Battle training!

De grote kras over zijn neus was een lelijk litteken geworden. Hij had er behandelingen voor gekregen en hij had in die tijd Slenderstep niet meer gezien. Ravenheart zuchtte. Hij moest de training met Roughpaw niet achter laten lopen. Er zat een uitstekende Warrior in die kat. En nu moest hij hem eruit halen. Hij liep richting de apprentice den en keek een andere apprentice aan terwijl hij hem een opdracht gaf. "Kan jij Roughpaw zo wakker maken en naar de Burnt Sycamore sturen?" vroeg hij hem. De apprentice knikte en verdween de den in. Ravenheart draaide zich ondertussen om en begon te lopen.

Onderweg had hij een muis gevonden en die bij de boom begraven, einde van de training zou hij die wel meenemen naar het kamp toe. Hij wachtte nu totdat Roughpaw er was. Zijn poot ging zachtjes over zijn neus heen. Het voelde raar dat Slenderstep hem aangevallen had. Hij wou haar ook niet meer zien nu. Hij rukte zich maar los uit z'n gedachten. Aangezien hij daar zijn apprentice zag.

Roughpaw werd met een schok wakker. Ze staarde naar de Apprentice die haar had gewekt. Ze glimlachte flauwtjes, en verliet de Apprentice's den. Buiten de den maakte ze zichzelf schoon, en vervolgens at ze vlug een muisje. Snel stond ze op, en verliet ze het kamp, waarna ze naar de afgesproken plek toe draafde. "Hé, Ravenheart! Wat gaan we doen?" Vroeg de jonge Apprentice enthousiast aan haar mentor.

Het duurde eventjes, maar toen kwam Roughpaw wel aanzetten. Mooi, dan konden ze zometeen beginnen met trainen. "Hé, Ravenheart! Wat gaan we doen?" Ze leek enthousiast, dat was mooi! "Vechttraining! We gaan is kijken of jij echte warriorvechtskills bezit!" miauwde hij naar haar met een grijnsje. "Heb je enig idee hoe vechten werkt? Of is het helemaal nieuw voor je?" Wie weet had een apprentice haar een of twee moves al geleerd in zijn afwezigheid of in de apprentice den? Hij wou eerst wel weten of ze al iets wist. Ravenheart's staart zwaaide met enthousiasme. Hoewel zijn neus nog steeds branderig voelde door het dikke litteken wat erop zat. Het zou vanzelf wel weer over gaan.

Há! Gevechtstraining! Dat had ze nog niet officieel gehad, maar wel van haar vader, dus dit moest goed komen! Ze zou Ravenheart eens helemaal perplex zetten. "Vechten... Ja, daar weet ik al wat over!" Klonk haar stem zelfverzekerd. "Vechten word als doel gebruikt om de ander te verwonden en een lesje te leren!" Ze lachte haar tanden bloot en maakte één of ander Super-Claw move en keek Raveheart trots aan.

"Vechten... Ja, daar weet ik al wat over!" Ze klonk zelfverzekerd, dat was goed. "Vechten word als doel gebruikt om de ander te verwonden en een lesje te leren!" Hij knikte. "Goed zo, dat klopt." lachte hij naar haar. Dat was wel een beetje wat het inhield ja. "Als je zoveel weet, mag je ma aanvallen en zullen we wel zien wat ik je bij kan leren over vechten." zei hij tegen haar. Raveheart sprong wat naar achteren om ruimte te creëren en zo Rough de ruimte te geven voor haar aanval op hem.

Roughpaw's grijns werd nog breder toen Ravenheart haar complimenteerde. Ze had het dus goed verteld. Roughpaw had wel het gevoel gehad mogelijk iets vergeten te zijn, maar als dat zo was, had Ravenheart dat wel verteld. "Als je zoveel weet, mag je me aanvallen en zullen we wel zien wat ik je bij kan leren over vechten." Klonk de stem van Ravenheart. Hallo? Ze was nog helemaal nieuw op het gebied van vechten, al had ze wel al een klein lesje van haar vader, Ashdrizzle, gehad. Ze moest nog alle technieken leren over hoe ze überhaupt het beste aanvallen kon. De houding, hoe ze door haar poten moest zakken, waar ze het beste op letten moest. De beste plekken om je aanval op uit te oefenen. "Euhmm," klonk haar stem terwijl ze kort aarzelde. Ravenheart maakte ruimte voor haar en ze besloot om toen ook maar aan te vallen. Met een luide strijdkreet zette ze af met haar achterpoten, niet diep genoeg doorgezakt toen ze afzette. Ze lande vlak voor Ravenheart en bleef toen staan. Ze dacht kort na over wat ze doen moest en besloot vervolgens een zwaai met haar poot te geven naar zijn kop. Ja, dat moment had Ravenheart kunnen gebruiken om er gewoon vandoor te gaan, als hij dat al deed.

Ravenheart zag de onzekerheid in de ogen van zijn apprentice. "Euhmm," klonk het toen. Hij wist dat het een aparte methode was. Maar wat leerde nou beter dan het gewoon doen? Toen klonk er een strijdkreet en de poes stormde op hem af. Ravenheart grijnsde maar die gleed weg toen ze voor hem stil bleef staan. Hij stapte een paar stappen opzij en keek haar eventjes aan. "Als ik een Windclan warrior was, lag je nu op de grond." zei hij tegen haar. Maar het was niet om haar te kleineren of de grond in te trappen, hij wou haar duidelijk maken dat je niet kon aanrennen en dan wachten. "Probeer dat nog eens, maar sla je poten om mijn nek als je dichtbij bent. Nagels wel inhouden graag." maakte hij duidelijk. Hij zat niet te wachten op de verwondingen van scherpe apprentice nageltjes.

Zo voorspelbaar was haar actie geweest. Ravenheart was opzij gestapt, waardoor Roughpaw plat op haar bek was gegaan. Roerloos bleef ze even liggen. Toen Ravenheart begon te spreken kwam Roughpaw overeind. "Probeer dat nog eens, maar sla je poten om mijn nek als je dichtbij bent. Nagels wel inhouden graag," miauwde Ravenheart. Roughpaw wiebelde met haar oortjes. "Ja, maar je zag al wat ik ging doen voor ik echt iets deed! Hoe moet ik mijn houding hebben wanneer ik je van voren aanval?" Vroeg Roughpaw.

"Ja, maar je zag al wat ik ging doen voor ik echt iets deed! Hoe moet ik mijn houding hebben wanneer ik je van voren aanval?" Ravenheart moest lachen. "Omdat toen je voor me stond je stopte!" zei hij tegen haar. "Je moet geen houding aannemen als je me aanvalt. Je moet ook niet teveel nadenken over wat de ander gaat doen. Zodra de ander aanvalt moet je daar op aanpassen. Je keert je tegenstander zijn aanvallen tegen je." legde hij langzaam uit. Hij ging voor haar staan. "Als ik zo naar je toe kom rennen en je aanval," en deed zijn poot omhoog, om hem zacht op haar kop te leggen. ".. dan kan jij reageren door mijn poot weg te slaan en jouw andere poot te gebruiken om mij een klap te verkopen." zei hij terwijl hij zijn poot weer neerzette. Ravenheart zwiepte met zijn staart. "Snap je het een beetje?"

"Omdat toen je voor me stond je stopte!" Was het antwoord van Ravenheart op haar vraag. "Je moet geen houding aannemen als je me aanvalt. Je moet ook niet teveel nadenken over wat de ander gaat doen. Zodra de ander aanvalt moet je daar op aanpassen. Je keert je tegenstander zijn aanvallen tegen je." Legde Ravenheart uit aan Roughpaw. Roughpaw fronste, ze wist niet goed wat Ravenheart precies bedoelde. Ze wou gewoon weten hoe ze het beste die sprong kon maken om goed van voren te kunnen aanvallen. Vervolgens deed Ravenheart haar iets voor. Hij ging voor haar staan en legde zijn poot op haar kop. Roughpaw vouwde haar oren opzij en keek langs de poot nieuwsgierig naar Ravenheart. Hij vertelde dat Roughpaw zijn poot weg kon slaan, waarna ze vervolgens een tegenaanval kon doen met haar andere poot. Ah, hier kreeg ze al een idee bij. "Ja, ik snap het!" Miauwde ze met een grijns. "Ga jij mij nu dan aanvallen, zodat ik kan oefenen wat jij net voor hebt gedaan?"

"Ja, ik snap het!" vertelde Roughpaw met een grijns. "Ga jij mij nu dan aanvallen, zodat ik kan oefenen wat jij net voor hebt gedaan?" Hij knikte. "Ik val je zo aan en dan doe jij wat ik net voordeed. Wees niet bang om je eigen dingen uit te proberen als je iets te binnen schiet." zei hij tegen haar met een knipoog. Toen kwam hij weer op haar af en haalde uit naar haar kop, zoals hij net had voorgedaan bij haar.

"Ik val je zo aan en dan doe jij wat ik net voordeed. Wees niet bang om je eigen dingen uit te proberen als je iets te binnen schiet." Roughpaw knikte enthousiast. Oh ja! Ze zou hem eens laten zien wat ze allemaal al wel niet kon. Ravenheart kwam op haar af en sloeg naar haar kop. Roughpaw sloeg de poot weg zo hard en snel als ze kon. Echter was het slap en was de klap van Ravenheart wel raak geweest. Wel had ze zijn poot weg geslagen, waarna Roughpaw direct reageerde en naar zijn kop toesloeg, zoals Ravenheart haar had verteld. Ja, haar houding was niet stevig, één slag terug en ze lag op de grond. Ze strekte haar poot te ver naar Ravenheart toe waardoor haar houding verkeerd was, tevens stonden haar poten verkeerd. Verder had ze de poot van Ravenheart wel goed weg geslagen, iets meer kracht en iets sneller en dat was goed.

Roughpaw deed haar best en haalde naar hem uit. Op zich ging het super goed voor een eerste keer! Hij was trots op zijn apprentice, maar het was nu tijd om haar andere dingen te leren. Haar houding was te wankel, waardoor haar klappen zwak aankwamen. Hij wist nu wat er verbeterd moest worden. "Het is duidelijk. Je staat niet stevig op de grond, laten we daar eerst is aan werken!" begon hij enthousiast. "Zet je poten zo neer," hij spreidde zijn poten iets uit elkaar en zorgde dat hij al z'n gewicht in zijn tenen liet zakken. "Zorg ervoor dat je je gewicht goed voelt in je tenen. Val me dan nog is aan en kijk of je me omver kan krijgen."

Roughpaw merkte trots op bij haar mentor, en dat deed haar goed. "Het is duidelijk. Je staat niet stevig op de grond, laten we daar eerst is aan werken!" Waren zijn woorden. Roughpaw wiebelde wat vragend met haar oren en hield daarbij haar kopje scheef. Ravenheart ging breder staan, waardoor zijn gewicht op zijn tenen kwam. "Zet je poten zo neer," miauwde Ravenheart. Roughpaw knikte en deed hem na. Enkel stond ze nog iets te smal. "Zorg ervoor dat je je gewicht goed voelt in je tenen. Val me dan nog is aan en kijk of je me omver kan krijgen." Roughpaw deed wat hij zei, maar of het goed voelde wist ze niet. "Zo?" Vroeg ze, terwijl ze zich klaar maakte.

Roughpaw deed hem na. "Zo?" Ravenheart bekeek haar houding eventjes en liep toen naar haar toe. "Wacht even.." Hij duwde met zijn neus tegen haar aan. "Meer ontspannen. Gewoon goed voelen dat je stevig op de grond staat. Als je je dan afzet moeten je klappen wel hard aankomen." zei hij tegen haar. Hij liep weer terug. "Ook mentaal stevig in je schoenen staan werkt goed." zei hij met een knipoog. "Probeer het nu nog is. Ik denk dat het je lukt." zei hij tegen haar.

Ravenheart duwde met zijn neus tegen haar aan, waardoor ze begon te wankelen. Meteen ging ze wat breder staan, dat voelde al veel beter. "Meer ontspannen. Gewoon goed voelen dat je stevig op de grond staat. Als je je dan afzet moeten je klappen wel hard aankomen." Roughpaw knikte en ging zo staan dat het goed voelde. Dat was al een stuk beter. "Ook mentaal stevig in je schoenen staan werkt goed." Dus niet onzeker zijn, vulde ze de woorden van Ravenheart voor zichzelf aan. Zij en onzeker? Nooit! "Probeer het nu nog is. Ik denk dat het je lukt." Roughpaw knikte en aarzelde voor geen seconde. Meteen kwam ze wat naar voren en zwaaide ze haar rechter poot naar zijn kop toe, nagels ingetrokken natuurlijk.

Roughpaw probeerde nog een keertje. Dit keer kreeg hij een fikse klap tegen zijn kop aan. Een grijns kwam op zijn kop te staan. "Ik wist wel dat je kracht in die poten van je had!" zei hij enthousiast tegen haar. "Heel goed," vervolgde hij. Ravenheart ging weer goed op zijn poten staan. "Als je die met je klauwen deed had ik nu een paar lelijke krassen over mijn kop heen. Maar goed, wat je ook altijd wilt proberen is je vijand omver krijgen. De buik en de nek zijn de meest zwakke plekken van de kat. Die wil je altijd raken." legde hij kalm uit. "Denk is na. Wat zou jij doen om mij omver te krijgen. Nu moet je even niet denken aan ons leeftijdsverschil en het feit dat ik getraind ben."

Haar klap was raak, en voelde hard aan. Het deed bijna pijn aan haar eigen pootje. Wauw! Misschien ging ze toch de beste véchter en jager worden! "Ik wist wel dat je kracht in die poten van je had!" Zei Ravenheart waarna hij zei dat het heel goed was. De glimlach op haar kop werd stralend groter. "Als je die met je klauwen deed had ik nu een paar lelijke krassen over mijn kop heen. Maar goed, wat je ook altijd wilt proberen is je vijand omver krijgen. De buik en de nek zijn de meest zwakke plekken van de kat. Die wil je altijd raken." Roughpaw knikte bij de uitleg van Ravenheart. "Denk is na. Wat zou jij doen om mij omver te krijgen. Nu moet je even niet denken aan ons leeftijdsverschil en het feit dat ik getraind ben." En groter, voegde Roughpaw er in stilte aan toe. "Ik zou je uit balans willen krijgen, maar omdat je ook groter bent, en ik kleiner en slanker... denk ik dat jij lomp bent, en er niet goed tegen kan wanneer ik om je heen spring en ren..." ratelde ze bedenkelijk, letterlijk al haar gedachten die bij haar opkwamen uitsprekend. Hierdoor konden waar woorden nogal rommelig overkomen. "Tenminste, dat heb ik eens gehoord toen de elders praatte over gevechten. Lompe katten kunnen niet goed tegen snelle bewegingen alsmaar achterelkaar, omdat ze dit niet kunnen bijhouden. Maar ik denk niet dat ik dat al kan," ratelde ze verder. "Sorry dat ik je lomp noem," beëindigde ze haar geratel.

"Ik zou je uit balans willen krijgen, maar omdat je ook groter bent, en ik kleiner en slanker... denk ik dat jij lomp bent, en er niet goed tegen kan wanneer ik om je heen spring en ren..." Lomp! Nou ja zeg. Ravenheart was op z'n minst gezegd een beetje verontwaardigd. "Tenminste, dat heb ik eens gehoord toen de elders praatte over gevechten. Lompe katten kunnen niet goed tegen snelle bewegingen alsmaar achterelkaar, omdat ze dit niet kunnen bijhouden. Maar ik denk niet dat ik dat al kan," Pfft lomp. "Sorry dat ik je lomp noem," Hij knikte. "Wie noem jij hier lomp!" nep-grauwde  hij naar haar en duwde haar omver met een zachte duw. "Nee hoor Roughpaw, dat was een geintje. Al noem ik mezelf liever... gespierd." zei hij met een grijnsje. "Gelijk heb je wel. Door mijn - lompheid -, kan ik niet zo snel bewegen als dunnere katten zoals jij. Dus als jij me snel keer op keer zou aanvallen dan zo ik daar niks tegen kunnen beginnen. Maar als ik jou dan met volle kracht raak, lig je wel neer." stelde hij. Hij glimlachtte. "Kom overeind, dan oefenen we wat snelle aanvallen." hij had ze wel geleerd, hij had er alleen niet veel baat bij.