This stupid little thing called love

De poes luisterde aandachtig naar hem maar kon niet ontkennen dat ze het stiekem geweldig vond om zo naast de kat te liggen. Het was een moment van alleen hun twee. “Volgens mij wil ze niet met mij praten, ze wil het er niet over hebben. Ik denk dat het iets ernstigs is. Ik hoop dat ze inderdaad terug komt en ik hoop dat het goed komt. Ik wil haar alleen maar helpen, maar ze lijkt niet geholpen te willen worden.” Ze bewoog haar oren en drukte geruststellend haar kopje eventjes tegen die van Cream. “Ik weet dat mijn moeder op haar let, dat ze op ons let. Ik weet dat zij er alles aan zal doen dat het niet uit de hand loopt, maar zij kan natuurlijk ook niet alles. Wat zou ze er van vinden dat wij hier zo samen liggen?” Walnut keek naar de kat en glimlachte. 'Ik denk dat ze daar niet over te oordelen heeft. In Starclan bestaan niet vier verschillende clans.' Miauwde ze zachtjes terwijl ze haar kopje nu op de zijne liet rusten, al ze zou willen zou ze zo in slaap kunnen dommelen. 'Denk je dat ze ook op mij let?' Vervolgde ze zachtjes. Haar moeder was nooit een moederfiguur voor haar geweest, alleen haar vader was er soms nog voor haar geweest. Al bezweek hij onder de familie druk. Het gevoel dat er misschien toch nog een moeder op haar lette maakte haar warm van binnen. Het voelde veilig.

Walnut spinde zachtjes bij de woorden van kat, het stelde haar gerust. Ook zijn witte staart die om haar heen gekruld was voelde vertrouwd en warm aan. 'Dan kunnen we er mooi op vertrouwen dat alles goed komt,' Grinnikte de poes terwijl ze langzaam onder zijn staart vandaan kroop en zich languit strekte. Het was al laat en haar clan zou achterdochtig worden als ze te lang weg bleef. Zeker nu het al helemaal donker was en de sterren aan de hemel verschenen. Natuurlijk had de oudere apprentice liever nog langer willen liggen naast de kater, maar aan alles kwam een eind. En uiteindelijk ging ze er ook wel weer vanuit dat ze hem zou weerzien. Zoals al die voorgaande keren. 'Cream, het is al laat.' miauwde Walnut teleurgesteld. Het zou zo anders zijn geweest als de twee in één clan hadden geleefd, dan hadden ze samen terug kunnen lopen en dan gewoon naast elkaar kunnen slapen. Dan was dat gevoel dat je de warriorcode overtrad er niet telkens bij.

Walnut zag de angst in zijn blauwe ogen staan en het liefst was ze met hem mee gerend, maar hij schoot als een speer al weg. Het was dan ook begrijpelijk aangezien de kater snel thuis wilde zijn. De poes keek het witte bolletje even na sloot haar ogen, tot nu toe hadden ze samen obstakels over wonnen waarvan ze dachten dat ze er niet zouden komen. 'Moet ik ook maar eens gaan huh?' miauwde ze nonchalant naar een lieveheersbeestje dat zich langzaam op een grasspriet naast haar bewoog. Walnut wachtte echter niet op antwoord van het beestje en draaide zich om om zich in het duister te verdiepen.

Topic uit