Eerste Post.

Cloudburst had geen last van haar botten en was nog prima in staat om haar prooi zelf te vangen,dus toen een verwarde Apprentice haar een stuk prooi aanbod,omdat ze toevallig even bij de Elders zat,had ze hem raar aangekeken. Ze had met tanden op elkaar gezegd dat hij het wel aan de Elders kon geven en daarna weggegaan om zich te bewijzen tegenover de Apprentice. Zag ze er dan zo oud uit? Och,de poes wist dat ze geen vrolijke jonge Warrior meer was,maar ze ging echt nog wel wat jaartjes mee. Cloudburst snoof even en zwiepte met haar langharige staart, een teken dat men even uit haar buurt moest blijven,indien hun vacht hun lief was. De lichtgrijze poes besloot om eens te kijken wat de uil deed,waarschijnlijk sliep hij. Wel,misschien hing er nog een dapper eekhoorntje rond bij zijn boom. Na enkele katten lichtjes te hebben begroet,ze bleef natuurlijk wel netjes,kwam ze bij de reusachtige boom aan. Ze likte even wat vuil van haar poot en liet toen de geuren door zich heen komen. Uil,iets waarvan ze niet wou weten wat het was,hoog waarschijnlijk een braakbal en een oude geur van een konijn. Zo te merken ontsnapt aan de Thunderclan. Dan nog de muizen die hun holletjes vreemd genoeg bij de boom hadden,maar vandaag blijkbaar thuis waren, enkele vogels boven haar en wat ouwe kattengeuren. Toen ze alles ontdekt had,besloot de poes om op iets te wachten. Een sappige vette muis. Ze ging liggen en kwam zo ontspannen over. Hopelijk trapten de sullige prooien van het bos erin. Nadat Cloudburst een tijdje gelegen had, kwam er inderdaad een nieuwe geur haar geurklieren binnen. De geur van Thunderclan en van warmte. Een geur die Queens meestal droegen voor haar. Al vlug koos ze de naam Dogdance en die kwam dan ook voor haar. Cloudburst liet zich even op haar rug vallen en keek de poes aan. "Goedendag Dogdance"ze stond op en schudde haar lange vacht uit. ''Laat je je kittens alleen en geniet je van het bos?"

Lynxfang bekeek vanaf een steen het territorium, terwijl hij luisterde naar de vreemde stilte. Hij zat er wel vaker, maar meestal hoorde hij dan wel het water stromen in de verte. Echter was de rivier keihard bevroren en moest je veel moeite doen om nog iets te kunnen horen stromen onder het ijs. Lynxfang bekeek het witte landschap, het had wel iets moois. Leafbare was altijd nog minder grauw dan Leaf-fall. Ergens was Lynxfang blij dat dat voorbij was. Nu kwam echter de tijd van de kou en de prooischaarste. Wel, de prooischaarste was voor hem geen probleem, aangezien hij de gave had om op twee muizen per dag te kunnen overleven. Als het moest een. Hij had eigenlijk nooit echt honger. Nu ook, terwijl het al even geleden is dat hij gegeten heeft. Plots besefte Lynxfang dat zijn achterwerk pijn deed en hij besloot dat hij de steen maar eens verliet en de zoektocht naar prooi ging maken. Nadat hij op een ongepaste wijze zijn achterwerk sneeuwvrij had gemaakt, vertrok hij verder het landschap in. Starclan was met hem. Een prachtige bruin konijn kwam in zijn zichtveld en Lynxfang dook meteen in jachthouding. Konijn stond niet bekend als een gemakkelijk dier om te vangen, maar misschien bleef Starclan bij hem. Lynxfang, die nogal abrupt kon zijn, sprong al op en rende het konijn achterna. Zijn mentor had hem daar vaak op aangesproken, maar Lynxpaw leerde het nooit, als Lynxfang deed hij het nog steeds. Vissen was voor hem daarom een gemakkelijk iets. Maar tja, vissen ging zo lastig nu. Het konijn was ontsnapt en Lynxfang verloor het uit het oog. In zijn ooghoek vond hij hem weer. Het konijn vertrok in zijn hol. Lynxfang vervloekte zichzelf en draaide zich om. Hier was voorlopig niks te halen. Maybe wat verderop proberen. Plots verscheen er een gestalte van een kat naast hem en geschrokken draaide hij zich om.

Silverleaf wandelde op een zonnige dag door het bos in de hoop wat prooi te vangen.
Ze bleef in eens stokstijf staan toen ze een kitty cat geur rook .
¨Wat is dat Zei ze toen ze wat dichterbij kwam.
¨ Bhah waarschijnlijk weer een kitty cat die hier ergens rondloopt¨.
Ze wandelde verder en sprong in een boom om te zien waar het poesje was.

Met een rustige tred in haar passen baande de poes zich een weg door het moerassige gebied heen. Aangezien ze niet al te groot was, had de modder zich tot net onder haar buik weten te reiken. Soms was dit best lastig, aangezien ze vaak met een aangekookte pels van slijk terug keerde naar het kamp. Maar goed, het was nu eenmaal iets waar ze niets aan kon doen.
Haar groene blik hield het pad waarop ze liep stevig in de gaten, haar oortjes gingen dan ook ietsjes overeind staan zodra een bruin gestalte haar zichtveld binnentrad. Algauw herkende ze de kater als Tallpaw, zoon van Shrewstar. Bij vele katten stond hij bekend als de problemenmaker, wegens het feit dat de kater een tijdje geleden steeds opnieuw bij de grenzen te vinden was. Echter hield de medicine cat zich daar niet echt meer mee bezig. De kater was jong, en hoorde dus nog plezier te maken en risico's te nemen. Met een vriendelijke knik begroette ze de bijna volgroeide leerling, om hem vervolgens ook een blik waardig te gunnen. "Goedendag Tallpaw, alles goed?" Haar ogen keken ietwat bezorgd voor zich uit. Ze wist nog goed hoe slecht hij eraan toe was geweest de vorige keer dat ze hem had gezien.

Een rode kat sloop door de struiken van het bos. Rusty was op jacht en had net een muis geroken. Het was tijd om eens een echte muis te vangen. Heel voorzichtig sloop hij voort, terwijl hij ervoor zorgde dat de wind naar hem bleef toe waaien en dat hij geen takje zou raken. Toen hij eenmaal dichtbij genoeg was bewoog hij zijn lichaam even op zijn poten en sprong toen met een elegante boog naar de muis. Het dier vluchtte, maar Rusty's poten waren sneller en drukte hem tegen de grond. Hij wilde zich net naar de muis toe buigen toen een rammelend, kletterend geluid hem stoorde.

Verwilderd schoot hij overeind uit zijn mand. Zijn halsband, die de naam Rusty op zich had, schuurde ongemakkelijk tegen zijn nek. Het was zijn huisvolk maar geweest die hem te eten gaf. Het kletterende geluid was het geluid van harde brokjes die in zijn bak vielen, het gerammel van het pak waar het eerst in had gezeten. Een van zijn tweebenen liep langs en haalde haar hand over hem heen. Rusty schoot naar zijn bakje om te eten. Rustig nam hij een paar happen van de zoute, smakeloze brokken. Ook het water dat naast zijn eten stond had een rare, ijzerachtige smaak. Rusty zuchtte even en wandelde naar de deur. Daar was de opening naar buiten. Hij kroop door het voor hem gemaakte gat, wat mensen een kattenluik noemen, en baande zijn weg tussen de bloemen door. Zijn huisvolk hield van bloemen, maar het grootste deel van de tuin bestond uit gras. Rusty lette niet op de vertrouwde omgeving die hij al veel te vaak had moeten zien. Met een soepele sprong belandde hij op het tuinhek, wat eigenlijk een stenen muurtje was, met genoeg ruimte om lekker op te zitten. Toen hij een goed plekje had gekozen ging hij zitten en krulde zijn staart om zijn poten. Verlangend staarde zijn groene ogen naar het bos dat aan de andere kant van zijn tuinmuur lag. Er was een groot grasveld, met een pad waar tweebenen wandelde en daarachter lag een groot bos. Het woud was vol van geuren en Rusty was maar al te nieuwsgierig naar alle avonturen die je daar zou beleven. Hij had van veel katten gehoord dat het gevaarlijk was. Dat het bos vol zat met gevaarlijke dieren waaronder enorme, wilde katten. Ze doodde iedereen die zich daar liet zien en niet veel katten kwamen terug na een reisje naar het bos. Toch trok het hem aan, hoe veel verhalen hij ook had moeten horen.

sparrowpaw kijkt rond en zit opeens vreemde katten rondlopen ze komen niet van een clan
en ze gaan naar de windclan toe. ze moet de rest waarschuwen. ze is er. maar waar is de leider? ze zoekt de hele tijd maar kan niemand vinden. dan hoort ze gemauw. het zijn wat ouwe katten. waar is de leider nou vraagt ze. geen antwoord. ze zoekt nog steeds.
de vreemde katten kommen er al aan. help denkt ze.

Toen Forestpaw s'ochtends wakker werd in de apprentice den voelde hij meteen dat het een goede dag zou worden. De vogels floten en het was best warm, ookal was de zon niet zichtbaar achter de donzige wattenwolken. Hij keek rond naar de nog slapende apprentices en begon zichzelf een korte wasbeurt te geven. Toen stond hij op en vloog bijna het hol uit. Snel keek hij om zich heen en keek of er misschien iets interessants gebeurde in het kamp. De meeste katten sliepen nog, of werden net wakker. Natuurlijk waren er ook vroege vogels zoals hij, die al op waren om hun poten eens te gaan strekken. Forestpaw besloot dat het niet heel interessant was allemaal en nam zijn toevlucht naar het bos. Daar begon hij maar wat prooi te verzamelen. Het eerste wat hij in zicht kreeg was een vink. Een flink dikke, die zich deze leafbare waarschijnlijk had volgepropt met Twoleg eten. Forestpaw sloop voorzichtig dichterbij de vogel. Op het moment dat Forest uit de struiken kwam zetten vloog het vogeltje op van een ander geluid. In een reflex haalde Forest uit naar het vogeltje in de lucht. Hij bleef met zijn klauwen haken in het vleugelgewricht en haalde het beestje naar beneden. Toen hij het had gedood keek hij nog eens om zich heen, op zoek naar het geluid waar het vogeltje van was geschrokken. Toen pikte hij de geur op van een andere ShadowClankat.

De zon streek zachtjes over de lange, zilvergrijze haren van Silverthorn. Ze lag languit tussen de bladeren, haar ogen genietend tot spleetjes gevormd. Dagen als deze kwamen niet veel voor tijdens de Leaf-fall, dus moest je er volop van zien te genieten, iets wat Silverthorn niet dagelijks deed. Vooral tijdens slechte weersomstandigheden kon ze maar moeilijk rust vinden, zelfs al wist ze zeker dat ze op een veilige plek zat. Ze lag op haar zij, met haar poten zo ver mogelijk uitgestrekt. Haar kop bewoog ze door de gouden bladeren. Vaag deed het haar denken aan de streling van een vriend, geliefde of ouder, iemand die van haar hield, maar tegelijk ook iemand die ze nooit had gekend en ook nooit zou kennen. De katten waar ze bang voor was, de broers die haar verlaten hadden en de moeder wiens leven hen ontnomen was. Nu kwamen de nare herinneringen weer, de redenen waarom Silverthorn zo moeilijk kon genieten van het leven dat haar gegeven was. Een blad dwarrelde naar beneden en viel op haar klittende vacht, waarop Silverthorns spieren zich spanden. Tak, dacht ze, maar ze wist dat dit niet eens leek op een tak. En toch… Langzaam opende ze haar ogen en draaide ze haar hoofd zodat ze naar boven kon kijken. Waarom was ze hier gaan liggen?

Langzaam stond de poes op. Haar lichaam diende haar niet meer zo goed als dat het vroeger gedaan had, ondanks dat ze nog lang niet het idee had dat ze klaar was om te sterven. Zo oud was ze toch nog niet? Ze wist niet hoe oud de katten om haar heen waren of werden en dacht er ook vrij weinig over na. Het maakte haar niet uit hoe oud díe katten waren, ze wist dat zíj nog lang niet dood wilde. Ze klampte zich vast aan het leven als een pasgeboren kitten aan zijn moeder, bang om haar lichaam hier achter te moeten laten. Alleen. Dat was misschien wel het engste aan de dood. Alleen moeten sterven, zonder dat er katten zouden zijn die haar ook maar een blik waardig zouden schenken. Maar ja, contact maken met andere katten… dat durfde ze dan ook weer niet.

Plotseling werd ze opgeschrikt uit haar gedachten. Bladeren kraakten, overal om haar heen zo leek het wel. Silverthorns vacht kwam overeind en ze dook in elkaar, om zich heen loerend. Ze moest hier weg, maar welke kant. Rechts van haar drong een nieuw geritsel tot haar door en zo snel als haar poten haar toelieten vluchtte Silverthorn naar links. De doorn was niet meer. Silverthorn had erover gedacht zichzelf een andere naam te geven, iets van Frightened, maar wat had ze daar aan, als er niemand was om je met die naam aan te spreken? Silverthorn haastte zich door het bos heen. Takken klampten zich vast aan haar vacht en probeerden haar naar zich toe te trekken, maar ze was nog sterk genoeg om zich aan hen te ontworstelen. Ze rende en rende, zonder te weten waar naar toe – maar ja, dat had ze nog nooit geweten. Haar leven was een reis, niet meer en niet minder. De dood was het einde en zij probeerde een zo groot mogelijke omweg te nemen.

Ineens waren er geen takken meer, maar een afdaling. Dit verraste Silverthorn zodanig, dat ze door de bladeren heen rolde en niet in staat was zichzelf snel te herstellen. Ook dit deed haar geestelijk pijn, want hoe erg was het voor een kat, als zij niet meer in staat was snel te reageren op situatie waarop zij vroeger wel snel had kunnen reageren? Haar zware leven begon steeds zwaarder aan haar te trekken en zou haar vroeg of laat fataal kunnen worden. Zeg maar rustig vroeg, dacht Silverthorn, toen ze besefte waar ze terecht was gekomen. Een zwarte poes keek haar kalm aan, een prooi aan haar voeten, ze had zojuist gesproken. Achter zich hoorde Silverthorn geritsel. Was dat nog altijd hetgeen waarvoor ze gevlucht was? Of maakte ze zich slechts illusies? Aarzelend en tergend langzaam kwam ze overeind. Het liefste wilde ze verder vluchten, maar als de poes tegenover haar daadwerkelijk kwaad in de zin had, dan was ze geen partij en zou ze niet ver komen. Ze zag slechts één uitweg: aardig doen en hopen dat ze in een onopvallend ogenblik weg kon komen.

‘Silver…’ begon ze dus, met het raspende mauwen van een kat die al in geen jaren meer een fatsoenlijk gesprek had gevoerd. ‘...thorn… Silverthorn.’ Haar eigen geluid klonk haar vreemd in de oren en ze durfde zelfs niet met zekerheid te zeggen dat ze haar naam op de juiste wijze had uitgesproken. Schuw en afwachtend, met trillende poten, keek ze de zwarte poes aan, hopend dat die geen kwaad in de zin had.

De ongeboren kit lang rustig in de warme buik van haar moeder, ze lag er zo lekker dat ze er nooit meer uit wou. Maar de kit wist wel beter, ze wist dat er buiten de buik van haar moeder een heel andere wereld lag, een wereld met gevaar, maar ook met goede tijden. Ze probeerde om te rollen in de buik, maar het lukte haar niet, in tegenstelling daarvan voelde ze een druk, dat soort druk waneer je een bepaalde kant opgedrukt word. De kit piepte luid maar in plaats van geluid eruit kwam er een hoop vruchtwater in het kleine mondje, en hield snel haar mond dicht. Ze werd de tegengesteld richting ingedrukt dan de druk, zij probeerde haar kleine oogje te openen maar deed ze snel weer dicht door het felle licht dat er scheen in de buik, wat haar ook opviel in die paar seconden kijken was dat er water naar de opening stroomde. De ontzichtbare druk werd steeds sterker en duwde haar naar de opening van de buik. Na een tijde voelde ze maar nog een kleine druk en kwam ze met een 'plof' op de grond. Nu de kit buiten was durfde ze haar mondje opendoen en begon te piepen door de ijzige kou, maar in plaats van te piepen rook ze een zoete geur, en nog een andere geur. Uit instinct dacht ze 'mama' , en schuifelde ze zich naar de zoete geur. De kit was er en voelde een tepel uitsteken, ze strekte haar kopje om er een te pakken en sabbelde eraan.

Sunpaw zag tussen de bosjes te kijken naar een kat die naar de boomtoppen keek, ze snapte niet waarom hij dat deed. Ze dacht dat he nu wel tijd was dat ze uit de bosjes kon komen. Ze schrok toen de kat zijn nagels ontblootte "val me niet aan!" schreeuwde ze "ik was je aan het bekijken vanuit de bosjes en ik vroeg me af wat je daar aan het doen was." Ze stelde zich voor "ik ben Sunpaw en wie ben jij?"

Zwijgend liep Emberstorm door het hoge gras dat ruiste en bewoog in de wind. Voorzichtig, poot voor poot, stapte ze door het gras heen en snoof of ze ergens muis rook. Ze hield haar kop hoog in de wind, in de hoop dat die geuren mee bracht. Nog niks. Even ontspande ze zich en genoot van de zonnestralen die op haar vacht vielen. Een prettige warmte trok door haar hele lichaam heen en ze strekte zich uit. Haar spieren waren pijnlijk van het vele lopen. Ze was al lang aan het jagen.

Plots spitste Emberstorm haar oren. Hoorde ze daar wat? Meteen was ze weer alert en stonden al spieren op scherp. Ze zag een grijze muis door het hoge gras scharrelen. Instinctief liet ze zich in een sluip houding zakken, zo veel mogelijk gewicht op haar flanken zettend zodat de muis haar niet aan hoorde komen. Nog 1 stap dichterbij.. en spring! Ze zette zich af met haar sterke achterpoten en landde bovenop de muis, wie een angstig gepiep liet horen. Ze probeerde er meteen een einde aan te maken maar de muis schoot tussen haar poten vandaan. Vastberaden om zich niet te laten kennen sprong Emberstorm overeind. Ze liet zich toch niet verslaan door een muis? Hoge gras halmen schoten aan haar voorbij terwijl ze de achtervolging inzette. Ze had al zo veel prooi laten ontsnappen deze jachtpartij, ze kon zich niet permitteren om deze ook te verliezen. Maar uiteindelijk, verdween de muis uit het zicht en was ze hem kwijt. Ze maakte een gefrustreerd blaasgeluid en verdween weer geruisloos tussen het hoge gras, opzoek naar een nieuwe prooi.

Met parmantige pasjes stapte een kleine seal tabby poes de warriors den uit, haar vacht piekte alle kanten uit van de slaap die nog in haar lichaam huisde. Schaamteloos opende de jonge poes haar kaken in een wijde gaap en strekte ze zich eventjes uit, waarna ze de tijd nam om haar vacht met haar ruwe tong ietwat op orde te brengen. Haar doordringende blauwe blik gleed ondertussen naar de prooistapel en toen ze klaar was met het schoonlikken van haar vacht, liet ze haar tong over haar lippen glijden. Met vluchtige passen schaalde ze de afstand van de warriors den naar de prooistapel binnen een aantal hartslagen. Dogdance neusde voorzichtig tussen de prooien door en trok zo een sappige eekhoorn ertussen vandaan. Met een tevreden zucht zakte de poes neer en opende ze haar kaken voor een hap. Ze bleef echter in het midden van deze beweging hangen toen er een schaduw over haar heen viel. Een moment van irritatie glom in haar ogen terwijl ze nog altijd met gespreide kaken boven de eekhoorn hing. Ze bleef ook eigenwijs in deze positie hangen en keek met vernauwde ogen op naar degene die haar maaltijd zo ruw verstoorde.

Winterpaw werd wakker. Ze keek om zich heen. Het was al licht in de apprentice den. Ze stond op en liep stil de apprentice den uit. Wanneer ze buiten was keek ze om zich heen. Ze zag dat er al een paar katten wakker waren. Ze rekte zich uit. Haar maag rommelde. Ze liep naar de prooistapel toe om wat eten te halen. Ze pakte een muis en liep daarmee terug naar de apprentice den. Ze legde de muis voor haar neer en begon eraan te eten. Er was geen wolkje aan de lucht dus het beloofde vandaag een mooie dag te worden.

Winterpaw opende langzaam haar ogen. Ze knipperde een paar keer tegen het zonlicht dat in haar ogen scheen. Ze had het liefst nog iets langer willen slapen, maar het leek erop dat de zon haar geen kans zou geven. Ondanks dat de bladeren langzaam aan het terug groeien waren, was het nog steeds best koud. Alleen ze wist dat ze eruit moest, ondanks dat ze het liefst nog even in haar nest was blijven liggen. Ze verzamelde haar poten onder haar en drukte haarzelf langzaam van de grond af. Voorzichtig om slapende apprentices niet wakker te maken liep ze uit de den.
Eenmaal buiten ademde ze de lucht even goed in en blies het langzaam weer uit. Misschien was het ook nog wel weer niet zo slecht om buiten de den te zijn. De frisse lucht zorgde er wel voor dat ze klaar wakker was en dat ze dus ook niet meer echt terug naar de den wilde. Ze keek even rustig het kamp rond voor ze richting de ingang van het kamp toe begon te lopen. Ze liep er rustig doorheen en het bos in. Nu ze niet meer in het kamp was waar de kattengeur erg sterk was en een hoop andere geuren maskeerde, kon ze van de frisse boslucht genieten. Ze wist niet echt waar ze naartoe wilde gaan, maar een wandeling door het bos vond ze wel een goed idee, misschien kwam ze ook nog wel een andere kat tegen onderweg, maar het kon natuurlijk ook dat het niet zo was. Het maakte haar eigenlijk niet veel uit. Ze liep rustig vooruit de ene poot voor de andere poot neerzettend en ging zo verder.

Voorzichtig liep ik over een polder, en keek om me heen. Ik zag schapen, koeien, paarden, en was helemaal blij. Ik moest lachen, door alle blije beestjes die ik om me heen zag. Een blij gevoel stroomde door me heen. Tot ik bij een stier kwam... Hij keek me boos aan. Angstige rillingen, dat was het enigste wat ik op dat moment voelde. Ik wou rennen, maar het lukte niet... Ik wou miauwen, maar ik kon het niet. Ik wou me nagels uitsteken, maar het gebeurde niet. De stier kwam naar me toe, ik weet niet hoe.. Het was.. het was een flits ! Hij boog zijn hoofd omlaag en stak zijn hoorns naar me toe. Ik klom op de hoorns, rende over zijn rug, en rende weg. Ik kwam een kat tegen, een kitten eigenlijk, net zoals ik. Al was ik heel bang, stopte ik opeens. En kwam oog in oog met mooie groene ogen. ''Je kijkt angstig,, zei ze. ''Uhh, ja er zit een stier achter me aan !,, Ineens werd ik nog banger, en banger. ''Ren mee !,, zei ze weer. ''Oke !,, Bang ren ik mee, en ik heb geen idee waar naar toe. Rennend en hijgend vraag ik ''Hoe heet je eigenlijk ?,, Ik kijk heel even naar haar. ''Scarkit. En jij ?,, Ik spring even over een takje heen, die wel groter dan mij was, en daarna zeg ik ''Mooie naam. Ik heet Loudkit,, Ik kijk achterom en zie de stier achter ons aan zitten. Ineens is hij sneller dan mij, en pakt me beet. Schrikkend vallen me ogen open. ,,O. Het was maar een droom. Dus die Scarkit zou ik ook nooit ontmoeten.....,,

Moonwhisper werd wakker, en het eerste wat ze hoorde was het gezeur van Goldentail. Ze kreeg er echt genoeg van, van dat verwaande gedrag! Maar ja, Goldentail was ouder als haar, en Moonwhisper had nou niet echt zin om een gevecht met Goldentail aan te gaan. Goldentail was namelijk, omdat ze ouder was, ook sterker dan haar. Dit wist Moonwhisper maar al te goed. Zij had namelijk nog maar net haar training afgerond. Eerst had ze respect gehad voor de poes, maar al snel verdween dat als sneeuw voor de zon. Over sneeuw gesproken, er lag al erg veel. Met een zucht stond Moonwhisper op. 'Ik moet maar is gaan jagen...' zei ze in zichzelf en ze liep de slaapplek uit. Zelf had Moonwhisper niet vaak honger, maar ze joeg voor de kittens. Dit was erg belangrijk, omdat de meesten katten en poezen zoals Goldentail alleen maar aan zichzelf en hun honger dachten. Hadden hun geen honger? Dan gingen ze ook niet jagen. Zo was Moonwhisper niet.

Oakclaw keek rond, dit bos was heel anders dan op de open vlaktes. De bomen sloten haar helemaal in. Ze snuffelde, een onbekende lucht kwam haar geurklieren binnen. Het was een kat rook ze. En het was zeker een kater. Maar van welke clan? Dat had ze nog niet geleerd. De lucht kwam dichterbij. Haar haren rezen overeind. Ze trippelde op de geur af. Toen zag ze de vreemde kat staan. Hij had een wit vel met vlijmscherpe klauwen. Angst overspoelde haar. Ze zag dat dit geen gewone boskat was, het was een lid van de BloodClan. Ze grauwde en legde haar oren plat. Maar ze wist dat ze niet op kon tegen deze kater. Toch gaf hij iets rustgevend, waardoor haar haren gingen liggen.

Mothkit hield op met likken van haar poot. Ze was het kots beu die Nusery. Alleen er terug in moeten bracht haar rillingen. Gisteren was ze uit het camp geglipt om te spelen met een mosbal maar dat was dan het enige. Het was spannend geweest, maar vechten... Dat zou pas spannend zijn. Ze keek opzij naar een slapende kit. Mokkend ging haar blik naar een andere. Die was ros en even oud als Dustkit. Zou die ook even leuk zijn? Mothkit sprong eropaf en boorde haar klauwtjes in de schouder. "Haha, een kleine kitten kan nooit tegen mij op." Ze lachte en keek recht in de ogen van de kitten onder haar.

Haar roze kussentjes tripten vrolijk door het woud. Tik tak tik tak ging het ritmische gezang van haar kussentjes en de dennennaalden op de grond verder. Tot diep in het bos waar ze dacht niemand aan te treffen. Maar zelfs hier bleef het zachte getik door gaan. Als een schaduw in de duisternis verschool ze zich dan ook in de diepe schaduwen. Bij elke tik en elke tak ergerde ze zich aan het geluid die ze zelf produceerde. Tot op een moment ze het ritme beu gehoord was ging ze liggen in de dennennaalden met haar poten in de lucht. Ze inspecteerde haar eeltkussentjes die al zwart geworden waren in plaats van hu vertrouwde roze kleur. Ze vond het wel zo aangenaam toen alles van haar lichaam dezelfde kleur had. Dus waarom zou ze er gek van worden. In plaats van nog een eind verder te wandelen als wat ze eerst van plan was klom ze moeizaam één van de dennenbomen in. Hier en daar waren wat natte plekken die ervoor zorgden dat ze uitgleed. Maar moedig deed ze verder. Totdat ze de eerste tak bereikt had. Haar vacht viel bijzonder weinig op hier in het donkere bos. En dat was ook gelijk een reden waarom dit haar lievelingsgebied was. De kleine apprentice hoorde geluid van verderop naderen. Toen ze haar bekende schrikduik wilde plegen viel ze te pletter op één of andere watervogel. Het dier krijste nog even voor ze het met een te harde klap in de keel dood sloeg. Ze hield het diertje even in haar poten hangen. Ze schudde met zijn kopje maar er kwam geen beweging meer in. De kleine Slenderpaw liep er daarna maar mee richting het kleine moeras poeltje verderop. Ze liet het jonge diertje te water die daarna door een groot roofdier uit het water opgeschept werd en vervolgens verteerd werd. Slender zag nog net het dier zijn angstaanjagende ogen onder water verdwijnen. Terwijl haar staart de lucht in ging en haar nek- en rugharen overeind gingen staan tripte ze weer het dennenbos in met een grote valse lach om haar snuit heen. Ze likte hierbij haar lippen af en verschool zich vervolgens in één of andere prikkelige struik. Wachtend op haar eerste slachtoffer.

Het was een mooie zomerdag. De wind gaf een koel briesje en de vogels floten vrolijk. Wishpaw lag te rollen in het gras bij de rivier. Ze was moe en wou slapen. Maar ze kon het op de een of andere manier niet. Ze rolde stukje voor stukje naar de rivier toe. Plots viel ze er in. `Aaah!!!' riep ze, maar werd gruwelijk onderbroken door het koude water. Wishpaw probeerde naar een tak te zwemmen. Ze wist dat het er altijd uitzag alsof ze behendig zwom. Maar in werkelijkheid kon ze het niet. Ze had een bloedhekel aan zwemmen, aan water, aan regen, aan... Het werd zwart terwijl ze nog niet klaar was met denken. Ze kon niet meer. Ze was uitgeput. En toen gebeurde het.

De lange vacht van de kattin was helemaal nat. Het wit van haar pels was grijsachtig. De lapjes pels plakte tegen haar lichaam zodat haar ribben zichtbaar waren. Niet dat het opviel. Elke kat was tegenwoordig zo. Hier liep nog niet het kleinste muisje en zeker niet met die enorme regenbui. Dauntpaw liet zich niet afschrikken en ging verder. Misschien was er nog wat prooi bij de Boundaries. Daar was tenminste beschutting. Terwijl ze naar de Borders ging rook ze een bekende geur. Brightpaw. Daunt snoof afkeurend, gooide haar kop in de lucht en versnelde haar pas. Die was licht en verend met soms een huppelpasje. Het maakte dat de spieren een beetje opbolden, maar dat ze nog steeds soepel liep. Vaak associeerde katten haar met kittenachtig gedrag, wat ze niet echt fijn vond. De geur van RiverClan begon in haar neus te prikken. Ze vertraagde haar pas in een rustig drafje. Vlak naast de grens stond een grote wilg. Het bracht enige beschutting. Ze ging eronder zitten en begon met sierlijke likken haar rug te wassen.

Gleampool sloop langzaam tussen de varens door. de veldmuis voor hem had geen idee dat hij niet alleen was. toen ze dicht genoeg genaderd was, schoot ze vooruit, op de muis en dode hem met een snelle beet in de nek. Gleampool schraapte wat aarde over zijn prooi heen. hij keek naar boven. de zon brande hoog aan de hemel. Het beloofde een warme dag te worden, in tegenstelling tot gisteren, toen was hij bijna verdronken in een stortvloed van modder. hij wandelde in de richting van de Sunning rocks waar hij Ticklesong zag liggen. hij wandelde naar haar toe "Goede jacht gehad?", vroeg hij nieuwsgierig.

DW liep een beetje doelloos rond en zeg een zwarte wolf zich wassen. Ze ging naast haar liggen en viel in slaap.

Hij was klein, smal en magertjes. Toch had hij even veel kans om warrior te worden als alle andere apprentices in de Clan. Misschien hij iets later, vooral ook omdat hij nog geen mentor had en dus eigenlijk niet uit het camp mocht, maar het begon daar toch echt wel een beetje te vervelen. Dus was hij stiekem naar buiten gesneakt en rende nu vluchtig door het bos heen. Hij wist dat zijn oranje vachtje best opviel hier, maar hij was klein en smal, dus snel zouden ze hem niet vinden. Het voordeel van zijn kleine gestalte was dat 'ie snel en lichtvoetig was. Lostpaw kon niet wachten totdat hij zijn eigen mentor kreeg en met de trainingen kon gaan beginnen. Het leek zelfs nog maar gisteren dat hij zijn apprentice naam had gekregen; Lostpaw. Eigenlijk klonk het best vreemd, alsof hij geen poot meer had of zo. Maar dat maakte hem niet zo veel uit. Zodra hij zijn eigen mentor had, zou 'ie zo hard gaan trainen dat hij de beste warrior van ThunderClan zou worden. Dat was zijn doel, maar daarvoor moest 'ie natuurlijk wel veel gaan oefenen.
Het kleine oranje balletje stopte en keek omhoog. Blijkbaar was hij automatisch naar Uilenboom gerent. Wat moest hij hier nou weer? Nieuwsgierig keek Lostpaw om zich heen, zijn bekje een beetje open om de geuren goed te ruiken. Er was nog een kat hier! Zijn ogen keken om zich heen, maar er was geen enkel spoor van de kat te zien. Hij focuste zich weer op de boom, en dacht even na. Misschien was de kat ín de boom geklomen! Dat kan natuurlijk nog. Hij zetten zich af tegen de  grond en zetten zijn klauwen in de schors van de boom. Vluchtig klauterde hij naar boven toe en klom op een tak. Hij keek om zich heen, de geur van de kat was dichterbij gekomen! Opeens merkte hij een staart op. Hij keek omhoog en zag de she-cat zitten. "Hallo," zei hij kalmpjes.

[En nu op naar school >D Ik post vanavond weer ^^]

WarriorClaw's klauwen tikten op de grond. Met een ijzige blik keek hij om zich heen. Voortaan was dit gebiedje van hem. Hij zou iedereen die hier kwam zonder pardon doden. Zijn staart stond hoog in de lucht en zag er erg dik uit. Met een dominante blik keek hij nog eens om zich heen. Er was geen kat, Geen kat! Waren ze dan zo bang om dood te gaan? Ze zouden wegrennen zodra hij hen 1keer had aangevallen. Was er dan geen waardevolle tegenstander die vocht voor zijn leven. Voor zo'n katten had hij respect. Ze waren vechters en dappere katten. Zo'n leven had hij ook, Hij zou nooit vluchten voor iets. Zelfs niet voor een kat die eigenlijk sterker dan hem is. Hij vocht met zijn leven. Maarja, Wat heeft het voor zin om voorzichtig te doen? Ooit zal je leven toch eindigen. Hij maakte iets van zijn leven. Voordat hij zal sterven zal hij bekend zijn bij vele katten als een sterke kater. Dan zou hij ze eens laten zien dat hij het in zich had. 1ding zou hij nooit doen: In een clan gaan. Het waren enkel laffe katten, Ze vochten met elkaar. Ze konden niks alleen en gingen met zijn tienen tegen een kat vechten. Dat is pas laf. Wat had je aan een vriendschappelijk gevecht, Je kon het beste een echt gevecht houden. Je word echt niet sterker van een vriendschappelijk gevecht. Nee, Hem niet gezien. Hij vocht liever als een echte kater. Nooit zou hij opgeven tijdens een gevecht. Nooit zou hij bang wegrennen of de ander smeken om hem niet te doden. Nee, Dan was hij nog liever dood. Hij ging er altijd voor bij een gevecht. Hij liet zich niet kennen en zou zich ook nooit bedenken. Wanneer iemand zijn terrein binnentreed zal hij deze een lesje leren. Een lesje die deze kat nooit zal vergeten. Met een vals grijnsje keek hij voor zich uit. Hoelang zou het duren voordat er een kat binnenkwam lopen? Niet lang..Hoopte hij. Hij had zin in een gevecht. Hij wou iemand in de haren vliegen.