This is no big deal... yet!

Langzaam opende de zwart witte apprentice haar ogen. De cyaan gekleurde kijkers keken door de ingang van de den naar buiten. Het zo zou licht worden, tijd om naar de uitgang van het kamp te lopen dus. Gisteren was de ceremonie geweest waarin ze apprentice was geworden. De kattin die tot haar mentor was benoemt heette Wintersong. Een warrior met een lange witte vacht en blauwe ogen. Na de ceremonie had de kattin haar verteld dat ze de volgende dag al begonnen met trainen. Die zelfde middag was Dawnpaw begonnen aan haar nest in de apprentice den. Blijkbaar had ze niet de beste plek gekozen om te slapen, haar hele nest werd 's nachts namelijk verlicht door het licht van de maan dat door de ingang van de den viel. Dit licht had haar een deel van haar eerste nacht daar wakker gehouden. Het duurde niet lang of de apprentice zat met haar staart om haar poten gekruld voor de ingang van het kamp. Nu was het alleen nog wachten tot Wintersong zou komen zodat haar eerste training kon beginnen.

{Trainingstopic & Wintersong}

Langzaam opende de witte poes haar blauwe ogen en knipperde ze een paar keer voor ze opstond uit haar nest. Ze schudde even wat mos uit haar vacht en liep toen naar de uitgang van de den toe. Eenmaal buiten de den strekte ze haar lichaam even kort uit, waarna ze naar de ingang van het kamp begon te lopen. Ze had daar namelijk al een gestalte zien zitten die op haar nieuwe apprentice leek en eerlijk gezegd was ze er wel blij mee dat de apprentice al klaar zat bij de ingang van het kamp. Ze liep dan ook snel naar de Dawnpaw toe en knikte even kort toen ze er was. "Goedemorgen, ben je klaar om te gaan?" Ze ging er wel vanuit dat de apprentice er klaar voor was, maar toch wilde ze het voor de zekerheid vragen.

Dawnpaw zag een witte kattin uit de warriors den komen. De kans was behoorlijk groot dat die Wintersong was. Zodra de kattin dichterbij was wist de apprentice het zeker. Dat was haar mentor. De witte warrior knikte even als begroeting, meteen knikte Dawnpaw terug. "Goedemorgen, ben je klaar om te gaan?" Of ze klaar was? Als ze dat nog niet was zou ze hier niet zitten. Sterker nog, ze was meer dan klaar om te gaan. Uiteindelijk had ze al meer van het territorium gezien dan de meeste andere die in de ceremonie apprentice werden. "Altijd!" Riep de kattin zelfverzekerd uit. Misschien iets te hard waardoor ze katten had gewekt. Ach dat moest dan maar, die moesten er toch al snel uit voor hun taken. De apprentice kon niet wachten tot de training eindelijk zou beginnen.

"Altijd!" Kreeg ze als reactie van de apprentice en even keek ze lichtelijk geamuseerd naar de apprentice. "Laten we dan maar gaan." Zei ze, waarna ze opstond en de apprentice wenkte met haar staart. Ze liep door de uitgang van het kamp heen en wachtte daar even tot de apprentice er ook was voor ze verder ging. Ze zou de apprentice als eerste het territorium laten zien en dan zouden ze daarna nog kunnen kijken of er tijd was om wat anders te doen. "Ik ga je eerst de grenzen laten zien, gezien het belangrijk is om te weten waar ze zijn." Het was belangrijk zoda je er zelf niet overheen zou gaan, maar ook zodat je kon weten wanneer iemand van een andere clan op je territorium was.

"Laten we dan maar gaan," zei de witte kattin met een wenk van haar staart. Dawnpaw volgde haar mentor door de in- en uitgang van het kamp. Rustig liep de apprentice achter haar mentor aan een stuk het gebied in. De kattin was ondertussen redelijk nieuwsgierig geworden naar wat ze zouden gaan doen, helemaal omdat dit de eerste training was. "Ik ga je eerst de grenzen laten zien, gezien het belangrijk is om te weten waar ze zijn." Vertelde Wintersong tijdens het lopen waardoor de apprentice meteen stil stond. "Ehm ik zal wel even eerlijk zijn, ik heb de meeste grenzen al gezien," bekende de zwart witte kattin. Als kitten was ze vaak genoeg het kamp uit gesneakt met haar vader of vrienden. De grenzen waren niets nieuws voor haar.