Rip them out, just to throw it away

"Dat lijkt me inderdaad wel een goed plan," stemde Winterstorm met haar in. Brightspots glimlachte, ze mocht Winterstorm wel. Brightspots snoof de lucht op. Zelf wou ze ook wel weten waarvandaan die piep was gekomen. "Als we het geurspoor van de hond volgen zouden we er wel achter kunnen komen, denk ik," stelde de langharige poes voor. Brightspots knikte instemmend. "Dat lijkt me goed, ja." Ze hoopte de hon in ieder geval niet meer in het territorium tegen te komen. Ook hoopte ze dat de hond over de grens heen was getrokken. Dan was de hond in ieder geval was. Maar wat als ze in andermans territorium waren gekomen, moesten ze de andere clan dan niet waarschuwen? Al was het qua band met de andere clans niet goed. Brightspots snoof de geur nog eens goed op, en rook dat de hond richting twoleg place was gegaan, door de Tallpines.

Brightspots stak haar neus in de lucht en rook dat de hond door de Tallpines was gegaan. "Ik hoop dat die hond in ieder geval niet meer terugkomt." Brightspots keek Winterstorm aan en knikte instemmend. "Hij is door Tallpines gegaan," concludeerde Brightspots. Ze zwaaide met haar staart en begon in de richting van Tallpines te lopen. Ze waren nu meer aan de waterige kant van Thunderclan territorium, dicht bij de grens met Riverclan, dus ze moesten nu helemaal de andere kant op gaan. Brightspots dacht dat het misschien beter was om het paadje van de Twolegs te volgen. Ze kon zich herinneren dat ze had gezien dat de hond een halsband had gehad, en gezien de richting die de hond op was gegaan... Maar ze moesten wel onopgemerkt blijven.

Toen Brightspots doorhad dat Winterstorm had opgemerkt dat ze weer waren gaan lopen, versnelde Brightspots haar pas toch wat, maar ze bleef geruisloos. Tevens hield ze haar zintuigen op scherp, en reageerde ze op elk geluidje dat ze hoorden. "De hond had een halsband om toch?" Vroeg Winterstorm. "Ik meende wel zoiets gezien te hebben, ja," vertelde Brightspots. Brightspots snoof de geur weer op, ja, ze gingen nog in de goede richting. "Nou, we hebben wel weer wat mee gemaakt, hé?" Brightspots keek over haar schouder, en glimlachte flauwtjes. Ze had het liever niet me gemaakt, maar dit liet haar toch wel weer zien waarvoor ze warrior was geworden. Om onder anderen dit soort situaties op te lossen.

Kijk, liever niet dan wel, maar ze had nu wel weer wat mee gemaakt. Ze hoefde in ieder geval niet te klagen over een saai leven. "Daar heb je helemaal gelijk in." Brightspots grijnsde bij het instemmen van Wintersong. Ze mocht de witte poes wel. "Het was best spannend en gelukkig viel de hond ons niet aan." Brightspots grinnikte even. "Inderdaad, wanneer wij elders zijn, hebben we tenminste een verhaal er bij om te vertellen aan kleine kittens," miauwde Brightspots. De bengaalse poes ging verder, en ze merkte dat de geur van hond toch wel weer sterker was. Ze kroop onder wat struiken en bleef daar zitten. Daar zag ze de hond op een paadje, spelend met een grote twoleg. Ze waren nog niet helemaal het territorium uit, maar toen ze zag dat de twoleg een riem aan de halsband had vast gemaakt voelde ze zich toch wel weer wat opgeluchter. "Ik denk dat de hond zo wel weg gaat met die twoleg," fluisterde ze. Maar ze voelde zich nog niet veilig. Ze vond het raar, de twoleg had iets wat leek op een konijn in zijn handen, en liet de hond er aan trekken. Wel rook het ding naar konijn, maar het was er overduidelijk niet één.

"Alleen zullen we dan niet kunnen vertellen wat dat gefluit was." Daar was Brightspots het mee eens, en ergens vond ze dat wel vervelend. Van nature was ze altijd nieuwsgierig geweest, enkel was dat weg gevaagd toen Darkfire haar mentor was geworden. Nu daar in tegen borrelde het weer wat op. "Ergens zou ik het wel willen weten," murmelde Brightspots terwijl ze met vernauwde ogen naar de hond en twoleg keek. Er zwaaide iets zilver kleurigs langs zijn nek wat hing aan een touwtje. "Twolegs zijn écht raar," miauwde Brightspots. Ze hadden een rare vacht, enkel wat meer normale vacht op hun kop, en verder waren ze kaal. Soms wisselde ze zelfs van vacht.

Ze hoorde Wintersong niets meer zeggen, enkel instemmen in wat ze zei. Brightspots vernauwde haar ogen en bekeek het tweetal nauwkeurig. Vervolgens gleden haar ogen naar een boom, links schuin achter Wintersong en Brightspots. "Hun observeren is geen probleem denk ik... en vanuit die boom zijn we hoe dan ook veilig," miauwde Brightspots, waarna ze Wintersongs reactie afwachtte.

Aan dit soort momenten kon ze dus merken dat ze zeker wel veranderd was, en niet meer het angstige poesje van vroeger. Ze had meer zelfvertrouwen gekregen, en durfde te luisteren naar haar wil, iets wat ze enkele moons geleden dus niet had gedurfd. "Dat lijkt me inderdaad geen probleem, ook al moeten we wel voorzichtig zijn," miauwde Wintersong. Brightspots glimlachte en knikte instemmend. Ze stond op en sloop door haar poten gezakt naar de boom toen. Snel en behendig sprong ze er geruisloos in, ze klom naar boven, naar een vrij hogen, maar niet een te hoge tak, en daar ging ze op zitten. Ze keek omlaag naar Wintersong, of zij ook al aan het klimmen was.

Winterstorm was naast haar komen zitten in de boom. Ze glimlachte naar de poes en focuste haar blik op het gene beneden, de twoleg en de hond. De hond kefte en speelde met de baas, tot haar verbazing maakte de baas de hond los, en zei iets tegen de hond. De hond stoof er vandoor, en even later klonk weer de nare piep. Brightspots vouwde haar oren naar achteren en vernauwde haar ogen tot spleetjes. Door de spleetjes heen kon ze wel zien dat de twoleg het zilveren ding dat om zijn nek hing in zijn bek had. Dus de twoleg maakte dat nare geluid. Het hield op, en de hond kwam weer in zicht. "De hond reageert op dat fluitje..." miauwde Brightspots verbaasd. "Want ook toen dat fluitje klonk toen de hond bij ons was... stopte de hond, en ging hij er op af..." miauwde Brightspots. Ze was er achter gekomen.