Training Bramblepaw

Wat bedenkelijk keek Heatpelt voor zich uit, elke beweging in zich opnemend. Bramblepaw kon hier elk moment zijn. Terwijl de zon steeds een stukje hoger klom en de schaduwen kleiner werden. Heatpelt had goed nagedacht altevorens een training te beginnen. Bramblepaw moest namelijk een specialere aanpak krijgen. Hij was ouder en had dus al meer conditie, meer spieren en pakte dingen sneller op. Tenminste dat was waar Heatpelt vanuit ging. Hij wilde de eerste training gaan beginnen met een evaluatie. Gewoon om te zien wat de kater al kon en wat nog niet. Zo zou hij in staat zijn eerder te besluiten waar aan getraind moest worden en wat minder streng aangepakt hoefde te worden. Maar wat ontzettend belangrijk was, was het luisteren naar je omgeving. Niet je omgeving in de zin van anderen, maar in de zin van de natuur. De bomen en struiken konden je ontzettend veel bieden wat betreft jacht en vechttechnieken. Licht en schaduw waren punten waar je aan moest denken. Bovenalles bleef toch de kennis van je lichaam. Je kon alleen perfect in balans zijn wanneer je volledig bewust zou zijn van je lichaam. Er elke centimeter van kende en wist hoe al je spieren samenwerkte. Daarnaast moest je weten wat je zwakke punten waren en die ook kunnen toegeven. Heatpelt stond op en sprong de zandkuil uit. Bovenop het randje ging hij zitten. De leerling zou hem niet ongemerkt kunnen besluipen, of zelfs maar kunnen zien. Een boom had een schaduw over de zandkuil gedrapeerd en kleurde de kleuren die daar aanwezig waren in grijs en zwart tinten. Niet vaak had je echt een donkere schaduw. Altijd waren er kleuren aanwezig, maar als je bewust was van je eigen lichaam kon je die kleuren nabootsen. Als je je flank een centimeter draaide zodat er een andere lichtval kwam leek deze zich aan te passen, Illusie's dat was waar ze zich ook veel mee bezig zouden houden. Toch moest hij eerst kijken of hij daaraan toe was, en wanneer ze dat zouden gaan trainen. Terwijl Heatpelt inmiddels zichzelf een had gemaakt met de schaduw waren pootstappen te horen. Je zou hem alleen nog kunnen herkennen aan zijn ogen of als je geconcentreed je omgeving zou afzoeken. Terwijl Heatpelt geduldig op Brambleclaw wachtte, ging de wind die er eerder was langzaam liggen. Windstil. Geuren zouden zich nu niet ver verspreiden.

Hij had eindelijk te horen gekregen dat hij een Mentor kreeg. Eindelijk! Hij had gehoord dat hij naar de Zandkuil toe moest komen. Hij voelde zich net een kit. Hij ging eindelijk in training. Geduld werd beloond. Dat had gebleken. Hij rende met een soepele gang door de doorntunnel naar de Zandkuil toe. Hij ging langzamer naarmate hij dichterbij kwam bij de Zandkuil. Hij stopte en opende zijn bek een klein stukje. Hij rook Heatpelt vaag. Hij rook ook prooidieren verderop. Hij glimlachte even. Hij stond vlak voor de Zandkuil en rook de geur. Het werd sterker naarmate hij dichterbij kwam bij de bovenste rand. 'Ik ruik je Hetpelt' zei hij vriendelijk en stapte verder de Zandkuil in. Hij ging zitten en keek naar waar de geur van Heatpelt vandaan kwam. Hij zag Heatpelt niet maar rook hem wel. Hij drapeerde zijn staart voor zijn poten en voelde de zon zijn roestbruine vacht met strepen verwarmen. De lucht van Heatpelt kwam van boven de Zandkuil. Zijn ogen werden spleetjes maar alsnog kon hij zijn Mentor niet zien. Hij snuffelde nu even met zijn neus om het zeker te weten. Hij sprong behendig de Zandkuil uit en draafde naar de geur toe. Toen zag hij de nachtzwarte kater. Zijn Mentor. Heatpelt had hem allang gezien en hij had behoorlijk was lawaai gemaakt toe hij hierheen kwam. Hij bekeek Heatpelt goed. Zijn spieren zag je duidelijk. Hij zou veel van deze kater kunnen leren. Hij wist dat hij een beetje moest gaan uitvissen wat voor typ zijn mentor was.

[Korte post. Sorry daarvoor]

Nauwlettend hield Heatpelt Bramblepaw in de gaten. Voor een moment stopte te leerlingen en opende zijn bek voor een klein stukje. Er veranderde iets in de leerling en een glimlach verscheen. Langzaam maar zeker kwam Bramblepaw zijn richting op. Wat Heatpelt al vermoedde werd bevestigd; "Ik ruik je Heatpelt". Heatpelt had zich geen millimeter verroerd. Het zou hem niks verbazen als dat inderdaad zou was. Hij moest een glimlach onderdrukken wilde hij niet gelijk gezien worden. Inmiddels had de leerling in de gaten waar hij moest zitten, maar hem zien deed hij nog niet. Nog steeds afwachtend en doodstil gluurden Heatpelts ogen naar Bramblepaw. Een moment van herkenning gleed over de leerling, ja, hij was gezien.
Heatpelt schudde voor een moment zijn vacht en keek de leerling aan. Hij zou vanaf vandaag een zware training krijgen. "Je maakte veel geluid op je weg hier naartoe. Niettemin heb je me wel gevonden. Je hebt je neus gevolgd, iets wat erg belangrijk is." Hij knikte om zijn woorden kracht bij te zetten. "Je zult vanaf dit moment op alles om je heen moeten letten." Een glimlach verscheen rond zijn lippen. "We zullen vandaag beoordelen op wat je al kunt, zodat we kunnen gaan trainen op de punten die nodig aangepakt zullen moeten worden" Heatpelt stond op en liep richting een struik, waar de schaduwen lichter waren. "Waaraan denk je dat we het minste aan hoeven te trainen?" Het was een test vraag. Zelfkennis was het belangrijkste voor jagen en vechttechnieken. Geduldig keek hij zijn leerling aan.

Hij merkte dat zijn Mentor zeer scherp was. Hij hield zijn hoofd even naar beneden toen hij zei dat hij luidruchtig hierheen was gekomen. Hij knikte omdat hij het daarmee eens was. Hij trok opgewonden met zijn oren en keek in de fel gele ogen van Heatpelt. Desalniettemin begon hij te praten. 'Ik let altijd op voordat ik iets aanval. Kijk wat de zwakke punten zijn. Ik heb al vele jachturen gedraaid maar ik heb nog geen enkel gevecht gedaan. Dus ik denk dat ik weinig aan mijn jaagtechniek hoef te werken. Eerder zou ik moeten werken aan mijn gevechtstechniek. Die ik nauwelijks heb' zei hij lachend. En wat hij zij was waar. Hij kon niet vechten. Hij gebruikte zijn nagels alleen maar om prooi te vangen en voor de rest deed hij daar niks mee. Hij duwde zijn nagels in de grond en liet ze naar binnen en naar buiten gaan. Hij geeuwde even en er werd een rij vlijmscherpe tanden tentoongesteld. Ze waren wit als de wolken boven hem. Hij deed zijn bek weer dicht en staarde naar de omgeving. Heatpelt had goed verstopt gezeten hier. Hij snorde even van plezier. Het was echt waar. Dit was geen droom die hij soms had. Zijn mentor was dan altijd vage schim geweest tot nu toe. Nu nam zijn mentor vaste vormen aan. Zwart. En hij als roestbruin gestreepte kater ernaast. Hij zag ook voor zich hoe hij katten krijsend hun kamp uitjoeg. Hij luisterde even naar de vogels. Het klonk mooi. Een vogel klonk wel erg dichtbij. 'Ik bewijs wel dat ik goed kan jagen' zei hij waarop hij wegsloop onder de struiken door. Hij opende zijn bek een beetje en snoof de bosgeuren diep in. Er zat niet ver van hem een dikke lijster. Hij sloop ernaartoe met zijn gewicht op zijn flanken en sprong op het juiste moment. De vogel had hem te laat door en hij duwde zijn klauwen diep in het dier. Het dier maakte geen schijn van kans. Voordat het geluid kon produceren beet hij het dier de strot door. Hij pakte het nu slappe dier tussen zijn kaken en liep met opgeheven kop terug naar zijn Mentor. Hij legde de dode lijster voor hem neer. Hij zwiepte trots met zijn staart. Het was een goede vangst.

Heatpelt knikte instemmend op het antwoord van Bramblepaw. Hij had een goede jachttechniek. Hij had hem wel eens bestudeerd als hij Bramblepaw zag. Toch waar er nog een paar dingetjes die verbeterd konden worden, maar dat waren meer weetjes die je kon gebruiken tijdens het jagen. Heatpelt zou dus een training moeten bedenken waar ze zijn vechttechnieken konden trainen. De grensen laten zien was ook niet nodig, aangezien hij al aardig wat jachturen had gehad, dan wist je eigenlijk automatisch al waar je wel en niet mocht jagen. Heatpelt zag dat de ogen van zijn leerling leger werden, als in dagdromen, afwezig en nadenkend. Dagdromen was goed, het gaf je wat afleiding en motiveerde je in dingen die je zou willen. De ogen van Bramblepaw werden weer helder, maar met een nieuwe levendigheid. "Ik bewijs wel dat ik goed kan jagen" Heatpelt grinnikte en volgde zijn leerling met zijn ogen. Nauwkeurig weer elke beweging in zich opnemend. Bramblepaw kwam met een dikke lijster tussen zijn kaken terug gelopen. Heatpelt knikte, het was een nette vangst en zijn jachttechniek was inderdaad netjes. "Goed gedaan. Toch kan ik je nog wat dingen leren wat betreft jagen. Meer weetjes dan technieken." Heatpelt stopte even en sloot zijn ogen. Nadenkend over wat hij Bramblepaw vandaag kon laten doen. "Bramblepaw... hoe is je conditie? En hoe is het met je spierkracht?" Wanneer je een goede conditie en spierkracht had, kon je ook goed leren vechten. Heatpelt had wel eens leerlingen gezien die bij de tweede oefening al uitgeput op de grond lagen te piepen dat ze niet meer konden... Ondertussen had Heatpelt al een aantal leuke training bedacht, effectief en motiverend. Daarvoor moet hij eerst weten of Bramblepaw inderdaad de grenzen van hun clangebied wist. "Je weet waar de grenzen van ons gebied liggen toch?"