voor dat ze het een vreemde gewoonte vond. Alleen SkyClan katten deden zulke dingen en ze was er tot op dat moment heilig van overtuigd geweest dat het fout was en vreemd. In haar blinde ongeloof had ze haar bijna beschuldigt van clan verraad. Ze zuchtte en een klein glimlachje trok aan haar mondhoeken. Gelukkig was dat allemaal al opgelost, en hoe.

{Awkward, het is net Newleaf geworden x)
also; ik neem aan dat Cinder met haar mee loopt, little bit powerplay I guess? ;A;}

Honeyspots dartelde naast Cindersmoke mee en nam de tijd om haar omgeving nogmaals te inspecteren. De bomen waren kaal en vreugdeloos, zonder knoppen of bladeren en geen bloem durfde zich naar buiten te wagen. Terwijl ze door liep werd ze plots verstoord door Cindersmoke die langs haar stoof. Sneeuw spatte in haar gezicht en ze keek lichtelijk verrast naar Cindersmoke. Wat had die opeens? Nieuwsgierig trok ze ook een sprintje en ging ze hem achterna. Ze rende door de sneeuw die naarmate ze vorderde minder leek te worden. Toen ze bijna onverwachts tegen haar partner aan dreigde te knallen ontweek ze hem nog net en viel ze voorover in de restjes sneeuw. Ze kwam snel omhoog en keek Cindersmoke droog aan. "Wat was dat nou?" Miauwde ze maar halverwege kreeg ze door waarom hij zo hard was gaan rennen. Ze voelde een lik over haar kop en glimlachte breed. In de rivier waren enkele wakken zichtbaar en het ijs zag er aanzienlijk dunner uit dan eerst. 'Het word newleaf, lieve Honey!' Miauwde hij. Honeyspots knikte en probeerde zichzelf een beetje volwassener te gedragen door haar aandrang om te gaan juichen te onderdrukken. "Als het niet zo koud nog was zou ik zo in het water springen" Miauwde ze. Na bijna anderhalf seizoen op het land te zijn geweest en heel moeizaam met je poten moeten vissen verlangde ze al naar een warme zomerdag. Er was geen briesje wind en de lucht was strakblauw zonder ook maar één wolkje. Dan om af te koelen zou ze een duik nemen in de rivier en rond kunnen zwemmen zoals RiverClan katten zo graag deden. Glunderend keek ze Cindersmoke aan. "Tenslotte! Het werd tijd" Miauwde ze verrukt en ze gaf haar partner een kopje. "Ik kan het water praktisch al voelen als het straks weer warm word" Miauwde ze met een dromerige blik in haar ogen en ze glimlachte breed. Ze sprong op en dartelde richting de rivier. "Ik ga eens kijken hoe sterk het ijs is" Miauwde Honeyspots vastberaden en ze liep naar de rand van de oever. Ze zette één poot voorzichtig op het ijs en toen het niet echt een krakend geluid maakte sprong ze met heel haar lichaam op het ijs. Met een luide krak zakte ze er dwars doorheen en viel ze tegen een muur van kou aan. Spartelend keek ze om zich heen of ze een opening zag. Het was een vreemd gezicht, zo onder water. Het ijs lag als een dikke, glazen spiegel tegen de rivier oppervlakte aan en weerhield je er van om naar de oppervlakte te zwemmen. Ze gluurde ik paniek naar het ijs en probeerde met haar nagels het weg te krabben. Instinctief trappelde ze naar een lichtere plek om tot de ontdekking te komen dat het dun ijs was. Met al haar kracht beukte ze er tegen aan, zonder succes. Door het water haalde ze niet echt veel snelheid om het ijs door te breken. Uit alle macht zwom ze naar wat leek een lichtbron. Of ik ga dood of het is mijn redding .. Dacht ze ironisch genoeg. Op het moment dat ze dacht dat haar longen zouden knallen voelde ze de koude wind van de buitenwereld tegen haar snorharen en stak ze haar kop door het wak. Hoestend en proestend hees ze zichzelf op het ijs en probeerde de hopeloze, buiten adem Honeyspots lucht te krijgen wat niet snel genoeg leek te gaan.

Honeyspots kuchte nog steeds door, dankbaar voor de lucht die haar longen weer vulde. Toen ze Cindersmoke hoorde maakte ze een zacht geluidje. 'Laten we teruggaan naar het warme kamp, je vat kou' Miauwde haar partner. Zonder enig protest kwam ze overeind. Niet dat ze veel keus had, ze werd letterlijk gedwongen. Ze drukte zich tegen hem aan en probeerde uit de wind te blijven die toch al geblokkeerd werd door Cindersmoke. Terwijl ze naast hem liep wierp ze voorzichtig een blik omhoog naar hem. "Ik lijk wel een magneet voor problemen, niet?" Miauwde ze trillerig. De kou sneed als een klauw door haar heen. Ze vatte een beetje warmte van Cindersmoke op maar het deed weinig. "StarClan nog aan toe, het spijt me.." Miauwde ze berouwvol en ze legde haar oren een beetje naar achteren en dook mogelijk nog verder in één terwijl ze dicht tegen haar partner aan liep. Ze duwde in het voorbijgaan eventjes haar neus in zijn vacht en grinnikte zacht. Nog even en ze kon het kamp niet meer uit. Waar ze ging staan of gaan trok ze problemen op zich af. Ze had zich lang afgevraagd of de problemen haar niet op zochten maar op dagen als dit merkte je dat ze gewoon zelf alles aantrok. Toen een zacht briesje langs hen streek miauwde ze klagelijk "Oh hemel, het is zo koud!" Ze keek ook zeer opgelucht toen het kamp in zicht kwam.