teach me {strawberry}

Rustig bleven haar ogen op het territory gericht. Ze had daar al een paar maanden rond gedwaald maar nu zou ze er echt gaan trainen. Ze kon echt niet wachten, maar dat moest wel, zonder mentor kwam de training niet ver. Gelukkig duurde het niet lang voor haar oren een geluid achter zich opvingen. Snel keek Snowpaw om naar Strawberry en keek haar respectvol aan. Meteen stond de jonge poes zelf op. "Zeker" miauwde ze terug waarna ze zich naar het terretorium richten. Waar zouden ze gaan trainen. Ze kon niet wachten om te laten zien hoe snel ze was.

Snowpaw wachtte op enige woorden of bewegingen van haar mentor. Ze vroeg zich af wat ze gingen doen. Haar vorige mentor had telkens afgezegd als ze zouden trainen en als ze naar hem toe ging had hij warrior zaken aan zijn hoofd. Een apprentice trainen was toch ook een warrior zaak. Zonder hun zouden ze niet sterk staan over een tiental manen. Dan kon je ze beter meteen uitnodigen. Daarom was ze dankbaar dat ze deze ceremonie een nieuwe mentor had gekregen. Dat ze wel de kans kreeg om een goede warrior te worden. "Heb je al eerder trainingen gehad?" vroeg Strawberry, "herhaling is namelijk niet erg handig." Snowpaw keek op naar haar. "nee, mijn vorige mentor heeft mij geen trainingen gegeven" antwoorde ze daarop. Dus eigenlijk waar andere 6 manen voor hadden ging zij in 4 manen doen.

Haar oren draaide rond terwijl ze haar ogen op haar mentor richtte. Altijd lette ze met haar gehoor op wat er om zich heen gebeurde. Ze melde Strawberry niets met haar gedaan had. Ze was er best boos over maar dat liet ze niet merken. Ze had een nieuwe mentor en een nieuwe kans om een goede warrior te worden. "Nou, dan beginnen we bij het begin, met een territorium tour," miauwde Strawberry rustig. "het weer is op dit moment toch te slecht om echt goed te jagen en het is een beetje koud om de hele tijd stil te staan, of niet?" Snowpaw had nooit last van de kou als andere, ze snapte niet dat ze er niet van genoten. Maar goed, ieder zijn ding. Snel stond de lichte poes op en trippelde achter haar aan. "Heeft u al eerder een apprentice gehad?" vroeg ze. Ze had toch iets nodig om over te praten.

Met ritmische passen liep Snowpaw rustig achter Strawberry aan. Strawberry vestarde licht toen ze naar haar vorige leerling vroeg. "Ja, ik heb één keer een apprentice gehad," antwoorde ze na een klein tijdje. Maar ze keek haar niet aan. Snowpaw keek rustig voor zich uit. "Wie was uw vorige apprentice dan?" Vroeg ze en keek haar mentor even na. Waarom was de poes niet blij, het was toch leuk om je eerste leerling een warrior zien te worden. Dan was je toch trots. Even slikte ze, waarom zou ze niet blij zijn.

Rustige liep Snowpaw achter Strawberry aan, haar passen altijd even ritmisch houdend. Rustig vroeg ze wie haar eerdere leerling was. Welke warrior zou Strawberry getraind hebben. "Oakpaw.." klonk al snel, zacht en licht verstikt. Snowpaw's oren schoten in har nek en haar kop ging omlaag. Iedereen wist wat er met die kater gebeurt was. "Het...Het spijt me Strawberry" hakkelde ze een beetje over haar eigen woorden. Was Oakpaw haar vorige leerling. Ze slikte even. Ze had spijt dat ze ernaar gevraagd had. Ookal had ze geen slechts in zin.

Haar ogen waren op de grond gericht terwijl ze verderstapte. Oakpaw, ze kende hem niet, ze was nog een kitten toen hij binnengedragen werd. Vermoord. Door wie ook alweer... Een Bloodclanner toch? "Oh nee, het geeft niet, je kon het niet weten," antwoorde Strawberry en in haar ooghoeken zag ze dat ze glimlachte, maar ze zag ook de blik in haar ogen. Ze had haar herrinnerd aan het verdriet. Ze wist niet wat ze moest zeggen en besloot later dat het verstandiger was als ze haar mond zou houden en gewoon mee zou lopen. Ze bleef ze dus stil achter haar mentor aan lopend, haar blik op de grond gericht.

Het geurvermogen van de poes was nooit op zijn best geweest. Ze vertrouwde vooral op haar gehoor al wist ze dat die ook niet altijd zou helpen. Net zoals deze keer. Toch knikte Strawberry op haar antwoord over een muisje. "En kun je me ook vertellen of deze geur vers of oud is?" vroeg de poes. Dat moest kunnen. Ze snoof de lucht nog eens op. Hij viel niet zo erg op. "Oud" antwoorde ze. Het muisje was waarschijnlijk al weer terug gevlucht naar zijn holletje, voor het aankomende weer. Daarom hoorde ze hem ook niet, het was vrij logisch.

Snowpaw lette op haar mentor's woorden terwijl ze begon uit te leggen. Tuurlijk hadden ze het beestje gealemeerd. Niet alleen met het praten, hun geur begon hier behoorlijk te hangen en het was niet dat ze probeerde niet op te vallen. Al zou zij minder opvallen in de sneeuw dan haar mentor. Ze schudde haar kopje even, ze moest opletten nu. Strawberry legde uit dat er ook andere sporen waren. Ze volgde de bewegingen van haar mentor en keek naar de aangevreten zaden met de kleine sporen ernaast. Je kon zien waar het beestje gezeten had. Snowpaw glimlachte even, misschien moest ze eens wat beter op die sporen gaan letten. Ze keek op naar Strawberry. "Erg handig om te weten" miauwde ze zacht. Het was zo, vond zij.