Algemene Onzin Topic

Hoofdstuk 1

Voorzichtig sloeg ik het oude boek open. Een walm van oud, vochtig papier drong mijn neus binnen, maar ik hield ervan. Als je me zocht, vond je me vrijwel altijd in de bibliotheek, beweerde men. Het grootste deel van mijn tijd bracht ik dan ook het liefste hier door. Maar ik had zo ook mijn verplichtingen als de dochter van Lord Ayrish, de raadgever van de koning. Mijn naam was Lynn Coston. Ik was vernoemd naar mijn overleden moeder.
Mijn vader zij altijd dat het een eer was om deze naam te mogen dragen. Dat was ook wel zo, maar ik had liever toch anders geheten. Ik woonde samen met mijn vader in kasteel Whitedoll, vlakbij ‘Het Huis van de Koning.’ We moesten wel: Ayrish mocht niet te ver weg van zijn werk wonen.
Ik zuchtte, en sloeg het boek weer dicht. Het was nutteloos om een boek te pakken, om er vervolgens niets mee te doen. Ik zette het weer terug. Ayrish was vandaag weer de hele dag weg, naar de koning. Volgens mij heette hij Ragod. Ik vond hem niet zo aardig. Hij was klein, dik en rond, en had een neus als de snavel van een havik. Boven die neus hielden twee fletse blauwe ogen je voortdurend in de gaten. Nee, ik mocht hem niet zo erg.
Mijn vader was het tegenovergestelde. Hij had krullend, goudbruin haar tot zijn schouders, was slank en heel lang. Zijn bruine ogen bleven je rustig aankijken, en hij had een vriendelijk gezicht. Iedereen zei dat het sneu voor hem was dat ik niet op mijn vader leek. Nu kon hij mij moeilijk aan iemand met een hoge rang uithuwelijken. Waarschijnlijk vonden ze dat ik te lelijk was. Ze hadden gelijk: Ik leek helemaal niet op mijn knappe ouders, maar op mijn grootmoeder. Ik had haar nog nooit in mijn hele leven gezien, en toch was het zo. Ik had lang, heel donkerbruin haar met geen enkele krul erin. Mijn ogen hadden de kleur van kruisbessen, en ik was klein en slank.
Mijn vader snapte nooit waar ze om zeurden. ‘Je bent toch knap op je eigen manier, meisje?’ zei hij altijd. Ik geloofde hem niet. Als de mensen mij een minderwaardigheidscomplex wilden aanpraten, waren ze op de goede weg. Ik vond het namelijk helemaal niet leuk wat ze over mij zeiden.
Na een tijdje stond ik op, en liep de bibliotheek uit. Wat voor ‘nuttigs’ kon ik gaan doen? Omdat ik niks anders wist, zadelde ik Breeze maar voor een lange rit. De lichtgrijze merrie vond het heerlijk om vrijuit te galopperen, dus volgde ik het pad dat mij het snelste naar de poort bracht.
Het was markt in Whitedoll. Eigenlijk mocht ik niet alleen naar buiten van mijn vader, zeker nu niet. Ik trok me er weinig van aan, wat waarschijnlijk dom van me was. Hij verbood het me niet voor niks, toch? Ik trok de cap van mijn zijden cape over mijn hoofd. Onderin was hij lichtgroen, waarna het overliep naar lichtblauw. Eigenlijk was het meer een sjaal, bedacht ik me.
Na een kwartier bereikte ik de poort. De wachters lieten me dadelijk door, en in de verte zag ik het bos al. De hoeven van Breeze kletterden op het bruggetje dat ons over de Dibble leidde. De Dibble was een smal riviertje dat door het hele land liep.
Al snel galoppeerde Breeze weer over het zandpad. Er steeg een grote stofwolk achter ons op, maar daar hadden wij geen last van. Een tijdje later bereikten we de bosrand. Het rook er alsof het pas geregend had, en ook naar bladeren. Een paar zonnestralen wisten door het bladerdak heen te piepen. Door de groene bladeren, kreeg het licht ook een groenige gloed. Zonder het zelf goed door te hebben, liet ik mijn paard nog eens extra hard galopperen.
Ik wilde niet meer stoppen.
Ik wilde dat heerlijke zweefgevoel voor altijd blijven voelen.
De wind suisde in mijn oren en de bomen schoten in een groene waas voorbij. Er zou nooit een einde aan komen, ik hoefde nooit meer te stoppen, zelfs die hele ellendige oorlog niet meer mee hoeven te maken. Ik durfde zelfs even mijn ogen te sluiten. Maar de gruwelijke waarheid was, dat er aan alles een einde kwam. Zelfs aan mijn intense geluk, dat meestal niet zo lang mocht duren.
Deze keer werd ik gestoord door het pad, dat tot nu toe nog van zand was geweest. Nu liep het ineens over op kiezelstenen.
Ik dwong mezelf Breeze te laten stoppen. Hier mocht ik niet verder.
Teleurgesteld draaiden we om, en reden zwijgend terug.

Ik kwam net voor het middageten aan, en sloop ongezien de stallen in. Het zadel borg ik netjes op in de kast die hiervoor bedoeld was. Daarna wreef ik Breeze droog met een handvol stro, en legde een droge, warme deken over haar rug.
In haar stal lag nog genoeg hooi, en de staljongen bracht s’ ochtends en s’ avonds verse brokken. Ik besloot haar zo wel achter te kunnen laten, en liep de stallen weer uit. Ik rende de brede, stenen trap op naar de kasteelpoort. Zoals altijd bleek dat ik beter had kunnen lopen: Halverwege de trap struikelde ik over mijn lange donkerblauwe jurk. Ik kon me nog net vastgrijpen aan de eveneens stenen reling. Mijn hart klopte nog in mijn keel van schrik, en ik besloot het rustiger aan te doen.
Toen ik bijna boven was, zag ik dat de poort bewaakt werd. Normaal stond deze overdag gewoon open. De tijden waren veranderd. Tegenwoordig was je poort onbewaakt achterlaten het domste wat je kon doen. Je zei dan als het ware: ‘Kom maar binnen, hoor. De thee is al gezet.’ tegen je vijanden. Je kon bijna niemand meer echt vertrouwen. Ja, het waren lastige tijden.
Eindelijk kwam ik boven aan. De wachters kruisten onmiddellijk hun speren om mij de weg te versperren.
‘Hoho, jongedame. Wat was jij van plan?’ vroeg de rechter dreigend aan mij. Geschrokken stapte ik weer achteruit. Herkende hij mij dan niet?
‘De naam is Lynn Coston, mijnheer.’ Zei ik aarzelend, hopende dat hij daar genoegen mee zou nemen. Maar hij was nog niet klaar met me. Hij zette zijn speer tegen de muur, en stak haastig zijn hand in zijn zak. Er kwamen een potloodje en een verfrommeld notitieboekje tevoorschijn, en hij liet het potloodje in al zijn haast nog vallen ook. Het rolde tegen het puntje van mijn linkerlaars aan, maar ik deed desondanks geen moeite het potlood voor hem op te pakken.
Hij keek me woedend aan. Jeetje, die was ook snel op zijn teentjes getrapt! Omdat het er naar uitzag dat ik aan het solliciteren was naar en draai om mijn oren, gaf ik het potloodje toch maar weer terug. De wachter trok het haastig uit mijn handen, waardoor hij het alwéér bijna liet vallen. Uiteindelijk had hij het notitieboekje en zijn potlood toch stevig vast.
‘Naam?’ vroeg hij. Die had ik toch al gezegd?
‘Lynn Coston.’ herhaalde ik met een zucht.
‘Je échte naam, bedoel ik.’ zei hij nog eens. Verdorie, waarom geloofde hij me nou niet?
‘Zoals ik al zei: Lynn Coston!’ het klonk een beetje wanhopig.
‘Dat kan niet, die zit in het kasteel. Die mag niet naar buiten. Dus voor de laatste keer: Je echte naam?’ Ik begon mijn geduld te verliezen, en had enorm veel zin om hem een mep te verkopen, maar dat paste niet bij mijn waardigheid als Lady Lynn Coston.
‘Zeg kwibus, ik weet niet hoelang je dit nog gaat volhouden, maar het heeft toch geen zin.’ sprak ik beledigd, en liet de verbijsterde wachter achter. Met een waardige tred zoals het paste bij iemand van mijn soort, liep ik naar binnen. Die wachter was vast nieuw. Als hij hier ook maar iets langer dan 5 dagen had gewerkt, had hij me best herkend. Wat ik wel vreemd vond, was dat de andere wachter geen enkel woord gesproken had.