Snuggle together if it's cold outside

De tabby apprentice rilde in haar slaap, en ook al was ze zo moe, uiteindelijk kon ze het niet aan. het was ijzig buiten, ze had warmte nodig. Ze was geen freakin' ijsbeer? Hopen maar dat Starclan hen snel beter weer zou geven. Slaperig opende ze haar groene oogjes en keek even om zich heen in de donkere den. Niet zo ver van haar vandaan lag Hazelpaw. Even twijfelde Windpaw, maar uiteindelijk stond ze op en trippelde voorzichtig naar hem toe. Naast hem ging ze weer liggen, en hopend dat ze hem niet wakker zou maken krulde ze zich dicht naast hem op, zodat hun vachten elkaar raakten. Zo was het tenminste lekker warm..

~Eerste post Hazelpaw

Newleaf kwam er dan wel aan, maar toch wilde Leafbare nog even van zich laten horen. 's Nachts was het de koude die overheerste en dan voelde je direct. Hazelpaw had er gelukkig minder last van, aangezien zijn vacht een stuk dikker was als de meeste katten. De kater had zich opgerold in zijn mosnest en had zijn staart over zijn snoetje geslagen, aangezien zijn neusje toch wel wat kouder werd door de koude temperatuur. Hij fronste even toen er iets of iemand vlak naast hem ging liggen en opende voorzichtig zijn één van zijn oogjes. Een klein glimlachje verscheen op zijn snoetje toen hij de vacht van Windpaw herkende. De apprentice verlegde zich een beetje, zodat hij wat makkelijker en beter langs haar lag en sloeg zijn staart deze keer om de poes. Zijn kopje lag nu vlak naast die van haar. Hij richtte zijn oogjes nog even op de poes, waarna hij zijn oogjes terug sloot. Hij had zo zijn momenten. Vroeger zou je dit al helemaal niet van hem verwacht hebben, maar Windpaw had nu eenmaal een plekje in zijn hart gekregen.

Vanaf nu is dit topic open ~

Hazelpaw verlegde zich een keer en zachtjes snorde de bruine tabby toen ze zijn staart om haar heen voelde. Ze opende haar groene oogjes en keek hem aan, een blije glimlach op haar gezicht. Opeens leek er iemand iets te fluisteren, iets dat ze niet verstaan had. Maar de stem klonk bekend, als die van.. Blackpaw? Haar groene ogen keken door de duisternis, maar ze zag alleen maar slapende lijfjes van de andere apprentices. Ze haalde zachtjes, bijna onmerkbaar, haar schouders op en legde haar kopje weer neer op haar poten, vlak naast die van Hazel. Haar groene oogjes bleven echter open, en ze bestudeerde het gezicht van de kater naast haar. Het zou vast gênant zijn als hij nu opeens opkeek en haar zag staren, maar ze kon het niet helpen. Ze wou elk detail in zich opnemen zodat ze het nooit zou vergeten. Waarschijnlijk leek hij wel op haar, al was zijn vacht grijzer en zijn ogen blauwer; en hij had natuurlijk geen lang litteken over de linkerkant van zijn gezicht, zoals zij.

Hij hoorde Wind nog even vaag snorren bij wat hij eerder gedaan had, maar zijn aandacht leek al snel terug te vervagen toen de slaap hem weer even inhaalde. "Go you, tortelduiffies," Er was echter maar één ding nodig om hem terug wakker te krijgen, de stem van Black die zijn oren bereikte. Viel het dan zo hard op? De kater opende zijn oogjes en zag dat Windpaw's kopje vlak voor hem lag. Hij keek bijna scheel toen hij kort naar haar snoetje keek, dat de zijne bijna aanraakte. Deze keer trok de kater zich niet terug, maar verscheen er eerder een geamuseerde glimlach op zijn snoetje. "Koud?" vroeg hij zachtjes toen hij Blackpaw niet meer hoorde. Hij wist dat de poes vaak nieuwsgierig was naar wat er tussen hem en Windpaw, grotendeels om de vriendschapsband tussen Wind en Black, maar toch leek het hem heel soms wat op zijn zenuwen te werken. Gelukkig verliet ze de den snel. Hij zou Wind er wel eens over aanspreken, al was dit niet het moment. Op dit moment richtte hij zijn volledige aandacht op de poes voor haar. De andere apprentices moesten het maar afbollen. Het maakte hem zelfs niet uit of Wind's broers hen zo zagen. Die waren ook altijd zo beschermend tegenover het poesje. Ze moesten accepteren dat Hazel nu een deel uitmaakte van haar leven.

Ze glimlachte automatisch toen hij dat deed. Hij hed gewoon een prachtige glimlach, maar het was zo jammer dat de wereld hem maar zo weinig te zien kreeg. Op zijn vraag haalde ze zachtjes haar schouders op. "Nu niet meer.", fluisterde Windpaw zachtjes, een uiterst gelukkige uitdrukking in haar bladgroene oogjes. Ze gaf hem een klein likje over de zijkant van zijn kop en legde daarna haar tabby hoofdje waar op haar poten, al sloot ze haar groene oogjes nog steeds niet. Ergens wou ze gewoon niet dat dit moment eindigde, niet zo snel in ieder geval.