Naive little cats ~ Snowkit

Verveeld als altijd slofte de kater door het kamp heen. Het was er eigenlijk niet veel onrustiger ondanks de melding van de roofvogel. Wel werd er meer op de kittens gelet, maar eigenlijk was dat altijd wel zo. Een gaap ontsnapte uit zijn bek terwijl hij zich nogmaals omdraaide. Een paar kittens rende langs hem op, met hun moeder achter hun aan rennend. Hij liep verder en deed een stap opzij, zodat hij de kittens de weg versperde. Boos krabde de kleine katten aan de vacht op zijn grote poten. Hij gromde heel zacht en ze stopte ermee. De Queen had hun eindelijk ingehaald en bedankte hem hijgend. Boos op de kleintjes nam ze de kittens weer mee terug naar de Nursery. Soms waren die dingen zo naïef. Als ze nou is gewoon bleven waar ze moesten blijven. Voor de rest zag hij nergens andere kittens die gered moesten worden van een plotselinge greep van een grote roofvogel. Met een grote plof ging hij op de grond zitten, ergens aan de rand van het kamp, dichtbij de uitgang van het kamp. Iets wat verveeld begon hij zijn vacht te likken. Tussendoor keek hij op en liet hij zijn mintgroene ogen het kamp over gaan. Iedereen leek op te gaan in zijn eigen karweitjes en klusjes. In het kamp was het tenminste nog een beetje warm. Eenmaal uit het kamp en buiten de warmte van alle andere kattenlichamen waaide een gure wind die je nog net niet verkleumde tot op het bot. Een echte Leaf-fall wind, dacht hij bij zichzelf. Nogmaals keek hij op. Dit keer zag hij een klein wit bolletje alleen in het kamp lopen. Hij herkende de kitten als Snowkit, maar haar moeder was nergens te zien. Als de kitten te dichtbij de uitgang zou komen, zou hij haar wel tegenhouden, er was niks mis met een beetje vrijheid om rond te lopen in het kamp. Met een schuin oog op de kitten begon hij zijn vacht weer te likken.

Toen zijn vacht helemaal schoon was en hij eigenlijk andere dingen moest gaan doen, ging hij maar liggen. Totdat iemand tegen hem zei dat hij iets moest doen, hoefde hij toch niks te doen. Jagen kan altijd nog, het was nog vroeg. Nog een paar keer knipperde hij en ineens was de kitten uit zijn blikveld. Zijn blik verscherpte en zijn oren gingen heen en weer, maar toen zag hij haar weer, maar nu stond ze vlak voor hem. ”Hey oom, moet je geen klusjes doen” Vroeg ze erg onschuldig en met een grote glimlach op haar snuit. Zelfs terwijl hij lag was hij nog groter dan haar. ’Nah.’ Zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde, misschien was hij niet het beste voorbeeld voor kleine kittens. ’Ik let er wel op dat kleine kittens zoals jij niet worden gegrepen door grote roofvogels.’ Hij ging langzaam met zijn poot richting de kitten toe en wikkelde het toen om haar kleine lijfje. ’Kom jij nou is bij je oom.’ Hij trok haar richting zichzelf en stopte toen ze naast hem zat. ’Leg mij nou is uit waarom kleine kittens het zo leuk vinden om niet naar warriors te luisteren en het liefst gewoon in de klauwen van de vogel rennen.’ Hij keek opzij en recht in haar ogen. ’Er waren net een paar kittens die recht op de uitgang afrende, met hun arme moeder erachteraan. Dat is iets wat jij toch nooit zou doen?’ Hij rekte de nooit wat uit, zodat het een beetje sarcastisch werd. Iets wat zegt, natuurlijk niet, want jij bent familie van mij dus net zo slim als mij met een kleine grinnik. Maar wat ook zegt, dat moet je nooit doen want dan ga je dood. Ja, hij was tevreden met deze uitspraak. Zo dichtbij de uitgang waaide de wind al wat harder en toen er ineens een vlaag kwam vloog zijn haar ineens opzij. Hij schudde met zijn kop zodat hij weer wat zag.  

Ze kroop wat dichter tegen hem aan, hij nam aan dat het door de kou kwam. ”Natuurlijk niet oom.” Ze had een grote glimlach op haar snuit, maar de geschrokken blik was hem opgevallen. Wat had deze kleine kitten te verbergen. "Weten ze dan niet dat het buiten gevaarlijk is? Ik zou nooit zoiets doen! En ik zou nooit zo iets zeggen!" Ze snorde verontwaardigd, en Mintfang begon al bijna weer te geloven dat de geschrokken blik helemaal niet gebeurd was, dat hij het allemaal verzonnen had. Keek nou naar deze kitten, wat kon dit beestje nou doen? "Het zou natuurlijk heel jammer zijn als een roofvogel ze zou pakken, maar daar staat tegenover dat ze hem zouden kunnen zien .. " Nee, niet dat sentimentele gedoe … Dit is waarom ik liever in mijn eentje ben, dacht hij nors. ’Maar zouden ze liever hun moordenaar in de ogen kijken of hun ogen dicht willen doen en hopen dat alles zo snel mogelijk voorbij was?’ Hij zei het dood serieus met een serieuze blik, die zij natuurlijk niet kon zien, maar toen verdween de blik. ’Hoe oud ben je nu eigenlijk? Kom je niet voor in de volgende ceremonie?’ Hij gooide het gesprek over een hele andere boeg, hopend dat zij het serieuse zou vergeten, daar was ze nog veel te klein voor. ’Ik leer je nog wel wat bij na de ceremonie.’ Ook als je geen apprentice wordt, dacht hij er achterna. Met haar blindheid zou ze nooit een warrior kunnen worden, maar dan hoefde ze nog niet helemaal kansloos te zijn in een gevecht. Hij kon haar wel een paar basisdingen leren zonder dat het iemand kwaad deed. Hij had nu toch nog geen apprentice, misschien wel na de ceremonie maar dan kon hij haar er vast wel extra bijnemen. Zijn zus zal er vast geen probleem mee hebben als Snowkit haarzelf kan verdedigen.

Haar glimlach gaf hem een beetje moed, alsof ze het er niet erg vond dat ze elder werd. ’Natuurlijk ben ik dat niet vergeten , je weet toch dat je oom de slimste is van heel de Windclan?’ Hij keek nep-geschokt naar de kitten. "En hoe kan ik nu wat leren? Ik ben blind?" Ze keek niet begrijpend en hij voelde hoe zij met haar pootje tegen hem aanduwde, alsof hij net een gekke uitspraak had gedaan. ’Dat je blind bent betekent niet dat je niks kan, onthoud dat kleine Snowkit.’ Hij zei het alsof het een hele wijze uitspraak was, en misschien was het ook wel zo. ’Ik mag dan ook nog maar net warrior zijn, maar ik weet dat je je niet moet laten tegenhouden doordat je nou net blind bent.’ Hij glimlachte naar haar. Natuurlijk wist hij dat ze al zijn gezichtsuitdrukkingen niet kon zien, maar hij deed het toch. ’Je wilt toch niet hulpeloos zijn in een groot gevecht, ik zie jou niet als een kleine kitten in een hoekje kruipen, volgens mij ben jij een kitten met veel pit.’ Hij duwde met zijn poot tegen haar aan zodat ze wat opzij werd geduwd. Een grinnik kwam uit zijn bek. ’Je moet het gewoon zo zien, je bent zo goed dat je apprentice én warrior in één keer overslaat.’

Hij werd een beetje opzij geduwd door de kitten. "Denk je dat echt, oom? Wanneer gaat u me dan trainen? Dan kan ik iedereen laten zien dat ik net zo ben als hen!" Haar stem klonk vol met opwinding, misschien had hij dan toch iets goeds gedaan in zijn leven. ’Ja anders zou ik het niet zeggen.’ Zei hij met een glimlach op zijn snuit. ’Sowieso pas als die vogel weg is, ik wil geen ruzie met Everstar.’ Hij knipoogde even naar Snowkit. ’Ik denk rond de ceremonie, zodat je geen kit meer bent.’ Hij keek om zich heen en zag dat nog steeds iedereen zijn eigen ding deed en eigenlijk niemand aandacht besteedde en Mintfang en zijn kleine nichtje. Waarom zouden ze ook, zij wisten niet dat zij iets afspraken wat, als hij goed nadacht, tegen de regels in was. Ach, er zou vast ook wel ergens een regel zijn dat iedereen die het kan zichzelf moet leren verdedigen, en dat was precies wat hij ging doen. Ineens voelde hij wat op zijn rug terechtkomen en hij keek om. Snow zat in zijn vacht en trok aan zijn vacht. Het deed redelijk pijn, maar niet onverdraagbaar. Het zou een zonde zijn om deze kat hulpeloos achter te laten, ze kon nog heel wat worden. "Háhá! Ik ben de koningin van de harige berg!" Riep ze. Hij lachte even en stond toen op. ’Ik dacht het niet, jij bent nog veel te klein om de koningin van de harige berg te zijn.’ Met zijn tanden pakte hij het nekvel van de kitten. Hij deed het zacht, maar zijn tanden waren zo scherp dat ze het wel een beetje moest voelen. Hij schudde haar iets heen en weer zodat de kitten losliet en zette haar op de grond voor hem neer. ’Weet wel dat ik de baas ben als we gaan trainen. En als ik zeg dat het nuttig is om in een konijnenhol te zitten en heen en weer te springen als een konijn dan doe je dat.’ Hij zei het normaal, met een beetje een dringende ondertoon, maar niks dreigends. Meer een moeder die tegen haar kittens zei dat ze in de nursery moesten blijven. In zijn blikveld zag hij de kittens die hij net nog tegen had gehouden duwen bij de uitgang van de nursery en de moeder die ze met moeite binnen moest houden. Toch was hij geen moeder, hij moest strenger zijn, haar niet vertroetelen. Ze mocht dan wel blind zijn, hij zou haar trainen alsof ze een normale apprentice was. Hij had het gevoel alsof zij het niet anders zou willen, alsof zij niet beschouwd wou worden als een hulpeloos schepsel dat al bij 6 manen elder werd. Hopelijk had hij het goed.

Snowkit snoof even, maar knikte toen. Natuurlijk moest ze het met hem eens zijn, ze zou naar hem moeten luisteren, oom of geen oom, familie of geen familie. Het mocht dan niet ‘officieel’ zijn, hij zou zich voordoen als haar mentor en zij zou zich moeten gedragen als zijn apprentice. Misschien moest hij het aan Everstar vertellen, schoot het door zijn hoofd. De ene kant van hem vond dat het juiste om te doen, maar de andere kant wou het een verassing houden en alle katten laten zien dat sommige katten met een handicap niet helemaal nutteloos waren. Als hij eenmaal was begonnen kon hij niet meer veranderen van beslissing. Hij besloot het niet te vertellen en te wachten tot aan de ceremonie voor het geval hij toch nog veranderde van gedachten. Hij werd weer gewekt uit zijn gedachten door de stem van Snowkit. "Maar oom, dat is helemaal niet nuttig want zo ziet de prooi je of je vijand" Een glimlach verscheen op zijn snuit. ’Maar misschien heb ik er wel een hele goeie reden voor, je mengen met de vijand en doen alsof je één van hen bent kan soms de slimste zet zijn.’ Hij lachte even, maar stopte toen hij de treurige zucht hoorde van de poes voor hem. "Iedere kat denkt dat ik hulpeloos ben- maar ik zal ze laten zien dat ik niet zo word!" Er kwam een grom uit het bekje van kat. ’Slow down tiger.’ Mauwde hij met opnieuw een klein lachje om zijn bek. Hij boog zich naar voren zodat zijn snuit recht voor die van haar was en hij haar adem kon horen. ’Misschien ben je wel nutteloos, misschien kun je wel niks. Maar totdat je het tegendeel bewezen hebt gaan we ervan uit dat jij de beste warrior van heel de windclan gaat worden. Onder de trainingen zullen we de lat wel wat lager leggen, maar we beginnen bij de top.’ Mauwde hij zachtjes en een beetje mysterieus. Daarna kwam hij weer omhoog en pakte de kitten vast bij haar nekvel. Met een kleine zwaai plantte hij de kat op zijn rug. ’Maar zeg maar waar je heen wilt kleine onderdaan van de harige berg.’ Mauwde hij grinnikend.

Kleine witte pootjes drukte in zijn vel. De kitten leek even na te denken, maar kwam toen met een antwoord. “Laten we naar de vierboom gaan!” Mauwde ze. Hij grinnikte zachtjes zodat de kleine kat niet van zijn rug zou vallen. Hij keek om en zag hoe ze tegen zijn haar zat te slaan. “De koningin van de harige berg beveelt het je!” Haar greep versterkte in zijn vacht. ’Ow kleine Snowkit, je weet dat we het kamp niet uitmogen.’ Hij dacht even na, maar vond toen een oplossing. ’We willen niet zulke grote problemen, maar ik heb wel een idee.’ Misschien konden ze helemaal naar de andere kant van het kamp gaan. In een hoekje achter de nursery lag een redelijk grote steen. Officieel was het iets buiten het kamp, maar met 2 kattenlengtes kon je zo weer het kamp in. De doornen waren hier iets minder dicht, zodat queens en kittens snel naar buiten konden rennen als het nodig was. ’Hou je vast kleine.’ Hij ging iets door zijn voorpoten en rende toen richting de andere kant van het kamp. Soms moest hij snel opzij springen voor obstakels, zoals andere katten. Een paar van die katten gaven hem een boze blik, maar hij zag ook een kitten die er vol bewondering naar keek. Zijn haar waaide naar achteren terwijl hij nog niet eens op volle snelheid richting de nursery rende. Eenmaal bij de ingang nam een hij een bocht en ging er rechts omheen. Zo snel als hij begon remde hij af en stond hij stil. Het was één van de trekjes van Windclan katten om zo snel mogelijk te zijn, en daar hoort plotseling remmen natuurlijk ook bij. ’Oke we zijn er, ik zet je wel op de steen oh grote koningin van de harige berg.’ Weer pakte hij de poes op en zette haar op de steen voor hem neer. De steen kwam heel iets onder zijn ogen uit, maar hij boog iets zodat zijn stem van onderen kwam voor haar. ’Hebt u nog speciale mededelingen grote koningin?’ Zei hij zacht terwijl hij achter hem geluiden hoorden. Het was een andere kitten, maar die was al snel weer weg. Waarschijnlijk ging die zijn moeder halen, maar het maakte hem vrij weinig uit wat andere katten van hem dachten. Zijn aandacht ging weer naar Snowkit voor hem en hij wachtte op het antwoord.

D e glimlach van de kitten voor hem deed hem goed. Hij had haar al langer in de gaten gehouden veel katten leken haar te ontlopen, alsof ze er gewoon was om ooit weer te verdwijnen, zonder ergens voor te dienen. Natuurlijk was dit niet waar, elke kat telde. Zelfs sommige elders konden nog vals uithalen als het nodig was, waarom zou een blinde elder op apprentice leeftijd dan niks kunnen? “Ja. Uw koningin heeft honger. Breng haar iets wat haar zinnen zal. Iets wat niet te groot is maar heel speciaal is.” Haar kpoje ging de lucht in en Mintfang grinnikte even. ’Ik zal voor u kijken grote leider.’ Zei hij met een hoofdknikje terwijl hij zich omdraaide. Natuurlijk kon hij niet een hele prooi voor de kitten pakken, maar hij kon haar een stukje van zijn eten geven. Hij had immers al gejaagd vanochtend dus een stukje delen was niet zo’n groot probleem. ’Blijf hier terwijl ik wat haal.’ Zei hij achterom terwijl hij de hoek om liep. Op een drafje liep hij richting de prooistapel en pakte er het kleinste dier uit dat hij kon vinden. Een kleine spitsmuis moest het worden en met het dier in zijn bek ging hij weer terug. Hij vond Snowkit nog steeds op de steen en legde de prooi neer. ’Ik heb een spitsmuis van géweldige kwaliteit gevonden.’ Zei hij hooghartig. Hij trok er een stukje af en legde dat voor de kitten neer. ’Waarom probeert u het niet grote leider?’ Hij glimlachte terwijl hij ook een stuk van de muis opat.

In zijn ooghoek zag hij hoe de kitten het kleine stukje vlees opschrokte, en bijna was hij bang dat ze zou stikken. Gelukkig ging het goed en hij kauwde tevreden verder op zijn kleine stukje. Toen kwam haar stem weer van boven. “Je grote leider genoot van deze spitsmuis. Ze zou graag meer er van willen” Hij keek even naar de muis, er was niet veel van over. Nogmaals scheurde hij er een klein stukje vanaf en legde het voor de kitten neer. ’Zolang de grote leider maar onthoud dat dit een spelletje is en niet denkt dat zij warriors rond mag commanderen alleen omdat zij toch training krijgt.’ Zijn stem werd langzaam dwingender naarmate de zin vorderde. Daarna kuchte hij even en lachtte weer. ’Maar ik neem aan dat de grote leider wel zo slim is dat ze dat snapt, geniet u maar van uw stukje spitsmuis.’ Met nog een laatste hap was de muis die voor hem lag op. ’Misschien kunt u binnenkort wel uw eigen stukje vangen.’ Hij grinnikte even, maar was toch vastberaden dat dat het doel zou zijn. Ze moest haar eigen eten kunnen vangen en zich kunnen verdedigen. De dingen die iedere kat moest kunnen werd hij ooit uit de clan gegooid of ineens aangevallen of iets in die trend. En waarom zou een kitten waarvan iedereen al dacht dat ze hulpeloos was het ook zijn?

De kitten grinnikte ook. Hij keek de kitten aan, maar zag voor de rest nergens vreugde in haar gelaat. Zat ze zou nep te doen? Schoot even door zijn gedachten heen, maar hij schoof het snel weer weg. Hij zal het wel, net als de geschrokken blik in het begin van hun gesprek, verbeeld hebben. De kitten had natuurlijk niet altijd zich op wat ze deed en misschien was ze wel helemaal niet gewend om te lachen met haar hele lichaam, omdat ze het nooit bij iemand anders had gezien. Toch deed het gegrinnik hem goed, alsof ze hem eindelijk vertrouwde of iets in die geest. Waarschijnlijk was zijn gevoel dat ze weinig katten vertrouwde goed geweest en was hij toch net over die barrière gekomen. Het was een hele klim geweest, maar hij was er nu toch overheen. "Oom, kunnen we echt niet nu beginnen?" Een zoet stemmetje liet hem opkijken en zag dat ze haar poten aan het aflikken was. ’Ow Snowkit toch, ik heb toch al gezegd dat je niet naar buiten mag.’ Hij schudde even met zijn kop, ze bleef nog steeds even naïef en vasthoudend als andere kittens. Dit was waarom ze nog niet konden beginnen. ’Nee, na de ceremonie, dan kunnen we beginnen.’ Hij dacht even na, ze konden natuurlijk wel iets verderop gewoon een paar basisdingetjes doen, ze waren nu toch al uit het kamp. En als ze alles na de ceremonie moesten doen, dan had hij waarschijnlijk twee apprentices. Hij had even rondgekeken in het kamp en zag dat er te weinig mentoren waren voor alle apprentices. Misschien zou het net passen als Everstar een beetje zou schuiven, maar hij zou sowieso een leerling krijgen aangewezen. Aan de andere kant kon hij dan wel Snowkit met de andere apprentice vergelijken. Hij zat diep na te denken, en kwam toen tot de conclusie dat het toch handig was om misschien te ‘oefenen’ met mentor zijn. Hij zou Snowkit kunnen gebruiken als oefen-apprentice, alhoewel hij het natuurlijk nooit zo tegen haar zou zeggen. Het klonk gemeen en onderdanig, maar het was wel het makkelijkst om het te beschrijven. Blij dat hij een beslissing had genomen keek hij richting Snowkit. ’Misschien kunnen we wel al een paar basis jaag dingetjes doen. Er is niks tot weinig prooi hier langs het kamp, maar ik ga nu niet helemaal het territorium in met deze roofvogel, dus we moeten het hier maar mee doen..’ De kater stond op en rekte zich uit. Ineens werd zijn blik weer streng. ’Weet wel dat we nu niet meer een spelletje spelen. Ik doe dit serieus en ik verwacht van jou niks minder. In tegenstelling tot andere apprentices ben jij mij niet toegewezen en ik kan zo weer beslissen dat ik het niet meer doe. Je kunt dan dingen tegen Everstar zeggen dat je wilt, maar geloof mij maar dat ze mij sneller gelooft dan jou, dus ik zou het niet proberen als ik jou was.’ Er verscheen een vrolijke glimlach op zijn snuit. ’Dus… kom je nog van die rots af of moet je ik ervanaf tillen? Het is ongeveer even hoog als mij, ik weet niet of je doorhebt hoe hoog ik ongeveer ben.’ Niet op antwoord wachtend liep hij een stukje verder door de doornen heen en keek om zich heen. Er was geen andere kat te zien en ze konden binnen minder dan tien seconden terug het kamp in zijn als ze wouden, niemand zou ze zien en niemand zou ze missen. Even keek hij achterom of de kitten hem volgde en liep daarna door de doornstruiken heen om gelijk daarachter te wachten, tussen het hoge gras.