learn,learn,learn!

Opgewonden huppelde ze naar de Sandy Hollow, ze was helemaal klaar voor een nieuwe training. Haar stramme poten van deze ochtend die door de vorige wandeling kwamen waren al wat soepeler. Er scheen een zwak zonnetje door het dikke wolkendek heen. Het was best uitzonderlijk in een bladkaal als deze. Lightpaw straalde. Haar ochtend was goed begonnen, al moest ze haar hongerige maag maar negeren. Eindelijk was ze bij de kuil. Netjes ging ze zitten wachten. De bruine poes was wat vroeger gekomen dan waarschijnlijk de bedoeling was. Lightpaw kon het haarzelf niet kwalijk nemen, na maanden opgesloten zitten in het kamp kon ze de verleiding van een wandelingetje in de verse sneeuw écht niet weerstaan. Precies afgesproken hadden zij en haar mentor, Wintersong, niet, ze zou het toch niet hebben gehoord. De kleine apprentice was uitgeput van de wandeling en alle nieuwe dingen. De bruine poes verzette zich even, als je stilstond werd het blijkbaar koud. Benieuwd wat ze nu gingen doen begon ze te fantaseren. Langzaam zweefde haar geest naar ergers waar het nog beter was dan daar.

+Wintersong

Lightpaw trappelde ter plaatse met haar pootjes. Het werd toch koud de laatste tijd. Langzaam keek ze rond zich. In de verte zag ze Wintersong al aan lopen. Lightpaw werd een beetje zenuwachtig, het was dan ook pas de tweede keer dat ze gingen trainen. 'Goedemorgen.' zei Wintersong tegen haar. 'Hallo'miauwde ze terug. De apprentice wou nog niet direct vragen wat ze gingen doen, ze zou het wel zien. De zon weerkaatste op de sneeuw. Lightpaw knipperde een paar keer met haar ogen. Ze wist niet dat wit zo fel kon zijn.

'Zal ik je eerst leren jagen?'vroeg Wintersong aan de kleine, bruine poes. Lightpaw glimlachte verbaasd. 'Ja, goed hoor.'stamelde ze een beetje. Lightpaw was verrast dat ze vroeg naar haar mening. Het leek haar zo leuk om eindelijk niet helemaal afhankelijk te zijn van andere katten. Nu kon ze zich nuttig maken in deze barre tijden. Als al maar dacht aan eten liep het water haar in de mond. Maar eerst de clan voeden, natuurlijk. Daarna kon ze zich pas toestaan dat ze haar eigen maag vulde. Ze zuchtte toen het beeld van een verse, sappige muis haar netvlies voorbij vloog. Ze kon de smaak al proeven. Met tegenzin realiseerde ze zich dat er nu veel minder prooi was, het beeld vervaagde tot een schaduw. De apprentice rekte nog een keer haar spieren uit, dat ze het maar snel leerde, vond ze.

'Ik zal eerst wat voor doen en probeer het dan zo goed mogelijk na te doen'zei Wintersong. Lightpaw knikte.  Ze keek goed toen haar mentor in sluiphouding zakte. Lightpaw likte lang haar lippen dat zag er nog niet zó moeilijk uit. Ze draaide zich om naar Lightpaw. 'Nu mag jij het proberen.' zei ze. 'Oké!' antwoordde ze. Langzaam probeerde ze het beeld van Wintersong in sluiphouding na te doen. Misschien was het toch niet zo makkelijk als het leek. De apprentic trilde wat op haar pootjes. Toen ze een stap wou verzetten leek het er al helemaal niet meer op. Kwaad op zichzelf probeerde ze het te corrigeren. Het leek of ze elk moment zo kon vallen. Ze schaamde zich, het had zo makkelijk geleken! Hulpzoekend keek de bruine poes rond zich. Dat zou ze vast heel vaak opnieuw moeten proberen.

Naar de grond kijkend luisterde ze. 'Probeer je gewicht meer gelijk te verdelen over al je poten, dan zal het bewegen ook makkelijker worden. Je moet ook je lichaam laag boven de grond houden, maar er toch voor zorgen dat je niet de grond raakt, want dan maak je geluid' gaf ze als advies. Lightpaw haalde diep adem. Wat gerustgesteld door de woorden begon ze opnieuw. Nu wat voorzichtiger. De bruine poes liet zich langzaam zakken. Haar pootjes trilden niet meer, maar raar was het wel. Lightpaw vond dat het sullig leek, niet zo sierlijk als dat ze gezien had, maar toch ietsje beter dan de vorige keer. Hoe kon ze in sterrenclansnaam zo veel dingen te gelijk doen, evenwicht, niet de grond raken, stappen en dan nog de prooi proberen vangen ook!

'Ik weet dat het lastig lijkt in het begin, maar voor je het weet raakt je lichaam eraan gewend en hoef je er niet meer bij na te denken.' miauwde ze. Lightpaw glimlachte fijntjes, ze hoopte het maar. 'Wanneer is dat dan? Wanneer is 'het begin' gedaan?' vroeg Lightpaw na haar derde poging. De poes likte aan haar lippen en probeerde het nog eens ter afwachting van een antwoord. Het leek nu zo onmogelijk dat ze ooit gedacht had dat het makkelijk zou zijn. Waren die kleine beestjes dan zo moeilijk te vangen? Ze dacht aan vroeger, toen ze nog in haar oude clan zat. Jaagden ze daar niet anders? Ja, dat wist ze nog goed. Snel knipperde Lightpaw een paar tranen weg. Niets van laten merken, gewoon doordoen.

'Meestal lukt het al wel een beetje na de eerste training, maar het vergt nog wel wat meer training voor je het echt zal gaan doen zonder erbij na te denken.' zei Wintersong. Oké, dat klonk best goed, vond Lightpaw. Met ietsje meer moed begon ze opnieuw. Langzaam liet de bruine apprentice zicht in de sluiphouding zakken. Het zat niet echt lekker, maar dat was waarschijnlijk ook niet de bedoeling. Lightpaw probeerde wat stapjes te verzetten. Het lag best glad, met al die sneeuw ook. Haar maag maakte een grommend geluid. Honger. Het wende maar niet.

Oefen, oefen, oefen. Lightpaw zuchtte, opnieuw en opnieuw proberen. Haar pootjes begonnen pijnlijk koud aan te voelen door de sneeuw. Het zonnetje van in het begin was ver te zoeken. 'Weet je toevallig hoe ze in de Skyclan jagen? Kun je het me dan een beetje leren?' de woorden rolden over haar lippen. Oeps, dacht ze, dat had ze dus hardop gezegd. Vlug zakte ze in de sluiphouding zodat ze geen oogcontact kon maken met Wintersong. De bruine poes slikte. Ze wist niet welk antwoord ze moest verwachten.

'Ehm.. Ik denk dat je dat beter aan een andere Skyclankat kunt vragen, want ik zou het niet echt weten.' het kleine vlammetje hoop doofde in Lightpaw's borst. 'Oke, misschien doe ik dat wel.' fluisterde ze tegen Wintersong. Lightpaw wist dat er weinig kan was dat ze dat ging doen. Het lag nogal gevoelig. Ze slaakte een diepe zucht en liet zich weer in sluiphouding zakken. De hoeveelste keer was dit het niet? dacht ze terwijl ze zo geconcentreerd mogelijk naar voren stapte.

'Wil je het een keer proberen op een echt prooidier?' miauwde Wintersong. Lightpaw monterde wat op. De bruine poes vroeg zich al af wanneer ze dat zou zeggen. 'Ja hoor!' antwoordde ze opgewekt.  Ze huppelde wat heen en weer. Eindelijk een echte prooi vangen, de tijd van kitten zijn en achter mosballetjes en pluisjes jagen was voorbij. Ze glimlachte. Als ze maar prooi vonden, het was ook zo koud de laatste tijd.