Me against the world {Wanderpaw}

Met snelle passen liep de gevlekte kater achter de prooi aan. Al snel had hij deze ingehaald en hij sprong op waarna hij deze doodde met een simpele beet in de nek. Bloed stroomde uit de slagader en vermengde zich met de as. Het zwarte roet werd langzaam dik en kreeg een gore geur. Hij trok even zijn neus op en trok het konijn even weg, waarna hij hem liet vallen. Waar was hij eigenlijk? Overal lag een laag zwarte as. Hij liet zijn blik over het landschap gaan en al snel vond hij een meer. Hij stapte rustig naar voren en neeg zijn kop, al snel zag hij zichzelf... Waar... was hij?

Ze liep. Ze liep gewoon. Voorzichtig, en zachtjes, geruisloos. Haar bek netjes open, om welke prooigeur dan ook op te vangen. Maar er kwam niets. Alleen de geuren van verderf en as. Op de één of andere manier waren dat de enige geuren die deze locatie, waar het ook was, voortbracht. Er was iets anders, maar die geur ging schuil achter de nare geuren overal om haar heen. Ze snoof eens goed. Wat was het? Prooi? Dat had ze nodig. Daarvoor kwam ze hier. Ja, prooi. Maar bloed, en een kattengeur. De prooi was waarschijnlijk dood. Jammer. Ze keek om zich heen. Ze was hier nooit eerder geweest. Daar, een meer. Ze besloot ernaar toe te lopen. Misschien bracht het aanwijzingen over waar ze was. Was dit dat ene meer waar Forestrain, een warrior die ze had ontmoet, het over hag gehad. Het meer waar de sterren in weerspiegelden? Starlake, bedacht ze zich. Ze dacht toch echt dat dit het was. Er waren alleen geen sterren zichtbaar aan de hemel. Het enige wat weerspiegeld was waren de donkere, blauwgrijze wolken. En een kattenlichaampje. Een paar vossenlengtes bij haar vandaan zat een jonge kater. Lurkingpaw. Ze had hem ontmoet, hij sliep bij haar in de den. Maar een gesprek had ze nooit echt met hem gevoerd. Ze liep op hem af, en glimlachte. Ze zag het konijn aan zijn zijde. "Mooie vangst," knikte ze. Het was misschien een cliché begin van een gesprek. Maar ach, het wás een mooie vangst.

"Mooie vangst," Hij keek op, aangezien hij zodanig bezig was geweest met de situatie, dat hij haar niet eens had gehoord. Het was Wanderpaw, een apprentice van zijn clan. Hij knikte even naar haar, toch stonden zijn ogen nog steeds erg neutraal en emotieloos, zoals meestal. "Bedankt," zei hij maar kort en krachtig, maar verder gaf hij niet echt aanstalten iets te zeggen.