Never surrender {Ashdrizzle}

Met geluidloze pootstappen verliet de kleine grijze poes het warme kamp. De slaperige sfeer die er altijd aanwezig was zo laat in de avond had haar moe gemaakt, en gezien ze geen zin had om vroeg te gaan slapen was ze even wat frisse lucht gaan nemen. Haar olijfgroene blik gleed over de zwart geschilderde struiken heen en met een zwiep van haar staart versnelde ze haar passen wat. Haar donkergrijze vacht was nu goed bruikbaar, de kleur smolt perfect samen met de nacht wat haar dus de perfecte jager maakte. Maar gezien ze geen zin had om te jagen noch de ervaring liet ze het maar zo en trippelde ze regelrecht richting de grens van het Shadowclan territorium. Toen ze bij een klein beekje was aangekomen liet ze haarzelf zakken totdat haar buik de grond net raakte en sloot ze haar ogen. Ze gaf toe, tegen slaap kon je je nou eenmaal niet verweren.

Do you now what it's like when
You're not who you wanna be
Do you know what it's like to
Be your own worst enemy
Who sees the things in me I can't hide
Do you know what it's like to wanna surrender

Het zachte maanlicht reflecteerde in zijn heldere blauwe ogen en de grijze tabby stond op het punt een einde aan het leven te maken van een licht bruine muis. Maar zijn gedachten waren er totaal niet bij. De kater stapte zomaar op een losgeraakt twijgje en het muis schoot al snel weg onder de veilige wortels van een boom. Maar de grijze kater had er geen problemen mee, eigenlijk, hij had het niet eens door. Met een hevige zucht krabbelde hij weer in een normale zitpositie en keek naar zijn grijze poten. Als een klap had het hem geraakt en het leek alsof hij nog steeds zijn evenwicht moest hervinden. Nog geen enkele traan was over zijn wangen gerold, ze leken wel verdwenen te zijn uit zijn leven. Net zoals Snowynight.. De kater stond weer op en begon doelloos rond te lopen, onderweg allerlei prooidieren wakker schuddend. Het had toch geen zin meer, hij stond voor nu alleen. De Warrior plofte neer in een kluit gras en legde zijn kop op zijn voorpoten, terwijl zijn blauwe blik naar voren staarde.

Zodra de donkergrijze poes een geluid in de verte hoorde spitste ze haar oortjes en sprongen haar nekharen overeind. "Wie is daar?" Siste ze, voor haar doen op een best dreigende manier. Voorzichtig kwam Littlepaw weer overeind en sloop ze op het geluid af, niet zeker wetend wat ze zou moeten doen zou het een gevaarlijke kat of dier zijn. Vluchten of zo. Maar ze moest en zou sowieso te weten komen wie of wat daar verscholen zat. De Medicine cat apprentice drukte haar buik plat tegen de grond en sprong nadien door de lucht heen, haar poten richting het geluid uitgestrekt. Maar zodra haar groene ogen het gestalte van een grijze tabby in zicht kregen trok ze haar nageltjes weer in en onderbrak ze haar sprong door vroeger dan gepland te landen. Lichtelijk geschrokken keerde ze zich tot Ashdrizzle en knipperde ze enkele keren met haar kijkers. "Sorry, ik dacht dat je iemand anders was..." Miauwde ze verontschuldigend, waarna ze hem rustig bekeek. "Gaat het een beetje?" Vroeg de kattin met een schuin kopje. Hij zag er nogal... moe uit.

Ergens klonk een stem, maar het was meer een vaag gemompel voor hem. De kater draaide zich op zijn zij en keek naar zijn grijze voorpoten met hun donkere pootkussentjes en hield daar zijn aandacht bij. Plots hoorde een hij dof gedreun en door zijn instincten hief hij zijn kop toch nog wel op. Achter hem zag hij Littlepaw, een kleine frons verscheen op zijn gelaat, wat deed zij hier nog zo laat? "Sorry, ik dacht dat je iemand anders was..." Zijn oren gingen wat dichter tegen zijn nek aan en hij draaide zijn kop weer om naar zijn staart. Oh.. Dus voor haar was hij ook al een vreemdeling? "Gaat het een beetje?" Hij slikte bij deze vraag en hield zijn blik strak gericht op zijn staart. Wilde hij het wel vertellen aan iemand die in Thrushdive's plannetje was getrapt? Was zij ook al bevriend met het mormel. Ashdrizzle haalde zijn schouders wat op. Eigenlijk wilde hij alleen zijn, alleen met zijn zieligheid..

Ze bleef bij hem en ergens vond hij dat ontzettend lief van haar, maar ook.. ook het feit dat ze met zijn grootste vijand had gepraat en hem geloofd had, had hem zeer gekwetst. "Als er iets is dat je dwarszit kun je me dat zeggen, hé?" Hij voelde een neus tegen zijn schouderblad gedrukt worden en wist zijn blik los te trekken van zijn staart en keek Littlepaw miserabel aan. "Weet je zeker dat Thrushdive er dan geen grijns van op zijn gelaat krijgt?" Mompelde hij wat bitter. Alleen al de gedachte aan de tabby deed hem het bloed koken. Hij had zijn hele leven omgegooid en hopelijk zou hij blij zijn nu hij Snowy voor zichzelf had.

De donkergrijze kattin keek de kater lichtelijk onzeker aan. Ze hoopte ergens dat een plotse stem de antwoorden in haar oor zou fluisteren, maar dan zou ze zichzelf voor gek verklaren. Alles was zo ingewikkeld geworden de afgelopen moons. En alweer kwam de vraag of ze er wel goed aan had gedaan om Medicine cat apprentice te worden, op in haar kopje. "Weet je zeker dat Thrushdive er dan geen grijns van op zijn gelaat krijgt?" Mompelde Ashdrizzle bitter. Littlepaw deinsde wat terug en legde haar oortjes wat plat in haar nek. Wat bedoelde hij daar nou mee? Dacht hij nu werkelijk dat ze zijn problemen tegen iemand anders zou zeggen wanneer ze wist dat hij dat niet wou? En daarbij, zo goed kende Littlepaw Thrushdive ook weer niet. Ze had maar één keer in haar hele leven echt contact met hem gehad, en dat was gewoon om enkele doodsbessen weg te gooien. Een zachte zucht rolde over haar lippen wanneer ze zich weer herpakte en de kater zacht aankeek. "Ik zou zoiets nooit tegen hem zeggen, nooit gedaan en zal ik ook nooit doen." Klonk haar stem kalm en meelevend. Wat er ook was, ze zou er voor hem zijn als dat nodig was.

Hij hoorde het gebons van pootjes die naar achteren deinsden en legde zijn oren wat in zijn nek. Hij had het niet zo bedoeld, maar.. maar alles leek voor hem nu zo moeilijk. De enige uitweg was om zijn gevoelens op te kroppen en zich te keren naar de wereld. "Ik zou zoiets nooit tegen hem zeggen, nooit gedaan en zal ik ook nooit doen." Het verraste hem ergens dat Littlepaw niet was vertrokken en hij draaide zijn kop wat naar de Apprentice toe en richtte deze snel naar zijn rug. Uiteindelijk draaide hij zich wat om, maar hield zijn blik nog steeds beschaamd naar zijn poten gericht. "Sorry.." Mompelde hij zachtjes en slikte een keer. "Het is gewoon zo dat.. hij mijn hele leven in een duister gat heeft gegooid en er nu mateloos van geniet."

Ze spitste haar grijze oortjes wat toen de kater zich excuseerde. "Sorry.." Mompelde hij zachtjes, bijna onverstaanbaar. De poes haalde haar schouders wat op en keek hem rustig aan. "Geeft niet." Beaamde ze kalm. "Het is gewoon zo dat.. hij mijn hele leven in een duister gat heeft gegooid en er nu mateloos van geniet." Littlepaw zuchtte even en drukte haar neusje tegen zijn schouder, bedoelend als een troostend gebaar. Ze begreep hem wel. Zo had ze zich ook een lange tijd gevoeld. Het was best ironisch eigenlijk... Allemaal probeerden ze gelukkig te worden, al bleef de uitslag altijd hetzelfde en eindigde iedereen met een gebroken hart. Was dit hun lot? Of kwam het gewoon omdat Littlepaw in hun levens was opgedoken? De kattin slikte even en keek weg, de duistere gedachte proberend te vergeten. "Het spijt me... Ik wou dat er iets aan kon doen." Miauwde ze bitter, nog steeds tot op het bot verkilt door de gedachte die zojuist door haar kop was heen gevlogen.

"Geeft niet." Ashdrizzle trok wat verlegen met zijn oren en hield zijn blik strak gericht op zijn grijze voorpoten. Hij wilde weer contact van Littlepaw en kneep zijn blauwe ogen even dicht. Het zou voor elke kat een té grote klap zijn om zo snel van te herstellen. "Het spijt me... Ik wou dat er iets aan kon doen." Hij keek meteen weer achter zich en begon wat met zijn kop te schudden. "Niemand kan er iets aan doen." Mompelde hij halfzuchtend. Hier had hij zich allang bij neergelegd. "Zolang ze maar gelukkig is, kan het mij niet schelen wat er met mij gaat gebeuren.."

"Niemand kan er iets aan doen." Mompelde Ashdrizzle half zuchtend. Littlepaw liet haar oortjes en schouders wat hangen als teken dat ze het zeker erg vond en wierp een onzekere blik op de grijze kater. "Zolang ze maar gelukkig is, kan het mij niet schelen wat er met mij gaat gebeuren.." Een kilte overviel haar en lichtelijk verbaasd keek ze weer weg. Zo mocht hij niet denken! Als hij zichzelf ging pijnigen speciaal voor Snowynight dan ging zij zich er zeker bij bemoeien. Een zachte zucht verliet haar mond en moet voorzichtige stappen baande ze zich een weg nog dichter naar de kater toe, haar donkergrijze pels zilver schijnende door de maan die op hen scheen. "Ik ben er voor je, dus als er iets is kun je altijd naar me toekomen, Ashdrizzle." Miauwde ze zachtjes. Nee, ze zou het nooit over haar hart kunnen krijgen om de kater in een situatie als deze alleen te laten, dat kon ze gewoon niet...

Langzaam droop zijn blik weer af naar zijn grijze voorpoten, maar vanuit zijn ooghoeken zag hij een beweging. Littlepaw kwam nog wat dichterbij en haar donker grijze vacht kreeg een zilveren toon door het licht van de maan. "Ik ben er voor je, dus als er iets is kun je altijd naar me toekomen, Ashdrizzle." De Warrior keek even wat moeizaam op en gaf een klein knikje. Vervolgens richtte hij zijn blik weer naar voren. Dat was goed om te weten, voor als hij weer op het punt stond iets doms te gaan doen. "Gaat.. gaat het wel goed met jou?" Besloot hij toen te vragen en wierp hij een blik toe.