And then it's all gone {& Shrewleap}

Strugglepaw

Zoals voorspeld vielen de druppels al snel uit de lucht. Haar zwart-witte vacht werd al snel nat. Het regende nog niet hard, maar het ging wel steeds harder. Het zou dan ook niet lang meer duren voor haar vacht doorweekt was. Echter had de jonge apprentice enkel oog voor de kringen die verderop in het water werden gevormd. Grote, ronde kringen bij elke druppel die het wateroppervlak raakte. Rustig draaide ze zich om, niet eens meer denkend aan haar moeder die daar zat, en wandelde op haar doodse gemak richting het beekje. Haar blik ging weer naar het wateroppervlak, net zoals voordat haar moeder was gekomen. Ze ging zitten alsof er niks gebeurd was. Behalve dat het nu regende. Net zoals toen keek ze naar een blad dat haar poten voorbij gleed en door de stroom werd meegenomen. Enkele druppels werden door de bomen opgevangen, maar de rest donderde gewoon zoals normaal recht op haar pels. Ze voelde dan ook al snel hoe een straaltje water over haar huid liep.

Vanuit zag haar ooghoeken zag Shrew Struglepaw langzaam naar het meertje lopen waar ze beiden zojuist hadden gezeten. Zonder haar achterna te gaan trippelde Shrew zelf naar een boom, waarvan de takken haar onderdak boden. Zo snel als ze kon haakte ze haar klauwen in de zachte bast en klom ze lenig omhoog. Toen ze bij de eerste tak was aangekomen, die zich net extreem ver van de grond bevond, ging ze er op liggen, er voor zorgend dat ze op het brede gedeelte bleef. Nu kon ze niet op de grond donderen en had ze overzicht op alles om haar heen, vooral op Strugglepaw. Plots geslagen door moeheid liet ze haar kop op de tak vallen, haar oogleden voelden plots erg zwaar, maar door haar moederinstinct was ze deze nog net open te houden. Waarom deed Strugglepaw nou zo? Ze had al zoveel geprobeerd om het goed te maken, maar nee, blijkbaar was ze niet goed genoeg als moeder. De Queen keek door de takken naar boven, de donkere bomen bleken niet op te houden en de regen bleef maar vallen. Nog even en ze kapte ermee, ze had een nieuw nest dat wél haar zorg accepteerde en waardeerde. Dan kon Strugglepaw met haar broertje en zusje maar doodvallen, want zo bleek het weer dat ze niets waardeerden.

Strugglepaw

Plots drong een muizengeur haar neus in. Direct keek ze op. Het beestje kon niet ver zijn, met deze regen kon je prooi immers pas ruiken als ze dichtbij waren. Voorzichtig draaide ze haar hoofdje van links naar rechts en zag hem toen op nog geen vossenlengte afstand zitten. Ze had nog nooit enige jaagles gekregen, maar dat boeide niet. Ze zou het proberen. Voorzichtig sloop ze op het dier af, zoals ze oudere katten wel eens had zien doen. Ze probeerde op het beest te springen, maar sprong er geheel naast. Recht het water in. Het muisje was al lang weggeschoten en zuchtend bleef ze in het water zitten. Haar ogen gingen even naar haar moeder, die nu in een boom zat. Maar daarna pinde ze ze weer vast op de grond. Misschien dat ze uit het beekje moest lopen, maar zelfs daar had ze nu geen zin in. Daarbij was ze toch al geheel doorweekt!

Zelfs toen er een beetje beweging kwam in de poes onder haar, keek Shrew niet op. Het was zeker weten niet tegen haar gericht. En nee, toen de bekende muizengeur haar neus binnendrong wist ze dat Strugglepaw het op het arme diertje had gemunt. Maar het wilde niet lukken, niet veel later hoorde ze een aardig harde plons en voelde ze voor een moment een paar ogen op haar gericht worden. Maar toen de Queen haar kopje wat ophief, stonden ze alweer op de grond gericht. En toen had ze er genoeg van. Elegeant sprong ze van de tak af en landde netjes op haar vier poten op de grond. Met een zucht draaide ze zich om naar Strugglepaw, de woorden van Timesong echode nog in haar kop. Haar kittens of haar partner.. "Het spijt me Strugglepaw," Begon Shrewleap neutraal en ze sloot haar ogen even. Het bittere gevoel van opkomende tranen wilde haar weerhouden nog verder te spreken, maar de zwart witte poes zette door. "Maar ik heb geen zin om stomme spelletjes te spelen. Doe maar zoals jij het wilt, maar nu ben je je moeder kwijt. Ik hoop dat je gelukkig bent nu, want ja, je bent van dat kreng af. Zeg maar tegen Saltpaw en Thrushpaw dat ze niet meer bij mij kunnen aankloppen." Het liefst had ze er bij gevoegd dat het arme poesje deze ellende zelf over zich had afgeroepen, maar nee, dan zou ze te ver gaan. Langzaam draaide Shrew zich om en ze begon naar het kamp te lopen, nog één keer keek ze om, maar vervolgde haar pad toen weer.

OOC; Ze kan op zich Shrew nog inhalen, anders is het topic wel uit na jouw post denk ik.

Strugglepaw

De poes kwam op haar afgelopen, "Het spijt me Strugglepaw," Begon Shrewleap, "Maar ik heb geen zin om stomme spelletjes te spelen. Doe maar zoals jij het wilt, maar nu ben je je moeder kwijt. Ik hoop dat je gelukkig bent nu, want ja, je bent van dat kreng af. Zeg maar tegen Saltpaw en Thrushpaw dat ze niet meer bij mij kunnen aankloppen." Ze liep rustig weg. Ergens wou ze achter haar aanrennen, zeggen dat het haar speet. Maar haar koppige poten lieten het haar niet doen en haar mond bleef dicht. Ze kon het niet. Ze draaide haar kopje opzij, weg van de kant die Shrew opliep. Een traan rolde over haar al zo natte gezichtje. Ze had het zelf over zich heen geroepen, niet? Voorzichtig slikte ze en liep toen de andere kant op.

~ Topic uit