Complicated

Waarom haar poten haar naar deze plek hadden gebracht, wist ze niet goed. Ze was er wel eens eerder geweest, maar waarom ze hier nu op dit moment was, wist ze niet. In elk geval, in het kamp hoefde ze de komende paar uur niet meer te zijn. De vacht rondom haar oogjes was een beetje nat van het huilen. Wat logisch was, omdat de worden van de andere apprentice niet bepaald vriendelijk geweest waren. Ze was haar enige vriend nu ook nog eens kwijt, en waarschijnlijk zou morgen het hele kamp er vanaf weten. Stom leven toch ook. De kattin had zich onder een van de bomen neer laten ploffen en rolde zich op tot een klein, zacht snikkend balletje, soms voelde ze zich nog net een kitten..

{Eerste post voor Battlepaw}

De witte kattin veegde haar traantjes af aan haar pootjes, waarna ze een keertje trillend zuchtte en haar oogjes sloot. Ze vond het alles behalve leuk wat er op dit moment in ShadowClan gebeurde, telkens maar weer het terugkomende getreiter en gepest van anderen. Telkens maar weer het gevoel dat ze minder was dan de anderen. En het ging de laatste paar weken nog wel zo goed, alles was binnen een paar seconden weer omgeslagen als een verraderlijke storm. Een iet wat botte stem klonk in haar oren, en geschrokken hief ze haar kopje een beetje. De geur van RiverClan drong haar neusgaten binnen. ShadowClan katten werden vaak als groot, bedreigend en duister gezien. Ivypaw was eerder klein, zachtaardig en licht. Haar ijsblauwe ogen stonden duidelijk onzeker, en ze leken een fellere kleur te hebben door de tranen die erin ronddwaalden. "Gewoon.." mompelde ze en richtte haar blik weer op haar natte, witte pootjes. Het was wel duidelijk dat ze niet voor niets huilde, dat ze geen aansteller was. Logisch, als een clangenoot dreigde je ogen eruit te krabben en je buik aan flarden te scheuren. Zeker bij zo'n teer karakter als de witte kattin had.

De kattin had haar kopje alweer weggestopt. Normaal gesproken mocht je iemand van een andere clan niet uit het oog verliezen, mocht je die niet zo de rug toe keren en mocht je die je zwaktes niet zo openlijk laten zien. Maar op dit moment konden al die regeltjes gewoon door het moeras heen zakken. Ze hoorde hoe de grijze kater ging zitten, en zag in haar ooghoek hoe hij zijn staartje over zijn pootjes heen drapeerde. Het leek wel alsof hij sprak met gemengde gevoelens, niet gemeen maar ook niet vriendelijk. Best logisch, de twee kende elkaar niet eens. Plus, beide waren van een andere clan en katten van andere clans moest je gedwongen zien als vijanden. Het leek wel een beetje een statig toontje waarop hij sprak, maar ergens klonk het best wel.. logisch. Niemand huilde zonder reden, maar ze voelde zich gewoon te belabberd om dat nu toe te geven. Stilletjes luisterde ze maar naar zijn woorden, het snikken ondertussen binnen weten te houdend. Hij had gelijk, al was ze niet bewust naar deze plek toe gekomen. "Ja.. oké.." mompelde de witte kattin toen zachtjes en hees zichzelf ietsje overeind. Ze was ongeveer net zo groot als het katertje. Ivy was altijd al een van de kleinere katten geweest van haar leeftijd, enkel haar pluizige vacht zorgde ervoor dat ze tenminste nog iets voorstelde. "Het zat gewoon eventjes niet zo mee vandaag.." mompelde ze toen weer. Haar ijsblauwe ogen waren voor een kort moment op de RiverClan kater blijven hangen, maar gingen toen weer terug naar de drassige grond.

Echt op de andere kater letten deed ze niet, want haar gedachten draaiden weer eens overuren. Soms deed haar hoofd er gewoon pijn van, een teken dat ze zich veel te druk kon maken over bepaalde zaken. Maar zo ook nu, de woorden van de zwart-witte kattin bleven maar door haar kop heen spoken en het maakte haar echt misselijk. Het liefst zou ze de komende paar dagen wegblijven uit het kamp, maar ze had immers geen andere plek om te slapen en ze wilde haar siblings niet onnodig ongerust maken. Ivypaw werd weer opgeschrikt door de stem van de grijze kater. Hij had een aparte manier van praten, maar toch kon ze voelen dat hij het niet slecht bedoelde. De kattin knikte een keertje met haar kopje en bleef naar de grond kijken. "Ja, ik denk het wel.." stemde ze toen weer voorzichtig met hem in. Ieder zo zijn eigen ding, ja. "Heb jij ook problemen dan?" vroeg ze na een kleine stilte.