Lullaby

Nadat ze hier één enkele keer gekomen was, was ze nieuwsgieriger geworden naar deze plek. De kattin overtrad wel eens vaker de regels, stak de grenzen over. Ooit was ze samen met Maze de WindClan grens overgestoken omdat hij zich verveelde in het holst van de nacht, maar zoiets ging waarschijnlijk nooit meer gebeuren. Na dat ene had ze niks meer gehoord van Mazepaw, noch Smokepaw. Bij deze gedachte waren haar oortjes weer een beetje naar achteren gegaan, en een zucht rolde over haar lippen. De Vierboom was wel een mooie plek om eventjes je rust te krijgen. Tenminste, dat had ze verwacht. De witte kattin plofte neer op het grondstuk dat officieel tot ShadowClan toebehoorde, vlak bij de grens die ze hadden met de clan van de visvreters. Er was niks fout om aan je eigen kant te zitten, right? Hier was het tenminste vrede.

{Eerste post voor Cedarpaw}

Onzeker keek hij voor zich uit. Hij had zich tussen een stel varens verborgen en zijn gouden kijkers keken nerveus door de struiken heen. Daar zag hij dus een witte poes. Ze was best mooi, maar dat leidde hem niet af. Nee, niet door zijn plichten, maar door de angst. Angst om iemand vreemd aan te spreken. Wat moest er toch van hem worden? Toch wist hij zich tot rust te brengen en duwde zichzelf door de struiken. Zijn lichaam, erg gegroeid in de tijd, kwam boven die van de shadowclan apprentice uit, al liet zijn blik iets heel anders zien. Vlak bij de grens hield hij halt en probeerde haar te kijken, maar zijn blik schoot uiteindelijk naar de grond. "Als je de grens maar niet oversteekt." Murmelde hij met een zacht stemmetje.

De sneeuwwitte kattin keek iet wat geschrokken op bij het horen van een plotselinge stem. Aan de andere kant van de grens stond een langharige, veel grotere grijze kater die zo iets ouder dan haar kon zijn en de sterke geur van RiverClan in zijn pels had. Hij waarschuwde haar om de grens niet over te steken, maar zijn zachtere stemmetje zorgde ervoor dat hij niet bepaald dreigend overkwam. "Was ik ook niet van plan.." murmelde de witte kattin toen, op haar beurt ook niet bepaald hard. Ivypaw praatte nooit hard, dat paste gewoon helemaal niet bij het totaalplaatje. Ze wist dat ze op haar moeder leek, daar kreeg ze vaak opmerkingen over. Haar moeder was knap, dus dan moest ze zelf ook wel een beetje knap zijn, toch? Al die onzekerheden toch ook. De kattin keek weer eventjes naar de grijze kater. "Als jij ook maar aan je eigen kant blijft.." Tsja, iets terugzeggen moest wel.

Zijn staartje trilde, niet van woede, maar meer van angst. Straks was ze boos en kreeg hij allerlei klauwen in zijn vacht. Wie weet had ze wel allemaal mede warriors in de bosjes en lokte ze hem alleen maar in de val. De stem waarmee ze sprak was dan wel zacht, maar shadowclan katten konden niet vertrouwd worden. "Als jij ook maar aan je eigen kant blijft.." Hij keek op, probeerde haar weer aan te kijken, maar mislukte weer en keek naar de zijkant. "I-ik heb niets te zoeken op jullie gebied." Nee, de angst om gepakt te worden was toch te groot.

Eventjes slikte de kattin toen hij naar haar keek. Wat ongemakkelijk schuifelde ze een beetje weg van de grens, want hij was best groot en dat vond ze intimiderend. De kater stotterde een beetje, maar ze kon er wel uit begrijpen dat hij vond dat hij niks te zoeken had op hun kant van het gebied. "Oké.." mompelde ze toen en keek naar de lucht. De geur van regen was een beetje in haar neus komen te hangen. Eerst had ze gedacht dat het van de RiverClan kater kwam, maar toen ze de grijzige lucht zag zuchtte ze een keertje. Teruggaan naar het kamp maakte nu toch weinig meer uit, ze werd sowieso wel nat. En tevens, zo veel zin had ze er ook niet bepaald in om weer in de apprentices den te liggen. Haar blik schoot terug naar de kater, die ze eventjes helemaal vergeten was toen ze nadacht over haar eigen problemen. Hij was groot.. "Je gaat me toch geen pijn doen?" murmelde ze toen weer zacht.

Het was ongemakkelijk en hij gaf zichzelf voor elke seconde de schuld. Ze leek niet de intentie te hebben om de grens over te steken, dus hij had haar helemaal niet hoeven aan te spreken. Starclan! "Je gaat me toch geen pijn doen?" geschrokken keek hij op, zijn goude ogen werden groot van deze uitspraak. "N-nee!" Uitte hij geschrokken en herstelde zichzelf weer. "I-ik bedoel, als je de grens oversteekt dan .." Meldde hij er gehaast achter.

De witte kattin slikte een keertje, het was wel ongemakkelijk zeg, praten met een onbekende waarmee je eigenlijk niet behoorde te praten. De kater riep geschrokken nee, waardoor de kattin haar kopje hief, iet wat geschrokken door zijn uitbarsting. Nja, niet echt uitbarsting dan. Gewoon een reactie die ze niet verwacht had van zo'n grote kater. De kattin knikte weer een keertje en wendde haar blik af. "Oh.. oké.. Dan is het goed.. toch?" mauwde ze en keek hem vanuit haar ooghoek lichtjes vragend aan.

Waarom stelde ze van die moeilijke vragen? Vermoeid door al die gedachten liet hij zijn kop weer iets hangen. "Denk ik.." Maar hoe wist hij zeker over zij hem niet zou aanvallen? Shadowclan katten waren toch altijd heel erg stiekem?
Een dikke druppel viel op de brug van zijn neus en een geschrokken piep ontsnapte uit zijn keel. De kater sprong overeind en zijn grijze vacht kwam licht overeind, waardoor hij nog groter leek. Oh.. het was maar een druppel.

De kattin dommelde weer wat weg in haar gedachten, en echt doorhebben dat er een druppeltje regen op haar dikke vacht neerplofte deed ze niet. Totdat de grijze kater plotseling een geschrokken piep slaakte en overeind schoot. De witte kattin schrok van zijn actie, en stond al snel ook weer op vier pootjes, staart geschrokken iets dikker dan normaal. "W-wat doe je?" vroeg ze twijfelend, nadat er een kleine stilte viel. De kater was nu veel, veel groter dan haar. Had ze iets fout gedaan? Was hij boos? Licht angstig keek ze hem aan.

Toen de witte poes ook iets geschrokken uitte zakte hij door de angst door zijn poten en verborg zijn grijze kop onder zijn voorpoten. Zo bleef hij versteend liggen en voelde nu meerdere druppels op zijn vacht neerdalen. Steeds sneller en met steeds meer maatjes. Maar het maakte hem niet uit. Voor zijn part mocht hij hier gewoon smelten van de regen. Dan was de wereld van hem af.

De witte kattin slikte een keertje toen ze zag hoe de kater in elkaar zakte en zich half verstopte in zijn vacht en onder zijn pootjes, wat deed hij nu? Ondertussen kletterde de regen met een steeds harder tempo neer op de grond. Twijfelend bleef ze staan. Eigenlijk wilde ze terug naar het kamp, maar ze kon hem hier toch niet zo achterlaten?! Dat zou koud zijn, en zo was de witte kattin niet. Zeker niet toen er een bliksemflits door de lucht heen knalde en de aarde deed roffelen. Voordat ze het wist, was ze de grens over gestapt en duwde ze haar zachte neusje voorzichtig in de vacht van zijn nek. "We moeten schuilen.." mompelde ze toen, al was er wel een duidelijk angstige toon in haar stem te horen. Ze hield niet van onweer.

Hij wilde nee zeggen op haar aanbod, maar toen een donderknal weerklonk, kwam hij overeind. Zijn gouden ogen wijdopengesperd en hij keek haar aan. Heel even kon hij de angst wegslikken en keek hij om zich heen. Achter hem bevond zich een oud vossenhol, die zelfs door de recente invasies niet werd gebruikt. "Kom!" Murmelde hij snel en wachtte eigenlijk niet op een antwoord. Met een sprintje rende hij naar het hol en kroop zover tot hij geen natte grond meer onder zijn poten voelde.

Gelukkig lachte hij haar niet uit, dat ze nogal bang was voor het onweer. In ShadowClan werd ze er soms wel voor uitgelachen, want het was immers maar een fascinerend natuurverschijnsel in de ogen van anderen. In haar ogen was het nog altijd een vreselijk iets waar ze de rillingen van kreeg. De grijze kater sprong ondertussen op, zei haar mee te komen en rende toen weg. De witte kattin twijfelde geen moment, want achterblijven was nu wel het gene wat ze het minst lieve deed op dit moment. De kattin volgde hem en zag dat hij een vossenhol inschoot. Snel volgde ze hem, want daar was het droog en als het goed was veilig. Haar staart was nog altijd een beetje dik en haar oogjes opengesperd, bang.

Al snel schoot er een witte pluisbal het hol in en krabbelde de kater nog wat meer naar achteren. Het werd krap hier, met z'n tweetjes. Maar wat hij had geleerd, was dat dit slechts een gang was en het verderop wat open zou moeten zijn. Opener in ieder geval? "Ik denk dat we nog iets verder terug kunnen, het wordt anders heel krap." Murmelde hij zich wat meer naar achter wurmende en ja hoor, de nauwe gang werd wijde en uiteindelijk kon hij zich vrijer bewegen. De uitgang was nog in zicht, gelukkig.

De kater zei iets over verder het hol in gaan. Buiten klonk weer een donderslag en dat zorgde ervoor dat ze snel achter hem aanschoot. De witte kattin voelde inderdaad dat er meer ruimte beschikbaar kwam nu, wat wel fijn was. Zelf was ze niet zo groot, maar de grijze kater nam wel aardig wat ruimte in beslag. Ze kuchte eventjes toen er wat zand opstoof en liet zich toen zakken, echt ergens heengaan kon ze namelijk niet. De kattin haalde kort adem, maar toen er weer een roffelend gevoel opsteeg kneep ze haar oogjes wat angstig dicht. Ze wilde nog niet dood..

De donder knetterde meerdere keren en zijn grijze vacht kwam bij elke slag wat meer overeind. De regen denderde neer op de aarde en in het hol echode het naar door. Steeds weer rommelde de hemel en er leek wel geen einde aan te komen. Nerveus wierp hij een blik op de poes naast hem, die er ook niet heel erg tevreden bij lag. Ze was echt echt bang voor onweer, huh? "Uh.." De kater probeerde op iets te komen, zodat ze beiden afgeleid konden raken van hun angsten. "Ik.. ik ben Cedarpaw." Murmelde hij. Het was heel moeilijk voor hem om te praten met vreemdelingen, hopelijk werd deze moeite beloond.

De witte kattin had haar oogjes wat dichtgeknepen zitten, maar opende ze voorzichtig toen de stem van de kater de neervallende regen daarbuiten overheerste. Hij stelde zich voor als Cedarpaw. Eventjes was ze stil, knipperde ze met haar ijsblauwe oogjes en keek hem aan. "Ivypaw," zei ze toen zacht. Zowaar wist ze een kleine glimlach rond haar lippen te toveren, maar toen er weer zo'n donderslag door de lucht heen raasde dook ze weer iets in elkaar en verdween de zachte glimlach. "Heb jij siblings?" besloot ze op haar beurt dan maar te vragen. Siblings waren iets die bij haar namelijk best wel belangrijk waren, al kon dat natuurlijk verschillen per clan hoe men daar met familie omging.

Ze leek even .. blij te zijn. Blij met zijn aanwezigheid? Cedarpaw bewoog wat met zijn oortjes en keek aarzelend neer op de grond. "Heb jij siblings?" Hij knikte. "Ja, twee, maar ze zijn allebei ziek." Ze waren beiden niet met hem apprentice geworden, iets wat hem nog altijd iets deed. Alsof hij de sterke was geweest. "Jij?"

Hij had twee zieke siblings. Even wilde ze vragen wat ze hadden, maar toen stelde hij de wedervraag al. Misschien wilde hij er niet over praten. Toen hij dus vroeg hoeveel zij er dan had, moest ze eventjes glimlachen en schudde ze haar hoofd. "Ik heb er vijf," zei ze toen met een licht dromerige blik. "Wel allemaal gezond, al is eentje later apprentice geworden of zo.." De reden was voor haar nooit erg duidelijk geweest, maar men zal vast wel een bepaald iets gehad hebben. Sowieso was Woodpaw de enige van het nest die amper meer met zijn siblings omging, maar het was niet haar taak om achter hem aan te lopen.

Oh wow, vijf, dat was .. veel. "Wel allemaal gezond, al is eentje later apprentice geworden of zo.." Het leek wel alsof die laatste sibling wat .. buiten de groep viel. Maar Cedarpaw waagde zich er niet aan daar een vraag over te stellen. "Hoe.. heten ze?" Buiten hoorde hij weer een luide donderslag, maar .. hij voelde zich wat vrediger nu. Hij had afleiding.