Again and again {Slatekit}

De kit hield haar kopje wat schuin en glimlachte naar hem. Maar lachen fleurde hem niet echt op, dat deden ze nooit. Na enkele tellen antwoordde ze toch. "Dus.. je wilt geen gevoelens hebben?" Lurking knikte langzaam en keek toen snel weg. Bij sommige katten schaamde hij er zich voor en bij sommige voelde hij er niks voor, zoals bij Tall. Maar het punt was gewoon dat hij zich schaamde en hij haatte het. "Ik ben raar," murmelde hij toen zachtjes.

Opeens tikte de kit tegen zijn neus. "Niemand is raar," zei ze. "wat is niet-raar?" Lurks haalde zijn schouders op, dat wist hij niet en dat wilde hij eigenlijk ook niet weten."Speciaal is sterk," Hij wiebelde even met zijn oortjes en keek op. "Ik ben toch niet speciaal?" Vroeg hij uiteindelijk aan haar. Zo dacht hij immers over, maar hoe zag zij het? Zij zag duidelijk dingen anders dan hij...

Het duurde even maar uiteindelijk zei ze: "Jawel," Hij keek haar even aan, wat wantrouwig, maar gaf uiteindelijk toe aan haar schattigheid en knikte. "Wat vind je dan speciaal aan mij?" zei hij, oprecht nieuwsgierig. Het viel hem op dat het waarschijnlijk de eerste keer was dat hij nieuwsgierig was, maar dat mocht ook zeker.

Opnieuw bleef het even stil. Lurk dacht even diep na over deze kit. Ze dacht inderdaad anders dan hem, misschien zelfs helemaal het tegenovergestelde... "Je denkt speciaal," zei de kit. "dat is goed!" Lurk keek even weg en haalde zijn schouders op. "Als jij het zegt," murmelde hij zachtjes. "Anders is het saai en voorspelbaar," En toen begon ze haar pootje te likken De gevlekte kit keek op toen ze dit deed en wiebelde eens met zijn oortje. "Ik vind dat ik best een saai leven heb..." Zei hij zachtjes waarna hij zijn kopje op zijn pootjes legde. Ja, dat was waar...

De kit keek op van het wassen en knikte. "Kamp is saai," zei ze. Lurk knikte op wat ze zei. Het kamp had hem nooit echt spannend geleken en dat was ook zo... "buiten het kamp is het leuker," Wacht... Je kon nog buiten het kamp gaan? Wel meteen schoot zijn kopje naar boven en spitste hij nieuwsgierig zijn oortjes. "Maar sshh.. Mama en papa waren niet blij.. dus niet verder vertellen." Hij keek naar haar met een achterdochtige blik. "Ben je daar al geweest?" zei hij. "Is het daar leuk? Spannend?" Hij knipperde keer met zijn ogen. "Kunnen we ook een keer gaan?"

De kit knikte naar hem. "Het is er heel groot en de grond is zacht en zuigt aan je poten.. En er is prooi en grote vogels en hele hoge stekelige bomen," Hmm, dat snapte hij helemaal niet. Bomen konden toch geen stekels hebben? En grond die aan je poten zoog? Dat bestond toch niet? "Maar papa en mama zeggen dat kittens niet naar buiten kunnen... Maar de meneer die de kamp ingang moest bewaken sliep, dus ik kon naar buiten!" Vervolgde de kit. Lurking keek even van haar naar de kampuitgang en terug. "Mijn mama en papa hebben daar nog nooit iets over gezegd," zei hij stil. Ah, die hadden het toch al te druk met die 3 hersenloze mormels van een broers en 2 schatjes van zusjes. Hij was de enige die alles zelf kon doen.. Dus dat was waarschijnlijk de reden dat Snowy dat nog niet tegen hem had gezegd. "Ik zou nog wel een keer naar buiten willen.." Lurk keek op. "Dan gaan we toch samen," zei hij op een toonloze manier. "Als we samen gaan kunnen we elkaar helpen als er iets fout loopt," Jep, breng haar maar op het idee dat er iets fout kan lopen.

En zoals verwacht draaide ze haar oren naar achter, vast bang om iets ergs tegen te komen. Maar hij was niet bang, hij vond het niet erg. Hij kon toch alles aan en kon vertrouwen op zijn vaardigheden. De kattin schudde haar kopje en Lurk knipperde even extreem traag met zijn ogen. "Gaat gewoon goed," zei ze al lachend, duidelijk niet klaar voor de werkelijkheid. Eigenlijk zoals elke kit in dit kamp. Toen keek ze naar de uitgang en Lurk volgde haar blik. "Alleen de wacht slaapt nu niet.." Hij zag het. "Wat nu?" De kleine kit kwam overeind. "Dan leiden we hem er weg," besloot hij waarna hij met rustige stappen op de uitgang afwandelde, zonder echt te kijken wie eer naar hem omkeek.

Hij stapte verder en keek even naar de kat die de wacht hield. Toen ging hij zitten en staarde hij een beetje ernaar met zijn achterdochtige blik. Hij nam alle elementen in zich op en verwerkte ze even vlug waarna hij snel een simpel plan opstelde. Hij mocht dan wel slim zijn, maar hij was nog steeds een kit. Ingewikkelde plannen waren nog ietwat te... Ingewikkeld voor hem. "Hoe wil je dat doen..?" Hij keek even vanuit zijn ooghoek naar de kit en daarna terug naar de wacht. "Ik zat aan twee dingen te denken," zei hij op een murmelende toon. "Of we zeggen dat hij nodig is ergens anders, dus liegen of we kunnen een andere kit halen die voor ons het kamp uitsluipt en zo de aandacht van de wacht trekt. Wanneer hij bezig is met die kit kunnen wij onopgemerkt langs hen sluipen," Hij keek haar nu recht aan, met een ongeïnteressseerde blik. "Maar ik weet niet wie we moeten nemen," murmelde hij er toen zachtjes achterna.

Slatekit hield haar kopje schuin en keek hem aan. Hij bleef haar aankijken, wetend dat zijn hersenen meer dingen aankonden dan de hare. Maar hij zou dat nooit vrijgeven en zeggen aan iemand anders. Dat was zijn geheim en niemand mocht het weten... Maar iedereen wist het eigenlijk al... Ah... "Maar ik weet niet wie we moeten nemen," Lurking knikte, als teken dat hij het ook niet wist. "Ik wil niet liegen," besloot ze uiteindelijk. De gevlekte kit knikte opnieuw, goed dan namen ze het tweede plan. Toen werd het terug stil en leek ze na te denken. Ondertussen was Lurkie bezig met alle kits af te gaan en een paar bleven bij hem hangen, maar hij wachtte af tot Slate klaar was. "Hoe gaat dat lukken?" De kit knikte naar de nursery. "Ik heb opties," zei hij. "Roughkit, Windkit, Woodkit, Innerkit en Lockedkit," zei hij. "Wat denk jij?" Hij keek terug naar de kit en wachtte haar antwoord af. Hij was geduldig op dit vlak, wetend dat hij meer aankon.