You can't escape the past.

ONLY EMBERSTORM

Het enige wat boven het gras uitstak was een zwarte staart. Soms ook nog de twee puntjes van zwarte oren, maar voor de rest niets. Ondanks het koude weer en het geringe zonlicht – nog maar te zwijgen over de sneeuw – hield het lange gras stand. Het liet zich niet kisten en bleef gewoon zo groot als altijd. Oké, de kleur was niet meer zo mooi groen als eerst; meer bruin. Dit werkte zowel in het voordeel van velen als in het nadeel. Katten met een bruinige, gewoon warmgekleurde, vacht konden nu beter een prooi besluipen. Echter waren ook veel muizen bruinkleurig en degene die zich al lieten zien waren dus moeilijk te spotten. Natuurlijk kon je ze wel ruiken en als je niet alleen op je zicht vertrouwde had je er geen enkel probleem mee: maar velen focusten zich dus alleen op hun zicht, wat enkel in hun nadeel zou werken op lange termijn.

Tijdens de bladkaal was prooi schaarste gewoon normaal, het hoorde erbij. Toch moesten al de monden gevoed worden, daar kwam je niet onderuit en dus was de kater vaker het kamp uit dan normaal. Zij het ook zo dat hij altijd een plek opzocht zonder sneeuw. Hij hield niet van de kale tint genaamd wit. Nee, hij haatte het niet, maar hij wilde het gewoon zo min mogelijk zien. Dat was alles. Natuurlijk had hij hier wel een goede reden voor, was ook dezelfde reden dat hij het ook niet moest hebben van de heldere lucht tijdens de zomer. Zo helderblauw, geen wolkje te bekennen. Helderblauw en helderwit… Nee, hij hoefde het nog niet te zien.
Zijn leven ging gewoon zijn gangetje, er was niks speciaals meer. De manen waren voorbij gevlogen, zonder dat hij er echt enig besef van had gehad. Het enige wat hem bij was gebleven was iemand van vroeger, iemand die voor de verandering zorgde in zijn leven. Nee, het ging hier niet over het fenomeen verliefdheid: maar gewoon het verlies van een dierbare vriend. Een poes met een witte vacht en met helderblauw ogen. Wat er van haar geworden was wist hij eigenlijk niet. Om de een of andere manier was ze bijna al haar herinneringen verloren, wel alle die over hem gingen, wist ze nog net haar naam: Risingvoice. Eerst had hij haar willen helpen, proberen haar geheugen weer wat op te frissen, maar het was een verloren zaak. Sindsdien had hij zich teruggetrokken en haar gelaten voor wat ze was: het was te pijnlijk.
Nu stond hij er weer alleen voor. Had een dagelijks ritme gekregen: wakker worden, eten en drinken, kijken of hij meekon met een patrouille en anders ging hij jagen, bij terugkomst bij wat willekeurige katten staan en lachen om dingen die hij niet eens meekreeg – maar de rest lachte dus deed hij mee en dan ging hij weer slapen en begon het weer van voor af aan. Best saai ja, maar iets beters zat er niet echt in en om eerlijk te zijn had hij -
Een geluid. Vrijwel gelijk zakte hij in een sluiphouding, sloop richting het geluid; totdat een windvlaag hem in zijn gezicht sloeg en hem daarbij een geur meegaf. Geen prooi… Een mede clanlid. Langzaam kwam hij weer overeind, liet zijn staart zakken. ‘Hallo?’ klonk zijn heldere miauw met een kalme, maar vragende ondertoon erin. Het rook vers, erg vers, dus de kans dat diegene nog in de buurt was was erg groot. Helaas was zijn kennis over al zijn clangenoten erg klein, anders had hij de ander waarschijnlijk allang herkend. De naam geweten.

Je wist van te voren meestal nooit waar je je instortte. Soms deed je wel een gok over de mogelijke uitkomst, maar de kans dat dit ook de ware zou worden was vrij klein. Meestal ging het altijd heel anders dan je zou verwachten, soms beter en soms slechter. Zo was het leven: vol met ups en downs. Je deed er niks aan, net zoals je niks aan de seizoenen kon doen, het weer in het algemeen. Het waren dingen die niet te besturen waren, daar had je helemaal niets over te zeggen. Of het perse het lot was wist hijzelf niet zo goed, voornamelijk ook omdat hij niet wist of hij er wel in moest geloven. Als hij het al deed dan wist hij één ding zeker: het was een naar iets. Soms kreeg je dingen cadeau, maar alles leek zijn of haar prijs te hebben en die moest je hoe dan ook betalen. Of je dat nou wilde of niet.

Nu dat hij toch wist dat er geen dreiging was kon hij zich net zo goed onthullen voor het blote oog van de ander. Na zijn miauw stapte hij verder naar het geluid toe, totdat hij de ander ook echt zag. Een poes: haar vacht bestaand uit warme kleuren, maar haar houding was blik was killer en kouder dan het water onder de bevroren rivieren van Riverclan. Hij had haar waarschuwing wel gehoord, maar het drong pas echt tot hem door toen hij er al stond; haar maar een beetje aankeek. Haar blik fel en afstotend, terwijl zijn blauwe ogen groot stonden met enkel een vragende glim erin.
Ergens was hij blij om deze poes tegen het lijf te lopen. Niet omdat ze o zo vriendelijk was, maar vanwege haar uiterlijk. Ze had groene ogen en haar vacht was niet geheel wit; er zaten andere warme kleuren tussen. Ze leek dus helemaal niet op je-weet-wel. Goed dus, want hij had er zelfs als moeite mee als katers wit waren en blauwe ogen hadden. Ze waren katers, kwamen niet eens in de buurt van de poes wat dat betreft en alsnog moest hij aan haar denken wanneer hij een kater zag met die kleur combinatie. Gelukkig kwam deze poes niet in de buurt met haar uiterlijk… Wie was deze poes eigenlijk?
O, ze wist zijn naam. En ze had geen goed humeur, dat had hij nu ook wel door. Langzaam opende hij zijn mond: ‘Eigenlijk ben jij degene die -’ hij kapte zijn zin af, slikte de rest van zijn woorden in. Het was nu niet echt verstandig om bijdehand te gaan doen, dus hield hij zijn opmerking maar verder voor zich. Als ze zou gaan zeuren over wat hij nou eigenlijk wilde gaan zeggen zou hij het gewoon negeren. Dan werd ze maar bozer omdat hij het negeerde, hij zou zich wel staande houden en er misschien in zichzelf wel over lachen.
‘Ik was op jacht,’ verklaarde hij rustig, ‘Al de extra prooi kan hard gebruikt worden momenteel, dus was ik er maar op uitgegaan. Ik hoorde wat geritsel en dacht in eerste instantie dat het een prooi was, daarna ving ik je geur op…’ Denk, hij wist het vast wel; haar naam, ‘Emberstorm.’ Vreemde pauze in zijn zin, maar oké. ‘Daarna nam mijn nieuwsgierigheid de overhand, ben ik bang.’ Gewoon beleefd blijven, dan zou ze vast wel bedaren. Of ja, dat hoopte hij. Ergens wilde hij vragen waarom ze zo boos was, ze was hier immers ook gewoon ineens gekomen – voor hem dan.
‘Emberstorm,’ begon hij voorzichtig, ‘Mag ik vragen wat er scheelt? Je houding alleen al verteld dat er iets gebeurt moet zijn dat alles behalve prettig was.’ Óf ze ging hem nu afsnauwen en zeggen dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien, of ze ging alsnog boos doen maar dan niet zozeer op hem gericht maar meer op hetgeen wat deze driftbui bij haar had veroorzaakt.

Het verschil in houding was ergens vreemd. De laatste tijd had hij zijn naam eer aan gedaan: was altijd zo kalm, leek nergens van te schrikken en niets kon hem verrassen. Natuurlijk moest hij toegeven dat de plotselinge felheid van Emberstorm hem wel ergens had laten schrikken, maar niet genoeg om dit ook echt te laten zien aan de ander. Niet dat het hem was geleerd, hij had het zichzelf geleerd, maar hij geloofde erin dat als jezelf gewoon kalm bleef deze energie ook zou overstromen naar anderen. Kalm blijven was iets vrij essentieels, het kon ervoor zorgen dat je in de meest benauwde situaties nog een uitweg kon vinden en soms zelfs ervoor kon zorgen dat je in leven blijft tijdens een gevecht. Zijn naam was ook niet voor niets Quietwind. Niet alles was hij goed in sluipen, maar hij was altijd al rustig geweest. En dat rustige van hemzelf had hij zo in zijn voordeel laten werken dat het nu niet meer ervoor zorgde dat hij ergens op de achtergrond stond, maar meer dat hij zijn gedachtes kalm kon houden en alles rustig kon analyseren indien nodig.

“Wat zei je?” Dat was precies de reactie die hij had verwacht, maar de manier waarop ze het zei was niet acceptabel. Fel mocht van hem, maar je moest niet gaan dreigen. Ze waren clanleden en ze waren ook niet voor niets Warriors geworden. Eventjes werd zijn blik fel, zijn ogen die zich iets vernauwden en een bepaalde glim in zijn ogen die boekdelen zou moeten spreken voor de poes. Nee, hij zocht geen ruzie, maar soms moest je dingen nou eenmaal duidelijk maken. Zo snel als die blik was gekomen was hij echter ook weer verdwenen, zo’n blikken hadden maar één seconde nodig. Gewoon een waarschuwing. Niet dat hij meer zou doen, hij was een typisch voorbeeld van iemand die niet verder ging dan waarschuwingen. Verder reageerde hij er overigens niet op, want zoals eerder gezegd zou hij het gewoon negeren. Wat hij nu eigenlijk niet echt had gedaan, maar zijn reactie was er niet echt geweest omdat ze ernaar vroeg.
Wanneer ze zijn uitleg, of excuses, accepteerde krulden zijn mondhoeken een beetje omhoog en schonk hij haar een knikje. Gewoon kalm blijven, dan kwam alles altijd wel goed. Niet ijzig kalm, dat soort kalmte dat wantrouwen opriep: maar gewoon de comfortabele soort. Rustig liet hij zijn achterste zakken, totdat hij zat. Zijn staart bleef plat op de grond liggen, soms kwam het puntje ervan een beetje naar boven, maar voor de rest niets.
Zijn oren draaiden zich naar achteren wanneer de poes snauwend een antwoord gaf op zijn vraag. Het was uiteindelijk optie twee geweest, het antwoord dat ze gaf. ‘Het is spijtig om te zien dat je je zo laat opjutten door de mening van iemand anders,’ reageerde hij rustig op haar woorden. ‘Verder ga ik me niet bemoeien met ruzies die niets met mij te maken hebben, maar ik kan wel een paar uitspraken doen over de beledigende woorden die zijn gesproken jegens jou.’ Hij keek eventjes naar haar. Natuurlijk wist hij wel wat er allemaal was gebeurd rondom en met de poes, hij was wel op de hoogte van dat soort dingen. Eerst wist hij niet of hij het moest geloven, maar toen waren die kits daar als het levensechte bewijs. Daarbij had hij altijd al zijn twijfels gehad over Leopardstrike, maar dat terzijde.
‘Ik weet niet wie de uitspraak over jou heeft gedaan, maar ik weet zeker dat die kat ernaast zit. Een te snel getrokken conclusie die ontstaan kan zijn uit jaloezie of gewoon iets anders,’ miauwde hij, terwijl hij zijn blik liet afdwalen naar boven, ‘De enige die in mijn ogen een verrader is, is Leopardstrike. Daarbij zijn we allemaal jong en naïef geweest, maken we allemaal wel eens een foutje – en let nu op, ik noem alles wat jij tot nu toe hebt gedaan geen fout – maar als mensen het opvatten als een fout en je daardoor gelijk bestempelen als een verraadster… Dan zou ik niet eens naar die meningen luisteren, dat is het niet waard. De energie die je momenteel insteekt is zinloos. Het enige wat je kunt doen is je als een volwassen kat opstellen en het laten voor wat het is: jij bent de enige die weet wat en wie je bent en niemand anders. Dus waarom zou je je zo beledigd voelen door woorden die niet eens waar zijn?’ Hij hield op met praten en keek weer naar de poes.
Zijn oren zakten naar beneden en hij keek weer weg, leek zich ergens te schamen. ‘Sorry,’ murmelde hij zachtjes, ‘Ik dwaalde een beetje af in mijn gedachtes. Het was niet mijn bedoeling om een lange… Speech te geven.’ Ja, hij was ervan op de hoogte dat velen het irritant konden vinden als hij maar door bleef ratelen, maar hij was het soort dat langzaam afdwaalde in zijn gedachtes tijdens het praten en dan werkelijk alles hardop zei dat in hem opkwam. Best vaag, maar het was nou eenmaal zo. En als je drie jaar oud bent is het moeilijk om sommige gewoontes nog af te leren.

Hij was niet het soort kat dat respect afdwong bij anderen en hij hoefde het ook niet perse te krijgen van anderen, maar er waren grenzen wat disrespect betreft. Natuurlijk, hij was een kalm iemand en dat hield dus ook in dat hij zich niet snel liet opjutten door anderen; toch kon het voorkomen dat hij iets niet pikte en dit op zijn… Subtiele manier liet blijken. Hij maakte meestal geen woorden aan vuil, dat was nergens voor nodig en de kans dat dingen dan zouden escaleren was erg hoog. Ook had hij het niet zo op fysieke correcties, die waren ook overbodig. Ze lieten juist blijken dat je ergens wanhopig was, of dat vond hij dan. Een simpele blik moest genoeg zijn en als iemand met een blik ergens op kon wijzen was dat voor hem eigenlijk al genoeg en had hij dat respect helemaal niet meer nodig. In zijn ogen bleef het alsnog iets dat je moest verdienen en dat betekende dan niet dat hij extra zijn best ging doen bij anderen om het dan dus ook te winnen: het moest vanzelf komen en van twee kanten. Want als de een wel respect had voor de ander, maar dit niet omgekeerd dan was het alsnog een zooitje.

Stiekem was hij helemaal niets veranderd. Door haar droge vraag werd zijn schaamte gevoel alleen nog maar erger, bloosde nog net niet onder zijn vacht. Hij was altijd al zo geweest, dat typetje. Soms had hij zo zijn momenten, maar als het erop aankwam was hij gewoon een ietwat onzekere kater. Verlegen was hij allang niet meer, dat was iets voor jonge katten. Hij hoefde nergens bang voor te zijn, want eigenlijk kende hij al iedereen. Niet super goed, maar wel goed genoeg om hun namen te weten en dat was voor hem genoeg.
Hetgeen wat wel veranderd was, was de tijd die hij nodig had om zich te herstellen; want dat ging nu vele malen sneller en hij kon daarbij ook dingen beter loslaten en van zich afschuiven. Dat ging ook gepaard met zijn eeuwige – zo leek het dan – kalmte, hij werd niet snel boos en hij zou zich er ook niet over verbazen als anderen dachten dat hij niet eens boos kon worden. Misschien waren er al vreemde verhalen gekomen dat hij geen andere emoties had of zo, zou hem allemaal niets verbazen. Nou verbaasde vrij weinig hem.
Hij knipperde tweemaal met zijn ogen bij het horen van haar stem. Eerst keek hij weg, een soort van glazige glans op zijn ogen en een vage grijns sierde zijn snoet. Een zwak lachje ontsnapte uit zijn keel. ‘Ik wou dat ik het kon beloven,’ miauwde hij vaagjes, ‘Maar ik zal mijn best doen en het daarbij dus proberen.’ Langzaam richtte hij zijn blik weer op de poes. ‘Dingen zoals dat kan ik moeilijk beloven, gezien het gewoontes zijn -’ Hij eindigde zijn zin nogal vreemd, alsof er nog iets achteraan moest komen, maar het kwam er niet. Zij het zo dat hij er ook eigenlijk iets achteraan wilde zeggen, maar hij bespaarde het zichzelf. Voornamelijk omdat het over corrigeren ging en hij was nu oud genoeg om zichzelf te kunnen corrigeren.
Zijn grijns verdween bij het horen van haar woorden, kreeg een nogal ernstige blik op zijn gelaat. ‘Haat?’ echode hij haar na. ‘Ik heb geen reden om je te haten. Ik trek geen vooroordelen noch trek ik me wat aan van de woorden die anderen over iemand spreken, ik vorm mijn eigen mening wel.’ Zijn blik veranderde niet en ergens leek die kalmte van hem verdwijnen. ‘Iedereen kan per slot van rekening een slechte dag hebben, nietwaar?’ En hij was weer terug.
Rustig ging hij weer rechtop staan, draaide eventjes een oor naar achter en richtte zijn volledige aandacht toen weer op Emberstorm. ‘Zeg, Emberstorm, wat zeg je ervan als we gezamenlijk wat prooi bij elkaar sprokkelen? Ik weet niet of je ergens nog gefrustreerd bent, maar het zou een prima manier zijn om er zo mee af te rekenen. Denk je niet?’ Een uitnodigende glimlach sierde zijn snoet. Meestal als hij veel zorgen aan zijn hoofd had – onplezierige gedachtes – ging hij gewoon uit jagen, hij werd er altijd rustig van. Misschien kwam het door het feit dat je je dan met andere dingen bezighield, hij wist het niet precies. Maar als het voor hem werkte, kon het misschien ook voor haar gelden?