Tell him that the sun rises in his eyes..

De kater begon te grinniken toen het had gewerkt, en spette plagerig nog wat modder over haar heen toen de poes zich net had uitgeschud. Serieus doen was er vandaag duidelijk niet bij voor hem, maakte niet al teveel uit, voor hem, want de zon scheen, voor hem. Waarom was wel interessant, want goed geslapen had de kater niet, sowieso sliep hij haast nooit echt goed. Nachtmerries en onrustige dromen waren zijn deel, en als die hem met rust lieten liep zijn hoofd over met plannen, zorgen of ideeën. "Inderdaad!" Antwoordde hij echter lichtelijk hyper, en sprong nog eens in de modder, op weg naar het kamp al. Halverwege stopte hij om op Sin te wachten, konden ze samen zingen in the rain.

De kater grinnikte toen de poes duidelijk bezorgd was geweest, en hem vermeldde dat hij het nooit meer mocht doen. Gemaakt beledigd keek Tall haar aan, "Maar dit is wat ik doe!" Exclameerde hij dramatisch, met een grote sprong in het moeras waardoor alles opspetterde. "Als dit niet meer mag dan wat wel?" Maar aan zijn ogen was te zien dat hij Sin wel snapte en aan het dollen was, soms moest hij gewoon iets 'gevaarlijks' doen.

Hij lachte om haar geweldige beschrijving van de clans en hun manieren van oorlog voeren, "En anders zetten we de Sin death stare in," Voegde hij plagend toe, want serieus dat ding deed bomen verkolen. Op de mededeling dat hij alleen nog maar mocht gaan breien liet hij nog dramatischer dan net zijn mond open vallen en ook al twinkelden zijn ogen nog zo, hij wist het voor mekaar te krijgen een diep geschokte uitstraling te laten zien. "Leer jij me dan breien?"

De kater grinnikte gewoon door, altijd lastig als er allemaal goede grappen na elkaar werden gemaakt want zo nu en dan moest hij toch zeker een stap kunnen zetten zonder halt te moeten houden om even de tranen van het lachen uit zijn ogen te knipperen? Die kans werd hem in de korte stilte gegeven, en de kater greep hem met beide poten aan. Vandaar dat hij zijn ogen gesloten had toen zijn naam nog eens werd genoemd, een stuk serieuzer dan net. "Ja?" Antwoordde hij, de stem verwachtingsvol, ging het over de das?

De kater keek terug naar de poes, helemaal vrolijk en nietsvermoedend. Alvast om hem te verdedigen voor de grote fout van zometeen, zijn geest werkte niet helemaal mee vandaag en alles ging wat langzamer dan normaal, of iniedergeval de belangrijke en serieuze dingen, grappen kwamen maar al te snel in hem op. Toen hij de poes dan ook hoorde snapte de warrior de heisa en de imposante stilte ook niet. Hij keek haar gewoon aan met een 'ja duuuh' blik, en bewoog zijn hoofd even in een niet helemaal begrijpende beweging. "Ja, jij bent ook leuk," Antwoordde hij, was dat het gewenste antwoord? Tuurlijk vond ze hem wel leuk anders waren ze geen vrienden, het was lastig vrienden zijn met een vijand.

Tall fronste verward toen de poes hem ging uitleggen wat leuk vinden was, alsof hij dat niet wist. Dat betekende dat je met elkaar op kon trekken right? Nou, dat kon hij met Sin en dus was Sin leuk, simpel als dat. Toen de poes hem echter vermelde dat hij dit alles weer moest vergeten werd de frons op zijn voorhoofd dieper. "Ik ben slecht in vergeten," Mauwde hij, plagerig en redelijk nieuwsgierig, waarom moest dit vergeten worden?

Ze leek niet vrolijk te worden van zijn reactie, wat de kater lichtelijk verwarde. Hij keek haar ietwat bezorgd aan, en luisterde ditmaal extra scherp zodra ze haar mond opende. Zijn eigen mond viel in reactie daarop ook open, ehm.. Wat? Right. Waarom had zijn moeder hem hier ook alweer nog geen les in gegeven? De kater keek even naar zijn poten, en toen weer naar de poes, en toen weer naar zijn poten. Dit was toch wel iets anders dan hij verwacht had. "Oke," Mauwde hij uiteindelijk, en knikte eens ferm, hier konden ze wel mee werken toch? Hij wist niet wat liefde allemaal inhield, hij wist niet wat hij zelf wilde, maar hij wist wel dat dit hem niet zijn vriendschap met Sin ging kosten.

Zijn mond viel open toen de poes weer boos, en gekwetst reageerde. Wat moest hij dan doen? Dit was niet iets waarin hij opgeleid was! Waarom ging iedereen er altijd van uit dat de kater op elk mogelijke moment goed en gewenst kon reageren, soms wist hij gewoon eerlijk waar niet wat te zeggen en dat was nu het geval geweest. Lichtelijk geïrriteerd groef hij met zijn nagels in de aarde, meer boos op zichzelf dan op de poes. Dat was een probleem, hij werd altijd eerst boos op zichzelf, dan pas op een ander. "Sorry.." Antwoordde hij licht aarzelend, in de hoop dat ze dat dan niet erg vond. Hij wist gewoon niet wat hij ermee aan moest en dat was de waarheid.

Hij was al helemaal in de war, wat bedoelde de poes met dat hij 'natuurlijk' spijt had? Hij wist het zelf niet eens tot een paar seconden geleden, hij moest echt eens lessen gaan volgen bij anderen over zichzelf, zij kenden hem beter. Zij wist uiteindelijk ook niet wat ze moest doen, niks nieuws voor hem, wel voor haar. Uiteindelijk kon de kater niet anders dan halfslachtig knikken zodra ze zei dat ze terugwilde. Hij wist het ook niet meer, dit ging hem boven de pet.

Hij glimlachte lichtjes toen ze zich even tegen hem aan duwde, en volgde de poes toen, terwijl zijn hoofd ondertussen overuren draaide. Het was echt onlogisch, hoe kon het zo geëscaleerd zijn? "Heb je morgen wat te doen?" Vroeg hij uiteindelijk onhandig, zijn ogen op haar gericht. Misschien kon hij het zo goedmaken? Hij had nog geen hunt buddy voor de dag erna, en alleen jagen was ook zo saai.