I can't take it anymore. O P E N

De stem van heart roken galmde door haar hoofd, nutteloos was ze. Nutteloos! Zwak ook nog, en waardeeloos. Dat al helemaal. Na de vreselijke gebeurtenissen in haar verleden had ze zich tereuggetrokken, de rogue had haar gekleineerd, en Heartbroken had bevestiging gegeven dat alles wat dir moordenaar had gezegd waar was. Ze merkte dat haar veel te magere en uitgeputte lichaam haar naar thunderpath droeg, en ze vond het maar goed ook. Ze was er klaar mee. Haar clan had niks aan haar, en ze was zwak. Ze had niet eens haar kittens kunnen beschermen, niet eens in haar poten kunnen sluiten voordat de rogue ze allemaal van hun leven had ontnomen. Wat was nu nog het punt van leven? Het was wel duidelijk dat iedeeen hetzelfde over haar dacht. Waardeloos, zwak en nutteloos. Wat deed het er nog toe? Het geluid van het thunderpath werd steeds luider, en de geur werd steeds viezer. Een waas water zag ze opspuiten na een monster die voorbij scheurde. Ja, ze wist dit zeker. Starclan zal er niet blij mee zijn. Ze was toch te zwak om ooit daar te komen. Met trillerige stappen kroop ze het harde steen op, waarna ze recht in het midden ging zitten. Ze sloot haar ogen, en negeerde het gegrom van het aankomende monster. Een dikke. Verdrietige traan droop over haar gezicht, en ze opende haar ogen vlak voordat het monster haar uit haar bewustzijn beukte.

Ze is niet dood, maar heeft een poging gedaan tot. Het liefst sc, maar andere mogen ook! C:

I can't take it anymore. O P E N 2w37wnd

|| Sunset || Demon || Brokenwing ||Yarrowfrost ||

De donkergrijze poes was in de buurt van het donderpad geweest toen ze plots een harde klap hoorde. Meteen schoot haar kopje naar boven en spitste haar oortjes zich naar voren. Pas toen de ijzerachtige geur van bloed haar neusgaten binnendrong, schoot ze in beweging en rende ze naar het pad toe. Niet weer! De vorige keer had ze Fawnstep van dat pad kunnen sleuren, Snowynight had er ook eens op gezeten en als ze zich het goed herinnerde een jongere apprentice ook. Wat had iedereen er toch mee? Zodra de medicine cat gearriveerd was en het bebloede lichaam van een Shadowclanner zag liggen, schoot ze er meteen op af. Ze had geluk gehad dat het lichaam van diens kat naar de kant van Shadowclan was gevlogen, als het richting Thunderclan gebied was geslingerd dan hadden ze een groter probleem gehad. Littlestream bekeek even de wonden en besloot dat ze de kattin mee terug naar het kamp moest nemen. Voorzichtig bukte ze zich en liet ze het lichaam op haar rug rollen. Ze voelde al meteen al haar spieren tegenstribbelen, maar weigerde het om de krijger hier achter te laten. Waarom had zij dit weer voor? Ze had amper energie genoeg om een apprentice mee terug naar het kamp te sleuren, laat staan een krijger.

We were together.... I forgot the rest

Na wat geschud en gehussel van een kat die haar op haar schouders droeg, werd Brokenwing een beetje half wakker. Haar plan was niet gelukt, ze was nog springlevend. Geen enkele spier kon ze bewegen, het enige wat ze zag was Littlestream, die haar droeg naar het kamp. De magere poes was boos, het liefst was ze daar doodgegaan, maar ook dankbaar. Gelukkig voor de medicine cat was Broken net zo zwaar als een wat kleinere apprentice, dus gemakkelijk te tillen. Ze sloot haar ogen toen pijnscheuten door haar hele lichaam schoten, en ze kreunde van de ondraaglijke pijn in haar rechter voorpoot. Ze hoorde geroezemoes, en toen ze haar ogen tot spleetjes open kreeg, staarde ze naar de ingang van het kamp, waarna een gepijnigde zucht haar bek verliet, en ze weer de zwarte wereld binnentrad.

|| Sunset || Demon || Brokenwing ||Yarrowfrost ||