Losing? Now way! [ Lurkingpaw ]

Ze lag op de grens. Nou ja, niet op. Naast. Op de grens liggen, daar deed ze niet meer aan, sinds het gevecht met die ene... Kitten van Shadowclan. Ze wist niet eens hoe hij heette. Ze wist niet eens hoe hij praatte. Hij had niks gezegd, die eerste keer dat ze ontmoetten. Ze had hem uitgedaagd; de krassen in haar flanken en op haar oor waren haar eigen schuld. Maar ze had hem toch ook wel iets aangedaan. Toch...? Eigenlijk mocht dat niet. Je mocht kittens geen pijn doen. Maar als je lak aan de regels had wel, en dat was precies die ene minpunt die Floodpaw bij zich droeg. Jammr dan. Bovendien was het zelfverdediging geweest. Ze was daar nooit blijven staan terwijl de kitten haar blijvend bewerkte met zijn klauwen. Nooit! En als ze hem ooit nog eens tegenkwam, dan zou ze winnen. Ze zou hem afmaken als dat nodig was. Tenminste, dat dacht zíj. Wat ze niet wist, was dat dat nooit zou gebeuren.

Met een lege blik keek de apprentice even naar de grens, zijn ogen waren kalm en koel, bijna dodelijk zelfs. Hij had haar al langer in het oog, maar hij was mooi blijven zitten waar hij zat en hield haar gewoon in de gaten aan de rand van het bos. In de schaduwen van de naaldbomen was hij amper te zien. Hij zat rechtop, maar hij leek niet echt groot, dat was hij nooit. Hij was echter klein, maar hij was zeker gespierd en zeker ook nog eens... Knap? Naja, hij had het wel eens gehoord van een kat maar hij had er niet naar geluisterd. Hij snoof zachtjes, maar bewoog verder niet, helemaal opgaande in de schaduwen van het Shadowclan bos.

Zo lag ze dus een tijdje. Ze wist niet waar ze op wachtte. Misschien... Op wraak ofzo. Immers plukte ze afwezig met haar klauwen in het gras. Op een gegeven moment begon ze de kaal wordende aarde door te krijgen. Ze stopte nu echter niet met naar de donkergroene stengeltjes klauwen, ze ging door, harder, zich inbeeldende dat hij het was. Op een gegeven moment werd het zo echt dat ze hem kon ruiken... Wacht eens. Ze kon hem ruiken! Ze stopte en stond op. Ja, zeker weten, ze rook hem! Ze grauwde diep in haar keeltje. Waar was hij! Ze maakte hem af. Woedend keek ze rond. Daar. Twee smaragdgroene ogen loerden uit een struikje. Op het Shadowclanterritorium, natuurlijk. Ze versmalde haar blik. "Kom dan." daagde ze uit. Ze zou niet nog een keer verliezen, no way!

De grijze apprentice leek hem na een tijdje toch op te merken. Zijn geur tenminste. Hij krulde even zijn staart op en ging op zijn zij liggen, met een onderzoekende blik bleef hij haar aankijken. Ze keek even woest rond, haar blauwe ogen zochten hem, dat was duidelijk. Hij snoof zachtjes en keeek even naar de grens, zolang ze die maar niet overstak was het goed en dan zou ze niet nogmaals vernederd worden, dat was een feit. "Kom dan." Zei ze opeens en hij keek recht in haar ijsblauwe ogen, maar nog steeds gaf hij geen kick en bleef hij liggen. Ze was geen last voor hem, dus waarom zou hij de moeite doen?

Goed, ze wachtte even. Haar ijsblauwe ogen vulden zich meer en meer met haat. Zomaar, het ging helemaal vanzelf. Zo slecht was ze helemaal niet, maar deze kat riep zoveel haat bij haar op dat het alles beïnvloedde. Haar personlijkheid vooral, maar ook haar grenzen. Dit ging er dwars door heen. Ze had al lak aan regels, maar ze zou nooit de grens opzettelijk overschreiden. Echter, toen de groene kijkers haar blauwe ogen vingen, werd ze kwaad. "Durf je niet meer? Ben ik zo eng?" Haar mondhoeken krulden op in een voldane glimlach. Ze kon zichzelf eigenlijk maar net houden om niet op hem af te springen, en hem te laten boeten voor de krassen die hij haar had bezorgd. Ze hield zich in. Ze zou hem net zo lang uitdagen tot hij zelf uit de struiken kwam springen om haar aan te vallen, zoals de laatste keer. Maar nu was ze klaar. Ze was voorbereid op wat hij zou doen eens hij uit de struiken kwam.

De woede in haar blik was iets dat hem niet deerde, helemaal niet eigenlijk. "Durf je niet meer? Ben ik zo eng?" Hij zuchtte zachtjes en ging rechtzitten, zijn achterdochtige blik priemend in de hare. Uitdagen? Nee dat deed hij niet, hij was gewoon zichzelf en tja, dan was hij zo, daar kon men niks aan veranderen, jammer he? Hij tilde zijn pootje daarom op en begon deze te likken, waarbij hij zijn ogen sloot. Hij was toch een aantal vossenlengtes van de grens verwijderd, dus zoveel gevaar was ze nu ook weer niet.

Met uitdagende blik staarde ze naar het bosje waar hij zich in verschool. Ze bleef wel wachten. "Idioot. Hij durft sowieso niet. Dat heb je met Shadowclan. En dan zeggen ze dat Windclan altijd maar wegrent!" Dit was eigenlijk niet echt opzettelijk een poging tot uitdagen, het was gewoon zo, voor haar, nu. "Ik zou zó," Ze stapte even over de grens. "Het territorium op kunnen gaan. Kijken of er nog wat te vangen valt hier." Ze liep even wat verder de open plek op. Het was grappig om hem zo uit te dagen. Ze liep wel weer terug naar haar eigen gedeelte. Kwam hij nog ofzo? Ze wilde hem hebben. Ze wilde zijn vlees tussen haar klauwen voelde. Toen ze daaraan dacht vond ze zelf dat ze klonk als een maniak, maar eigenlijk wilde ze gewoon... Wat wilde ze? Wraak? Zoiets. Ze wilde hem aanvallen, ze wilde hem pijn doen, zoals hij ook bij haar had gedaan.

"Idioot. Hij durft sowieso niet. Dat heb je met Shadowclan. En dan zeggen ze dat Windclan altijd maar wegrent!" Hij knipperde enkele keren met zijn ogen. Ze was compleet aan het doorslaan he? Jep. sommige katten konden de smaak van verlies niet aan en zeker niet als het om een rang lager ging. Hij zuchtte daarom even en keek op, zijn wasbeart had hij gestaakt. "Ik zou zó," Wel meteen sperde hij zijn ogen wat meer open toen ze de grens overliep. "Het territorium op kunnen gaan. Kijken of er nog wat te vangen valt hier." Toen ze nog een paar stappen zette, schoot hij nar voren. Razendsnel stond hij voor haar en wel meteen week hij naar links. Toen hij zag dat ze iets wilde doen, schoot hij naar rechtsonder en probeerde hij haar poten vanonder haar te vissen. Toen sprong hij op, zijn klauwen uit hun hulsel. Ze vlogen rakelings langs haar gezicht en misschien had hij wel haar kin geraakt of iets anders in haar gezicht. Met de opwaartse kracht die erachter zat, leunde hij wat naar achter en probeerde hij enkel rake klappen in haar gezicht te geven met zijn achterpoten die nu in de lucht waren. Toen maakte hij de rest van zijn achterwaartse salto af en landde hij soepel, waarna hij haar scherp aankeek. "Ga!" zei hij luid.