Wendy, run away with me, I know it sounds crazy, can't you see what you do to me [Cyber]

Met een geniepige grijns sloop de sterke zwart-witte kater voort, trots opzichzelf dat hij zo dichtbij het kamp was. Je mocht dan vanaf hier het kamp niet zien, je kon zo de overheersende geur van veel Clankatten bij elkaar oppikken. Zijn kilgroene ogen gleden langs de kampwanden toen deze in zicht kwamen, en zijn witte klauwen gleden als van zichzelf in de drassige grond. Een zoetig geurtje gleed zijn geur binnen en met een snelle beweging gleed hij de braamstruik uit waar de Roguekater zich had verborgen, met een dodenlijke flikkering in zijn kille ogen boog hij voorover een gestreepte kitten. "Moet jij niet bij mammie blijven?" siste hij zoetjes met het liefelijke grijnsje waarna hij een poot op de kop van de kit plantte en deze op de grond drukte "Stoute jongen." Zijn blinkende tanden zonken weg in het nekvel van de kit en met een ruwe zwaai sprinte Cyber verderweg van het kamp, met de kitten in zijn mond. Hij had de kitten zo opgepakt dat deze zijn kopje in zijn borstvacht wegzonk, waardoor een eventuele gil gesmoord zou worden. Je wist maar nooit met die haarbollen!

De helder blauwe oogjes van de kitten keken even om zich heen in de nursery. De zon was al een behoorlijke tijd in zijn hol en sliep allang maar Innerkit kon nogsteeds niet slapen. Hij had nog best veel energie. Misschien werkte het als hij een stukje ging rennen. Ja, misschien werkte dat, maar hij mocht niemand wakker maken. Even kroop hij naar zijn moeder en begon te drinken. Dat werkte misschien ook. Maar zelfs toen zijn buikje vol zat was hij nogsteeds te wakker. Dat werkte dus niet. Zacht stond hij op, om niemand wakker te maken en sprong uit het nest van hem, zijn moeder en zijn siblings. Zacht trippelde hij naar de uitgang van de Nursery. Hij wist dat hij niet uit de nursery mocht 's nachts maar anders kon hij echt niet slapen. Dan moest hij maar aan de randen lopen zodat hij niet gezien werd. En zo liep hij langs de muren van het kamp, tot hij bij de ingang in de buurt kwam. Hij keek even om zodat hij er snel, ontzichtbaar langs kon lopen, zo kon hij en rondje terug lopen naar de nursery. Maar op het moment dat hij er langs wou lopen hoorde hij een krijsende piep, gedempt leek het. Hij keek naar de uitgang, daar kwam het vandaan. Zou hij iemand moeten halen? Nee, dat zou die andere kitten enkel problemen geven. Hij had de stem als die van Dawnkit herkent. hij trippelde door de uitgang het territory in. Opweg naar de stem van Dawnkit. Na een tijdje was hij de weg behoorlijk kwijt, het was ook echt donker en dat maakte het bos enkel groter en enger. Hij voelde zich ineens echt klein. 'Dawnkit!' riep hij terwijl hij verder sloop. Hij keek om zich heen tot hij een vacht zag. hij zette zich weer af en rende erheen. 'Dawnkit' riep hij opnieuw waarna hij uit de bosjes schoot. Hij keek op naar de roquekater. Ho, dit was niet goed. Zijn oogjes gleden naar de kitten in zijn bek. 'Laat hem gaan' piepte hij terwijl hij zich groter probeerde te maken. Niet laten zien dat je bang bent.

~Oops beetje lang~

Cyber haalde verachterlijk zijn neus op toen er een zwarte kitten verscheen die blijkbaar van zichzelf dacht dat hij de zwart-witte kater wel aankon. "Mormel" snauwde hij waarna hij de kleine kitten met een geïrriteerde witte poot wegschopte en zijn weg verder zette met het gestreepte jong in zijn bek. Maar een idee verscheen in zijn slechte kop, en met slippende poten en een brede grijns keerde hij terug naar de kit. Zijn kilgroene ogen keken tegenlijk walgend en geamusseerd naar het kleine kittentje. "Moet jij niet terug naar het kamp kleine jongen?" ook bij deze kitten sloeg hij hard 'straffend' tegen de kop van het klein arm ding en ontblote hij dreigend zijn blinkende tanden. De gestreepte kitten bungelde nog steeds in zijn mond die hij tot een grijns getrokken had, hierdoor sneden zijn tanden hoogstwaarschijnlijk nog harder in het kleine zachte velletje van het nekvel.