This stupid little thing called love

Haar hart stond bijna stil van schrik toen er opeens een witte kat in het beeld kwam. Voordat ze iets kon zeggen drukte hij zijn neus al in haar vacht. 'Walnut' Het klonk zoals Creamyfrost altijd klonk, alleen met net een beetje meer gebrokenheid. Walnut bleef doodstil zitten en keek vanuit haar oog hoeken naar de kater. 'Cream, alles oké?' Zelfs voor zijn doen deed hij raar, maar ze wilde geen conclusies trekken voordat ze het had gevraagd. Immers vertrouwde de poes er ook op dat de Warrior eerlijk tegen haar zou zijn. Ooit had hij ook gezegd dat hij niet kon liegen, dus daar Walnut wel vertrouwen in. En als hij zou verzwijgen dat er iets aan de hand was zou ze het simpelweg uit hem trekken. Praten hielp altijd, wat haar weer terug bracht naar haar eigen doel. Haar hart begon weer te springen terwijl haar gedachten weer een weg vonden naar haar kop. Zeker nu de kat zo dicht bij was kon ze niet anders dan zenuwachtig zijn, maar voor nu duwde ze haar eigen wensen opzij en richtte ze haar aandacht op de kat. Vertellen kon altijd nog.

Ze was afgeleid door alle wilde gevoelens die door haar heen stroomde. 'Cream, als je me nodig moet je maar een gil geven, want ik vind je leuker als je blij bent.' miauwde ze zachtjes terug. Dat de kater nog steeds bang was van de aanval snapte ze heel goed, ze wilde hem helpen hem troosten en zeggen dat alles goed kwam, maar daarvoor ontbrak haar de moed. “Weet je. Je zat weer net zo als de eerste keer dat we elkaar hier ontmoette.” De poes glimlachte en richtte heel even haar gele blik op de blauwe ogen van de warrior. Er schoot een golf van zenuwen door haar heen. Het moest er uit, maar ze wilde niet meteen alle aandacht naar zich zelf trekken. Walnut wilde Creamy laten weten dat hij ook belangrijk was, en dat ze gaf om zijn mening en gevoelens. Ze wilde kortweg alles weten van de kater. “Hoe gaat het met jou Walnut, gaat het goed in de WindClan?” De apprentice schuifelde nerveus met haar pootjes en probeerde zich op andere dingen te richten, maar zijn priemende blauwe ogen trokken haar steeds terug naar het zelfde gevoel. 'Ja! Het gaat geweldig met mij! Windclan wat minder, de deputy is verbannen en Whitelion is de nieuwe,' Even was ze afgeleid en keek ze denkend naar de kat. Ergens vertrouwde ze de witte kater die nu deputy was niet, maar als Everstar hem vertrouwde moest ze wel. 'Maar ach, ik ben toch bijna nooit in het kamp, hehe.' Ze gniffelde en keek even snel uit haar ooghoeken naar Creamy om zijn reactie te zien. Het moet er uit. 'Er is alleen één ding, wat me dwars zit. Iets wat ik vandaag heb besloten tegen je te vertellen.' Walnut slikte en schuifelde nog meer met haar poten. De poes wist dat er geen toekomst in zat, het had geen enkele zin om hem het te vertellen, maar anders zou ze nooit meer kunnen slapen zonder hele nachten wakker te liggen. Voor nu zou ze maar even egoïstisch zijn en het gene doen wat voor haar het beste uit kwam. De poes draaide haar lichaam naar de kat en begon overal te kijken, behalve naar zijn ogen of kop. Haar staart begon te trillen van de zenuwen en ze kon maar niet stil blijven zitten, ook haar hart sprong als een gek op en neer. 'Ik ben verliefd op je,' miauwde de poes kalm, maar toch iets sneller dan normaal. Zo dat was er uit, het maakte niet uit wat de kater zou zeggen, haar hart sprong al iets minder op en neer.

OOC; Ik word zelf nerveus van het schrijven hiervan CX

Natuurlijk werd het nu ongemakkelijk, of tenminste voor de kater, Walnut er vaarde het integendeel heel anders. Voor haar was nu al het enge er van af, ze hoefde niet eens een antwoord te hebben. Nu hij het wist was die druk van haar schouders af gegleden. En daarnaast had ze nooit verder gedacht dan het zeggen, de poes had nooit over zijn gevoelens gedacht. Ze ging er eigenlijk meteen van uit dat het niet zou werken, dat hij niks voelde en dat het nu klaar was. Dus teleurgesteld worden kon ze niet meer. “Ik weet niet…” Walnut keek op en ontmoette met een glimlach de ogen van de warrior, die nu duidelijk zelf onder de zenuwen zat. “Hoe voelt dat dan Walnut?” De kattin haalde haar schouders op en plofte relaxed op het gras. 'Hm, weet ik niet. Het is eigenlijk nogal vervelend, het hele tijd verlangen naar iemand.' Gniffelde ze terwijl er een twinkeling in haar gele ogen ontstond. Het hele verliefdheid gedoe had ze maar vervelend gevonden, je kon geen hap door je keel krijgen, slaap vatten was al helemaal onmogelijk. En het constant verlangen naar de ander deed op een gegeven moment pijn. 'Het voelt alsof je hersens een eigen leven leiden.' Vervolgde ze verder, terwijl haar ogen nog steeds met een lieve blik naar de kater keken. 'Het is eigenlijk alleen leuk als ik bij je ben,' Nu moest de poes ook hardop lachen en rolde ze op haar zij en voelde ze tot haar schrik dat er een teleurstelling bij haar opborrelde. Hoe? Ik had nooit verwacht of gedacht. De twinkeling verdween even uit haar ogen, ze had vanaf het begin al geweten dat het hopeloos zou zijn. En toch viel alles niet goed. Vanuit haar ogen bekeek de poes de kater nog eens en besefte ze dat ze hier nog wel een tijdje last van zou kunnen krijgen. Niet dat ze dat hem ging vertellen.

De kat ging ook liggen en keek haar aan, wat een tinteling door haar tabby lijf veroorzaakte. “Soms wilde ik dat je een RiverClan poes was.” Ze glimlachte en luisterde naar zijn volgende woorden. “Maar ik ben niet zo geweldig als je denkt Walnut. Verliefdheid kun je vast niet uitzetten hè?” Ze knipperde even en schudde haar kopje. “Het is beter voor jou als je mij ziet zoals ik echt ben. Een RiverClan warrior waar niemand wat aan heeft.” Creamy legde zijn kop haar zij en ze sloot haar ogen terwijl de poes zo hard mogelijk probeerde zijn volgende woorden te negeren. “Misschien…Misschien moeten we hier mee stoppen.” Haar ogen bleven gesloten, maar de waarheid moest gesproken worden. In dit geval door hem. 'Cream, ik heb de ware jou gezien.' Langzaam opende ze haar ogen weer en staarde ze naar de nu nachtelijke hemel. 'Of wil je zeggen dat dat een masker was?' Er zat een vage trilling in haar stem, de kattin voelde zich klein en drukte haar staart tegen haar poten aan. 'I-ik wil niet stoppen,' Het ergste scenario wat ze had kunnen bedenken kwam uit. Als ze de kater niet meer kon zien, zou het helemaal geen zin hebben, maar de apprentice begreep het wel. Toch sloot ze haar ogen om de opkomende tranen weg te drukken. Het had iets goeds moeten zijn.

Hoop vloog terug toen ze zijn woorden horen. Te ver? Wwat bedoelde hij daar mee? Dat de kater verliefd op haar zou worden? Het voelde heel goed, maar natuurlijk kon het niet. Het was als een hoofdprijs die je nooit kon ontvangen. Walnut opende haar ogen en slaakte een zucht. 'Als jij van elk ding schrikt ben ik wel je ridder..es, ridderes,' Ze grinnikte en sloot haar ogen weer opnieuw. Natuurlijk zou ze niet van zijn zijde wijken, nooit, maar of dit door kon zitten was ook maar de vraag. 'Het is al te ver,' miauwde ze terug. De poes had in de eerste plaats nooit gevoelens voor de kat mogen ontwikkelen, dat was al fout genoeg. Opeens sprong er een gedachte in haar op, die de laatste weken ook al wel had zitten spoken maar elke dag iets groter groeide. 'E-en wat als ik nou eens mij clan verlaat?' miauwde ze heel zacht. Het voelde alsof er tegelijk een steen in haar maag viel en eentje uit werd gehaald. De poes begaf zich nooit in de clan en kwam soms alleen wat eten brengen. Tot nu toe was ze altijd ontzettend trouw geweest, maar nu Everstar Whitelion Deputy had gemaakt voelde ze haar connectie met Windclan steeds kleiner worden. Het voelde niet meer zoals eerst, dat vertrouwde gevoel was verplaatst naar de kat die naast haar lag. 'I-ik bedoel als het echt ooit zo ver komt!' Vervolgde ze snel, nee nee de kat had nog niet eens gevoelens voor haar. Toch brandde er van binnen een lichtje, een lichtje hoop.

Ze was blij om het compliment dat de kater maakte, het was al bij al best romantisch hoe ze hier zo lagen. Misschien voelde hij wel niet het zelfde, je kon niet ontkennen dat hier een eigenaardige sfeer ontstond. Zijn reactie op haar vraag had ze wel verwacht, ze grinnikte slechts en sloot haar ogen weer. "Ik heb ook nog helemaal niet gezegd dat ik dat wil." miauwde ze zachtjes terug. "Alleen stel als het echt zo ver komt, d-dat jij ook iets voor mij gaat voelen. En niemand zegt dat dat gaat gebeuren, misschien niet eens een kans, maar stel, dan kan dat voor mij een optie zijn." vervolgde ze op de zelfde fluistertoon. Vervolgens stond de kattin op liep tot ze naast de kat stond en ging weer liggen. Nu kon ze zijn snoet zien, iets wat ze ontzettend graag wilde. "Ik geef zelf aan wanneer ik het niet meer aan kan. Wanneer het teveel word. Als ik zeg dat idat er voor over heb, weet ik waar ik over praat. Het is geen makkelijke keuze, en misschien komt het helemaal niet van pas, als jij mij weet je wel, niet zo gaat zien, maar ik beloof je dat ik daar controle over heb. Ik ben niet zomaar een blinde naïve poes." walnut bleef hem aan kijken glimlachte aan het eind. Hij moest weten dat ze dit doordacht had, mits het zo ver zou komen.

Walnut keek naar zijn ogen en ging zitten. 'Sorry,' miauwde ze zachtjes terug. De poes had er nooit bij stil gestaan hoeveel problemen ze de kat eigenlijk niet had gegeven nu. 'Sorry Cream,' miauwde ze nog een keer. 'Je hebt al genoeg zorgen en nu gooi ik er nog eentje boven op, terwijl dat juist het gene is wat ik niet wil.' Een waterig glimlachje brak door terwijl haar ogen op de grond gefixeerd waren. 'Zorg er maar eerst voor dat het beter met je gaat,' Nu keek ze weer naar de kat en glimlachte ze. Al was het geen overtuigende lach. 'Dan pas mag je aan mij denken oké?' het kwam er speelser uit dan de apprentice bedoeld had. Walnut keek om haar heen en ging vervolgens weer naast de kat liggen. 'En voel je alles behalve gedwongen. Zo is het ook prima,' Loog de kattin. Tot nu toe had ze dit genoeg gevonden, maar diep van binnen wilde ze iets anders, wilde ze meer.

“Hou op Walnut.” Ze was verbaasd om te horen dat er ook pittigheid in zijn stem kon zitten. Iets wat ze niet van de kater verwacht had, maar ook zeker niet iets wat de poes minder leuk vond aan hem. Integendeel. “Ik bedoelde het niet zo.” De poes wuifde zijn excuus weg en knikte dat het goed zat. “Maar je hoeft nergens sorry voor te zeggen. Ik ben blij dat je zegt wat je voelt. Ik wil ook niet dat jij maskers op gaat zetten. Ik wil zien hoe je je voelt.” Walut richtte haar blik naar haar modderige poten en glimlachte terwijl haar hoofd iets minder op hol sloeg. “Ik denk al aan je en dat is al zo sinds dat we elkaar ontmoet hebben, dat kan ik niet zomaar aan de kant zetten. Mijn kop werkt misschien wat anders dan van de meeste katten, maar ik ben er nou eenmaal heel goed in om overal tegelijkertijd aan te denken.” Ze grinnikte, het was moeilijk voor hem om te zeggen, dat wist ze gewoon, maar het feit dat de kater het zei betekende iets voor haar. “Het is al te laat om niet meer aan te denken.” Walnut hief haar kop op maar slechts alleen een paar ogen die ergens anders waren. Alsof Creamy ergens anders was. 'Cream, gaat alles wel goed bij jou?' miauwde ze vragend. De kater had er beter uit gezien, en hij had haar weleens vertelt wat er allemaal om ging in zijn kamp, maar alsnog. Was het verslechterd?

Ze glimlachte bij de lik over haar oor en luisterde aandachtig naar zijn verhaal. “Het is allemaal zo’n rommeltje de laatste tijd. Honeypaw is zieker geworden en Butterstar doet echt heel raar. Ze doet heel bot tegen mij en dat heeft ze nog nooit gedaan. Er zit haar iets dwars, maar ze wil er niet over praten.” Walnut knikte en gaf de kat een liefdevolle blik, iets wat zij dat ze mee leefde. 'Heb je haar al gevraagd waarom ze zo doet?' miauwde ze zachtjes terwijl de poes haar kopje naar de sterrenhemel hief. Iets wat op dit moment niet perfecter had kunnen zijn. “Gelukkig wil jij wel met mij praten. Dat doet me goed, het helpt.” Ze grinnikte en tikte met haar staart zijn rug aan. 'Pfft ik ben allang blij dat jij met mij praat!' miauwde ze terug, maar toen ze hem zuchten keek ze achterom om de witte kop van de kater te zien. 'Cream, ik denk dat je even een goed gesprek met je tante moet hebben, maar als ze niet wilt moet je der maar even laten gaan. Ze komt vanzelf wel terug naar haar favoriete neefje.' Grijnsde ze breed.