Me & The Stone

Onderwerp: Me & The Stone di 1 feb 2011 - 17:25

Patchkit opende zijn oogjes langzaam. Het licht in de Nursery brandde in zijn ogen, waardoor hij even vluchtig knipperde voordat hij zijn cyaankleurige ogen open kon houden. Patchkit rolde terug op zijn buikje, en krabbelde langzaam overeind. De laatste paar dagen waren echt luie dagen geweest. Hij had niet anders gedaan dan bij zijn moeder drinken en slapen. Een echt luilekkerleventje. Maar zo waren de eerste weken van een kitten nou eenmaal, nietwaar? Patchkit zette een paar wankele stapjes. Zijn pootjes waren nog een beetje moe, waardoor hij zijn best moest doen niet te bezwijken onder zijn eigen gewicht, maar het lukte. Zijn ogen tuurden de Nursery rond. Misschien liepen hier nog wel eventuele vrienden rond, of gewoon zijn broertjes en zusjes. Patchkit was best trots op zijn ogen, ze hadden een bijzondere kleur, die leek op die van zijn moeder, Winterstorm. Zijn moeder, met die engelachtige uitstraling. Een hagelwitte vacht met twee hemelsblauwe ogen. Ze had een betoverend uiterlijk, en Patchkit leek wel op haar. Hij had ook van die felblauwe ogen, alleen had hij nog een zwarte print over de witte vacht heen liggen. Stiekem vond hij dat ook wel mooi. Opeens trok een steek van pijn door zijn pootje, die hij direct optilde. Boos keek hij naar beneden, waar alleen een scherpe steen lag. "Stomme steen!" siste hij. Boos keek hij op het levenloze voorwerp neer. "Dacht je mij aan te kunnen, nou?" zei hij op dreigende toon. Hij ging vlak voor de steen zitten en sloeg zijn kleine staartje om zich heen. "Ik zal je leren!" zei hij harder, en hij zette zijn kleine tandjes in de steen. Meteen trok hij zijn kopje terug. "Auw!" riep Patchkit, met een woedende blik keek hij nu naar de steen. Hij draaide zich met een ruk om en hief zijn kopje. Zijn oogjes waren dicht. "Tsss. Als je het zo wil hebben, mij best. Ik kan je toch wel hebben." Af en toe keek hij achterom, maar de steen bleef liggen. Wat wilde dat ding van hem?

_{I always wonder why. Why doesnt anyone hear me when I cry?}

Lolly's zijn gigantisch lekker.

Onderwerp: Re: Me & The Stone di 1 feb 2011 - 18:28

Met een vals grijnsje stortte Littlekit zich op de witte pluis die ze al een tijdje achterna zat. Het was waarschijnlijk afkomstig geweest van een witte kat - haar vader misschien? - en verstoorde de Nursery met zijn aanwezigheid. Het had onder andere Littlekit gewekt door zich op haar snuit te nestelen en dit was dan ook de reden waarom ze de pluis tot officiële vijand had verklaard En vijanden moesten zo snel mogelijk de Nursery uit. Zij als toekomstige krijger kon die taak wel op zich nemen. Helaas was het probleem dat elke keer wanneer Littlekit ernaar greep met haar wollige pootjes, het pluisje zich snel uit de 'voeten' maakte. Zo ook dit keer, toen Littlekit haar pootjes bijeen had geslagen en het pluisje door de lucht omhoog schoot. Zacht sissend drukte Littlekit zich tegen de grond en volgde ze met haar blauwe ogen de vlucht van het ronddwarrelende ding, als een kat die een prooi in het vizier houdt. Het zocht zijn vluchtoord bij de buren aan de overkant, die sinds kort ook een nestje in de Nursery hadden. Littlekit had ze nog niet ontmoet, enkel gehoord. Echter dacht ze hier op dit moment niet aan. Ze was enkel en alleen gefocust op haar belager. Het pluisje was dom. Het leek haar belachelijk te kunnen maken met zijn lichte gewicht en vermogen om door de lucht te kunnen zweven, maar zij wist dat de afstand die het pluisje omhoog aflegde, ook net zo goed weer naar beneden viel. De kitten schommelde een aantal keer met haar schouders, wachtte totdat het pluisje de juiste hoogte had bereikt, en zette zich toen stevig af met haar achterhand. Ongecoördineerd zwaaiend met haar armen wierp ze zich zo het ander nest in, in een poging het pluisje aan haar klauwen te kunnen haken. Helaas voor haar werd dit geen succes. Ze knalde volop tegen een zwart-witte kitten, duikelde voorover en belandde uiteindelijk op haar rug op de grond. Beduusd knipperde ze een aantal keer met haar ogen, au... Boven haar dwarrelde het pluisje, hij had de strijd gewonnen.

- Hooray for the imaginary living objects! Very Happy

-

What do you wish for at night?

Seconden en zelfs minuten verstreken terwijl Patchkit nutteloos met zijn rug naar de steen zat gekeerd. Was dat ding dan echt niet van plan ook maar íéts te gaan doen? Blijkbaar was de steen beter in dit spelletje dan hijzelf. Misschien als hij het nog ietsjes langer vol hield, zou de steen het eindelijk opgeven, en dat zou Patchkit laten zien dat híj de baas was. Niemand kon hem pijn doen zonder ervoor te boeten, zelfs een steen niet! Patchkit draaide zich om en keek met een strenge blik naar de steen. Als hij nou een beetje zijn ouders, of zelfs de Clanleider nadeed, moest de steen wel voor hem buigen, nietwaar? Hij schraapte zijn keel, zo luid als hij maar kon, en begon te praten terwijl hij van links naar rechts liep. "Zo, stéén. Jij denkt dat je je zo kunt gedragen in het bijzijn van míj, Patchkit. Laat ik je eens wat vertellen. Zo werkt dat hier niet, en jij als steen, hoort dat te weten." Hij stopte even met praten én met lopen, en keek de steen aan. "Deze keer zal ik het door de vingers zien, maar alleen voor déze keer. Is dat begrepen steen!?" Bij het laatste woord hield hij zijn kopje heel dichtbij de steen. De steen die geen reactie vertoonde op Patchkit's toespraak. Patchkit begon te fronsen, hij voelde boosheid in zijn buikje opborrelen. Hij had nog zo dominant gedaan, en die steen had hem gewoon genegeerd! "Arrogante, lelijke steen!" riep hij zo hard hij kon. Hij kon hem niet schelen dat de halve Nursery hem aankeek. Opeens knalde iets kleins en zachts volop tegen hem aan, Patchkit verloor zijn evenwicht en landde met een luide 'plof' op de grond. "Hé! Vind je dat..." hij wilde verder praten, toen zijn ogen vielen op een andere kitten. Opeens was al zijn boosheid verdwenen. Hij keek verbaasd naar de kitten, de steen lag nog op precies dezelfde plek. "Eh... Ik ben Patchkit. En dit is mijn steen," zei hij, terwijl hij naar de steen knikte. Hij moest zichzelf en de steen natuurlijk wel even voorstellen. De steen was dan wel een vijand, hij was óók Patchkit's onderdaan. Met strenge blik keek Patchkit naar de steen, alsof hij zo braaf zou blijven zitten. Daarna gleden zijn cyaankleurige ogen naar de kitten die was gevallen, en hij begon te glimlachen. "Is alles goed met je?" zei hij, terwijl hij haar overeind probeerde te helpen.

~ Imaginary living objects for the win! :3

_{I always wonder why. Why doesnt anyone hear me when I cry?}

Lolly's zijn gigantisch lekker.

Onderwerp: Re: Me & The Stone wo 2 feb 2011 - 20:46

'Hé! Vind je dat...' klonk er. Wie dit ook zei, hij staakte zijn zin. Alsof hij iets zag wat zijn woorden niet meer waardig maakte. Littlekit bleef beduusd op haar ruggetje liggen, zich nog niet helemaal realiserend wat er zojuist gebeurd was. Het pluisje dwarrelde langzaam naar beneden en landde uiteindelijk op haar natte neusje, alweer. Littlekit trok een moeilijk gezicht, haalde haar neus op en nieste. Geïrriteerd veegde ze de pluis van haar snuit af, voordat ze zich op haar buik rolde en met grote blauwe ogen naar de kitten keek die als landingskussen had gediend. Ze keek hem aan, zwijgend, en nog altijd met die grote blauwe kijkers. 'Eh... Ik ben Patchkit,' stelde de zwart-witte pluizenbol zich voor. Hij oogde jong, jonger dan haar. Hij was ook iets jonger, dit wist Littlekit, omdat de buren er later bij waren gekomen. 'En dit is mijn steen,' vervolgde de kitten. Littlekit volgde zijn strenge blik en helde haar kop vragend naar rechts. Patchkit trok dezelfde blik die haar ouders ook altijd trokken zodra ze iets had gedaan wat niet mocht. Dus, dit betekende dat steen lastig was geweest. Oeh.. de steen was stout! 'Is alles goed met je?' vroeg Patchkit. Littlekit draaide haar koppie weer richting Patchkit, nog altijd liggend op haar wit-gekleurde buik. Ze grijnsde haar scherpe witte tandjes bloot en knikte. "Ja hoor, ik ben Littlekit!" zei ze toen opgewekt. Haar staartje zwaaide zachtjes heen en weer en veegde hierdoor de grond aan. Zo ook werd het pluisje alle kanten op gezwaaid, maar Littlekit had al niet meer oog voor hem. Ze had nu iets anders gevonden wat haar interesseerde, een nieuw speelmaatje!

What do you wish for at night?

Onderwerp: Re: Me & The Stone do 3 feb 2011 - 19:17

Patchkit keek vriendelijk naar de andere kitten, en grinnikte even om het pluisje dat op haar neus landde. De kitten trok een vreemd gezicht en niesde. Ze veegde het pluisje van haar neusje en Patckit volgde het aandachtig, terwijl hij het pluisje met een strenge blik aankeek. Was dat ook al zo'n irritant voorwerp dat niets deed, niets zei, maar je wel versloeg? Blijkbaar wel. Hij zou het pluisje er zo van langs geven, net zoals de steen. Zijn bevelen zomaar negeren, en dan dachten ze er gewoon ongestraft mee weg te komen. Nou, mooi niet dus. De kitten lag nog steeds nadat hij en zijn steen had voorgesteld. Ze zou vast wel begrijpen dat het een stoute steen was, en dat ze er geen aandacht aan moest besteden. Dat was toch straf? Genegeerd worden? Met zijn korte, zwarte staartje probeerde Patchkit de steen aan de kant te duwen, wat amper lukte. De steen was nog best wel zwaar, te zwaar voor het kleine aantal kracht in zijn nog jonge staartje. Hij trok hem boos terug, en liet de steen nu maar voor wat die was. Hij zou zijn straf nog wel krijgen, zo snel mogelijk. "Ja hoor, ik ben Littlekit!" zei de andere kitten vrolijk. Meteen stond er weer een gigantische glimlach op Patchkit's gezichtje. "Hallo Littlekit!" zei hij vrolijk. Patchkit ging rechtop staan, zo was hij meteen al een stuk groter dan de andere kitten. Hij keek haar even vragend aan, was dit dan een nieuw speelkameraadje? Eindelijk iemand anders dan die stomme steen die niets deed! Patchkit's staartje zwaaide rustig heen en weer. "Weet jij een straf voor de steen? Hij is erg stout geweest!" zei Patchkit nu serieus tegen Littlekit. De steen verdiende nu wel zijn straf.

~ Ik moet Patchkit nog wat ouder maken :3 Hij is al niet meer pasgeboren :')

_{I always wonder why. Why doesnt anyone hear me when I cry?}

Lolly's zijn gigantisch lekker.

Onderwerp: Re: Me & The Stone do 3 feb 2011 - 20:21

De kitten, Patchkit, begroette haar, nadat Littlekit haar woorden had gesproken, met een vrolijke: 'Hallo Littlekit!' Een zonnige grijns verscheen op haar bruin-gekleurde snuitje. Ze was blij dat Patchkit ook in een vrolijke bui was, en de botsing van zonet had vergeven. Kittens waar wat dat te gaat veel minder complexer dan volwassenen. Snel vergevingsgezind, bijna nooit boos, en ze konden zich vermaken met zoiets simpels als een steen. Toch vond Littlekit een speelkameraadje als Patchkit heel wat leuker. 'Weet jij een straf voor de steen? Hij is erg stout geweest!' kwam er serieus uit diens mond. Littlekit zette een bedenkelijke frons op haar kop en keek de steen even moeilijk aan. Ondertussen richtte ze zich op, totdat ze zichzelf staande had gezet, en probeerde ze een goede straf te verzinnen. Als zij iets deed wat niet mocht, waren de woorden van haar ouders meestal genoeg. Soms kreeg ze dan nog wel eens een standje, maar dat was alleen als ze dit echt verdiend had. Echter zou dit niet werken bij een steen. Steen had een harde vacht, zo hard dat je tandjes ervan konden breken, en was bovendien een professional in het negeren. Wat voor straf zou er dan geschikt zijn, daadwerkelijk zo dat hij er ook echt wat van leerde? Littlekit probeerde als een echte ouder te denken, maar dit was nog knap lastig. Plots schoot haar een goede straf te binnen, althans, zij vond hem goed. Ze wendde haar blik weer grijnzend richting Patchkit. "Laten we hem naast jullie nest leggen, dan mag hij niet meer bij jullie slapen, totdat hij weer lief is," legde ze uit, trots dat ze zoiets had kunnen verzinnen. De vraag was natuurlijk of Patchkit dit ook een goed idee. Anders kon hij ook altijd nog met andere argumenten komen, er waren er vast genoeg! Maar, voor nu kon Littlekit alleen dit bedenken. Met een lieflijk grijnsje plantte ze haar kont weer op de grond en sloeg ze haar nog niet volgroeide staart - waardoor hij enkel haar rechtervoorpootje bereikte - om haar heen.

- Ja, dat dacht ik al. :3 Hij is wel jonger, toch? Ietsje. xD -

What do you wish for at night?

Onderwerp: Re: Me & The Stone do 3 feb 2011 - 21:10

Littlekit leek net zo blij te zijn met zijn aanwezigheid als hij met de hare. Volgens hem had hij een prima speelmaatje gevonden. Beter dan die rotsteen, véél beter. Ze was dan wel tegen hem opgeknald, zo'n probleem was dat nou ook weer niet. Volwassen katten waren meteen boos geworden, dat was zeker. Ze werden boos om het kleinste dingetje. Hij was iets uit het gebied geslopen en zijn moeder was woedend. Wat kon het nou kwaad om een paar meter over de grens te gaan? Volwassenen maakten zich altijd druk om alles, dat was helemaal niet nodig. Het enige waar hij zich druk om maakte, was het slechte gedraag van die steen daar. Voor de rest ging alles goed. Littlekit leek hem serieus te nemen met de steen, mooi zo! Genoeg anderen die hem een rare blik geschonken zouden hebben en weggelopen waren, terwijl die steen overal mee weg kwam. Ook Littlekit stond op, en nu voelde hij zich ineens niet zo groot meer. Patchkit hief zijn kleine kopje nog wat meer, maar veel hielp het niet. Misschien moest Littlekit maar medeheerser worden. Zij was groot, dat zou de steen vast wel bang maken. Grote dingen waren heel vaak eng. Zijn ouders waren groot, maar dat waren zijn ouders. Andere katten, die hij niet kende en groter waren, waren wél eng. Steen moest misschien eens goed bang gemaakt worden. Of misschien kwam Littlekit ook met een betere straf. Littlekit richtte haar aandacht weer op hem, en hij keek haar aan. "Laten we hem naast jullie nest leggen, dan mag hij niet meer bij jullie slapen, totdat hij weer lief is," zei ze trots. Patchkit grijnsde zijn tandjes bloot. "Dat is een goed idee! We kunnen hem ook bang maken, zodat hij nooit meer zoiets doet. We kunnen hem naar een ander gebied brengen, waar andere, enge katten zijn. Steen zou zijn lesje dan misschien wél leren," grijnsde hij. Een kwaadaardig lachje speelde om zijn lippen. Waar moesten ze Steen dan heenbrengen? In ieder geval niet naar een andere Clan. Je mocht als Clanlid niet naar een andere Clan, nooit. Misschien naar Vierbomen? Dat zou vast ook niet mogen, maar als ze even weg waren, zou niemand het merken, toch?

~ Ik heb geen idee hoe oud hij moet zijn :') Zal het wel even met zijn familie overleggen ;x

_{I always wonder why. Why doesnt anyone hear me when I cry?}

Lolly's zijn gigantisch lekker.

Onderwerp: Re: Me & The Stone vr 4 feb 2011 - 21:20

'Dat is een goed idee!' antwoordde Patchkit. Littlekit begon breeduit te grijnzen, zo breed dat haar kleine witte tandjes zichtbaar werden. Ze was blij dat haar idee hem beviel, het gaf haar een soort .. hovaardig gevoel. Patchkit kwam echter nog met nog een ander idee, en Littlekit luisterde geïnteresseerd. 'We kunnen hem ook bang maken, zodat hij nooit meer zoiets doet. We kunnen hem naar een ander gebied brengen, waar andere, enge katten zijn. Steen zou zijn lesje dan misschien wél leren,' suggereerde Patchkit. Littlekit keek hem even met een schuin koppie aan en zette een aarzelende blik op. Het was een goed idee.. Dat wel, maar mocht het ook? Ze was nog niet zo heel vaak naar buiten geweest, hooguit een paar keer, en had nog nooit de veilige grenzen van het kamp overschreden. Maar, aan de andere kant, steen kon niet hier blijven. Straks zorgde hij voor nog meer problemen! Zo'n vijand moest zo snel mogelijk het kamp uit, anders zou ze nooit een echte warrior worden. "Goed," besloot Littlekit uiteindelijk. Ze trok haar mondhoeken weer omhoog. Ondertussen probeerde ze te bedenken waar ze steen als straf naar toe moesten brengen. Een ander territorium was veel te gevaarlijk. Bovendien, kon zij met haar kleine korte pootjes nooit zo'n lange afstand afleggen. Het moest ergens zijn in het Thunderclan territorium zijn, het liefst zo dicht mogelijk bij het kamp, op een plek waar steen andere nooit meer zou lastig vallen. In een rivier misschien? Of, in een kuil? Het probleem was alleen; Littlekit had geen flauw idee hoe het Thunderclan territorium eruit zag, ze had ten slotte nog nooit het kamp verlaten. "Waar zullen we naartoe gaan?" besloot Littlekit te vragen. Misschien had Patchkit een idee, al verwachtte ze niet dat hij het territorium wel goed kende. Hoe vaak zou hij naar buiten zijn geweest? Ook nog maar een paar keer, gokte ze..

- Naja, precies maakt niet uit. Het nestje van Winterstom is in ieder geval later geboren, geloof ik. Oh, btw, Littlekit is heel klein, veel kleiner dan de gemiddelde kitten. ;p -

What do you wish for at night?

Onderwerp: Re: Me & The Stone vr 4 feb 2011 - 21:31

Littlekit grijnsde, en Patchkit grijnsde enthousiast met haar mee. Die steen zou niet weten wat hem zou overkomen! Toen hij zijn plan voorstelde, was er toch lichte twijfel te zien in Littlekit's blik en ook in haar houding. Hij beet even met zijn witte, kleine tandjes op zijn lip, hopend dat Littlekit meeging. Hij hoopte het zo hard, dat hij zijn eigen bloed in zijn mond proefde. Het deed best pijn, maar dat negeerde hij maar, terwijl hij het kleine beetje bloed van zijn lippen likte. Eerlijk gezegd wist hij de weg naar Vierbomen niet eens. Hij was zelfs nog nooit buiten de Nursery geweest, laat staan buiten het Clangebied. Straks verdwaalden ze nog! Ach, kittens moesten geholpen worden, door welke andere kat dan ook. Ze zouden Vierbomen zoeken, Steen daar dumpen, en teruggaan. Zo erg zou dat toch niet zijn? Misschien zouden ze wel een kat van hun Clan tegenkomen. Die zou hen hooguit een standje geven en hen dan weer terugbrengen naar de Nursery. Wat kon er nou allemaal misgaan? Een boel, maar dat realiseerde Patchkit zich helemaal niet. "Goed," zei Littlekit, en Patchkit glimlachte van oor tot oor. "Mooi zo!" zei hij vrolijk. Veel zin om Steen alleen weg te brengen had hij niet. Daarom was hij zo blij dat Littlekit met hem mee wilde, en hij mocht haar wel. Hij had nu eindelijk een vriend. Littlekit vroeg waar ze naartoe zouden gaan en Patchkit keek even naar de grond. "We zouden naar Fourtrees kunnen gaan. Of vind je dat te ver?" zei hij met vragende blik. Hijzelf zou graag naar Fourtrees gaan, hij wilde zien wat er te beleven was. Hoe het er daar uitzag. Hij had geen idee hoe ver het eigenlijk was, ook wist hij niet eens wáár het was. Maar wat maakte dat uit? Ze zouden er wel komen, ooit.

~ Ohja, handig om te weten x3 Patchkit is gestoord 8D

_{I always wonder why. Why doesnt anyone hear me when I cry?}

Lolly's zijn gigantisch lekker.

Onderwerp: Re: Me & The Stone vr 4 feb 2011 - 22:33

Patchkit stelde een plek genaamd 'Fourtrees' voor. Littlekit kon het niet laten hem met een verbaasde blik aan te staren. Fourtrees? Vierboom? Welke plek moest dat voorstellen? Ze had in haar jonge leventje de naam wel eens horen vallen, maar vier bomen hadden haar niet erg interessant geleken. Hoe kon zij nou weten dat dat dè vergaderplek was van de clans?
'Of vind je dat te ver?' vroeg Patchkit. Littlekit likte even aarzelend over de vacht van haar voorpootje. Hoe kon zij weten of het te ver was? Ze wist niet eens waar die plek was! Maar, om niet dom te ogen, besloot Littlekit er maar gewoon in mee te gaan. Ze wilde wel een goede indruk maken op haar net nieuw-gemaakte vriend. "Nee hoor, Fou.. Fourtees lijkt me prima!" besloot ze dus te antwoorden, terwijl ze haar voorpootje weer op de grond neerzette. "Laten we meteen vertrekken! Steen moet zo snel mogelijk gestraft worden," vervolgde ze. Er ontsnapte een vermakelijk gesnor uit haar bekje en Littlekit moest toegeven dat ze dit alles best wel spannend vond. Ze zou voor het eerst het kamp verlaten! Tenminste, als de clankatten hun niet tegenhielden. Maar, zij begrepen toch ook wel dat deze vijand zo snel mogelijk het kamp uit moest? Bovendien, waren zij en Patchkit twee katten die later sterke, moedige krijgers zouden worden. Littlekit's vacht tintelde van opwinding bij de gedachte. Haar eerste echte avontuur!

- Vierboom is wel erg ver, plus het feit dat de twee kittens niet weten waar het is. Zullen we anders doen dat we een topic beginnen in het Thunderclan territorium, en dat ze daar vier grote, dicht op elkaar staande bomen aanzien als vierboom, ofzo? ;D -

What do you wish for at night?

Onderwerp: Re: Me & The Stone vr 4 feb 2011 - 22:53

Na zijn voorstel kreeg hij weer diezelfde, vragende blik geschonken van Littlekit. Hij keek haar even smekend aan. Hij hoopte dat ze maar niet zou afhaken. Fourtrees was inderdaad wat ver, maar ze waren groot en sterk, althans dat dácht Patchkit, en Steen moest zijn verdiende loon krijgen. Patchkit had echt geen idee waar hij Fourtrees zou moeten vinden. Hij had alleen de naam van het gebied een keer horen vallen, meer niet. Nou ja, hij had gehoord dat het gebied was van de StarClan. Dus alle katten mochten er wel komen. "Nee hoor, Fou.. Fourtees lijkt me prima!" antwoordde Littlekit. Patchkit glimlachte weer naar haar. "Laten we meteen vertrekken! Steen moet zo snel mogelijk gestraft worden," ging Littlekit verder, en de grijns op Patchkit's gezicht werd nog groter. Patchkit draaide zich om en vrolijk hief hij zijn kopje hoog de lucht in. "Oké dan! Mooi zo! Je hebt gelijk, we kunnen maar beter nu gaan. Steen heeft al lang genoeg op de straf moeten wachten," zei hij met een serieuzer gezicht. Hij trippelde even naar de steen toe. Hij klemde het levenloze voorwerp tussen zijn tandjes. De steen was niet zo groot, dus het wilde prima. Alleen om nou de hele reis dat ding vast te gaan houden? Hij kon dan niet eens met Littlekit kletsen! Nou ja, het moest dan maar. Zijn staart was nog niet sterk genoeg om de steen te dragen. Misschien konden ze wel wat afwisselen met het dragen van de steen. Patchkit wenkte daarna naar de uitgang van de Nursery. Hij ging voorop, Littlekit zou hem volgen. Op naar Fourtrees!

~ Topic uit. Daar dacht ik ook aan x'3 Ik maak morgen wel een topic voor Little & Patch =3

_{I always wonder why. Why doesnt anyone hear me when I cry?}

Lolly's zijn gigantisch lekker.