Not feeling well

Met geluidloze pootstappen baande de gevlekte poes zich naar de medicine cat den toe. De laatste tijd had ze last van wat hoofdpijn, en eveneens maagpijn. Eerst had ze gewacht met langs te komen, aangezien geen last wou zijn voor de medicijn kat. Maar de pijn was ondragelijk geworden en dus moest ze nu wel.
Voorzichtig stak ze haar kopje door de ingang van de donkere den welke sterk naar kruiden rook en keek ze wat rond. "Sparrowfeather?" Klonk haar stem, niet in staat zijnde om goed te kunnen zien. Pas na enkele tiental seconden lukte het haar om een glimp van diens bruine vacht op te vangen.

{Sparrowfeather 1st}

'Spottedpaw,' Een kleine glimlach spreidde zich op haar gezicht toen ze antwoord gekregen had en zodra hij naar haar toekwam begon ze wat ongemakkelijk heen en weer te schuifelen. Ze gaf niet graag toe dat ze pijn had, dat had ze nooit gedaan eigenlijk. 'Waarmee kan ik je helpen?' Vroeg hij vervolgens. Haar amberkleurige blik priemde zich in de zijne en met een enkele zwiep van haar staart gaf ze aan dat ze dit niet graag deed. "Ik voel me niet al te best.. Mijn maag en hoofd doen de laatste tijd nogal pijn." Sprak ze nadien. Echter zag de poes er kerngezond uit, naast de ietwat verdwaalde blik in haar ogen. Maar deze had zich daar gevestigd sinds Lionroar de Clan verlaten had. Tijd zou deze wonden wel helen, dat wist ze. Maar hoe lang zou dat nog duren? Zolang ze Whitelion iedere dag nog zag wist ze dat dat nog vreselijk lang ging duren. Hem zien voelde aan als een klauw in de wonde op haar hart, welke zich daar had gevormd door het gemis van haar vader.

De kater kantelde zijn kopje en Spottedpaw besloot dus maar dat dat een normaal teken was. Toch? Ze zag er namelijk niet uit alsof ze ieder moment kon flauwvallen. Maar goed, hij was hier degene met ziektekennis, niet zij. 'Ik denk dat je een beetje overspannen bent, Spottedpaw,' Zodra hij dat uitgesproken had verliet een opgeluchte zucht haar bekje. Misschien klopte het wel. Ze had de laatste dagen vreselijk hard getraind, met als gevolg dat jonge spieren te zien waren onder haar halflange pels. Ze moest en zou namelijk wraak nemen op de kater die haar vader dit had aangedaan, en dat kon ze alleen maar doen als ze sterker werd. "Dus ik kan gewoon verder trainen?" Vroeg ze nadien, haar amberkleurige blik op hem richtende.

Het antwoord dat ze kreeg stond haar alles behalve aan. 'Als ik jou was zou ik je de komende paar dagen even rustig houden,' Neen. Ze moest en zou door trainen. Als ze zou liggen niksen in het kamp zouden haar gedachten haar slechts harder treiteren. 'Dan kan je even bijkomen van alles, wat je lichaam je waarschijnlijk in dank af zal nemen.' De poes keek weg, nog steeds niet willende om rust te nemen. 'Maar waarom de haast om door te trainen?' Na deze vraag keek ze hem weer aan. Ze haalde even simpel haar schouders op en zuchtte zachtjes. "Persoonlijke redenen." Mauwde ze toonloos, terug denkende aan het beeld dat ze Lionroar achterliet bij die vieze Shadowclanners.. Ze had hem willen meenemen, maar hij was daar niet toe in staat geweest. Plus, die rotte Shrewstar had het niet toegelaten. Wat gingen ze met hem doen? Of wat hadden ze al met hem gedaan? Die gedachtes alleen al maakte het dat haar maag ging draaien. "Ik denk niet dat ik rust kan nemen. Ik heb te veel dingen die ik moet gedaan krijgen." Vervolgde ze vastberaden.

Even was het stil, maar zodra de stem van Sparrowfeather hoorbaar werd gingen haar ogen even wat wijder open staan. 'Dit heeft te maken met Lionroar, of niet soms?' De flits die voor een seconde zichtbaar was in haar goudkleurige ogen verraadde het dat zijn gok juist was geweest. "Ik kan er niets aan doen. Iedere keer als ik eraan denk .. dan zoek ik verschillende manieren om wraak te nemen.. Om ervoor te zorgen dat hij terug mag komen naar Windclan." Sprak ze maar, wetende dat het zinloos was om tegen een Medicine cat te liegen. Haar schouders schokten even. "Hij verdient dit niet. Mij maakt het niet uit wat de rest denkt, ik weet hoe mijn vader is en ik ben er zeker van dat hij die poes niet van de rots heeft geduwd. Dat past gewoon niet bij hem." Sprak ze opnieuw, deze keer haar blik recht in die van de kater priemende.

'Inderdaad,' De poes gaf toe dat ze dat antwoord niet verwacht had. Ze had gedacht dat hij zou zeggen dat ze op d'r kop was gevallen, zeker omdat de rest zich nu zo vijandelijk tegenover haar vader gedroeg. 'Ik ben er vrijwel verzekerd van dat Lionroar een clangenoot nooit zomaar aan zou vallen. Laat staan doden.' Ze knikte even, haar oortjes wat ongemakkelijk wiebelende. Zou ze het zeggen? Dat ze haar vader was tegen gekomen in het Shadowclan gebied? "Ik ben hem tegengekomen na zijn verbanning," Begon ze terwijl ze opnieuw terugdacht aan het zware emotionele moment. "Ik was zijn geurspoor gevolgd en kwam uit in het Shadowclan gebied. Hij was daar neergestort, wat denk ik kwam door zijn ernstige wonden.." Haar stem sidderde even, maar het duurde niet lang of ze had zich weer herpakt. "Daar heeft hij me verteld wat er echt gebeurd was. Ik ben dus niet van plan om de echte dader hier zomaar mee te laten gaan. Hij zal moeten boeten voor zijn daden." Een zekere vastberadenheid viel te lezen in haar ogen. Ze deed dit namelijk niet alleen voor haar vader, maar voor de rest van haar Clan. Whitelion was duidelijk een gevaar voor Windclan, en Starclan mocht weten hoe lang het nog zou duren voordat hij opnieuw toeslag.

'Waar is hij nu? Is hij nog erg gewond?' Spottedpaw haalde haar schouders even op. Een zachte zucht verliet haar bekje. Wist ze dat allemaal maar.. "Geen idee.. Ik denk dat ze hem mee naar Shadowclan kamp hebben genomen. Misschien dat ze hem nu alweer weggestuurd hebben. Uiteindelijk heb je niet veel aan een rogue als gevangene.." Mompelde ze zachtjes. Hierna keek ze weer op en priemde ze met een plotse felheid haar blik op Sparrowfeather. "Dit blijft tussen ons, toch?" Dat haar vader als verrader werd benoemd was al genoeg, maar als men haar nu ook nog ging verdenken..