||SPT|| Your words are dying

Hoe had Starclan Shrewleap ooit Leader kunnen maken? Dat was een vraag die al vanaf het moment dat Shrewstar naar Highstones was gegaan om haar nieuwe naam te ontvangen door zijn kop heen spookte. Zij heeft me verstoten, zij heeft mij en mijn zusjes verstoten! Hij stak zijn nagels in en uit terwijl zijn grijs gekleurde ogen op een kauw gericht was. Ik haat haar... Ik Háát Haar! Toen sprong hij en duwde hij zijn massieve poot tegen het lichaampje van de kauw aan. Sterf! Hij liet zijn kop zinken en hij duwde zijn tanden diep in de nek van het kauwtje. Met de kauw in zijn bek draaide hij zich om, waar door hij zijn moeder zag staan.

OOC Shrewleap.

Geen echt gerommel meer binnen de Clan, niets wat haar middagje vrij kon belemmeren. Dus stond de poes nu voor het kamp, haar zorgen waren met de wind meegegaan. De tijd dat ze de echte taken van het Leader zijn op zich zou moeten nemen naderden. Binnenkort werd haar tweede nestje Apprentice en kreeg zij de rang naar zich toegeschoven. Met een zucht begon de poes zich voort te bewegen en begon ze al snel te rennen. Het voelde goed om even aan iets anders te denken dan Clanzaken. Ze kon nu weer proeven van het Warriorleventje. Nou ja, voor echt héél even dan. Met een flauwe glimlach stapte ze een kleine open plek op en botste bijna tegen iemand aan. De glimlach verdween echter van haar gelaat toen ze zich wie er voor haar stond. Een kalme uitdrukking nam de plaats in van de glimlach, net op het randje van wantrouwendheid. "Zo te zien neem je je Clantaken goed op?" Sprak ze op kalme toon tegen haar zoon. Strugglepaw en Saltpaw hadden hun kilheid al achter zich gelaten, maar zelfs Shrewstar's positieve kant was er niet zeker van of ze hem nog kon veranderen van mening. Hij was tenslotte de onruststoker zelf geweest..

Hij liet zijn net gevangen prooi op de grond vallen en vouwde zijn oren plat in zijn nek. "Zo te zien neem je je Clantaken goed op?" Sprak zijn moeder op een kalme toon. Hij deed een wantrouwende, minachtende stap naar achteren. "Moet ik me nu vereerd voelen om dat ik zojuist een compliment van de o zo machtige leader heb gekregen?" Sprak hij honend. "Waarom ga je je ándere kittens niet verdoezelen met complimenten?" Siste hij toen.

Nee. Het ging al vanaf het begin niet goed. Ze zag de verandering in zijn oortjes en de kater deed een pas naar achteren, vast weg proberende te komen van zijn moeder. "Moet ik me nu vereerd voelen om dat ik zojuist een compliment van de o zo machtige leader heb gekregen?" Shrewstar bleef kalm staan, haar groene bleven kalm naar hem kijken, woede had ze allang achter zich gelaten. "Waarom ga je je ándere kittens niet verdoezelen met complimenten?" Volgde hij op sissende toon en Shrew hief haar kopje wat meer op. "Je zou moeten weten dat ik iedereen even snel een straf zal geven, jij bent geen uitzondering." Begon ze op een strenge toon, zwak zijn voor haar eigen zoon zou hem alleen maar een voordeel geven en dat gunde ze hem niet. "Oh, die leven al niet meer in zulke haat, maar goed, je moet zelf weten hoe jij je leventje wil leiden, maar weet dat je niet altijd kan blijven rennen voor je problemen."

"Je zou moeten weten dat ik iedereen even snel een straf zal geven, jij bent geen uitzondering." Thrushpaw vernauwde zijn grijs/blauwe ogen. "Oh, die leven al niet meer in zulke haat, maar goed, je moet zelf weten hoe jij je leventje wil leiden, maar weet dat je niet altijd kan blijven rennen voor je problemen." Thrushpaw liet een honend lachje horen, maar reageerde verder niet. "Wat wil je?" Vroeg hij. Het deed hem nog steeds pijn wat zijn moeder had gezegd. En wat? Ze was zijn moeder niet meer, hij kon prima voor zich zelf zorgen.