{Talon} Maybe one day you'll look up..

Down by the river by the boats where everybody goes to be alone..
Where you wont see any rising sun down to the river we will run..

De isolatie waar hij nu al voor manen lang in verkeerde was uitermate uitputtend. Hij was aangekomen in een groot bos waar hij meende kattengeuren te ruiken, vreemde geuren die hij niet kon plaatsen en herkennen. Met een schor gekreun dwong hij zichzelf door te lopen. Zijn keel was kurkdroog door gebrek aan water. Hij had geen rivier meer gezien voor bijna 24 uur. De cyperse kater schouderde tussen twee grote struiken door en bleef abrupt staan met zijn voorpoten weid uit elkaar en zijn klauwen ontbloot voor grip. Talon besefte dat hij vast heel verwonderd moest kijken .. het was gewoon dat hij al geen dagen geen kat meer gezien had .. nee .. langer. Zijn lichte blauwe ogen gingen onderzoekend over het, vrij iele ding dat voor hem stond en onmisbaar een poes was. Zijn stem faalde hem en hij zweeg.

When that old river runs pass your eyes to wash off the dirt on the riverside..
Go to the water so very near the river will be your eyes and ears..

Not just that I want it all I told you but I get out now..  I need it more than you know

Het ding leek niet bij mensen te leven aangezien het net zo vermagerd en verwilderd er uit zag als hij. Talon voelde lichte onrust opkomen toen ze zich klaar leek te maken om hulp te roepen. De angst in haar ogen die ontvlamde was ongegrond en als de situatie anders was geweest had hij er trots uitgehaald dat iemand zo een reactie van hem onttrok. Hij hief een poot op en sloeg snel zijn klauwen in. "Wacht, niet doen!" Zijn stem was rauw en klonk vreemd in zijn eigen oren. Door gebrek aan gebruik er van en door de vervorming. Hij liet zijn staart hangen en vouwde zijn oren naar achteren. "Ik wil je niets doen" Kraakte hij waarheidsgetrouw.

Soon you'll find out I'm obssessive with excessive pleasure..
Don't stop there 'cause I'm not done if you can't give me everything..

Talon keek haar vreemd aan. BloodClan? Hij had geen tijd om te ruziën over een BloodClan. En waarom keek ze zo vuil naar zijn halsband? Een zacht gekreun ontstond uit zijn keel en hij keek haar haast smekend aan. “Ik zweer het op de oude goden en de nieuwe .. ik wil je niets doen” Kraakte hij en hij ging vlug zitten. Zijn keel leek wel schuurpapier. Telkens als er een noot langs ging schuurde het enorm. Hij wilde water .. water. Als hij niet snel iets te drinken kreeg zou hij sterven en hij wist het. Wat voor geniaal plan was het ook om verdomme te gaan rondtrekken als een of andere pelgrim? “Ik ben Talon” Kreunde hij moeizaam. “Wat is jouw naam?” Besloot hij, hopend dat ze wat losser zou komen en hem niet in één stuk zou rijten. Nu hij er eens aandacht en hoewel het best wel onwaarschijnlijk leek dat ze hem zou aanvallen, zou hij in deze staat niet snel genoeg kunnen reageren om de aanval te pareren. Talon zijn ademhaling versnelde met de minuut terwijl zijn ogen haar verwilderd aanstaarde.

Talon knikte kort. Leuke naam, vraag me af hoe ze die kreeg. "Aan-"genaam. Beter niet praten. Hij wilde net vragen om water toen ze het zelf voorstelde. Hij knikte hevig, een licht van geluk brandde op zijn ogen. "W-water .. heen .. brengen?" Vroeg hij aarzelend terwijl hij maar ging zitten en zijn kop liet hangen in alle mogelijke pogingen om haar maar duidelijk te maken dat hij niets anders wilde dan water. Normaal zou hij haar misschien wel uitgedaagd hebben en eens flink sadistisch gedaan hebben maar nu was hij in geen situatie om ook maar iets in die richting te doen. Zodra hij water had en opgeknapt was zou hij ook meteen weer wegwezen.

Talon zakte door zijn poten en stopte ze stevig onder zijn borst toen ze verdween. Hopelijk komt ze terug anders ben je de lul. Dacht hij nog toen hij haar dikke staart tussen de struiken zag verdwijnen. Terwijl de zon op zijn cyperse vacht neer scheen wachtte Talon. Net toen hij begon te twijfelen of ze wel terug kwam verscheen ze daar weer. Hij klapte bijna uit elkaar van geluk toen hij zag dat in het mos dat ze droeg water zag. Hij schoof het naar zichzelf toe en begon gulzig al het water er uit te halen. Het alles verzachtende water gleed door zijn keel alsof het het levenselixer zelf was. Hij kon een opgeluchte kreun dus ook niet onderdrukken terwijl hij gulzig dronk. Toen er geen water meer uit leek te komen likte hij zijn lippen af. Hij voelde zich iets beter dan net maar wist dat hij nog wat meer nodig had. Hij duwde zichzelf overeind en zei met hernieuwde stem "Kun je me naar de bron van het water brengen, alsjeblieft?" Voegde hij er behoedzaam aan toe met een geforceerde nette toon.

Talon voelde hoe een kleine ergernis begon op te stijgen in hem maar hij hield zich in. In plaats daarvan smakte hij met zijn lippen in een soort spottend geluidje en ging hij zitten. Hij ademde in en uit en keek haar toen smekend aan. "Dus dan laat je me maar gewoon sterven hier?" Vroeg hij behoedzaam. "Ik wist niet dat dit jouw- ahum- territorium was" Informeerde hij haar en hij kneep zijn blauwe ogen tot spleetjes. Het was niet de eerste keer dat zijn mood swings plotseling zonder waarschuwing de overhand dreigde te nemen. "Goed dan- als je me niet naar jouw territorium wilt brengen zou je dan alsje, alsje, alsjeblieft me naar een andere bron willen brengen? Ik heb nog geen planning om te sterven van de dorst en uithongering later deze dag" Bromde hij nors en hij stond moeizaam weer op. Hij herstelde zijn humeur weer en keek haar afwachtend maar bovenal ook handelbaar aan.

Zwijgzaam stond Talon op en begon naast haar te lopen omdat hij zelf te koppig was haar te volgen. Dat zou het te gemakkelijk maken. Dan zou ze straks nog denken dat hij haar zou bespringen. "De enige echte" Kaatste hij terug. "RiverClan ey?" Zei hij. "Mijn excuses dat ik het zou vragen maar wat is een RiverClan?" Glimlachte hij en hij liep gedwee achter haar aan op een zo min mogelijk dreigende houding. Zodra ik water heb ben ik weg. Hupsakee. Hield hij zichzelf alsmaar voor.

'Er.. Er zijn vijf clans in het woud. Thunderclan, Riverclan, Windclan, Shadowclan en de Skyclan.. Groepen katten die elk hun eigen gebied hebben en wie elkaar beschermen als familie' Prentte hij in zijn hoofd met een sceptische blik op zijn gelaat. Clans? Families? Er zijn meer katten hier? 'Als het goed is.. Dan.. euh, dan zou er achter die struiken daar een stroompje moeten wezen' Hij keek haar aan en ging haar voor door de struiken. "Nou je hebt gelijk zo te zien" Miauwde hij opnieuw weer dankbaar en hij strompelde er op af. Voor de oever dook hij in elkaar voor het kleine stroompje en begon hij gulzig het water op te likken. Het leek een eeuwigheid te duren voor hij eindelijk verzadigd was en met een voldane blik op zijn gelaat weer ging zitten. "Ahh .. er kan geen druppel meer bij" Verklaarde hij met een zucht. "Nou, mevrouw, hartelijk dank voor uw diensten" Begon hij en hij maakte een soort buiging. "U hebt mijn dorstige keel weer gered" Hij glimlachte breed en bekeek haar eens goed. Ze had een mooie bruine vacht met wat lichtere en donkere kleuren die haar vacht mooi accentueerde. En haar ogen waren apart goudkleurig. En hij had nog nooit iemand gezien die er meer ongelukkig uitzag als zij. Hij beet op zijn lip en draaide zich om klaar om weg te gaan .. na enkele passen stopte hij. "Verdomme" Zei hij binnensmonds en hij draaide weer op. Zij had hem geholpen- en nu moest hij toch echt wel iets terug doen. Hij stond in het krijt bij haar. "Alles oké?"

Appleblossom blies opgelucht uit toen ze zag dat er inderdaad een prachtig stroompje binnen haar oevers klaterde. Dat scheelde weer een hoop, dan hoefde de kater haar namelijk op geen enkele wijze of manier als leugenaar te bestempelen en dat was voor haar een grote opluchting. Weer een risico minder. Terwijl de kater zelf met gulzige slokken uit het stroompje drong, boog Appleblossom ook iets naar voren en nam ze een aantal zuinige slokjes. Dat was voldoende om haar dorst te lessen en om haar wat af te koelen. Ze wilde immers de rogue ook wat in de gaten houden. Ze glimlachte wat verlegen toen deze haar uitgebreid bedankte en boog haar kopje iets om haar verlegenheid iets te maskeren, niet dat dit veel zin had. "Geen dank, het was een kleine moeite." Beloofde ze de kater met dezelfde ietwat verlegen glimlach. Het deed haar goed om toch wel eventjes wat normaal te praten met iemand, iemand die gewoon luisterde en die niet zo gecompliceerd in het clanleven zat, al was het een opluchting dat hij zonder slag of stoot ervantussen ging. Of tenminste, dat dacht ze. Want de kater zei iets binnensmonds wat ze niet kon verstaan en draaide zich weer om. Wat verward staarde Appleblossom de kater aan van de plotselinge vraag. "Euh.. ja hoor..?" Stamelde ze iets, al was zeggen dat egels konden vliegen nog niet eens een minder grote leugen geweest.

Talon keek haar met een soort medelijden aan maar wist niet zeker hoe ze hier op zou reageren dus veranderde hij hem naar een wat neutralere. "Kom op, je liegt" Zei hij op een zachte toon waarvan hij niet wist waarom en hij vouwde zijn dunne staart om zijn voorpoten. Zijn blauwe ogen keken onderzoekend naar de hare toen hij verder begon te spreken "Ik ken die blik .. en als ik eerlijk ben heb ik nog nooit iemand zo ongeluk zien kijken als jij" Zijn blik volgde enkele kleine koolmeesjes die fluitend overvlogen. Eenmaal uit het zicht wende hij zich op Appleblossom. "Als je .. mij wat wilt vertellen dan .. kan dat" Stelde hij aarzelend voor. Hij was een eenling, zonder enige familie of vrienden en wat voor baat had hij er bij om een wildvreemde te vertellen hoe emotioneel kapot de kattin voor hem was? Niets toch?

Talon was opgelucht dat er enig antwoord uit haar kwam. Geduldig bleef hij zitten wachten tot ze klaar leek te zijn. Hij moest zijn best doen om haar te verstaan maar hij liet niet merken dat hij zich mogelijk in enige manier aan haar kon ergeren. "Dat klinkt serieus" Zei hij stilletjes. "Ik weet niet veel van Clans af maar .. kan je dan niet gewoon weggaan? De wijde wereld in trekken? Ik weet dat het mij goed deed" En sowieso kon ik niet terug want zodra pap en mam doorhadden dat ik hun kinderen vermoord had zouden ze mij ook een graf graven. Dacht hij maar hij zei dat natuurlijk niet. Het was een klein, vies leugentje dat hij altijd met zich meedroeg. Hij was een enorme idioot geweest toen hij jonger was. De tocht hierheen had hem verandert. "Het eenling zijn is geweldig van wat ik nu kan opmaken van hoe ik leef" Op het verhongeren na als je niet weet in wat voor gebied je bent en nog nooit in een bos geleefd heb. Ook dat verzweeg hij.