I'm dead

Een grommend geluid ontsnapte aan Dawnkit's mond terwijl hij bovenop een balletje mos sprong. Hij duwde zijn tanden erin, en huppelde rond. Het vloog met een grote boog door de lucht, en de blauwe ogen van de kitten volgde het balletje nauwkeurig. Het raakte de aarde niet eens, want de kitten sprong een beetje omhoog, om het speeltje op te vangen in zijn mond. Maar wat Dawn niet gezien had, was dat de Nursery korter stond als dat hij gehoopt had. Met een dreun sprong hij er tegenop, en met een duizelig hoofd viel hij achterover, om daar als dood te blijven liggen. Niet dat hij dat was, maar goed.

+1st Roughkit

Van onder de struiken staarde Roughkit naar een spelende kitten, wie ze herkende als Dawnkit. Dawnkit was één van de siblings van Grumpy Lurkingkit. Maar hij was gelukkig wél aardig. Dawnkit maakte een sprong, waarschijnlijk om zijn mosbal te vangen, en knalde tegen de nursery op. Op haar lip bijtend probeerde ze zich er van te weerhouden om in de slappe lach te schieten. Maar dat was bíjna tevergeefs. Grinnikend kwam ze onder de struiken vandaan met wat takjes vast in haar ruige vacht. "Dawnie! Gaat het?" Piepte ze, naar de kater toe springend. "Je had 'm bijna gevangen!" Miauwde ze met een lachje.

Dawnkit was er zeker van dat dit StarClan moest zijn. Hij had zijn ogen fel dichtgeknepen, maar hoorde plots een bekende stem. "Dawnie! Gaat het?" Verbaasd opende hij zijn rechteroog, en zag een grinnikende Roughkit. Wacht, hé? Dit kon niet, Roughkit was toch geen StarClan kat? Ze sprong zijn richting uit, en hij krabbelde verward op. "Je had 'm bijna gevangen!" De bruine kitten lachtte, en hij grijnsde, nog steeds niet alles perfect beseffend. "Ik dacht dat ik dood was," Grinnikend keek hij haar aan. "Maar toen zag ik jou. En jij bent geen StarClan kat." Hij stak zijn tong uit, en zocht naar het mosballetje.

Haar oogjes waren gefixeerd op de grijze cyperse kitten en knikte serieus bij zijn volgende woorden. "Ik dacht dat ik dood was," miauwde hij grinnikend, haar aan kijkend. "Maar toen zag ik jou. En jij bent geen StarClan kat." Roughkit perste haar lippen op elkaar tot een strakke lijn toen Dawnkit de tong naar haar uitstak. "Maar... je bent wel dood! Ik ben wel een Starclan kat! Ik ben net opgegeten door een havik!" Piepte ze serieus, al was de speelse sprankeling in haar ogen onmisbaar.

Langzaam ebde de lach van Dawnkit weg. Ja! Waarschijnlijk begon Dawnkit haar te geloven, trapte hij in haar grap. Maar toen sprong Dawnkit tegen haar kop, en lande de cyperse bruine kitten op haar rugje van Dawnkit boven op haar. Ze vouwde haar oortjes naar achteren, en forceerde zich zelf niet mee te spelen. Ze moest het hem laten geloven. "Ja natuurlijk! StarClan is vol sterren, ikzie geen sterren!" Oh, dat was een goeie. "Eh, ja de lijkt zo vanuit het kamp..." verzon ze ter plekke. "Achter de sterren is het weer precies het zelfde als in het kamp," loog ze, bedoeld als grapje. "Heeft je mama niet geleerd dat liegen stout is!" Dawnkit huppelde wat terwijl hij het mosballetje alweer in zijn bek had. "Klopt, ik lieg ook niet..." piepte ze zo overtuigend mogelijk. Ik maak alleen maar een grapje!

"Oké, oké. StarClan is dan wel best lelijk." Roughkit knikte instemmend. "Ja, voor de Havik had ik ook een grote sterrenveld verwacht... acht, gelukkig ben ik nog wel mooi," piepte ze, tong uitstekend naar Dawnkit. Nee, Rough! Blijf in je rol, corrigeerde ze zich zelf. Maar toen kwam de vraag waar ze voor gevreesd had. Haar blik verduisterde en werd heel erg goed gespeeld droevig. "Sins wanneer zijn alle andere ook StarClan katten dan, Roughkit?" Ze haalde diep adem. "Door jou botsing tegen de nursery aan... ontstond er een aardbeving, en dat heeft ieders leven gekost," piepte ze waarna ze een diepe zucht slaakte.

Roughkit grijnsde, maar vervolgens werd haar uitstraling bedroefd. Ze vertelde wat er gebeurd was, en wat maakte dat iedere clanlid in beeld was. "Oh." Vervolgens sloeg Dawnkit zijn oren schuldig in zijn nek. Roughkit hield haar gezicht in plooi om te voorkomen dat Dawnkit haar door zou hebben. Nee, grenzen kende ze nog niet, ze was zich er ook niet bewust van wanneer ze te ver ging. "Wat sneu dat ik de oorzaak ben," klonk Dawnkits stem. Roughkit zuchtte en keek hem aan, haar gezicht nog steeds bedroefd. "Het was een ongelukje," piepte ze geruststellend. "Je hoeft het je niet kwalijk te namen," vervolgde ze geacteerd.