Back in the old territory [CLAW] [FINISHED]

Moonwhite wurmde zich tussen de twee planken door, die als ingang diende van haar jachthut en rende direct het bos in. Prooi liep ze voorlopig voorbij, daar had ze later nog tijd genoeg voor. Die kleine beestjes hadden geluk, voor nu dan toch. Ze minderde haar snelheid toen ze eenmaal bij de grens van haar territorium was, maar liep vervolgens gewoon weer verder. Ze volgde dezelfde weg die ze eerder ook al had gedaan, langs het twoleg gebied, naar haar oude territorium. Haar mond had ze geopend om elk geurtje goed op te vangen. De laatste keer dat ze hier was, had ze Claw ontmoet en was de zoektocht naar honden niet meer doorgegaan. Vreemd genoeg was er geen geurtje hond te bespeuren. De witte poes kwam aan bij de plek waar ze de das voor het laatst had gezien. Er was niets meer te zien. Het bloed dat er was geweest was nu weg, enkele plukken haar lieten nog een spoor achter van een verlopen gevecht. Een grijnsje verscheen op haar gezicht. Tot nu toe was dat gevecht één van de moeilijkste geweest. Ze moest het Claw wel nagegeven, hij kon er wel degelijk wat van.

Back in the old territory [CLAW] [FINISHED] Iyhm36

Claw keek naar het litteken op zijn schouder. Hij bewoog heen en weer met zijn oortjes en moest denken aan het moment toen Moonwhite zijn territorium in was gegaan, alleen maar om haar excuses aan te komen bieden. Hij had zichzelf al voorgenomen dat als Sunset hem ooit zou verklikken en daarbij zijn kans om mentor te worden verpestte, hij de poes koud zou maken. Hij wierp nog één blik op zijn schouder en nam toen een besluit: hij ging Moonwhite opzoeken. Hij had namelijk tijdens haar bezoek in de BloodClan een beetje bot gereageerd, misschien iets te bot. Hij wilde gewoon niet sentimenteel overkomen en hij wist duidelijk niet hoe hij met zijn emoties moest omgaan, dus leek bot zijn wel de beste manier om ermee om te gaan. Hij wist echter wel zeker dat Moonwhite het niet zo'n leuke manier vond. Hij zou eens gaan zien in welke problemen ze zichzelf nu weer had veroorzaakt. Een beetje wankel liep de kater naar het Rogue territory. Dankzij de littekens in zijn flank en de wond in zijn schouder was het hem nog altijd niet gelukt om weer terug zijn snelheid te bereiken die hij altijd al had, maar elke dag trainde hij hard om beter te worden. Hij wilde een kater worden waarvoor iedereen in het bos vrees voor zou hebben. Hij wist dat het een onmogelijke taak zou zijn, maar hoe meer doden of voor het leven gewonde katten er op zijn naam stonden, hoe beter. Kalm liep de kater door toen hij een bekende geur rook. Ze stond op de plaats waar ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden en het gevecht met de das had plaatsgevonden. De kater liep met een kalme tred naar de poes toe om haar zeker niet het idee te geven dat hij haar zocht. 'Moonwhite,' sprak hij met diepe - sexy, gheghe - stem. Hij keek minachtend naar een paar zwarte plukken vacht die op de grond lagen en waar ze beiden geen vragen over hoefden te stellen van wie deze plukken waren. 'Wat eh... interessant om je weer te zien.'

Moonwhite had zich niet omgedraaid bij het horen van haar naam. In plaats daarvan verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht. Zijn stem leek anders als normaal, maar bestat ze nu geen aandacht aan. De witte poes draaide zich pas naar Claw om toen hij verder sprak. 'Interessant? Een grijns verscheen rond haar lippen. 'Ook leuk om jouw weer te zien, Claw.' miauwde ze kort en zette zichzelf neer. Haar blik ging naar de wonde op zijn schouder. 'Zo te zien genezen je wonden goed. Hoe gaat het verder?' Hij moest sowieso last hebben van de spieren in zijn schouder, aangezien ze daar zeker met haar tanden was geraakt. Eigenlijk was het vreemd om zo te denken. Eerst val je een kat aan en een tijd later vraag je hoe het gaat met de wonden, die je zelf hebt gemaakt. Moonwhite had haar, normaal koele, blik veranderd in een iets zachtere blik.

OOC: Geweldig xD

Claw bewoog een beetje geërgerd met zijn oortjes toen hij haar glimlach zag. Hij wist dan ook nooit hoe hij met dit soort dingen om moest gaan omdat hij zich er normaal niet in verzeilde, maar hij kon na alles wat ze hadden meegemaakt toch onmogelijk nog een echte hekel aan haar hebben of zelfs maar aanvallen? Waarom zou hij haar anders verborgen hebben in die struik met zijn grote gestalte? Hij grijnsde toen ze vroeg hoe het verder ging. 'Goed,' antwoordde hij, omdat hij niet wilde dat ze wist dat hij katten vermoordde. En hij wilde ook niet dat ze wist dat hij een kat voor het leven lang verwond had. Hij wist op de een of andere manier niet hoe ze daarop zou reageren. Ze was een Rogue after all. En dat wilde misschien niet zeggen dat ze niet kon moorden, maar hij dacht zo wel dat ze daar minder losjes in was dan hij. Hij dacht dat ze alleen zou doden als het écht nodig was, terwijl het bij hem voor de lol was. Nee, hij wilde niet dat ze dat beeld van hem kreeg. Hij merkte de verandering in haar blik op en voelde zich erg vreemd. In plaats van dat hij rustig op zijn poten stond, zoals hij normaal altijd deed, kneedde hij de zachte bladeren nerveus met zijn poten. 'Dus eh..' Hij keek om zich heen. 'Ik ben niet erg vriendelijk geweest naar het einde van ons gesprek toe,' zei hij, doelend op het feit dat hij nogal bot tegen haar was geweest nadat ze haar excuses had aangeboden in het BloodClan-territory. 'En ik wilde even zeggen dat dat me...' Hij kon het laatste woord bijna onmogelijk over zijn woorden krijgen, maar toen keek hij opnieuw naar de zachte blik van Moonwhite en rolde het er zo uit: '... spijt.'

Ze sloeg haar staart over haar voorpoten en knikte even toen Claw zei dat het verder wel goed ging. Het was geen uitgebreid antwoord, maar meer moest ze toch niet weten. 'Ik ben niet erg vriendelijk geweest naar het einde van ons gesprek toe,' Moonwhite richtte haar blik op Claw toen hij verder sprak. Wilde hij nu zijn excuses aanbieden? Moon vond het eigenlijk wel amusant dat de grote kater het toch probeerde. 'En ik wilde even zeggen dat dat me...' Ze keek hem afwachtend aan, maar nog steeds met dezelfde zachte blik. '... spijt.' Moonwhite grinnikte even. 'Dat zit wel goed. Ik ben toch niets anders gewoon van jouw.' Een plagerig glimlachje verscheen op haar gezicht. Die excuses had ze helemaal niet aan zien komen, wat haar eigenlijk wel verrast had. Ze trok zichzelf recht en tikte hem kort met haar staart aan. 'Ik wilde net naar de rivier gaan. Zin om mee te komen?' Zonder verder op antwoord te wachten, liep ze al richting de oever, die net voorbij de strook bomen lag.

Ook al waren de woorden plagend bedoeld, Claw voelde een steek door zijn borstkas gaan bij haar woorden. Was hij zo vreselijk tegen haar altijd? Oké, hij was niet aardig geweest, zeker in het begin niet, maar nu was dat toch niet meer zo? Had hij soms zijn momenten, maar dat was omdat hij niet sentimenteel over wilde komen. Hij wilde die grote kater zijn waar iedereen naar op keek, waar iedereen vrees voor had en die iedereen kende. Hij schrok op van haar staart die contact met zijn vacht maakte en knikte kort op haar vraag. Hij wist niet wat ze bij de rivier wilde gaan doen, but whatever. Met een kalme tred sprong de kater naast de poes en liep zo met haar mee naar de oever. Ondanks dat hij niks te vrezen had, keek hij toch maar even om zich heen om te zien of er geen Clangenoten van hem in de buurt waren. Hij had geen zin in een aanvaring met ze. Bovendien wilde hij nog steeds die leerling van hem krijgen en daarvoor moest hij zich bewijzen tegenover Moonwhite. Maar Sunset zou wel zwijgen, toch? Hij richtte zijn blik op de oever en zag zichzelf weerspiegeld. Een grote, zwarte kater met lichtgroene ogen en een vacht vol littekens. Hij boog zich voorover en dronk een beetje. Hij draaide zijn kop naar haar. 'Heb je trouwens nog meer hier van jouw soort ontmoet?' En met haar soort bedoelde hij een Rogue. 'Een mooie kater, perhaps?' Hij grijnsde. 'Niet zo knap als mij natuurlijk,' voegde hij er aan toe.

Eenmaal bij de oever, zette ze zichzelf neer om wat te drinken. De laatste keer dat ze bij een rivier was, was ze aangevallen door één of andere kater die echt gebrand was op zijn territorium. En dat omdat ze op zijn oever gesprongen gesprongen was. Ze had wel iets nieuws geleerd toen, gebruik maken van je omgeving. Iets wat ze toen direct had toegepast. Zo word je territorium wel groter met de dag. Moonwhite draaide haar kop om naar Claw toen hij een vraag stelde. Even haalde ze bedenkelijk haar wenkbrauw op en lachte vervolgens even. 'Het bos zit vol met rogue's,' Zei ze met een grijnsje. , maar je doelt op een partner, gok ik?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik heb de meeste weggejaagd met hun staart tussen hun achterpoten.' Mompelde ze vervolgens, geen grens was te zien op haar gezicht toen ze dit zei. Er waren natuurlijk katers geweest die ze niet had weggejaagd, maar daar was het vooral gebleven bij gesprekken, niets meer. De witte poes trok zichzelf recht en legde zich neer in de schaduw van de dichtstbijzijnde boom. 'Waarom wilde je dat weten, knappe kater? Zijn woorden direct tegen hem gebruikend.

OOC: Als hij het zelf zegt, gebruikt ze het tegen hem. Die laatste zin was btw geweldig. xD

Claw antwoordde niet op het feit dat het bos vol zat met Rogue's. Dat wist hij wel. En hij vond het niet leuk, want ze waren niet allemaal even respectvol tegenover hem. Hij dacht na over Mary. Nee, zij was niet respectvol tegen hem geweest. Moonwhite in het begin trouwens ook niet, maar het was verrassend hoe twee katten soms konden veranderen tegenover elkaar. Zijn lichtgroene blik haakte zich in de hare toen ze het over een partner had. Hij grinnikte. Typisch iets voor Moonwhite om ze weg te jagen. Hij wist niet waarom, maar hij vond het niet zo heel erg dat ze dat gedaan had. Hij had zich vreemd gevoeld bij het idee dat een andere kater Moonwhite's partner was. Zijn vacht werd warm toen ze zijn woorden tegen hem gebruikte en hij richtte zijn blik op haar. 'Dus je geeft het toe,' sprak hij grijnzend. 'Ik wist namelijk allang dat ik heel knap ben, maar het is goed om het van jou te horen.' Hij grinnikte even en zijn valse, spottende grijns die hij meestal om zijn lippen droeg veranderde in een échte lach. Eentje die je waarschijnlijk niet zo gauw meer zou tegenkomen. Zijn blik bleef echter wel nog dezelfde. Hij was geen kat die zijn blik zou verzachten, onder geen enkele omstandigheden. Hij toonde genoeg gevoel door echt te lachen naar haar, vond hij. 'En de reden waarom ik het wilde weten...' Hij stopte even en dacht na. 'Ik denk niet dat één enkele Rogue hier in dit woud je verdient op die manier. Zo loyaal zijn ze nou ook weer niet. En ze zullen je in geen enkel geval goed kunnen beschermen.' Hij wendde zijn blik van haar af terwijl hij sprak. Hij wist niet waarom hij dit allemaal zei, maar het frustreerde hem allemaal enorm. Zijn robuuste figuur bewoog zich voorover om nog wat te drinken zodat hij Moonwhite niet aan hoefde te kijken.

OOC: Dankjewel xD

Moonwhite keek kort op van het wassen van haar poten toen Claw iets zei. 'Ik wist namelijk allang dat ik heel knap ben, maar het is goed om het van jou te horen.' De poes grijnsde kort. 'Als ik hier nu niet lag, had ik je al lang een klap verkocht.' siste ze kort met een grijns en legde vervolgens haar kop neer op de grond. Ze draaide haar kop iets, zodat hij nog in haar blik veld verscheen. 'Ik denk niet dat één enkele Rogue hier in dit woud je verdient op die manier. Zo loyaal zijn ze nou ook weer niet. En ze zullen je in geen enkel geval goed kunnen beschermen.' Verrast tilde de witte kat haar kopje terug op. Dat hij zich vervolgens ook weg draaide, was haar wel opgevallen. 'Denk je dat ze niet loyaal zijn en niet sterk genoeg?' Ze legde haar kop terug met een glimlachje neer in de bladeren. 'Dan moet ik eens dringend een kat gaan zoeken die het tegenovergestelde van dat is. Maar zo'n katten staan niet direct voor je neus hé. Een geamuseerde glimlach stond op Moonwhite's gezicht. [Dit moest gewoon xD] Moonwhite trok zich recht en rekte zichzelf uit.

Claw draaide zijn kop bij haar vraag. 'Dat weet ik wel zeker,' gromde hij. Hij keek verrast op bij haar antwoord. Hij had eerder verwacht dat ze de Rogue's zou verdedigen. Ze was er immers zelf eentje en hij had hun daarnet beledigd. Hij had echter alleen op de katers gemikt, niet op de poezen, maar het was nog steeds een deel van haar. Hij grinnikte echter toen ze uitgesproken was en keek toen naar zichzelf in de weerspiegeling van het water. Hij schudde zijn kopje. Nee, hij zou nooit die kater worden. Hij zou nooit die kater kunnen worden die hier een goed antwoord op kon geven waar ze iets aan had. Hij zou nooit die kater worden die zijn gevoelens zou laten blijken. Want om eerlijk te zijn mocht hij haar wel graag, maar hij kon dat toch niet verwoorden. En hij wist dat dat een zwakte van hem was waar de Rogue-cats hier waarschijnlijk wel gewoon mee om konden gaan. Maar alsnog, ze waren niet sterk en loyaal genoeg. Ze zouden haar niet kunnen geven... wat hij haar kon geven. 'Als je goed zoekt, vind je ze vast wel,' sprak hij alleen maar, waarna hij met een kort glimlachje zijn blik weer af wendde. 'De Rogue-poesjes hier zijn trouwens ook niet zo interessant. Buiten jou dan, bedoel ik.' Zonder dat hij het in de gaten had sprak hij weer met zijn diepe - sexy, gnagna - stem. Hij wist niet precies waarom, maar hij wilde haar ook maar even op zijn manier laten weten dat hij ook geen partner had, hoewel hij niet zeker wist of ze die boodschap in zijn woorden wel goed kon ontvangen.

Moonwhite liep terug naar de oever toe en zette haar voorpoten in het water, toen een vis in haar blikveld verscheen. Ze draaide zich al snel om naar Claw bij het horen van zijn laatste zin. Toen haar blik terug ging naar het water, was de vis al weer weg. Hoe kon ze nu afgeleid zijn, als een prooi vlak voor haar zwom. Claw leek onzeker te zijn, maar wist dit al snel te verdoezelen met zijn lage stem. De witte poes zette haar poten weer op het droge en draaide zich naar de zwarte kater toe. 'Misschien heb ik hem al gevonden?' Een klein plagerig glimlachje speelde om haar lippen. Ze zei het dan wel op een plagerige toon, iets wat ze vaak deed, maar het klonk wel serieus in de oren.

OOC: ...

Claw draaide zijn kop om naar haar toen ze naast hem kwam staan. En opeens drong een gevoel door hem heen dat hij nog nooit eerder in zijn leven had gevoeld: onzekerheid. En onder al die onzekerheid verschool zich nog een gevoel dat hij nooit meer had willen voelen sinds de dood van zijn vader, dat zijn eigen schuld was geweest: angst. Hij voelde zich weer dat kleine katertje van zeven moons geleden. Zijn poten leken wel vastgeklampt aan de oever te zijn toen ze sprak. Op de manier waarop ze sprak kon hij merken dat het jegens hem was, aangezien ze net had verduidelijkt dat er geen enkele andere kater was. En hij moest ook zeggen dat hun verhouding anders was, anders dan al de verhoudingen die hij tot nu toe had meegemaakt. Hij deed een paar stappen achteruit. 'Moon,' sprak hij met zachte stem. Zijn achterpoot schoof nog net niet over de oever, hij was op het moment niet zo goed op zijn stappen aan het letten. Hij voelde een grote onzekerheid over zich heen komen en beet gefrustreerd zijn kaken op elkaar. Het ging te snel. Hij had het gevoel alsof hij geen lucht meer kon krijgen. Hij wendde zijn blik van haar af. 'Ik denk niet dat ik die kater voor je kan zijn, Moon,' sprak hij gefrustreerd. 'Ik zal je keer op keer ergeren, teleurstellen en kwetsen. En dat is het niet waard. Vergeet dit gesprek gewoon. Vergeet mij.' Hij sprak steeds meer gefrustreerd en draaide zich uiteindelijk om, waarna hij wankel begon te lopen, weg van haar. Hij wist niet waar hij naartoe wilde, maar hij wilde dat gezicht niet meer zien. Niet de zachte blik meer en al zeker niet de blik die hij nu had veroorzaakt door zijn woorden te spreken.

Nu zag ze pas hoe gefrustreerd Claw wel niet was. De grote kater wist duidelijk niet hoe hij hier mee om moest gaan. 'Ik zal je keer op keer ergeren, teleurstellen en kwetsen. En dat is het niet waard. Vergeet dit gesprek gewoon. Vergeet mij.' Moonwhite legde kort haar oren plat bij deze woorden. Zo snel liet ze dit niet gaan. Het was nu of nooit. De witte poes sprong achter hem aan en duwde hem met haar volle gewicht tegen de grond. 'Als ik dit alles moet vergeten, ik het mijn plicht om jouw erop te wijzen dat je op mijn territorium bent.' Ze hield haar klauwen in, maar hield de kater wel tegen de grond gedrukt. 'En zeg niet nog eens dat wat je net zei, het niet waard is. Geen enkel leven is voortdurend rooskleurig. Moonwhite siste kort en richtte haar oren vervolgens op. 'Je kunt niet zomaar weglopen van je problemen, Claw.' De witte poes duwde zich af en zette haar poten terug op de grond.

Claw had gedacht dat het allemaal simpel zou zijn. Dat ze hem gewoon zou laten weglopen. Dat ze hem zou laten doen en dat hij haar nooit meer zou zien, nooit meer zou spreken en uiteindelijk met heel wat moeite zou kunnen vergeten. Niets van dit alles was waar, want niet veel later lag hij op de grond. Hij keek verbaasd naar de poes boven zich. Hij wilde eerst uithalen, maar hield zijn klauwen in en hield zijn pootjes tegen zich aan zodat hij haar met geen poot zou aanraken. Hij keerde zijn oortjes naar haar toe en luisterde naar haar woorden. Hij zuchtte zachtjes. Hij was verbaasd door haar woorden, maar wist dat ze gelijk had. Hij was inderdaad weg aan het lopen van zijn problemen, iets wat hij normaal niet deed. Maar dit was niet hèm. Dit was niet de kater die hij wilde zijn. En ergens ook weer wel, wel voor Moon, maar niet voor zichzelf. Hij duwde zichzelf overeind en begon, om tijd te winnen, de vuilheid van zichzelf te wassen die Moon veroorzaakt had door hem tegen de grond te duwen. Hij keek haar aan. 'Je hebt gelijk,' antwoordde hij. 'Ik loop inderdaad weg voor mijn problemen, voor dit.' Hij haalde diep adem en liep daarna naar haar toe, waarna hij zijn gezicht op slechts enkele centimeters van haar afhield. 'Het is gewoon dat ik het niet gewend ben om dit soort dingen te voelen. Vriendschap. Meer dan vriendschap.' Hij keek weg. Zo. Nu had hij het gezegd. Hij kon het niet meer terugdraaien, hij kon niet meer snauwen om dit ongedaan te maken. Hij besloot om op zijn plaats te blijven staan, hoe onzeker hij ook was. Hij wist niet hoe hij verder zou moeten reageren. Zoals hij al opmerkte: hij was geen perfecte kater en dat zou hij ook zeker niet worden, al zeker niet voor Moon.

Moonwhite richtte haar oren in de richting van Claw toen hij zichzelf recht trok en kort zijn tong over zijn vacht liet gaan. 'Je hebt gelijk,' Natuurlijk had ze gelijk. Ze had wel gezien dat Claw's gedrag veranderde met de dag. Even hield ze haar kopje even schuin. 'Het belangrijkste is dat je jezelf blijft, Claw.' Miauwde ze nadat hij zijn kop had weggedraaid. 'Dat gevoel is bij mij heus niet gekomen doordat je je zo 'zacht' gedraagt.' Moonwhite gaf hem een korte, maar onverwachte, lik op z'n wang. 'Ik ben ook echt niet voor die sentimentele dingen, dus laten we die maar gewoon achterwege.' De witte poes draaide zich om en liep weer terug naar de oever van de rivier.

Claw draaide zijn kop op en grinnikte. 'Ik denk dat dat wel zal lukken,' mompelde hij op het feit dat hij zichzelf moest blijven. Ja, dat zou voor hem geen probleem zijn. Maar hij vroeg zich af hoe lang het zou duren tot Moon het zat van hem zou zijn. Tot ze zich zou omdraaien en hem alleen zou laten. En in welk stadium stonden ze nu? In de vriendschap-stadium of hadden ze meer? Hij keek verbaasd op toen hij een lik over zijn wang kreeg en boorde zijn ogen in de hare. Ze had het toegegeven. Zij had ook een bepaald gevoel voor hem. Hij naderde haar kalm toen ze haar laatste woorden had gesproken. Had hij zoveel vragen, maar hij was te koppig om ze te stellen. 'We zullen wel zien hoe het verder gaat,' was het enige wat hij kon zeggen. 'En we zullen wel zien of het wat wordt. Voor nu is het misschien wat te snel.' Hij dacht kort na. 'Maar als er geen andere katers komen of geen andere gevoelens, dan spreken we elkaar er opnieuw over aan. En als de tijd rijp is, ben ik de jouwe. En ik zal je beschermen en loyaal aan je zijn, daar kun je van op aan.' Hij had de hele tijd naar zijn borst gekeken terwijl hij sprak, maar na zijn woorden probeerde hij oogcontact te maken. Er was voor nu nog niets officieel. Hij vond het te snel, na een paar bezoekjes al meteen voor het serieuze werk gaan. Maar ze zouden wel zien. Als het echt was wat ze voor elkaar voelden, dan zou dat op een dag wel waar worden, right?

Ze had niets gezegd op wat Claw allemaal zei. De poes kon er ook niets tegenin zeggen, want hij had gelijk. Vandaag was het wel even snel gegaan, maar als ze het nu niet had gezegd, zou het nooit gezegd worden. En hij was trouwens begonnen. Wist hij dat zelf trouwens. Moon glimlachte kort naar hem. 'Niet te snel.' zei ze dan toch maar instemmend, om toch iets gezegd te hebben. De poes zette zich neer op dezelfde plek waar ze eerder nog gelegen had, haar blik op Claw gericht. Ze waren nu gewoon vrienden, dat stond al zeker vast. Op dit moment had ze ook niet meer nodig.

OOC; Moon's relations effe aanpassen :3

Claw voelde zich opgelucht toen Moon instemde. Ze had ook gewoon kunnen zeggen dat ze niet wilde wachten en dat ze nu actie wilde ondernemen. Hij had niet geweten wat hij dan had moeten zeggen. Hij wist dan ook niet of hij er echt klaar voor was. Hij was niet de kater die een partner zou kunnen hebben. Hij wist niet eens of hij Moon wel goed zou kunnen onderhouden. Hij wist wel vrij zeker dat hij haar zou kunnen beschermen met zijn leven, maar was dat genoeg? Ach, het was iets waar hij nu nog niet te veel over na hoefde te denken. Moon had toch ingestemd dat het niet te snel moest gaan? Ze zouden elkaar vast wel weer tegenkomen als de tijd rijp was, toch? Claw keek haar aan. 'Moon,' mompelde hij. 'Hoe moeten we het gaan doen als de tijd wél rijp is?' Hij keek haar aan. 'Ik zit immers wel nog in BloodClan en jij bent een Rogue. Ik weet niet of Lítill het wel goed gaat keuren als ik...' Hij maakte zijn zin niet af omdat hij niet sentimenteel over wilde komen, hoewel hij best wist dat hij dat in de afgelopen tijd al wel geweest was. Hij ging zitten en likte over zijn schouder om zijn emoties voor haar te verbergen, waarna hij rustig op antwoord wachtte.

De witte poes had zich terug neergelegd en richtte haar kopje kort op toen Claw haar naam zei. 'Ja?' miauwde ze kort als teken dat ze luisterde. Ze richtte haar oren naar haar toe en bestudeerde hem kort, voordat hij met zijn uitleg begon. 'Hoe moeten we het gaan doen als de tijd wél rijp is?' Even haalde ze haar wenkbrauw op, maar al snel trok ze zichzelf iets rechter. 'Wat er dan gebeurd, zien we op het moment zelf.' miauwde ze. Het was een feit dat hij Bloodclan was en zij een Rogue, maar in haar ogen leek dat niet bepaald de grootste hindernis te zijn. 'Doe gewoon waar je het beste in bent en vergeet dit gewoon even.' voegde ze er nog aan toe. Dit konden ze later nog wel eens boven brengen, maar nu konden ze hun hoofd daar best niet over breken. Toch? 'Het is onnodig om er nu al je hoofd over te breken.' stelde ze hem gerust. Claw liet zijn tong weer over zijn vacht gaan. Ondertussen had ze al wel door waarom hij dat steeds deed, maar zei er maar niets over.

Hij gaf een korte knik op de woorden die Moon sprak. Het klonk allemaal wel logisch in zijn oren. Uiteindelijk zou het allemaal wel weer op zijn pootjes belanden, misschien moest hij er voor nu ook maar even niet aan denken. Om zichzelf een houding te geven spitste hij zijn oren en draaide zichzelf om. Hij rook muis. Hij dook in een jachthouding en klapte zijn klauwen al uit. Zijn klauw aan zijn rechtse poot, welke groter was dan die van zijn linkse poot, hield hij uitdagend naar voren gericht. De muis merkte hem niet op. Claw wilde net springen toen hij zijn bek opende en meteen merkte dat een andere muis naast die ene muis stond, maar deze muis stond verborgen onder de struik die zich weer vlakbij de eerste muis bevond. Claw schudde zijn kop om zijn verwarrende verklaringen te verdrijven en sprong toen. Zijn grote klauw spietste de tweede muis terwijl hij landde op de eerste. Hij kwam weer overeind en beet de verdoofde muis dood. Hij liet de andere muis minachtend op de grond vallen. Hij liep naar Moon toe en gooide haar achteloos het muisje toe die hij had gevangen. Hij liet de eerste muis voor zichzelf. Expres had hij de dikste muis aan Moon gegeven om... een of andere rare reden die hijzelf nog niet begreep, maar hij vermoedde dat het met die rare gevoelens te maken had waar ze het net over hadden. Hij boog zich voorover en begon te eten. 'Je kunt het me niet kwalijk nemen dat ik een muis ving op jouw territorium,' sprak hij grijnzend. 'Ik heb ze immers met je gedeeld.' Zonder dat hij zich er echt bewust van leek te zijn knipoogde de kater naar de poes, waarna hij zich snel over de muis boog om deze vervolgens op te eten.