Cursed mary

"Well," begon Mary toen. De kater keek haar simpeltjes aan. "Omdat de conversatie anders doodbloed als een konijn in een two-leg val." sprak ze toen, met een grijns. Haar gevaarlijk scherpe tanden werden goed zichtbaar, het zorgde ervoor dat de nagels van de zwarte kater automatisch en onbewust de grond in schoten. "Leuke woordspeling voor een moordenaar," sprak hij toen simpeltjes, zijn ogen keken haar aan. "En omdat jij er duidelijk geen moeite voor doet. Anders wordt het zo saai, niet waar?" zei ze toen. De kater haalde eventjes simpel zijn schouders op, maar zijn ogen bleven haar nog altijd even strak aankijken. "Nee klopt, ik doe niet zo snel moeite voor een gesprek," zei hij toen kalm. "Alleen als degene voor mij het waard is om moeite voor te doen, maar het is een lange tijd geleden dat ik zo iemand gezien heb," sprak hij toen simpeltjes, zijn blauwe ogen keken haar doordringend aan.

"Ik ben ook heel oninteressant." sprak ze toen, nadat ze even gelachen had. De kater snoof eventjes. "Interessanter dan de rest, maar nog altijd oninteressant ja," sprak hij toen simpeltjes, waarna hij haar weer aankeek. "Niet dat ik interessant ben," zei hij toen, om het toch nog wel iets beter te maken, want horen dat je oninteressant ben is natuurlijk nooit leuk. "Hoe heette je liefje?" sprak de poes plotseling, waarna ze in zijn schouder porde. De kater legde zijn oren iets dieper zijn nek in en sloeg haar poot van zijn schouder, om deze vervolgens met zijn klauw tegen de grond te drukken. "Gaat je geen ene donder aan, poes," snoof hij enkel, waarna hij zijn nagels iets harder tegen haar poot drukte, maar er algauw weer afhaalde. Het was verleden. Hij likte zijn nagels schoon en keek toen naar de poes. "Hoe heetten de onschuldige katten doe jij vermoordde?" snoof hij toen, zijn oren lagen nog steeds in zijn nek, maar zijn blik was zoals altijd kil.

De poes begon haar wond ook schoon te likken, net zoals de zwarte kater met zijn poot gedaan had. Hij keek haar eventjes kil aan, maar keek algauw weer weg. Wat probeerde ze daarmee te bereiken? Wilde ze dood of zo? "Oh, ik hield het ooit bij. Maar nu ben ik ben de tel kwijtgeraakt. " sprak ze toen. De kater fronste eventjes, maar besloot het te accepteren. Hij wist immers ook niet meer van iedere BloodClanner die hij gedood had hoe die heette. "Interessant, psychopaatje" sprak hij enkel, zijn ogen onderzochten of ze een vijandelijke houding had, maar ze leek rustig. Misschien wist ze wel, dat als ze hem zou aanvallen, dat ook voor haar slecht kon aflopen. Maar ja, zoals hij zojuist gezien had wilde ze wel dood. Hij hees zichzelf overeind en keek haar aan. "Heb je er spijt van," vroeg hij toen, op dezelfde toon als zijn eerste vraag, niet vragend dus. Zijn stem was weer ruw en kalm, alsof hij maanden niet gesproken had.