Leave me alone!

Leave me alone

Tranen bleven over het gezicht van de poes stromen, en schokkerig bleef ze op de grond liggen. Ze hoorde de vraag van Heartbroken, maar ze moest eerst even op adem komen om alles te gaan vertellen. Dit was de eerste keer dat ze dit zou vertellen aan iemand, iemand die ze niet goed kende maar opzich nog best wel vertrouwde. Haar longen hapten lucht bij elke snik, en na een paar minuten was ze wel weer op adem gekomen. Nog een beetje happend naar lucht draaide ze zich naar Heartbroken, en totaal doorweekt staarde ze hem aan. Ze wilde echt alles eruit gooien, maar wist niet of dat kon bij hem. Misschien vond hij haar wel een aanstelster, en kon ze maar beter haar mond houden. Maar hij vroeg wel wat er was gebeurd met de kittens, dus hij zou niet al te geïrriteerd zijn door haar depressie en verdriet. Met moeite probeerde de poes overeind te komen, en na een aantal pogingen was dat wel gelukt, maar zat de poes wel lichtjes lucht te happen. De tranen stroomden nog over haar wangen, en ze kneep haar ogen dicht om het te stoppen, maar het lukte niet helemaal. "Je vind me vast een aanstelster hé?" Snikte ze verdrietig, en een pijnlijk lachje vormde op haar gezicht. Ze staarde naar haar poten die ook helemaal doorweekt waren, en begon haar kaken dicht op elkaar te houden zodat haar ogen zouden stoppen met tranen. Moeizaam hoestte ze om zich klaar te maken voor wat ze ging vertellen aan de kater, en ze staarde hem even recht aan met haar groene ogen. "Ongeveer drie moons geleden..." begon ze moeizaam. Het was misschien schor en een beetje onverstaanbaar. Maar beter dan helemaal niets zeggen en de stilte te laten overheersen. "Mijn mate en ik gingen jagen, toen er een groep rogues langskwam.." Je kon de angst in haar stem duidelijk oppikken, dat wist zijzelf ook, maar het was logisch, aangezien ze het ten eerste eng vond om te vertellen, en ze ten tweede ook gewoon echt bang was. "...Ze wilden mij vermoorden maar hij nam het voor mij op.. Ik kon niets doen en heb hem voor mijn neus dood zien gaan." Een heel erg zacht kreetje klonk uit haar keel voordat ze keihard begon te huiken en gefrustreerd haar klauwen in de grond sloeg. Ze was boos op haarzelf, omdat ze een mislukkeling was, een schande, niks kon en niks waard was. Hoe had ze hem voor haar neus dood kunnen laten gaan. Haar ogen werden weer wazig en dof door de hoeveelheid tranen in haar ogen en haar klauwen zaten uitgeslagen in de grond. Woest kneedde ze de aarde tot lossig zand en tilde dat op om het op een hoopje voor haar poten te gooien. Opeens stopte ze met huilen en met het molesteren van de vloer, en keer Heartbroken uit het niets recht aan. "Na een moon, of misschien zelfs twee, werd ik weer verliefd." Een pijnlijke grijns vormde zich op haar gezicht, maar haar ogen bleven boos in de zijne staren. Als hij dit aan íémand zou vertellen... "Een Thunderclanner, zelfde vacht als jij, groot, sterk en lief." Dit keer waarschuwde ze hem extra duidelijk met haar blik dat hij echt geen woord mocht doorvertellen, en ze staarde een tikkeltje dreigend, op een manier die hij wel zou begrijpen. Ze begon weer met hetzelfde zandritueel, even om de tranen te stoppen die alweer begonnen te vloeien. Ze bleef met haar klauwen het zand kneden waardoor het los werd en op een gegeven moment was er een cirkel van hoopjes zand om haar heen. Haar staart was helemaal doorweekt door haar tranen, dus daarmee zwaaide ze over de grond zodat die droog zou worden. "Hij beloofde dat hij mij zou beschermen, op leven en dood." door het vele praten zojuist was haar stem rouw en bitter geworden. Ze klonk ook een klein beetje schor en een beetje schel. Ze haatte haar depressie. Het liefste zou ze iets voor haar clan willen doen. Jagen, vechten, alles. Maar ze kon het gewoon niet. Ze was ten eerste echt veel te mager, ze was al een aantal keren ingezakt omdat haar spieren gewoon geen voedingsstoffen kregen, en ze haar spiere  daardoor bijna niet meer kon bewegen. Ten tweede zat ze vast in haar depressie. Ze vond zichzelf helemaal niks waard, nutteloos, ze kon niks en ze had al haar dierbaren verloren aan die rogues. Ten derde was ze veel te bang om überhaupt het kamp uit te lopen. Die rogues konden overal zijn en die nachtmerries stelden haar ook niet echt gerust. "En dat werd zijn dood." Siste ze, nog boos op haarzelf en op de rogues dat hij en de kittens dood waren gegaan. "Je kunt het raden, ik was zwanger..." En ja hoor, daar kwam het moeilijkste stuk plus alle tranen, schreeuwend trapte ze alle zandhoopjes om en sloeg haar klauwen in de muur van de den, waar diepe gleuven in kwamen door haar veel te lange klauwen omdat die niet versleten zijn aan de grond of stenen. Furieus gooide ze met haar poot het spul waar ze op had gelegen tegen de muur aan, en stak haar klauw in de prooi. Al die tijd schreeuwend, huilend en uitgeput. Toen ze terug wilde zitten zakte ze weer in, maar bleef zo maar liggen. "..Die rogues hebben mijn kittens vermoord!" krijste ze, woedend en huilend sloeg ze haar klauwen in de aarde, en haar hele doorweekte vacht stond recht omhoog en haar oren plat in haar nek. "Ze hebben mijn kittens vermoord!" Ze zakte in elkaar en met haar gezicht in het verspreidde spul waar ze normaal op sliep gedrukt. Ze snikte en huilde, en zei even niets meer. "Ik zat alleen maar toe te kijken, ik had de bevalling net overleefd en ze zijn allemaal, stuk voor stuk vermoord. Voor mijn ogen!" Gilde ze, nogal schor. En woedend krijste ze schor, hard en schel. Wild huilend en gillend probeerde ze op te staan, maar ze kon geen enkele spier bewegen. "Mijn ouders, twee partners en al mijn zeven kittens!" De donkergrijze poes kon maar niet stoppen met gillen, schreeuwen en huilen. En furieus dat ze niets kon wilde ze opstaan, maar het lukte niet. Ze voelde de wereld langzaam wegglijden, maar ze probeerde zich stevig vast te houden aan het bewustzijn.