Fresh air

zodra ze zijn vacht langs de hare voelde strijken versloomde ze haar pas. "Walnut" de poes reageerde niet en bleef door lopen, "het is helemaal niet goed en dat weet jij ook wel," ze slikte en keek vanuit haar ooghoeken naar de kat. Natuurlijk wist ze dat het daar niet door kwam. Het had haar gewoon laten schrikken dat ze zelfs al duizelig werd van een vogel, ze was zwakker dan ze dacht. "Je hoort niet duizelig te worden van het geluid van een vogel," nog steeds antwoorde ze niet. In haar hoofd wist ze al wat de wond op haar had betekend het moment dat het gebeurd was. Als ze snel liep werd ze duizelig, door hard geluid werd ze duizelig en door te rennen viel ze bijna flauw. De apprentice ging nog slomer lopen en stond bijna stil tot ze uiteindelijk ging zitten. Ze kon dit tempo niet eens lang volhouden! Walnut wist dat de duizeligheid weg zou gaan, niet helemaal, maar bij de kleine dingen wel. De vraag was alleen of ze ooit weer op haar geliefde tempo kon rennen. Die vraag was waarom ze vermeed toe te geven pijn te hebben, het maakte haar wanhopig. Ze krulde haar bruine staart om haar poten heen en had moeite niet wanhopig over te komen. De tranen achter haar ogen prikte, maar ze hielde ze weg door met iets meer te knipperen. Zelf had de poes nooit van zeikerende poezen of katten gehouden, ze leken altijd maar om aandacht te vragen. Dan zou ze zeggen:' life goes on, of het komt goed." Nu pas had ze in de gaten dat ze al die tijd fout had gezeten. I-ik ben bang,' met natte ogen keek ze de kater aan. Alleen zijn blik al stelde haar iets geruster.

De kater kwam naast haar zitten en al snel voelde ze de warmte van zijn staart om haar heen. “Dat kan ik heel goed begrijpen.” Miauwde hij zacht. Alleen de woorden al liet haar kalmeren, ze dacht terug aan wat haar moeder ooit had gezegd, 'verdriet is iets wat je moet delen om het minder te laten worden,'. Nu pas begreep ze wat haar moeder er mee had bedoeld. “Je bent bang dat je straks niet meer kan rennen is het niet?” Haar pupillen vergoten zich bij zijn woorden, zo klonk het allemaal heel dicht bij. Walnut sloot haar ogen en was blij dat de kater liet merken dat hij er voor haar was, zijn vacht streek langs die van haar en dat maakte haar geruster. “Ik kan heel goed begrijpen dat je bang bent Walnut.” De poes opende haar ogen weer en slaakte een kleine zucht. 'Dankje Cream,' spinde ze zacht maar hoorbaar. Walnut vond zichzelf niet iemand die midden in een afspraak met iemand begon te snotteren, vrolijk en gek waren haar karaktereigenschappen. Niet dit hoopje dat ze nu was. Hoe meer ze er aan dacht hoe meer de tranen uiteindelijk begonnen te lopen. Ze keek de kater aan en drukte haar snuit in zijn vacht terwijl ze zijn geur in haar opnam. Het was fijn om te weten dat iemand je steunde zelfs in je meeste zwakke staten. Zo iemand was Creamy.

“Het is niets.” Opeens had ze door wat ze aan het doen was en zette ze snel een stap achter uit. Snel haalde ze haar poot langs haar ogen en keek ze beschaamd naar de kat. 'Dankje, t gaat wel weer,' miauwde ze zelfverzekerder. “Het is goed om over je angsten te praten, wanneer je dat niet doet worden ze vaak alleen maar groter.” Walnut keek naar de grond en knikte. 'Gelijk heeft ze,' De kat keek naar de lucht en ze volgde zijn blik naar de witte wolkjes die langzaam voorbij dreven. “Mijn moeder zei altijd dat angst niet bestaat om het te verbergen, maar om het te accepteren en je sterker te maken.” Een waterig maar gemeende glimlach brak door op haar snoet, zijn woorden haalde het vertroebelende zicht weg. Rennen was niet alles wat ze had, maar wel een van haar grote liefdes. Voor nu zou ze de gedachte maar naar achter drukken, het probleem was al wel kleiner. Of eigenlijk het gevoel dat het probleem met zich mee bracht was kleiner. Walnut keek opzij en keek dankbaar naar de lichtblauwe ogen. 'Mijn hoofd doet pijn,' Miauwde ze grinnikend. 'Misschien is het toch nog te vroeg om op pad te gaan,' miauwde ze met een tevredenheid in haar stem. Ze had het net uitgehuild en dat luchtte op, ze zou het moeten accepteren.

~Zag pas net dat ik in me eerste post + 'CreamPypaw' had geschreven xD

“Ga jij voor, dan volg ik je het eerste stuk.” Ze knikte en begon zich met kleine stapjes door de rotsen heen te bewegen. Ze was blij dat Creamy mee wilde, een of andere manier wilde ze niet denken aan het feit dat ze zometeen weer zou moeten wachten tot ze hem zou zien. "Je mag ook naast me lopen hoor," miauwde ze, terwijl ze met een flauw grijnsje achterom keek. De kater was zoals altijd weer bezorgd en liep nu achter haar om te kijken of ze niet flauw viel. "Ik val niet opeens van m'n stokje hoor," ging ze verder terwijl ze haar pas inhield om naast hem te lopen. Walnut wilde het hebben over iets leuks, iets wat ze graag wilde weten van de kat. "Wat is het domste wat je ooit gedaan hebt?" vroeg ze dan maar. Het was altijd leuk om te horen wat andere katten deden, en dan niet de gewoonlijke dingen zoals jagen, maar de specialen moment die je nooit vergeet, omdat het mooi, dom of raar is. Gewoon dat.

Zijn glimlach verdween, ze had een verkeerde vraag gesteld, maar liet de kater spreken. “Het domste wat ik ooit gedaan heb is als jonge kitten het kamp uit sluipen en daarbij een Rogue tegen het lijf te lopen. De Rogue die mijn moeder vermoord heeft.” Ze bleef even staan en keek met medelijden naar de kat, maar schoof snel die blik van haar snoet en gaf een zachte glimlach terwijl ze weer door stapte. 'Het is lang geleden toch? En als het dom is om uit het kamp te sluipen als kitten, zijn alle katten dom. En dan ben ik de 'queen of stupidness', Ze grinnikte, maar haar warme blik was nog steeds te zien. “Maar dat wilde je vast niet horen.” De poes haalde haar schouders op en vertraagde haar pas weer om naast de kater te lopen. 'Ik vroeg wat het domste was, als jij dat vind was dat precies wat ik wilde horen. Ik wil jou leren kennen, niet een of andere kat die net alsof doet.' Miauwde ze met een glimlach. Ze was blij dat hij zijn gevoelens met haar deelde, het overtuigde haar dat ze wat voor hem betekende en dat hij haar vertrouwde. “Ik ben een keer uit een boom gevallen terwijl Whisperwind nog zo goed had uitgelegd hoe het moest, simpelweg omdat ik niet oplette. Ik ben ook een keer van een steen gevallen midden in de rivier, dat was ook niet zo handig.” Walnutpaw lachte en drukte haar schouder tegen de zijne. 'Domme dingen zijn leuk om te horen, of niet, maar van alle domme dingen leer je iets. Al is dat denk ik niet helemaal waar want dan zou ik nu toch echt super slim moeten zijn...' Ze stak haar tong uit en trippelde weer voor hem uit. Hun gesprekken leken nooit echt vast te lopen, alsof ze elkaar al jaren kende.

Ze hoorde hem vragen of het goed met haar ging. Met een glimlach draaide de poes zich om en knikte. Het ging beter met haar dan eerst, nu ze haar vriend had gezien en weer een beetje vrij uit kon lopen voelde ze zich al een stuk beter dan eerst. Praten hielp dus echt. 'Het gaat prima,' Miauwde ze terwijl ze even stil zat om te rusten. Sommige katten zeiden dat ze geen vrienden nodig hadden dat ze het zelf wel konden. Walnut gaf die katten groot gelijk, maar als ze vanuit haar ooghoeken naar Creamyfrost keek wist ze dat het beter was als je wel vrienden had. Je kon misschien dan wel zelf alles aan, maar vrienden of geliefden maakte het toch een tikje beter. Veel beter. Een beetje dromerig volgde de poes zijn bewegingen, en ergens voelde ze een steek van ergernis. Ze wilde dat hij in de Windclan had gezeten, dan hadden ze elkaar nog vaker kunnen zien en was het ook geen taboe geweest om. Om wat eigenlijk? Zo af te spreken? Een beetje kletsen? Of? Ze schudde haar kopje bij die gedachte en sprong weer op. Nope, zo mocht ze niet denken, het was niks voor niks een taboe. Toch kon ze het niet laten om nog een blik naar de kater te werpen. 'Kom sloompie!' miauwde Walnut snel voordat ze weer gevangen werd in het moment. Een paar tellen later sprong ze alweer over het veld heen.

“Ik kom al.” ze glimlachte zonder dat hij het kon zien en wachtte tot de kat naast haar liep. Tot haar ergenis liepen ze de velden al uit en waren ze bijna bij de borders van de Windclan, daar zou Creamy moeten stoppen, helaas. “We zijn er bijna.” Miauwde de witte kater toen. Walnut hoorde een kleinte teleurstelling achter zijn stem en vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan. Vond hij het ook jammer? Of verbeelde ze zich dingen? De poes knikte op zijn opmerking en na een paar stappen rook je al sterk de geur van Windclan. Ze stopte met lopen en draaide zich om zodat ze Creamy aan kon kijken. 'Nou, ehm doei?' Grinnikte ze wat sullig, maar haar ogen stonden vriendelijk en warm. Eigenlijk zou ze hem ook nog moeten bedanken voor de hulp, maar dit keer wilde ze het bij een normaal en simpele doei houden. Al wilde Walnut niet denken dat ze zometeen weer een tijd moest wachten totdat ze de kat zou zien. Ze wilde niet zien hoe hij zou weg lopen naar zijn eigen clan, eigen vrienden. Een steel van jaloezie ging door haar heen en ze schrok zelf van haar gedachtes. Wat was ze nu toch ook aan het denken? Over een week zou ze hem weer zien, dat was meer dan genoeg, meer had ze niet nodig.